11 lip 2012

Haniwa - kurhany grobowe i ich ceramika




Haniwa – występujące w Japonii okresu Kofun cylindryczne naczynia i figurki wykonane z gliny, ustawiane wokół kofunów (kurhanów) lub na ich powierzchni. Otaczają je nasypy i szerokie fosy wypełnione wodą. Pojawiły się pod koniec III wieku.

Największy z nich (grób cesarza Nintoku) usypano ok. 400 r. Znajduję się niedaleko Osaki. W kurhanach składano ciało zmarłego umieszczone w sarkofagu, który często miał kształt łodzi. W komnacie grobowej od półtora tysiąca lat leżały zbroje, pozłacane hełmy, tarcze, łuki i miecze, uprząż, klejnoty, zwierciadła z polerowanego brązu, drobne wyroby z nefrytu i złota. Tak w tym jak i w innych było podobnie.

  grób cesarza Nintoku

Jednak najbardziej interesujące są haniwa - figury otaczające kurhany. Tworzą one krąg z ceramicznych cylindrów, zakończonych u góry plastyczną figurką itp. i ustawionych jeden obok drugiego u podstawy nasypu. Dolna część była zakopywana pod ziemią a górna była formowana jako postać ludzka bądź zwierzęca, mogła też przedstawiać domy, sprzęty oraz przedmioty użytkowe, rytualne i magiczne. Wysokość figur dochodziła do 150 cm.

Zasadniczą rolą haniwa było umacnianie ziemi kurhanu i zapobieganie wypłukiwaniu jej przez wodę fosy. Inną funkcją było ustanowienie bariery magiczno-symbolicznej, która miała za zadanie zamknąć niepowołanym dostęp do grobu.

Haniwa wykonywano techniką wazumi, która polegała na układaniu jeden na drugim glinianych pierścieni, a następnie na wygładzeniu powierzchni podstawy, uformowaniu części górnej (przedstawiającej) i wypaleniu w piecu ceramicznym w temperaturze ok 800 stopni Celsjusza.

Techniki wytwarzania i form miała kilka form wyrobu. Nihongi głosi, że odpowiedzialnymi za nie była specjalna grupa rzemieślników - hanibe-no-muraji (nadzorcy grobów władcy). Hansi mieli różne zadania np. jedna grupa mistrzów, była odpowiedzialna za przygotowanie pustych cylindrów, inna zajmowała się ich modelowaniem a kolejna - wypalaniem. By haniwa było zdatne do użycia potrzebna była doskonała znajomość tradycji i religii, aby spełniała ona odpowiednią funkcję obyczajową. 

ja ne

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz