Zhuangzi

Zhuangzi – starożytny chiński traktat filozoficzny, obok Daodejing zasadnicze dzieło filozofii taoistycznej, cenione także za walory literackie.

Pochodzenie tytułu

Księga Zhuangzi (莊子) nosi nazwę od imienia jej autora. Od 742 n.e., kiedy to cesarz dynastii Tang – Xuanzong nadał honorowe tytuły taoistycznym tekstom, jest także znana jako Nan hua zhen jing (南華真經), co oznacza Prawdziwa księga południowego kwiatu. 

Tytuł odnosi się do tego, że Zhuangzi, według tradycji, pochodził z Południowych Chin.

Budowa Zhuangzi i jej autorzy

W skład księgi wchodzą teksty różnych autorów, uważanych za kontynuatorów szkoły Zhuangzi, aczkolwiek siedem wewnętrznych rozdziałów, tworzących trzon księgi, przypisuje się jemu samemu. 

Dzieło składa się z trzech części zwanych rozdziałami zewnętrznymi, wewnętrznymi i miscellanea.

Autor często wspomina w swym dziele długowieczności, a nawet nieśmiertelności. Słowa te są rozumiane dwojako:

• Na poziomie fizycznym – długowieczność poprzez pielęgnację zdrowia i sił witalnych
• Na poziomie mistycznym – wiecznym, nieśmiertelnym jest tylko ten kto osiądzie w Dao, zespoli się z nim