Rehat

Rehat (Rehit, Rahit lub Rahat ) odnosi się do zasad i tradycji, które rządzą unikalnym stylem życia Sikhów i określają prawidłową ortodoksję i ortopraksję Sikhów. Ostateczna wersja Rehat Maryada została zatwierdzona przez Komitet Shiromani Gurdwara Parbandhak, Amritsar w 1945 roku. Rehat Maryada została stworzona, aby zapewnić wskazówki Sikhom (i tym, którzy pragną przyjąć wiarę Sikhów) w praktycznych i funkcjonalnych aspektach codziennego życia. życie, w tym działania Sikh Gurdwaras, i praktyki religijne w celu wspierania spójności w całej społeczności.

Rehitnāma (co oznacza „listy postępowania; liczba mnoga: Rehitnāme ) to pendżabski termin odnoszący się do gatunku sikhijskiej literatury religijnej, który wyjaśnia określenie zatwierdzonego sposobu życia dla Sikha.

Historia

Przed odejściem 10. Guru Sikhów, Guru Gobind Singha, w 1708 roku przekazał Guru i autorytet Pisma Świętego Sikhów, Guru Granth Sahibowi i grupie wtajemniczonych Sikhów, zwanej Khalsa Panth. Przed śmiercią Guru Gobind Singh dostarczył tak zwane 52 Hukamy i poinstruował swoich wyznawców, aby sformalizowali je, pisząc Rehat Namas. 52 hukamy to zbiór 52 zasad prawidłowego postępowania. Według dr Williama Hewata McLeoda, ten zestaw zasad został przepisany na Rehatnamy przez sikhijskich uczonych Bhai Nand Lal, Bhai Dessa Singh, Bhai Chaupa Singh, Bhai Daya Singh i Bhai Prahlad Singh. Jednak przez następne prawie 100 lat prześladowania ze strony władców Mogołów wprowadziły chaos w sprawach wiary sikhijskiej. Kontrola nad sikhijskimi Gurdwarami i sprawami wpadła w ręce Udasis i Nirmala Sikhów, którzy przyjęli filozofię wedyjską. Ci Nirmala i Udasi Sikhowie wprowadzili koncepcje wedyjskie do Sikhów Rehat, które prowadziły sekciarstwo przy braku jakiejkolwiek scentralizowanej władzy poza tą zorganizowaną pod panowaniem brytyjskim od 1849 r. Istniał szereg innych kodeksów i zbiorów tradycji, które zostały poprawione w 1898 roku przez Bhaia Kahn Singh Nabha, który zebrał wszystkie stare rehat namy i usunął fałszywe odniesienia do hinduizmu.

1699-1925

Nie było standardowego rehat, ale było wiele z tymi samymi punktami i koncepcjami, jak Muktinamah (ਮੁਕਤੀਨਾਮਾਹ), Rehatnamah (ਰਹਿਤਨਾਮਾਹ), Tankhahnamah (ਤਨਖਾਹਨਾਮ ਾਹ), 54 Hukams (੫੪ ਹੁਕਮ) itp. Według dr McLeoda w tym okresie opublikowano kilka książek, które próbowały zapewnić odrodzenie wiary. Budh Singh opublikował Khalsa Dharm Shatak w 1876 r., Kahn Singh Nabha napisał Raj Dharm (1884), Ham Hindu Nahin (1898) i Mahan Kosh (1930), Gurmat Sudhakar (1898 hindi, 1901 pendżabski). W 1915 r. Chief Khalsa Diwan opublikował Gurmat Parkash Bhag Sanskar, podczas gdy Teja Singh Bhasaur opublikował Khalsa Rahit Parkash w 1911 r., A Gurmati Niranay Bhai Jodh Singha została opublikowana w 1932 r. Ostatecznie Sikh Rahit Maryada został wydany przez SGPC w 1945 r. Publikacje te wykazały znaczący próba inteligencji i organów sikhijskich opracowania odpowiedniego kodeksu postępowania odzwierciedlającego filozofię sikhijską.

Wczesne sikhijskie namas rahit były wyraźnie anty Mogołów, rahici wyśmiewali Mogołów jako „zanieczyszczających”; nakazy obejmowały unikanie kontaktu z rytualnie ofiarowanym mięsem wszystkich wyznań, zakaz kontaktów seksualnych z muzułmańskimi kobietami oraz zakaz używania wszelkich środków odurzających. Co więcej, wczesny rahit-nama zapewnił, że karah parsad, chociaż ma być rozdawana wszystkim, niezależnie od ich pochodzenia religijnego, nie może być spożywana przez Sikha w towarzystwie Mogołów. Williama Hewata McLeoda pisze, że te nakazy były odzwierciedleniem okresu przedłużającej się wojny między Sikhami a muzułmanami w XVII i XVIII wieku. Pashaura Singh pisze, że uczeni Tat Khalsa odmówili przyjęcia antymuzułmańskich nakazów i uwag jako dzieła Guru Gobind Singha i po cichu usunęli je ze swoich poprawionych rahit-namas. Sześć Rahitnamów zostało umieszczonych w czasach Guru Gobind Singha, Tankhahnama tych w szczególności podkreśla wrogość wobec mogolskich arystokratów, zwanych „Turkami”. Chociaż w pismach sikhijskich z XVIII i XIX wieku była jednomyślna wrogość i niechęć do Mogołów, prace Chaupy, Kesara Singha Chibbara i Koer Singha są uważane za apoteozę tej niechęci. XX-wieczne wersje rahita; czerpanie i rozwijanie wcześniejszych form rahitów było reprezentatywne dla wysiłków zmierzających do usystematyzowania kodów przedstawionych w różnych wersjach i zmodyfikowania ich zgodnie z ewoluującą ortodoksją sikhijską związaną z ruchem reformatorskim Singh Sahba. WH McLeod dalej komentuje, że chociaż wypowiedź Guru Gobinda na temat rahit nie sprzeciwia się ani nie jest niespójna z tradycyjną wersją używaną dzisiaj, sugeruje się, że ogłosił on znacznie prostszą wersję. Tylko część obecnego Rahit pochodzi z czasów Guru Gobind Singha i ewoluowała zgodnie z warunkami i okolicznościami tamtych czasów. Podczas gdy rahity z początku XVIII wieku charakteryzują się znacznymi różnicami; WH McLeod zauważył wśród nich kilka spójnych cech; „poczucie pogłębiających się problemów i ostatecznego triumfu społeczności; zestaw nakazów behawioralnych mających na celu odróżnienie Sikhów od innych społeczności religijnych; z wyraźnym poczuciem, że społeczność Sikhów widzi siebie w konflikcie z muzułmanami; oraz, w kilku wersjach, deklaracja zbawiciela Vaisnavy w odniesieniu do triumfu społeczności”.

Louis Fenech zauważa, że ​​XVIII-wieczna literatura sikhijska składająca się z gatunków rahit-namas i gur-bilas nadaje wrogie nastawienie do muzułmanów i islamu i wspomina, że ​​muzułmanie pragnęli nawrócić wszystkich Indian. Zauważył również, że podczas gdy osiemnastowieczni rahici nie zgadzali się w wielu punktach, podzielano wśród nich powszechne przekonanie, że Khalsa był głównym władcą nie tylko Indii, ale całego świata, i że wielu z najwcześniejszych rahitów-namas naruszył pewne przykazania sikhijskie w Guru Granth Sahib - w tym przestrzeganie statusu kastowego. Zauważa również, że manuskrypty sikhijskie z XVIII i XIX wieku głosiły, że Guru Gobind Singh jest awatarem Wisznu, a czterech z pięciu Panj Pyare jako inkarnacje hinduskiego półboga (Lava) i trzech hinduskich bhaktów (wyjątkiem jest Himmat Singh – uważany za inkarnację myśliwego). Dodaje, że Tat Khalsa wymazał z tych rękopisów hinduskie elementy tradycji Panj Pyare. Mówi się, że na początki Tat Khalsa wpłynęło współczesne XIX-wieczne europejskie rozumienie religii i nowoczesności; ich celem stało się zredukowanie wiary sikhijskiej jej współczesnej wielości, wielości i różnorodności do jednej tożsamości solidarności skupionej wokół Khalsa i zaszczepienie trwałych granic religijnych w społeczności za pomocą różnych metod, w tym usuwania treści, które uznali za obraźliwe i niesikhijskie we wczesnym rahicie -namas i permutacja historii Sikhów w kierunku określonej trajektorii.

Wielu sikhów twierdzi dziś, że na początku XIX wieku w pismach sikhów pojawiło się wiele wpływów bramińskich i innych hinduistycznych, co doprowadziło do „zepsucia” rehitnamah.

1925–27
W 1925 r. W Pendżabie uchwalono ustawę Sikh Gurdwaras Act, która stanowiła ustawę o utworzeniu Komitetu Shiromani Gurdwara Parbandhak (SGPC), wybranego organu Sikhów w celu administrowania Gurdwaras.

Walne zgromadzenie SGPC odbyło się 15 marca 1927 r. w celu powołania podkomitetu, którego zadaniem było opracowanie projektu kodeksu postępowania. W tamtym czasie podkomitet składał się z 29 znanych Sikhów wymienionych z nazwiska we wstępie do Sikh Rehat Maryada.

1931–32 

Wstępny projekt został rozesłany do Sikhów w kwietniu 1931 roku w celu uzyskania komentarza. Podkomisja zebrała się 4 i 5 października 1931 r., a następnie 3 i 31 stycznia 1932 r. w Akal Takht w Amritsarze. W tym czasie liczba członków podkomisji obecnych na posiedzeniach uległa zmniejszeniu, a inne osoby zostały wymienione jako obecne.

1 marca z podkomisji odeszło czterech członków, a powołano kolejnych ośmiu. Z czterech, którzy zostali opuszczeni, jeden zmarł, a inny został ekskomunikowany. Podkomisja zebrała się ponownie w celu narady i rozpatrzenia projektu w dniach 8 maja i 26 września 1932 r. 1 października podkomisja przedłożyła swój raport Sekretarzowi SGPC, zalecając zwołanie specjalnej sesji Komitetu w celu rozpatrzenia ostatecznego projektu i zatwierdzić do akceptacji.

1933–36
SGPC zorganizowało konklawe Sikhów w dniu 30 grudnia, w którym uczestniczyło 170 osób i debatowało nad projektem. Tylko dziewięciu uczestników było członkami pierwotnej podkomisji, a konklawe ostatecznie nie osiągnęło porozumienia. Następnie SGPC otrzymało uwagi do projektu od podkomitetu składającego się z 50 osób i 21 stowarzyszeń pantyckich (w tym organizacji międzynarodowych), z których wszystkie są wymienione we wstępie do Sikh Rehat Maryada. Po prawie trzech latach, 1 sierpnia 1936 r. szersza podkomisja zatwierdziła projekt, a 12 października 1936 r. Rada Generalna SGPC go ratyfikowała. Następnie Rehat został wprowadzony w życie.

1945
Na posiedzeniu w dniu 7 stycznia 1945 r. Komitet Doradczy SPGC ds. Religijnych zalecił wprowadzenie pewnych zmian w Kodeksie. Komitet Doradczy składał się z ośmiu osób wymienionych w przedmowie do Sikh Rehat Maryada. SGPC przyjął zalecenia na spotkaniu 3 lutego 1945 r. Od tego czasu dokonano kilku drobnych aktualizacji w celu wyjaśnienia treści, ale nie podjęto żadnej istotnej weryfikacji.

Główne punkty Sikh Rehat Maryada
Sikh Rehat Maryada wyświęcony przez SGPC dotyczy kluczowych kwestii, takich jak definicja sikha, obowiązki osobiste i społeczne, takie jak medytacja i wolontariat, zasady dotyczące usług gurdwara obejmujących odpowiednią muzykę i festiwale oraz prowadzenie różnych ceremonii sikhijskich.

• Definicja sikha

Sikh definiuje się jako każdą osobę, mężczyznę lub kobietę, która wiernie:wierzy w istnienie Jedynego Wiecznego Boga postępuje zgodnie z naukami Guru Granth Sahiba i dziesięciu ludzkich guru jako swoich jedynych przewodników duchowych wierzy w chrzest ( Amrit Sanchar), promowany przez dziesiątego Guru

• Życie Sikhów

Istnieją dwa aspekty życia Sikha: pierwszy to przestrzeganie osobistej dyscypliny i rozwój silnego życia rodzinnego; drugim jest zaangażowanie w życie społeczności i zapewnienie dobrobytu społeczności oraz infrastruktury dla wspierania słabych w społeczności lokalnej i globalnej. To jest praktyczny aspekt trzech filarów sikhizmu promowanych przez Guru Nanaka, zwanych Vand Chhako („podziel się tym, co jesz [lub masz]”).

1. Sikh ma zawsze żyć i propagować zasady określone przez guru.Wiara w Jednego Boga
2. Równość całej rasy ludzkiej
3. Szacunek dla wszystkich, bez względu na płeć, wiek, status, kolor skóry, kastę, orientację seksualną itp.
4. Samokontrola – Zabij pięć zła; żadnych rytuałów ani przesądów; zakaz hazardu, tytoniu, alkoholu, środków odurzających itp.
5. Samodoskonalenie – promuj pięć cnót

• Życie społeczne

W życiu wspólnotowym Sikh ma obowiązek aktywnego wnoszenia wkładu w społeczność poza jednostką rodzinną. Sikh powinien podjąć bezpłatną służbę wolontariacką (seva) w ramach społeczności w Gurdwaras, projektach społecznych, szpitalach, domach starców, żłobkach itp. Przy każdej okazji Sikh powinien poświęcać swój wolny czas na wolontariat w społeczności i poświęcać co najmniej 10% swojego majątku w czasie lub pieniądzach na wsparcie projektów społecznych. Obejmuje to również pozytywne wspieranie słabszych członków społeczności.

Należy dać czas większej społeczności Sikhów i jeszcze szerszej społeczności światowej. Obowiązkiem sikhów jest prowadzenie ciągłego dialogu ze wszystkimi członkami większej społeczności, traktowanie ich jak równych sobie oraz szanowanie ich religii i zwyczajów. Sikhizm oferuje silne wsparcie dla zdrowego życia społeczności, a Sikh musi zobowiązać się do wspierania wszystkich wartościowych projektów, które przyniosłyby korzyści społeczności i promowały zasady Gurmat. Przywiązuje się dużą wagę do dialogu międzywyznaniowego, wspierania ubogich i słabych, lepszego zrozumienia i współpracy społeczności.

Sewa (wolontariat) jest ważną częścią religii Sikhów i wszyscy Sikhowie muszą angażować się w tę służbę społeczną, gdy tylko nadarzy się okazja. W swoich prostych formach może to być: zamiatanie i mycie podłóg w Gurdwara, podawanie wody i jedzenia (Langar) lub wachlowanie kongregacji, oferowanie prowiantu lub przygotowywanie jedzenia i wykonywanie innych obowiązków związanych z prowadzeniem domu.

Guru ka Langar („darmowe jedzenie guru”) jest bardzo ważną częścią sikhizmu. Kiedy podaje się Langar lub gdy siada się do sangatu, należy intonować „ Sat-Naam Waheguru ”. Główna filozofia stojąca za langarem jest dwojaka: zapewnienie szkolenia umożliwiającego zaangażowanie się w sewę i możliwość służenia ludziom ze wszystkich środowisk życia oraz pomoc w zniesieniu wszelkich różnic między wysokimi i niskimi kastami.

• Życie osobiste
  

W życiu osobistym Sikh powinien żyć pokornie iz miłością w rozszerzonej grupie rodzinnej, promując zasady Gurmat i oferując wsparcie moralne w ramach tej rozszerzonej struktury. Sikh powinien podjąć bezpłatną służbę wolontariacką (seva) w ramach społeczności w Gurdwaras, projektach społecznych, szpitalach, domach starców, żłobkach itp. Przy każdej okazji Sikh powinien poświęcać swój wolny czas na wolontariat w społeczności i poświęcać co najmniej 10% swojego majątku w czasie lub pieniądzach na wsparcie projektów społecznych. Obejmuje to również pozytywne wspieranie słabszych członków społeczności.

Postępując zgodnie z naukami Sri Guru Granth Sahiba, Sikh otrzymuje od guru polecenie prowadzenia zdyscyplinowanego życia i nie podążania ślepo za rytuałami i przesądami, które nie przynoszą żadnej duchowej ani materialnej korzyści osobie lub społeczności. Sikhowi nie wolno jeść mięsa, które zostało poddane rytualnemu ubojowi ( mięso Kutha) i powstrzymywać się od używania wszelkich form środków odurzających ; w związku z tym alkohol i tytoń są surowo zabronione. Sikhowie muszą również powstrzymywać się od rytuałów, przesądów i innych anty-sikhijskich zachowań, takich jak hazard itp. Sikhowie mają praktykować i promować całkowitą równość między płciami, kastami, rasami, religiami itp. Oprócz współmałżonka, Sikh musi traktować wszyscy ludzie jako ich krewni; traktuj wszystkie kobiety jak córki, siostry lub matki, a mężczyzn jak synów, braci lub ojców, w zależności od ich wieku.

Sikh ma medytować nad Imieniem Boga ( Naam Japna lub Naam Simran ) i recytować pisma święte. Obejmuje to ciągłe pamiętanie o Bogu i recytowanie jego imienia, kiedy tylko jest to możliwe. Sikh ma wstawać wcześnie rano i recytować Nitnem, zbiór Gurbani, który należy czytać rano (Pięć bani ), wieczorem (Rehras) i wieczorem (Kirtan Sohila ), po czym każdorazowo następuje modlitwa Ardas. Ardas oznacza, że ​​Sikh musi jedynie szukać wsparcia Wszechmogącego Pana przed rozpoczęciem nowego zadania lub przedsięwzięcia .

Sikh musi również przestrzegać zasady Kirat Karni, prowadząc w ten sposób swoje życie zgodnie z naukami Guru. Obejmuje to podejmowanie uczciwego zawodu, pracy lub studiów, a także promowanie rodzinnego stylu życia, poświęcanie czasu dzieciom w sposób aktywny, aby zapewnić im odpowiednią świadomość sikhijskiego stylu życia.

• Medytacja i Pismo Święte

Sikhowie angażują się w medytację osobistą i wspólnotową, kirtan i studiowanie Pisma Świętego. Medytacja i zrozumienie Guru Granth Sahiba jest ważne dla rozwoju Sikha. Należy nie tylko studiować Gurmukhi i umieć czytać Gurbani, ale także rozumieć znaczenie tekstu. Tłumaczenia i inne materiały mogą być wykorzystane jako pomoc dla Sikhów. Sikh powinien zwrócić się do Guru Granth Sahiba o wszelkie duchowe przewodnictwo w swoim życiu.

• Kongregacja i służba Gurdwara

Uważa się, że Gurbani łatwiej i głębiej wpływa na Sikha, gdy jest zaangażowany w zgromadzenia kongregacyjne. Z tego powodu sikhowie muszą odwiedzać Gurdwaras, miejsca, w których sikhowie gromadzą się na nabożeństwach i modlitwach. Przystępując do świętej kongregacji, Sikhowie powinni brać udział i odnosić korzyści ze wspólnego studiowania pism świętych.

Nikt nie może mieć zakazu wstępu do Gurdwara, bez względu na kraj, religię lub kastę, do której należy. Gurdwara jest otwarta dla wszystkich na darszan Guru (spotkanie ze świętym Guru) i Langar. Jednak osoba ta nie może mieć przy sobie niczego, takiego jak tytoń lub inne środki odurzające, które są tabu w religii sikhijskiej. Buty muszą być zdjęte, głowa musi być zakryta, a ubranie pełne szacunku jest koniecznością.

Podczas służby (seva) w Gurdwara i podczas sesji zborowych, w jednej sali w obecności Guru należy jednocześnie wykonywać tylko jedną czynność – odprawianie kirtanu, wygłaszanie przemówień, opracowywanie interpretacji pism świętych lub czytanie pism świętych. Przed przyjęciem hukam od Guru należy wykonać ardas: cała kongregacja staje w obronie ardas, a następnie siada i uważnie słucha hukam Guru.

• Kirtan

Sikhowie, chociaż każdy, kto ma poprawną wymowę i rozumie Gurbani, kto pragnie wziąć udział w kongregacji, wykonuje kirtan (śpiewanie hymnów duchowych) w kongregacji i należy śpiewać tylko hymny (szabad) z kompozycji pism świętych w tradycyjnych miarach muzycznych. Można wykonywać tylko szabady Guru Granth Sahib Ji Gurbani oraz kompozycje Bhai Gurdas i Bhai Nand Lal. Niewłaściwe jest śpiewanie kirtanu do rytmicznych melodii ludowych lub popularnych melodii filmowych.

• Akhand Paath i Sadharan Paath

Akhand Paath to nieustanne czytanie Guru Granth Sahib prowadzone w trudnych czasach lub podczas okazji radości i świętowania. Odczyt trwa około czterdziestu ośmiu godzin ciągłego i nieprzerwanego czytania przez sztafetę wykwalifikowanych czytelników Gurbani. Odczyt musi być wykonany wyraźnym głosem oraz z poprawną i pełną wymową. Zbyt szybkie czytanie Gurbani, aby osoba słuchająca nie mogła nadążyć za treścią, zniechęca i jest uważane za brak szacunku dla Pisma Świętego i zboru (sangat).

Sadharan Paath to nieciągłe czytanie Guru Granth Sahib , a pełne przeczytanie tekstu Anga z 1430 roku może zająć od siedmiu dni do wielu miesięcy.

Święta i ceremonie
Do ważnych świąt sikhijskich, które są obchodzone, należą Gurpurbs z okazji urodzin i innych ważnych rocznic (męczeństwa itp.) Z życia guru; i Vaisakhi , obchody pierwszego święta Amrit Sanchar i Dożynek.

Wraz z innymi obrzędami i konwencjami ceremonie sikhijskie obejmują: 

• Naam Karan : ceremonia nadania imienia dziecku
• Naam Japo : Módl się do Boga
• Anand Karaj : ceremonia zaślubin
• Antam Sanskar : ceremonia pogrzebowa

Inne kody

Sikh Rehat Maryada opiera się na wcześniejszych kodach (Rehat nama), w tym:

• Tanakhah-nama (Nasîhatnâme) Samvat 1776 (1718–1719 ne), dziesięć lat po tym, jak Guru Gobind Singh porzucił swoje śmiertelne ciało.
• Prahilad Rai Rehat-namab
• Sakhi Rehat ki: około 1735 roku n.e
• Chaupa Singh Rehat-nama: 1740–1765 n.e. (1700 n.e. według Piara Singh Padam). Chaupa Singh był członkiem świty Guru. Guru Tegh Bahadur powierzył mu opiekę nad niemowlęciem Gobind Rai . Niektórzy członkowie rodziny Chaupa Singha zostali męczennikami z Guru Tegh Bahadurem w Delhi, a inni służyli pod 10. Guru.
• Desa Singh Rehat-nama: koniec XVIII wieku
• Daya Singh Rehat-nama.