Literatura
okresu Heian jest bogatym źródłem informacji o strojach ceremonialnych
kobiet. Drogocenne szaty były (są) od wieków przechowywane w cesarskich
skarbcach, taki jak skarbiec Shosoin (wzniesiono go na ternie kompleksu
świątynnego w Narze ). Obecnie konserwacją tkanin, kimon i
przygotowaniem ceremonialnych strojów przeznaczonych dla członków
rodziny cesarskiej zajmuje się Instytut Strojów Cesarskich im. Takaty
(jap. Takata Sozoku Kenkyujo, założono go w 1346 roku). No ale wróćmy
do Epoki Heian - ściśle mówiąc jedna z moich ulubionych epok w dziejach
Japonii, ale co ja tam będę Was męczyć ględzeniem "staruszki" ^^
>klik< Ceremonialne stroje dziecięce ^^ (ja też chce takie :)
>klik<
Królujące
w epoce Heian junihitoe ( strój dwunasto-warstwowy ) było symbolem
szyku, elegancji i dobrego smaku. Jego styl zupełnie odbiegał od tego co
noszono w poprzedniej epoce. Samo słowo junihitoe miało oznaczać bardzo
wiele warstw, gdyż zależnie od upodobań, gustu, pory roku czy też
różnego rodzaju okazji wkładano ich od 5 do nawet 40. Trzeba tu
zaznaczyć, że latem temperatura nie pozwalały założyć więcej niż 12
(stąd określenie tego stroju). Natomiast w okresie zimowym - a trzeba tu
zaznaczyć, że było bardzo mroźno i śnieżnie - konstrukcja budynków w
stylu shindenzukuri* sprawiała mieszkańcom wiele kłopotów, dlatego by
nie zmarznąć kobiety odziewały się kilkoma warstwami odzienia.
W okresie Kamakura ( 1192-1333) liczbę kimon zredukowano do 5 - praktyczne podejście.
***
>klik< >klik< uchiki
>klik< >klik< kouchiki
Junihitoe
zachwyca nie tylko elegancją, ale także rozmiarem. Długie i ciężkie
szaty o szerokich rękawach przysparzały damom wiele kłopotów. By temu
zaradzić porzuciły ciasne i oplatające ciało odzienia na rzecz luźnego i
szerokiego kimona.
Formalny ubiór arystokratki jak już wcześniej wspomniałam składał się z wielu warstw:
- hitoe
(pojedyncza szata, jedyna przylegająca bezpośrednio do ciała) -
najczęściej wykonywano je w kolorze żółtym (ukon), zielononiebieskim
(moegi) i czerwonym (aka)
- hakama (rodzaj szerokich spodni) a na specjalne okazje zakładano spodnie uchibakama
- dla dam dworu i kobiet zamężnych odpowiednie były spodnie w kolorze
czerwonym (kurenai), a dla niezamężnych - w kolorze fioletowym (koki)
- uchiki
(kimono wkładane na hitoe) - szlachetnie urodzone kobiety nosiły aż 20
warstw, natomiast arystokratki mogły nosić większą ilość uchiki
zwłaszcza podczas jakiś uroczystości. W czasie chłodu uchiki było
sposobem radzenia sobie z uporczywym zimnem. Damy dworu zakładały
najczęściej 5 warstw (itsutsuginu),
lecz niezależnie ile warstw nakładano, ściśle trzymano się reguły by
każda kolejna wkładana warstwa była krótsza od poprzedniej. Dzięki temu
można było zastosować różne zestawy kolorystyczne (iro me).
Strój złożony z wyżej wymienionych wymienionych szat był ubraniem codziennym (kouchiki lub uchikisugata - małe uchiki). Niekiedy warstwy uchiki określano słowem kasane a dobór kolorystyczny irome no kasane.
>klik< >klik< uchiki
>klik< >klik< kouchiki
- uchiginu
(usztywniane kimono - kilka warstw)- elementem wyróżniającym uchiginu
od pozostałych warstw była faktura. Efektem było to, że materiał był
odporny na pogniecenie. Kwestia koloru była osobistym wyborem kobiety,
najpopularniejszym kolorem tego okresu było ciemny fiolet (murasaki) lub
czerwień (kurenai)
- uwagi (kimono
zewnętrzne) - ostatni element stroju. księżniczki i damy dworu o
najwyższej pozycji nosiły uwagi z podwójnym zdobieniem (futae orimono), damom dworu niższej rangi przypadał pojedynczy a kobietom usługującym damom dworu - gładki jedwab.
Ostatnim
elementem, która decydowała o społecznym statusie arystokratki, była
długość tylnej części kimona, który przypominał trochę tren ^^ Im wyższe
miejsce w hierarchii, tym tren był dłuższy.
- mo (rodzaj spódnicy)
- oraz karaginu (rodzaj kamizelki) - dawna nazwa to haishi, która przywędrowała do Japonii przed epoką Heian
Każda
z warstw była wyjątkowa i niepowtarzalna dzięki szerokiej palecie
kolorów oraz rozmaitym wzorom nanoszonym na tkaniny. Cały ten strój
nazwano kasane shozoku (ubiór wielowarstwowy) lub karaginumo (ubiór
składający się z szaty karaginu i spódnicy mo)
Najbardziej
uroczystym junihitoe są te noszone przez rodzinę cesarską (oraz
najwyższą arystokracje) podczas intronizacji i ślubów i są one
dostosowane do wymogów obecnie panujących, a nie tych z okresu Heian.
Kolory
zarezerwowany dla cesarza i jego rodziny to: niebieskozielone (ao) i
czerwone (aka). Tych kolorów nie mogli używać niżsi w hierarchii
(zakazane kolory nazwane były kinjiki)
Do innych kolorów zaliczymy:
- o-beni - głęboka czerwień
- beni - czerwień cynobrowa
- usuaka - bladoczerwony
- asagi - jasnoniebieski
- ai - indygo
- midori - jasna zieleń
- murasaki - purpura
- taisha - brąz lub sienna palona
- usuzumii - szary
- sumi - czarny
- aoi - błękitno-zielony
- murosaki - fiolet
- kuchinashi-iro - jasminowo-żółty
- midori-no sode - zielony
* Shindenzukuri (styl środkowego pawilonu) - charakterystyczną cechą było powiązanie wnętrza ze światem zewnętrznym.
Super wpis. Pozdrawiam i czekam na więcej.
OdpowiedzUsuń