Chińskie tradycyjne instrumenty muzyczne cz.3

- Liuqin - jest instrumentem szarpanym. Wykonany jest głównie z drzewa wierzbowego i ma kształt liścia wierzby, więc nazywany jest Liuqin. „Liu” w języku chińskim znaczy wierzba. Liuqin ma podobny kształt i konstrukcję do instrumentu Pipa. Konstrukcja Liuqin jest bardzo prosta. Z powodu prostego kształtu, Chińczycy nazywają Liuqin również „wiejskim Pipa”. Instrument ten jest popularny w chińskich prowincjach Shandong, Anhui i Jiangsu. Używa się go do akompaniamentu. Liuqin ma podobny kształt i konstrukcję do Pipy, podobnie się także na nim gra. Podczas występu, muzyk kostką szarpie struny. Postawa instrumentu jest bardzo elegancka. Dziś Liuqin ogrywa różnorodną rolę w muzyce chińskiej. W orkiestrze ludowej, Liuqin jest instrumentem sopranowym, daje wysoki i specjalny dźwięk, więc często gra główną partię sopranową. Poza tym, Liuqin również imituje dźwięk mandoliny, więc może współbrzmieć z orkiestrami zagranicznymi.

- Jiayeqin - został sprowadzony z Korei, ma ponad 1500 lat. Od początku swego istnienia instrument ten wykonany jest z drzewa, jego zakończenie ma kształt rogów owcy. Z powodu braku dna, jego dźwięk jest trochę niski. Dzięki kolejnym ulepszeniom, naród koreański stworzył nowy rodzaj Jiayeqin, który ma bardziej narodowy charakter i dobrą jakość dźwięku. Dźwięk nowoczesnego Jiayeqina jest głośniejszy, a jego barwa jest bogatsza. Po powstaniu nowych Chin, wykonawcy kolejno zaprojektowali i wykonali nowe rodzaje tego instrumentu - Jiayeqin z 18 strunami i z 21 strunami. W dwudziestojedno-strunowym Jiayeqin użyto strun ze stali oraz rozszerzono pudło rezonansowe, więc dźwięk Jiayeqina jest jasny i piękny. Na Jiayeqinie można wykonywać zarówno utwory solowe, grać na nim w zespole, jak też używać tego instrumentu w orkiestrze ludowej.

- Huobusi - jest starożytnym instrumentem szarpanym. Instrument ten nazywany jest również „haobisi”, „hebisi” lub „hupoci” i został stworzony na początku 1 wieku przed naszą erą przez narodowości żyjące w północnej części Chin, na bazie Guzhenga i Konghou, które były instrumentami narodowości Han.

Od XIII do XIV wieku naszej ery, Huobusi był tradycyjnym instrumentem państwowym, często używanym na uroczystych bankietach. Później zdobył on popularność wśród ludności. Po zakończeniu panowania dynastii Yuan, Huobusi został wykreślony z listy instrumentów państwowych. W XVII wieku, podczas panowania dynastii Qing, styl mongolski znowu stał się popularny, Huobusi ponownie został instrumentem państwowym. Z okazji świąt albo na bankietach w pałacu cesarskim często grano na Huobusi. Z różnych powodów, po zakończeniu panowania dynastii Qing Huobusi stracił popularność. Po powstaniu nowych Chin, dzięki wielu wysiłkom, wykonawcy zaprojektowali i wykonali nowe rodzaje tego instrumentu. Pudło rezonansowe nowego huobusi jest 2 razy większe niż instrumentu oryginalnego. Dźwięk jest bardziej jasny i gruby.

- Konghou - jest starożytnym instrumentem strunowym i istnieje już przez ponad 2000 lat aż do dziś. W starożytnych Chinach Konghou był popularny zarówno w pałacu cesarskim, jak i wśród ludności. W okresie panowania dynastii Tang (618--907), w miarę szybkiego rozwoju gospodarki i kultury, sztuka gry na Konghou również rozwijała się bardzo szybko. W tym czasie, chiński Konghou zrobił się popularny w Japonii, Korei Północnej i innych krajach sąsiednich. Obecnie w świątyni Dongliang w Japonii, nadal można oglądać 2 zepsute Konghou pochodzące z dynastii Tang. Szkoda, że po XIV wieku ten starożytny instrument stracił popularność i obecnie można go zobaczyć tylko na starożytnych freskach.

- Banhu - nazywany jest również „Banghu” i „Qinhu”. Zbudowany został na bazie instrumentu Huqin. W porównaniu z Huqin, dźwięk Banhu jest bardziej jasny i czysty. Sam instrument ma ponad 300 lat i był popularny w północnej części Chin. Wiele lokalnych oper używało go głównie jako instrumentu akompaniującego. Banhu oraz chińskie opery i dramaty łączą bliskie stosunki. W muzyce operowej instrument ten wprowadza specyficzny charakter. W różnych miejscach Chin istnieje różny styl grania na Banhu, który ma bardzo lokalny charakter.

ja ne