Hikyaku

Hikyaku (飛脚) byli kurierami w Japonii , którzy przewozili listy, dokumenty, weksle i paczki, korzystając z systemu stacji przekaźnikowych pod rządami wojskowymi bakufu, począwszy od okresu Kamakura (1185–1333), stopniowo ulegając bardziej nowoczesnym systemom początek w 1858 roku.

• Okres Kamakury

W okresie Asuka rząd ustanowił system zwany Pięciu Prowincjami Domowymi i Siedmioma Obwodami, obsługiwany przez posłańców znanych jako ekishi (駅使) , którzy nosili specjalne dzwonki pocztowe (駅鈴, ekirei ). Ten system załamał się w okresie Kamakura. Szogunat Kamakura ustanowił system przekaźnikowy (Roppara hikyaku) jeźdźców konnych i etapów, który przekazywał wiadomości z kwatery głównej Rokuhara Tandai (w rejonie Higashiyama w Kioto ) do Kamakury, czasami w ciągu 72 godzin.

• okres Edo

System hikyaku osiągnął stopień wyrafinowania, który doprowadził do powstania japońskiej ery pisania listów, która rozpoczęła się około 1721 roku.

Kurierzy a rangi urzędnicze:

Było wiele różnych rodzajów hikyaku, w tym:

• Tsugi-bikyaku (継飛脚) , tylko dostępni wysocy rangą urzędnicy bakufu, tacy jak Rōjū (starsi mężowie stanu), Shoshidai z Kioto (zastępca Kioto), jōdai z Osaki (gubernator zamku w Osace ), gubernator zamku Sunpu, Kanjō-bugyō (sędziowie finansowi) i inni o statusie Bugyō (sędziego).
• Daimyo-bikyaku (大名飛脚): kurierzy ustanawiani przez poszczególnych Daimyo (panów feudalnych) w celu przenoszenia wiadomości między ich domenami a rezydencją domen w Edo, a czasem także do ich magazynów ryżu w miastach portowych.
• Kome-bikyaku (米飛脚): kurierzy, którzy dostarczali wiadomości o cenach ryżu z giełdy ryżu Dōjima w Osace zainteresowanym stronom gdzie indziej.
• Hikyaku tonya (飛脚問屋) lub 飛脚屋( hikyaku-ya ), komercyjne usługi przesyłania wiadomości dostępne dla wszystkich innych.
• Tooshi-bikyaku (通飛脚): pojedynczy biegacz, który niósł wiadomość lub paczkę, bez przekaźnika, od nadawcy do adresata.
• Machi-bikyaku (町飛脚): wyspecjalizowani biegacze w Edo Bakufu, często używani w ostatnich latach Edo Bakufu. Z dzwoniącymi dzwonkami w skrzynkach z wiadomościami, mieszkańcy miasta nazywali ich „ chirin chirin no machi-bikyaku ”.