Yasaka Nyokoba Gakuen (Gion Joshi Gigei School) to instytucja edukacyjna Maiko i Geiko zlokalizowana w Kobu Gion, Higashiyama-ku, Kyoto City
W 1872 r. w porcie Yokohama zacumował peruwiański statek Maria Luz . Przywiózł kilku chińskich niewolników, którzy uciekli od swoich właścicieli i mieli nadzieję uzyskać azyl od rządu Meiji. Urzędnicy rządowi oświadczyli jednak, że Japonia sprzeciwia się niewolnictwu i odesłali ludzi z powrotem do Chin. Ta decyzja wywołała wiele protestów ze strony peruwiańskiego rządu, który sprzeciwiał się temu, że Japonia faktycznie ma własny system niewolnictwa, obejmujący kobiety pracujące w przemyśle rozrywkowym.
Rząd Meiji, który starał się kreować wizerunek Japonii jako nowoczesnego państwa na arenie światowej, był bardzo wrażliwy na opinie szefów obcych mocarstw. Aby uspokoić Peruwiańczyków, wydał Ustawę Emancypacyjną, znosząc obowiązkowe okresy służby, które były nakładane na pracujące kobiety. Podczas uchwalania ustawy pojęcia oiran (kurtyzana) i gejsza (artysta) splotły się ze sobą i pomieszały, co spowodowało znaną, na cały kraj poza Japonią, opinią, ze jedna i druga grupa robi to samo.
Trzy lata później, w 1875 r., sprawa została formalnie przedstawiona Trybunałowi Międzynarodowemu, któremu przewodniczył rosyjski car. Wtedy po raz pierwszy Japonia została uwikłana w spór o prawa człowieka i wygrała proces. Ale było już za późno, by skorygować powszechne błędne przekonanie, że gejsze są prostytutkami.
W odpowiedzi na Ustawę Emancypacyjną Jiroemon Sugiura, dziewiąte pokolenie ochai Ichiriki-tei, Inoue Yachiyo III, iemoto ze szkoły Inoue, Nobu-natsu Hase, gubernator Kyoto i Masanao Uemura, radny, założyli organizację znaną jako Przedsiębiorstwo Szkolenia Zawodowego Kobiet Gion Kobu. Nazwa została skrócona do Kabukai (Stowarzyszenie Wykonawców).
Zadaniem organizacji była ochrona niezależności i statusu społecznego kobiet pracujących jako artystki, czyli gejsz. Motto organizacji brzmiało: „Sprzedajemy sztukę, a nie ciało”.
Gion Kobu był zarządzany przez konsorcjum trzech grup: Kabukai, stowarzyszenia ochaya i stowarzyszenia geiko. To samo konsorcjum założyło szkołę do nauczania geiko. Przed wojną dziewczęta, które weszła na ścieżkę zawodową w wieku sześciu lat (w starym kalendarzu pięć lat) miały prawo do tej szkoły po czwartej klasie. Po wojnie, w 1952 roku, szkoła uzyskała status placówki edukacyjnej i otrzymała nazwę Yasaka Nyokoba Academy .
W ramach reformy edukacji dziewczęta musiały ukończyć gimnazjum przed wejściem do Nyokoba i nie mogły zostać maiko przed ukończeniem piętnastu lat. W Nyokoba studiowano wszystkie dyscypliny wymagane przez geiko - taniec, muzykę, maniery, kaligrafię, ceremonię parzenia herbaty, sztukę ikebany; uczniowie uczyli się także w teatrze Kaburenjo . Nauczyciele Nyokoba byli uważani za najlepszych w Japonii. Wiele z nich zostało nazwanych „Żywymi Skarbami Narodu".
Wymagane przedmioty w Inoue-ryu: Narimono, Sado i Shamisen.
Można również nauczyć się Nogaku, Nagauta, Icchubushi, Tokiwazu, Kiyomoto, Jiuta, Joruri, Kouta, Fue (flet), Kado (układy kwiatowe), Shodo (kaligrafia) i Nihonga (malarstwo japońskie).
Uczennice z Nyokoby mają od 15 do ponad 80 lat.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz