Ekirei

Zgodnie z systemem ritsuryō , dzwony stacyjne lub pocztowe (駅鈴, ekirei ) były dzwonami z czerwonej miedzi, wydawanymi przez rząd centralny lub lokalne urzędy władz prowincji podróżującym urzędnikom lub posłańcom znanym jako ekishi (駅使). 

Funkcjonując jako dowód tożsamości, pozwalali im na zaopatrywanie się w konie i pracę na stacjach pocztowych. Te stacje pocztowe znajdowały się co 30 ri (16 kilometrów), każda zapewniając od pięciu do dwudziestu koni posłańców, w zależności od nachylenia drogi . 

W zależności od rangi emisariusza dzwony były oznaczone liczbą nacięć regulujących liczbę koni, o które można było prosić. Książę pierwszej rangi królewskiej krwi otrzymałby dziesięć koni. W nagłych wypadkach ekishi jeździły z dzwonkiem, aby móc bezzwłocznie zmienić konie o każdej porze dnia i nocy. Te dzwony były również znane jako dzwonki pocztowe (ekiru no suzu) lub dzwonki stabilne (umaya no suzu ). 

System został ustanowiony w Kodeksie Taihō z 701 roku i był używany do końca XII wieku lub końca okresu Heian kiedy wyszedł z użycia wraz z upadkiem scentralizowanego państwa.

Zestaw dwóch dzwonów stacyjnych znajdujących się na wyspie Dōgo w Okinoshimie w prefekturze Shimane i znanych jako Ekirei z prowincji Oki (隠岐国駅鈴, oki no kuni ekirei ) został uznany za ważną własność kulturową Japonii. Do nominacji dołączona jest sześcionożna skrzynia w stylu chińskim, podarowana przez cesarza Kōkaku  

Dzwony zostały przekazane rodzinie Oki, której członkowie byli związani ze świątynią Tamawakasu no Mikoto (玉若酢命神社, tamawakasu no mikoto jinja) oraz administratorzy regionalni Prowincji Oki. Obecnie znajdują się w skarbcu rodziny Oki (億岐家宝物館, Oki-ke Hōmotsu-kan) na Okinoshimie. 

Dwa dzwony mają kształt ośmiokąta płaskiego i wykonane są z odlewu miedzianego. Po jednej stronie pnia wyrzeźbiony jest znak „驛” (stacja), a po przeciwnej stronie znak „鈴” (dzwonek). W dolnej części dzwonów przymocowane są odpowiednio trzy i cztery nogi. Ważą odpowiednio 700 g (25 uncji) i 770 g (27 uncji). 

Przed II wojną światową dzwony zostały uznane za skarb narodowy Japonii 30 kwietnia 1935 r., ale utracił ten status w wyniku reorganizacji ochrony dóbr kultury po wojnie, kiedy wszystkie wcześniej wyznaczone Skarby Narodowe zostały zdegradowane do ważnych dóbr kultury w 1950 r.