Jinja - japońskie chramy

Chramy (jinja) poświęcone różnym bóstwom są rozrzucone po całej Japonii. Zgodnie z powszechną wiarą kami ożywiają poszczególne elementy krajobrazu, a wiele miejsc jest uważanych za miejsca święte np. góry.  W chramach związanych z wieloma formami kultu odprawia się codziennie lub okresowo ważne obrzędy np prośby o zdanie egzaminu - i właśnie takie osobiste prośby uznawane są za najpowszechniejszy wyraz praktyk religijnych; jednak najważniejsze z nich są np obchodzone co dwa lata matsuri, w czasie którego oddaje się cześć miejscowemu kami.

W dawniejszych czasach jinja były prostymi, stojącymi na otwartym powietrzu ołtarzami, często wykutymi w skałach, na których składano ofiary. Jednakże wraz z upływem lat ołtarze umieszczano wewnątrz budowli (tzw wewnętrzny chram - naiku, zaś zewnętrzny nosi nazwę geku) przykładem może być chram Ise, w którym przechowuje się cesarskie zwierciadło.

W wyniku wpływu buddyzmu teologia shinto przeszła znaczącą transformację. Nie ograniczał się on do samej istoty shinto - zmieniały się dotychczasowe jego elementy. Zaczęto wznosić chramy w chińskim stylu, w jaskrawych kolorach i z wyszukanymi ornamentami.

Współcześnie buduję się je w różnych stylach i rozmiarach - od malutkich jinja do całego kompleksu włącznie - jednakże większość świątyń nosi wiele cech wspólnych. Często wznosi się je wokół drzew i ogrodów, co świadczy o ogromnym znaczeniu przyrody w wierzeniach shinto.

Aby przekroczyć teren chramu, shintoista musi przejść najpierw przez torii, stanowiącą próg oddzielający świat zewnętrzny od świata bogów. Torii zazwyczaj ozdabia się gohei (skrawkami papieru ułożonymi parami, które symbolizują obecność kami. mNa terenie świątynnym powinna znajdować się kamienna rynna zawierająca czystą najlepiej bieżącą wodę i co najmniej jeden bambusowy czerpak. Wierni nabierają nim wodę, polewają ręce i płuczą usta co ma symbolizować zewnętrzne oczyszczenie i w ten sposób przygotować się wewnętrznie na spotkanie bogów.

>klik<  torii i gohei

>klik< samo gohei

W obrębie świątyni zasadniczo można wyróżnić dwie części:

- honden (sanktuarium), w którym znajduję sie wizerunek kami i które jest rzadko albo i wcale  odwiedzane przez ludzi

- haiden ( halę czci dla wiernych) - gdzie składa się niewielką ofiarę pieniężną i/albo bije się w dzwon co ma znaczyć swoją obecność przed bóstwem albo też dwukrotnie klaszcze w dłonie, by przyciągnąć uwagę kami. Następnie składa ręce do modlitwy i wyraża swoją prośbę, po czym klaszcze na znak zakończenia modlitwy. Jeśli życzenie się spełni, wierny powinien powrócić do świątyni i złożyć kami podziękowania.

Większe świątynie mają zazwyczaj ogólną salę/podest, na których odprawia się rytuały, jeden lub więcej spichlerzy, w których przechowywane są mikoshi w okresie pomiędzy świętami oraz stoiska, gdzie miko sprzedają amulety i tabliczki z wróżbami. Gdy kupujący się zgadza z wróżbą, przywiązuje je do drzewa na terenie świątyni, tak by lokalne bóstwo mogło zostać poinformowane.

Dzisiaj wszystkie świątynie prowadzone są przez grupy ludzi świeckich, którzy opłacają głównego kapłana (guji) oraz pozostałych kapłanów (kannushi) i generalnie zajmują się sprawami dotyczącymi świątyni. W niektórych ważniejszych świątyniach zatrudnieni są kilkudziesięciu kapłanów, podczas gdy niewielkie nie mają żadnego guji i w związku z tym muszą polegać na pomocy kapłana z większej świątyni dla przeprowadzenia ważnych ceremonii.

Zaś w domu znajduję się miniaturowa kapliczka/ołtarzyk kamidana. Najstarszy członek rodziny ( z reguły jest to babka) opiekuje się kamidama i każdego ranka umieszcza małe czarki sake oraz talerzyki zawierające kilka ziaren ryżu i warzywa. W świątyniach jest podobnie, ponieważ wszystkie kami powinny być okresowo odżywiane, jeżeli mają efektywnie spełniać powierzone zadania.

matta ne