Kegare

Kegare (穢れ・汚れ) to japońskie określenie stanu zanieczyszczenia i skalania, ważne szczególnie w Shinto jako termin religijny. Typowymi przyczynami kegare są: 

• kontakt z jakąkolwiek formą śmierci, 
• poród (u obojga rodziców), 
• choroba i miesiączka, 
• oraz czyny takie jak gwałt. 

W Shinto kegare jest formą tsumi (tabu), któremu osoba odpowiedzialna musi w jakiś sposób zaradzić. Ten stan można zaradzić poprzez rytuały oczyszczające misogi i harae. Kegare może mieć niekorzystny wpływ nie tylko na osobę bezpośrednio dotkniętą, ale także na społeczność, do której należy.

Kegare nie jest formą osądu moralnego, ale raczej spontaniczną reakcją na amoralne siły naturalne. To, czy skalanie nastąpiło w wyniku umyślnego działania, jak na przykład w przypadku przestępstwa, czy też w wyniku zdarzenia zewnętrznego, takiego jak choroba lub śmierć, jest sprawą drugorzędną. Nie jest to zatem odpowiednik grzechu.

Śmierć jako źródło kegare 

Koncepcja kegare po śmierci nadal ma znaczną siłę w społeczeństwie japońskim, nawet podczas buddyjskich pogrzebów. Śmierć i wszystko, co z nią związane, są postrzegane jako główne źródło skażenia. 

Dlatego też po śmierci jednego z członków rodzina nie będzie wysyłać przyjaciołom i krewnym zwykłych pocztówek z sezonowymi pozdrowieniami latem i zimą, zastępując je listami z przeprosinami. Ci, którzy biorą udział w pogrzebie buddyjskim, otrzymują małą torebkę soli do oczyszczenia przed powrotem do domów i uniknięcia przynoszenia kegare swoim rodzinom. 

Kami rodziny należy chronić w jak największym stopniu przed kontaktem ze śmiercią, krwią i chorobami. Wciąż powszechną konsekwencją tego jest zwyczaj rezygnacji z tradycyjnej noworocznej wizyty (hatsumōde) w świątyni Shinto, jeśli w ciągu ostatniego roku w rodzinie nastąpiła śmierć.

Oczekuje się, że kannushi będą zwracać szczególną uwagę na unikanie tego rodzaju kegare i muszą uważać, aby właściwie postępować ze śmiercią i chorobami. Biorąc pod uwagę, jak ważne w religii jest zajmowanie się śmiercią, to silne tabu dotyczące śmierci nie mogło od początku być częścią kultu kami. Wyłączenie śmierci z obrzędów religijnych stało się możliwe po raz pierwszy, gdy inna religia, buddyzm, mogła się tym zająć.