Koshinto

Koshinto praktykowano przed wprowadzeniem konfucjanizmu i buddyzmu do Japonii) (古神道)

Koshinto było starożytną religią japońską, która była początkiem szintoizmu i była nazywana kodo, szintoizm przed VI wiekiem.

Koshinto jest również określane jako prymitywne Shinto, Jomon Shinto i Fukko Shinto; wszystkie takie nazwy są używane w odniesieniu do Shinto, który istniał przed wpływem obcych religii, takich jak buddyzm, buddyzm ezoteryczny i taoizm, i rzeczywiście Koshinto jest czasami używane do wyrażenia tych form Shinto , które są przeciwstawne lub przeciwstawiane Shinto Shrine. Dzisiejsze Shinto i Shrine Shinto włączyły Koshinto do takiego stopnia, że ​​są nierozłączne.

Koshinto jest określane jako prymitywna religia, podobna do tych, które powstały naturalnie na całym świecie, kiedy ludzie po raz pierwszy utworzyli społeczeństwa w najdawniejszych czasach. Jego głównymi założeniami są kult natury i zmarłych (animizm), a także podkreśla rozszerzone zrozumienie i szacunek dla życia, dusz i bogów swoich przodków, pojmowanie tych rzeczy jako istoty życia i ich materialnej substancji można wiedzieć; postrzega również istnienie jako podzielone między Tokoyo (świat duchowy, królestwo bogów, niebo i piekło) i Utsushiyo (ten świat, królestwo ludzi), a także potwierdza istnienie Kinsokuchi, miejsc, w których mieszkają bogowie (w których uświęconych granicach nie wolno wejść), a także bariery uniemożliwiające przechodzenie między światami oraz skuteczność modlitwy i wróżbiarstwa (szamanizmu), w tym w ustalaniu polityki rządu, wreszcie w tworzeniu mitologii świata i człowieka. Przypadek Japonii, w którym ten rodzaj prymitywnej religii przetrwał okres feudalny i średniowieczny i dotarł do okresu nowożytnego w stanie nienaruszonym, jest niemal wyjątkowy. Chociaż u podstaw Shinto jest prymitywną religią, istnieje w kulturze japońskiej od tysięcy lat i obecnie ma bardzo głębokie korzenie, ulegając sublimacji do wskazują , że aż do okresu Meiji większość zawodów uważana była za świętą zasadę ciężkiej pracy, tak jak wyrażono to w Norito ( modlitwa Shinto ), a nawet poza oficjalnymi rytuałami Shrine Shinto, do dziś odbywa się wiele ceremonii związanych z pracą które pierwotnie pochodziły z rytuałów Shinto .

Wiele pojęć zostało dodanych do Koshinto od czasów starożytnych, w tym idea shinra bansho (wszystkich naturalnych rzeczy na świecie), co bardzo utrudnia dokładną klasyfikację religii, ale następujące pojęcia – jak również komentarze dotyczące znaczenia Można wymienić chińskie znaki i starożytne japońskie słowa używane w Shinto – religii, zaczynając od Koshinto i przechodząc w dzisiejsze Shinto :

• Kamiyo (królestwo bogów): cały świat, łącznie z tą sferą i Tokoyo (sferą duchową).
• Tokoyo
• Tokoyo (常世)
• Tokoyo (常夜)
• Utsushiyo (obecny świat)
• Kami (Bóg)

Mikoto w japońskiej mitologii odnosi się do boga, który przybiera postać człowieka. Mitama odnosi się do wszystkich bogów z wyjątkiem Mikoto. Tamashii lub „Mitama” to terminy używane do opisania życia (siły) istot ludzkich lub ich stanu duchowego.

Shikon (cztery duchy)

„Kamiyo” lub „Kamishiro” to miejsce w tym fizycznym świecie, w którym mieszka bóg. Nazywa się Kamiyo (上代) lub Kamiyo (神世), gdy jest to era Boga rządzącego światem przed erą Cesarza Kanmu z Mitologii Japońskiej .

Kannabi, Kamunabi lub Kaminabi (które można napisać na różne sposoby, różnymi chińskimi znakami) to terminy, których można użyć do opisania albo góry, w której mieszka bóg, albo lasu, w którym bóg mieszka ukryty.

Termin „ Iwakura ” (skalna siedziba) odnosi się do głazów lub gór, w których bóg jest pochowany lub alternatywnie – w szczególności, gdy określany jest jako „Iwasaka” (skała graniczna) – do głazów lub gór, które tworzą granice albo ze świątyń, albo z Tokoyo (świata duchów).

Himorogi to las lub drzewostan, w którym ukryty jest bóg; może również odnosić się do granic świętej ziemi lub do granicy z Tokoyo (sferą duchową). Dziś odnosi się do świętych gałęzi lub liści, w których, jak się uważa, żyją bogowie, które są następnie używane w rytuałach Shrine Shinto .

Shintai (dosł. „boskie ciało”), które istniały od czasów starożytnych, odnoszą się albo do miejsc, w których bogowie są zawsze obecni, do samych bogów, albo do miejsc lub przedmiotów, w których zamieszkują stosunkowo dużych rozmiarów tradycyjni bogowie.

Mitamashiro, yorishiro i shiro odnoszą się do substytutów (które mogą być honorowane w miejsce duchów lub bogów) i są używane do opisania wszystkich przedmiotów – z wyjątkiem tych już wspomnianych – w których bogowie przebywają tymczasowo.

Słowo „fukannagi” ma takie samo znaczenie jak „kamioroshi”, czyli innymi słowy, osoba, która może kierować duchami i bogami (czyli medium).

Natura i kult przodków

Kult natury, w postaci nieustannej wiary w himorogi (święte gałęzie) i iwakura (skały, w których podobno mieszkają bogowie), przetrwał do dnia dzisiejszego, a dokładniej, istnieją święte drzewa i duchowe skały ozdobione shimenawą (świętą sznury ze słomy) na terenie każdego sanktuarium i odrębne od samego budynku sanktuarium; rzeczywiście, całkiem osobno z sanktuariów znane i znane miejsca kultu przyrody obejmują wiejskie gaje w pobliżu świątyń, a także ogromne głazy znane jako „fufuiwa”, które można znaleźć wzdłuż wybrzeża. Co więcej, grzmot był uważany za znak Ina no kami, boga ryżu, i miał przynieść dobre zbiory, dlatego błyskawicę nazwano „Inazumą” (żoną Iny); a dla archipelagu takiego jak Japonia, wieloryby, które dryfowały na brzeg lub zostały wyrzucone na brzeg, stały się ważnym źródłem pożywienia, więc z wdzięczności ludzie zaczęli nazywać takie wieloryby „Ebisu” (dziś czczony jako bóg rybołówstwa), a ludzie w wielu różnych prowincje zaczęły wierzyć w Yorikami ("bóg, który odwiedza", znany również jako hyochakujin, bóg, który dryfuje na brzeg lub jako kyakujin, bóg-gość). Uważano, że bogowie powstali nie tylko z natury czy szczęścia, ale także – jak widać w przypadku Tsukumogami – postanowili zamieszkać w żywych stworzeniach, które żyły przez długi czas, a nawet w narzędziach stworzonych przez człowieka, był używany przez długi czas. I sądzono, że bogowie żyli również w wrogach, którzy najechali Japonię oraz w ciałach zwierząt zabitych i zjedzonych przez ludzi na pożywienie, dlatego kopce wzniesione dla poległych Mongołów, miecze, ryby i wieloryby mają wszystko zostały zamienione w świątynie.

Festiwal o nazwie Obon opiera się w swojej tradycji i stylu na kulcie przodków Koshinto, ale mnisi w różnych świątyniach wykonują ceremonie inaczej ze względu na synkretyczne połączenie Shinto i buddyzmu, i tak „prawdziwa” wersja takich tradycji stała się niejasny.

Festiwal o nazwie Obon opiera się w swojej tradycji i stylu na kulcie przodków Koshinto, ale mnisi w różnych świątyniach wykonują ceremonie inaczej ze względu na synkretyczne połączenie Shinto i buddyzmu, i tak „prawdziwa” wersja takich tradycji stała się niejasny. Pierwotnie, ponieważ buddyzm utrzymywał, że jeśli ludzie kultywują wystarczająco cnoty w cyklu odrodzenia, w końcu osiągną oświecenie i staną się buddami, nie było żadnego znaczenia dla jakiejkolwiek szczególnej śmierci jednostki, a zatem nie było kultu przodków, więc na początku Urabon był oficjalna ceremonia buddyjska ku czci Siakjamuniego. Dzisiaj, jeśli ktoś nie jest związany z żadną sektą buddyjską, nie będzie miał możliwości uczestniczenia w Urabonie, dlatego Obon jest uważany za święto specyficznie buddyjskie.

Kinsokuchi (święta ziemia) i bariery pomiędzy Utsushiyo (obecnym, fizycznym światem) a Tokoyo (sferą duchową), a także bariery wokół świątyń Shinto

Podobnie jak yorishiro , które występują w naturze, głazy i góry (jak święta góra Fudżi), a także morza i rzeki są miejscami, w których bogowie przybywają, a także barierami między królestwem duchów a obecnym (fizycznym) światem, a „gi”. „od himorogi ” oznacza także „ogrodzenie”, podobnie jak iwakura można też nazwać „iwasaka” (gdzie „saka” oznacza „granicę”); wszystkie te terminy wyrażają ideę duchowej granicy wokół sanktuarium Shinto . W rzeczywistości jest wiele miejsc – na przykład wyspa Okinoshima – których cały obszar, łącznie ze świątyniami, małymi wysepkami i lasami, jest uświęconą ziemią; ta koncepcja została przekazana Shrine Shintoi znajduje wyraz w różnych metodach budowlanych stosowanych w sanktuariach, jak na przykład fakt, że pierwotnie sando była przeznaczona dla bogów i dlatego żaden człowiek nie mógł nią chodzić. Bariery symboliczne wciąż są obecne w zwykłych domach; na przykład shimenawa (sznury ze świętej słomy) wystawiane w okolicach Nowego Roku i ozdoby z suszonych sardynek wieszane na Setsubun (święto oznaczające koniec zimy, zgodnie z tradycją) mają na celu oddzielenie bogów, których można odwiedzić od tych nie. Ponadto małe kapliczki, kamienne posągi boga, który strzeże podróżnych lub posągi Jizo (boga podróżników i dzieci) zdobią skrzyżowania łączące wioski; są one po to, aby nie tylko uczynić drogę bezpieczną i chronić podróżnych, ale także tworzyć bariery, które mogą powstrzymać katastrofy lub nieszczęścia przed dotknięciem wioski.

Modlitwa lub wróżenie

Tradycje dotyczące modlitwy i wróżbiarstwa przeszły do ​​współczesnego Shinto Shrine i nadal istnieją świątynie, w których w nowym roku nadal praktykuje się wróżenie za pomocą skorupy żółwia, tak jak to było w czasach starożytnych. Japońskie łucznictwo, które było popularne w epoce Taisho, miało również znaczący wpływ na kulturę Japonii i wartości jej mieszkańców (takich jak „celować”, „być na celowniku” i „spekulacje ducha” (dosł. „uderzające szczęście serce”), z których wszystkie wywodzą się ze słów używanych w łucznictwie), a ponieważ ludzie określali szczęście każdego roku przez wróżenie, ten wybrany na „poszukiwacza strzał” często schodził do „obszar docelowy”. Dziś kapłaństwa, oryginalnych modlitw i wróżbiarstwa. Co więcej, Miko no mai (taniec świątynny) oraz wiele rodzajów rozrywki wśród zwykłych ludzi i profesjonalnych wykonawców, które zostały przekazane do dnia dzisiejszego, w tym „show biznes (Sumo) jako rytuał Shinto ” lub różnego rodzaju mai (taniec), jak Matoi (płonąca flaga) mai, shishi (lew) mai, kagura (tańce muzyczne, w tym Miko no mai) i Daikagura (sztuczki wirowania i akrobacje), były pierwotnie rodzajami rytualnej modlitwy, której celem było uhonorowanie i uspokojenie bogowie.

Rząd, festiwale i sanktuarium

Uważa się, że wielu w czasach starożytnych, w tym Himiko , było w rzeczywistości szamanami, którzy podejmowali polityczne decyzje dotyczące kursu, jaki kraj powinien obrać, w oparciu o modlitwę lub wróżenie. Kapłani Shinto Świątyni byli zaangażowani w zarządzanie od czasów starożytnych, a w okresie Heian włączyli taoistyczną koncepcję Inyo (Onmyo) gogyo shiso (yin i yang oraz Pięć Elementów) do swoich wierzeń i praktyk, a dzięki temu uzyskali oficjalne stanowiska w rządzie jako Onmyoji(mistrzowie wróżbiarstwa i czarów). I tak poprzez swoje modlitwy i wróżby byli w stanie kontrolować bieg polityki rządu. Tego rodzaju model podejmowania decyzji wyszedł z mody i leżał uśpiony począwszy od okresu Wojennych Królestw Japonii, ale pozostał w użyciu wśród dworskiej szlachty i Shinto Shrine . W czasach starożytnych większość lokalnych działań rozwojowych była prowadzona przez świątynie i sanktuaria, a wśród takich świątyń koncentrowano się na rozrywce, festiwalach religijnych i sintoizmie .rytuały; ich wysiłki nie ograniczały się tylko do budowy świątyń i sanktuariów, ale obejmowały także wzmacnianie infrastruktury społecznej. A ich metoda, w której nawet mieszczanie praktykowali samorządność, zyskała uznanie, a wręcz stała się tym bardziej uderzająca począwszy od okresu Edo (od tego okresu duże miasta dzieliły się na machiba (miasta, pod jurysdykcją urzędów miejskich), niwaba (jisha-bugyo, pod jurysdykcją (wyznaczonych przez rząd) świątyń i administratorów świątyń) i nochoba (niebadane obszary lub przedmieścia o nieustalonej jurysdykcji), a więc pospólstwo i mieszczanie współpracowali w celu osiągnięcia samorządności); ludzie używali festiwali, aby czcić bogów, duchy i elementy samej natury, w tym takie festiwale jak Tanabata(Święto Tkacza, obchodzone 7 lipca) i Święto dla Ebisu, które są obchodzone do dziś, ostatecznie stając się popularnymi wersjami rytuałów Shinto , zupełnie odrębnymi w formie od rytuałów Shrine Shinto , ale w każdym razie świątynie są kontynuowane przyczyniać się do rozwoju lokalnego, tak jak robili to w przeszłości.

Pozostałości Koshinto, które przetrwały do ​​dnia dzisiejszego

Pozostałości Koshinto można zobaczyć do dziś, z których wiele można nazwać „wiarą ludową”, ale w rzeczywistości Koshinto jest samym pochodzeniem i esencją Shrine Shinto i jako takie jest z nim nierozerwalnie związane. Niektóre rytuały Shinto , w przeciwieństwie do Shrine Shinto , rozwinęły się w zawody, w tym takie starożytne praktyki, jak rozrywka i show-biznes, rolnictwo, leśnictwo i rybołówstwo, ale także rozciągały się na kowalstwo, wytop żelaza, warzenie sake, roboty publiczne i budownictwo; mówiono o takich pracach, że w samym akcie pracy było coś boskiego. Ta tradycja ciężkiej pracy została przekazana do dnia dzisiejszego, a wiele firm decyduje się dziś na budowę małych Shintoołtarze w ich miejscach pracy i upamiętnienie głównych punktów zwrotnych dla firmy ceremoniami z rytuałami Shinto . Początkowo Shinto nie posiadało żadnej ustalonej doktryny ani metody nauczania, co oznaczało, że nie było potrzeby odróżniania Koshinto i wierzeń ludowych w Kozukuri (tworzenie dzieci) lub Yorigami (przywoływanie boga) od reszty Shinto, w tym Shinto Shrine; jeśli zmusimy się do wydobycia podobieństw, które można odkryć w wyżej wymienionych działaniach, jedyne, co przychodzi na myśl, to koncepcja, że ​​trzeba „oczyścić, naprostować i upiększyć” swoje serce.