Taoistyczne sekty

Ośrodki taoistyczne w Chinach cieszą się sporą autonomią. W odległych czasach taoizm rozwinął się w trzech różnych rejonach i trzech nieco odmiennych okresach - powstały zatem trzy różne tradycje.

Pierwsze odgałęzienie wzięło swój początek z Sekty Pięciu Miar Ryżu na zachodzie i północnym zachodzie Chin i jest znane jako tradycja Niebiańskiego Mistrza. Druga tradycja - Ling Bao - pojawiła się w południowo-wschodnich Chinach i wywodzi się z powstania Żółtych Turbanów. Trzecia natomiast powstała nieco później na górze Mao w pobliżu Nankinu i znana jest jako tradycja Shang Qing. Niektórzy mówią, że inspiracją tej szkoły była kobieta Wei Huacun, która zbiegła przed barbarzyńcami ok. 300 roku n.e. Shang Qing koncentruje się głównie na medytacji, podczas gdy pozostałe bardziej na obrzędach, chociaż wszystkie trzy mają wspólne cechy i nie mogą być jednocześnie uważane za oddzielne sekty. Łączy je wspólna lista duchów, zawierająca także informacje dotyczące pola ich działania oraz ogromna liczba rytualnych tekstów, wskazujących na sposoby osiągnięcia jedności z dao.

Oprócz tego w Chinach istniały 4 główne zakony taoistów:

- zakon Shang Qing nadal ma swoją siedzibę na górze Mao

- zakon Niebiańskiego Mistrza znajduję s obecnie na górze Longhu w prowincji Jiangxi w południowo-wschodnich Chinach

- pozostałe zakony znajdują się na górze Wudang w prowincji Hubei oraz na górze Hua w prowincji Shaanxi.

Poza tym wyłoniło się wiele samodzielnych sekt, opartych na naukach miejscowych mistrzów. Liczba tych szkół może sięgać 80. Ogólnie rzecz biorąc mona je podzielić na te, które podążają za tradycją Niebiańskiego Mistrza, kładąc jednocześnie nacisk na obrzędy rytualne oraz te, które podkreślają funkcje medytacji.

dewa matta