System szkolnictwa Korei Południowej

Nowożytne szkoły pojawiły się w Korei w latach osiemdziesiątych XIX wieku, kiedy to kraj zaczął się otwierać na kulturę zachodnią. W roku 1948, po proklamacji Republiki Korei, ustanowiony został narodowy system szkolnictwa typu 6-6-4. W roku 1953 nauka w sześcioletniej szkole podstawowej stała się obowiązkowa i bezpłatna dla wszystkich dzieci. 

Dziś Koreańczycy mogą się poszczycić najniższym w świecie odsetkiem analfabetyzmu. Wielu ekspertów podkreśla, że swój sukces gospodarczy Korea zawdzięcza doskonale wykształconej sile roboczej.

System szkolnictwa

Obecny system szkolnictwa oparty jest na schemacie 6-3-3-4, na który składają się: 6 lat obowiązkowej nauki w szkole podstawowej dla dzieci w wieku od 6 do 11 lat, 3 lata nauki w gimnazjum dla dzieci w wieku 12 do 14 lat, oraz 3 lata nauki w szkołach średnich dla młodzieży w wieku od 15 d 17 lat. Ponadto młodzież może kontynuować naukę na uniwersytetach przez kolejne 4 lata albo w cztero-, trzy- lub dwuletnich kolegiach.

Szkoły średnie podzielone są na dwie kategorie: licea ogólnokształcące oraz technika. W liceach ogólnokształcących naucza się różnorodnych przedmiotów z zakresu nauk humanistycznych, nauk społecznych oraz nauk przyrodniczych. Wśród nich znajdują się także sztuki piękne, wychowanie fizyczne i języki obce. Technika natomiast koncentrują się na szkoleniu umiejętności praktycznych w takich dziedzinach jak informatyka, księgowość, mechanika, rzemiosło, rolnictwo i gospodarka morska.

Do szkół wyższych zalicza się kolegia zawodowe oraz czteroletnie kolegia i uniwersytety. Młodzież ma prawo wybierać między dwu-, trzy- i czteroletnimi studiami wyższymi zgodnie ze swoimi aspiracjami i indywidualnymi możliwościami. Kandydaci podczas egzaminów wstępnych muszą wykazać się doskonałym przygotowaniem, jako że konkurencja jest ogromna.

Istnieją także szkoły specjalne dające dzieciom głuchym, niewidomym i z innymi ograniczeniami możliwość zdobycia wykształcenia podstawowego i gimnazjalnego. Nauczanie początkowe prowadzone jest w przedszkolach.

Szkoły podstawowe

Gwałtowny wzrost liczby uczniów w szkołach podstawowych rozpoczął się w 1952 roku, a jego kulminacja przypadła na rok 1971, kiedy w kraju w szkołach podstawowych uczyło się ponad 5 milionów dzieci. Skutkiem tej nadzwyczajnej sytuacji były zatłoczone klasy. Zdarzało się w tamtych latach, że w jednej klasie podczas lekcji było nawet ponad 90 uczniów. W roku 1960 średnia liczba uczniów przypadających na jednego nauczyciela wynosiła 58,8, natomiast w roku 2003, z którego pochodzą ostatnie dane statystyczne, liczba ta spektakularnie zmalała, osiągając wartość 27,1.

Na końcu 2003 roku w kraju funkcjonowały 5.463 szkoły podstawowe, w których pracowało 154.075 nauczycieli. Uczęszczało do nich ponad 4 miliony uczniów.

Program nauczania w szkołach podstawowych podzielony jest na 9 przedmiotów: etyka, język koreański, nauka o społeczeństwie, matematyka, nauki przyrodnicze (biologia, chemia, fizyka), wychowanie fizyczne, wychowanie muzyczne, wychowanie plastyczne i zajęcia praktyczno-techniczne.

Gimnazja i szkoły średnie

W minionych dekadach liczba gimnazjalistów także wykazała imponujący wzrost. Odsetek absolwentów szkół podstawowych rozpoczynających naukę w następnej szkole wzrósł z 58,4% w 1969 roku do 99,9% w 2003 roku. W roku 2003 w całym kraju działało 2.850 gimnazjów, w których uczyło się 1.850.000 uczniów. Egzaminy wstępne zostały zniesione w roku 1969. Odtąd dzieci zazwyczaj zapisują się do szkół, które znajdują się w rejonie ich zamieszkania. Nauka w gimnazjum stała się obowiązkowa w roku 2002.

W roku 2003 istniało 1.297 liceów ogólnokształcących, do których uczęszczało 1.200.000 młodzieży, oraz 734 technika, w których uczyło się 542.077 uczniów. W tym samym roku do szkół średnich zostało przyjętych 99,7% absolwentów gimnazjów.

Szkoły wyższe

W Korei istnieje 5 kategorii szkół wyższych:

• dwu- trzyletnie szkoły policealne;
• kolegia i uniwersytety z czteroletnim programem studiów licencjackich (sześcioletnim w wypadku szkół medycznych);
• wyższe szkoły pedagogiczne i kolegia nauczycielskie;
• kolegia teologiczne i seminaria duchowne;
• uniwersytety z programem studiów magisterskich.

Około 80% tych szkół to uczelnie prywatne. Niezależnie od tego czy są one prywatne czy państwowe, podlegają one nadzorowi Ministerstwa Edukacji i Rozwoju Zasobów Ludzkich. Kontroli poddawane są kwestie takie jak liczba studentów, jaką może kształcić dana uczelnia, kwalifikacje wykładowców, programy studiów oraz wymagania związane z nadawaniem stopni naukowych.

Na programy kształcenia w uczelniach wyższych składają się zajęcia (wykłady oraz ćwiczenia obowiązkowe i fakultatywne) z wiedzy ogólnej oraz specjalistycznej, związanej ściśle z kierunkiem studiów. W roku 1945 w całej Korei, na Południu i na Północy, było tylko 19 uczelni wyższych. W roku 2003 jedynie w Korei Południowej było zarejestrowanych 1.390 wyższych uczelni, w których studiowało 3.558.111 studentów, kształconych przez 62.185 wykładowców.

Studia magisterskie

Zgodnie z Ustawą o Szkolnictwie uniwersytet musi mieć w swojej strukturze przynajmniej jedno kolegium oferujące studentom zainteresowanym badaniami naukowymi ukończenie studiów magisterskich. W roku 2003 funkcjonowało 985 tego typu magisterskich kolegiów przy uniwersytetach oraz 25 magisterskich kolegiów specjalistycznych. W tymże roku na studiach magisterskich w całej Korei kształciło się 272.331 studentów.

Szkoły specjalne

Pierwszą szkołą specjalną w Korei otwarto w 1894 roku w Phenianie, na północy kraju. Była to szkoła dla dzieci niewidomych. Odtąd podobne instytucje mające na celu kształcenie dzieci specjalnej troski były zakładane przez wiele społecznych instytucji i organizacji charytatywnych. W roku 1945 rząd wziął na siebie odpowiedzialność za szkoły dla niewidomych. Dwa lata później zostały one włączone do narodowego systemu szkolnictwa uzupełniającego. W roku 1950 uruchomiono kursy dla nauczycieli szkół specjalnych, a w roku 1977 rząd wprowadził w życie Ustawę o Promowaniu Szkolnictwa Specjalnego. Liczba szkół specjalnych równomiernie wzrasta z roku na rok. W roku 2003 w całym kraju było 137 instytucji kształcenia specjalnego, w których się kształciło 24.119 uczniów. Wśród nich było 13 szkół dla niewidomych, 15 dla głuchoniemych, 109 dla upośledzonych fizycznie i niedorozwiniętych umysłowo.