Dynastia Kadamba (345 - 525 n.e.) cz.2

Administracja

Królowie Kadamba, podobnie jak ich poprzednicy Satavahana, nazywali siebie Dharmamaharaja (dosł. „Cnotliwi królowie”) i ściśle ich naśladowali w procedurach administracyjnych. Królowie byli oczytani, a niektórzy byli nawet uczonymi i pisarzami. Inskrypcje opisują króla założyciela Mayurasharmę jako „Vedangavaidya Sharada” („mistrz Wed”), Vishnuvarma był znany ze swojej biegłości w gramatyce i logice, a Simhavarma był nazywany „biegłym w sztuce uczenia się”. 

Ta mądrość i wiedza ze starożytnych tekstów hinduistycznych zwanych (Smriti) dostarczały wskazówek w rządzeniu. Morales zidentyfikował kilka ważnych stanowisk w rządzie: premiera (Pradhana), zarządcę gospodarstwa domowego (Manevergade), sekretarza rady (Tantrapala lub Sabhakarya Sachiva), uczonych starszych (Vidyavriddha), lekarza (Deshamatya), prywatnego sekretarza (Rahasyadhikritha), sekretarza głównego (Sarvakaryakarta), naczelnego sędziego (Dharmadhyaksha), nad którym stał sam król, inni urzędnicy (Bhojaka i Ayukta), urzędnicy skarbowi (Rajjuka) oraz pisarze i skrybowie (Lekhaka). Gavundowie tworzyli elitarną grupę właścicieli ziemskich, którzy byli pośrednikami między królem a rolnikami, pobierali podatki, prowadzili ewidencję dochodów i zapewniali wsparcie militarne rodzinie królewskiej. Armia składała się z oficerów takich jak Jagadala, Dandanayaka i Senapathi. Organizacja opierała się na strategii zwanej „Chaurangabala”. Wojna partyzancka nie była nieznana i mogła być często stosowana w celu uzyskania przewagi taktycznej.

Następca tronu (Yuvaraja) z rodziny królewskiej często pomagał królowi w centralnej administracji w stolicy królewskiej. Niektórzy rządzili w odległych prowincjach. To doświadczenie nie tylko zapewniało przyszłe bezpieczeństwo i wiedzę specjalistyczną dla króla, ale także utrzymywało kontrolę administracyjną w rękach zaufanych członków rodziny. Widać to w przypadku królów Shantivarma, Kakusthavarma i Krishnavarma. Król Kakusthavarma mianował swojego syna Krishnavarmę wicekrólem regionu Triparvatha. Bracia króla Ravivarma, Bhanu i Shivaratha, rządzili odpowiednio prowincjami Halasi i Uchangi. Niektóre regiony nadal pozostawały pod dziedzicznymi rodzinami rządzącymi, takimi jak Alupowie, Sendrakowie, Kekeyowie i Bhatari. Podczas gdy Banavasi było ośrodkiem władzy, Halasi, Triparvata i Uchangi były ważnymi stolicami regionalnymi. Królestwo było podzielone na prowincje ( Mandalas lub Desha). Pod prowincją znajdował się dystrykt (Vishaya), z których dziewięć zostało zidentyfikowanych przez Panchamukhi. Pod dystryktem znajdował się Taluk (Mahagramas) składający się z licznych wiosek, pod którymi znajdowały się wsie w grupach po dziesięć (Dashagrama). Najmniejszą jednostką była wioska (Grama), która, jak się wydaje, cieszyła się szczególnymi swobodami pod władzą naczelnika (Gramik). 

Oprócz różnych podziałów i podpodziałów królestwa, istniała koncepcja osadnictwa miejskiego. V-wieczna miedziana inskrypcja Birur na płycie z miedzi, autorstwa króla Vishnuvarmy, opisuje Banavasi jako „ozdobę Karnata desa, ozdobioną osiemnastoma mandapikas” (centrami poboru opłat), co wskazuje, że w tamtym czasie było to główne centrum handlowe. Liczne inskrypcje odnoszą się do władców w Banavasi jako „doskonałych panów miasta” (puravaresvara). Wykopaliska ujawniły, że Banavasi było osadą nawet w okresie Satavahana . W V wieku było to ufortyfikowane osiedle i stolica Kadamba (Katak). Późniejsze inskrypcje z ok.  692 r. Chalukya odnoszą się do Banavasi i jego ciała korporacyjnego (Nagara) jako świadectwa przyznania wioski braminowi przez monarchę. Odniesienie do klasy kupieckiej (Setti) dodatkowo wskazuje na handlowe znaczenie Banavasi. 

Jedna szósta produktów rolnych była pobierana jako podatek. Inne podatki wymienione w inskrypcjach to podatek od ziemi (Perjunka), podatek od ubezpieczeń społecznych płacony rodzinie królewskiej (Vaddaravula), podatek od sprzedaży (Bilkoda), podatek gruntowy (Kirukula), podatek od betelu (Pannaya) oraz podatki zawodowe od handlarzy, takich jak nafciarze, fryzjerzy i cieśle. Inskrypcje wspominają o wielu innych podatkach, takich jak podatki wewnętrzne (Kara i anthakara), podatek od posiadłości eleemosynary (panaga), prezenty dla królów (Utkota) i płatności gotówkowe (Hiranya). Stolica Banavasi miała osiemnaście izb celnych (mandapika), które pobierały podatki od towarów przychodzących. W uznaniu służby wojskowej lub ochronnej świadczonej przez zmarłych wojowników państwo przyznawało zasiłki socjalne (Kalnad lub Balgacu), które utrzymywały ich rodziny. Oprócz wzniesienia kamienia bohatera, który zwykle zawierał inskrypcję wychwalającą cnoty bohatera, nadanie miało formę ziemi. Takie nadanie ziemi mogło być tak małe jak działka, tak duże jak kilka wiosek, a nawet duża jednostka geograficzna, w zależności od statusu bohatera. 

Gospodarka

Inskrypcje i literatura są głównym źródłem informacji o gospodarce i czynnikach, które na nią wpłynęły. Według Adigi, z badań przeprowadzonych przez historyków i epigrafików, takich jak Krishna, Kalburgi, Kittel, Rice, BR Gopal i Settar, jasne jest, że królestwo zależało od dochodów zarówno z rolnictwa, jak i pasterstwa. Liczne inskrypcje, głównie z współczesnych regionów Shimoga, Bijapur, Belgaum, Dharwad i Uttara Kannada (starożytne podziały Belvola-300, Puligere-300, Banavasi-12 000) wspominają o napadach na bydło, pasterzach i owcach. Liczne kamienie bohaterów dla tych, którzy walczyli w napadach na bydło, były wskazówką nie tylko na bezprawie, ale także na znaczenie pasterstwa. Wzmianka o terminach gosai (żeńskie goyiti), gosasa, gosasi i gosahasra w przymiotniku, nałożenie podatków na mleko i przetwory mleczne, istnienie dużych stad bydła i podarowanie tysiąca krów jako znaku zamożności darczyńcy (gosahasram pradarum) wskazują, że hodowla krów była ważną częścią gospodarki. Istnieją zapisy, które wspominają o osadach pasterskich (kuripatti), osadach pasterzy (turpatt) i liczne odniesienia do małych przysiółków (palli). 

Mieszane rolnictwo, połączenie wypasu i uprawy, w większości kontrolowane przez zamożne chłopstwo Gavunda (dzisiejsi Gowda), wydaje się być rzeczą do zrobienia, zarówno ze względu na ilość produkowanego zboża, jak i liczbę sztuk bydła, które określały bogactwo. Istnieje kilka zapisów, które wspominają o darowiznach zarówno ziemi uprawnej, jak i ozdobnej w jednostkach kolaga lub khanduga albo tym, którzy walczyli ze złodziejami bydła, albo ich rodzinom. Koczowniczy tryb życia nie jest rozpowszechniony w większości społeczności, z wyjątkiem plemion górskich zwanych Bedas. Według Durretta, społeczność półkoczownicza, często polegała na kradzieżach bydła z odległych gospodarstw i porwaniach kobiet. Bedas utrzymywali się ze sprzedaży kupcom skradzionego bydła i takich produktów z lasu, jak mięso, drzewo sandałowe i drewno, a także plonów z niezorganizowanego rolnictwa. 

Z inskrypcji wyraźnie wynika, że ​​istnieją trzy rodzaje ziemi: ziemia podmokła lub uprawna (nansey, bede, gadde lub nir mannu), zwykle wykorzystywana do uprawy ryżu (nazywanego akki gadde, akki galdege lub bhatta mannu) lub wysokiej, grubej trawy dającej zboże zwanej sejje; ziemia sucha (punsey, rzadko wspominana) i ziemia ogrodowa (totta). Nadanie z VI wieku odnosi się do ziemi ogrodowej, na której uprawiano trzcinę cukrową (iksu). Inne uprawy, które również uprawiano, to jęczmień (yava), orzech areki (kramuka), proso ugorowe (joladakey), pszenica (godhuma), rośliny strączkowe (radaka), kwiaty były głównie do użytku świątynnego i takie ziemie nazywano pundota, wspomina się również o owocach, takich jak banany (kadali) i kokosy. 

Opisy wsi (palli) w zapisach na płytach kamiennych i miedzianych, takich jak miedziane płyty Hiresakuna z VI w. z Soraba, zawierały jej naturalne (lub stworzone przez człowieka) punkty orientacyjne, układ pól uprawnych, naprawy istniejących i nowo wybudowanych zbiorników na wodę, kanałów i strumieni irygacyjnych, rodzaj gleby i uprawiane rośliny. Naprawy zbiorników i budowa nowych były zmartwieniem elit, od królów po Mahajana, którzy rościli sobie prawo do częściowej własności ziemi lub procentu produktów nawadnianych ze zbiornika lub obu. Na nowo nawadniane ziemie nakładano podatki, co wskazuje, że władcy aktywnie zachęcali do przekształcania suchych gruntów w uprawne grunty podmokłe. Dokonano ważnego rozróżnienia między typami posiadłości ziemskich: Brahmadeya (indywidualne) i nie-Brahmadeya (zbiorowe) i widać to w inskrypcjach już w III-IV w. w południowych Indiach. Zapisy takie jak inskrypcja w Taluk Shikaripura wskazują, że kobiety czasami pełniły funkcję sołtysów i doradców oraz posiadały ziemię (gavundi). 

Funkcjonujące wyłącznie na nadwyżkach produktów wiejskiego zaplecza były centra miejskie, miasta i miasteczka (mahanagara, pura i Polal), które często znajdują wzmiankę w kannadańskich klasykach, takich jak Vaddaradhane (ok. 900) i Pampa Bharata (ok. 940). Odniesienia do miasteczek ze wyspecjalizowanymi klasami ludzi, takimi jak kupcy diamentów i tkanin oraz ich sklepy, gildie kupieckie (organy korporacyjne), ważne świątynie kultu i ośrodki religijne, pałace królewskie, wasale i kupcy (setti), fortyfikacje, ulice kurtyzan oraz kupcy zbożowi i ich rynki są wyraźnym wskazaniem, że te podmioty miejskie były ośrodkami działalności administracyjnej, religijnej i gospodarczej. 

Kultura

• Religia 

Koniec rządów Satavahana w III wieku zbiegł się z pojawieniem się dwóch zjawisk religijnych w Dekanie i południowych Indiach: rozprzestrzenianiem się hinduizmu, dżinizmu i buddyzmu. Był to bezpośredni wynik żarliwego patronatu dynastii Guptów nad hinduizmem w północnych Indiach i ich niechęci do innych religii. Według Sastriego, do około V wieku, południowe Indie były świadkami harmonijnego rozwoju tych religii i sekt z nimi powiązanych bez przeszkód.

Uspokajanie lokalnych bóstw i lokalne praktyki, które obejmowały składanie ofiar, często szły w parze z popularnymi bogami wedyjskimi, takimi jak Muruga, Shiva, Wisznu i Kryszna. Jednak od siódmego wieku rosnąca popularność dżinizmu i buddyzmu stała się powodem do niepokoju dla świętych hinduistycznych, którzy postrzegali rozwój tych nowych wiar jako herezję dla głównego nurtu hinduizmu. To nowo odkryte odrodzenie hinduizmu, szczególnie w kraju tamilskim, charakteryzowało się publicznymi debatami i entuzjastycznymi odparciami wędrownych świętych. Ich głównym celem było pobudzenie i ożywienie hinduskiej bhakti wśród mas oraz sprowadzenie z powrotem zwolenników sekt uważanych za prymitywne, takich jak Kalamukhi, Kapalikas i Pasupatas, do głównego nurtu hinduizmu.

Kadambas byli wyznawcami hinduizmu, o czym świadczą ich inskrypcje. Taka sama sytuacja miała miejsce u ich bezpośrednich sąsiadów, Gangasów i Pallavów. Według Adigi ich patronat nad braminami dobrze obeznanymi z Wedami jest aż nadto oczywisty. Inskrypcje opowiadają o różnych nadawaniu ziemi braminom, które określają ich linię ( gotra ), a także specjalizację wedyjską. Według Sircara, wczesni władcy nazywali siebie Brahmanya lub Parama-brahmanya , co wskazywało na ich skłonność do waisznawizmu (odłamu hinduizmu). Według inskrypcji Talagunda, król założyciel Mayurasharma był z urodzenia braminem, chociaż jego następcy mogli przyjąć nazwisko Varma, aby wskazać na zmianę statusu na Kshatriya (wojownika). Inskrypcja Vishnuvarmy opisuje go jako „obrońcę doskonałej wiary bramińskiej”. Jego ojciec Krishnavarma-I wykonał wedyjską ashvamedha („ofiarę z konia”). Istnieje wiele zapisów, które odnotowują darowizny udzielone braminom. Według Sircara, niektóre inskrypcje z V i VI wieku zawierają inwokację do Hari-Hara-Hiranyagarbha i Hara-Narayana Brahman (Hari i Hara to inne imiona hinduskich bogów Wisznu i Śiwy ). 

Inskrypcja Talagunda zaczyna się od wezwania hinduskiego boga Śiwy, podczas gdy inskrypcje Halmidi i Banavasi zaczynają się od wezwania boga Wisznu. Madhukeshvara (forma Śiwy) był ich bóstwem rodzinnym, a na rzecz słynnej świątyni Madhukeshvara w Banavasi dokonano licznych darowizn. Inskrypcje wspominają o różnych sektach Shaiva (czcicielach boga Śiwy), takich jak Goravas, Kapalikas, Pasupatas i Kalamukhas. Słynne szkoły rezydencjalne istniały w Balligavi i Talagunda. Edukacja wedyjska była przekazywana w miejscach nauki zwanych Agrahara i Ghatika. Jednak byli tolerancyjni wobec innych wiar. Królowie Kadamba wydają się również promować dżinizm. Niektóre zapisy króla Mrigeshavarma wskazują na opisywanie darowizn na rzecz świątyń dżinistycznych i że król Ravivarma darzył uczonego dżinistycznego wielkim szacunkiem. W ich inskrypcjach można znaleźć nazwiska takich znanych nauczycieli dżinistycznych, jak Pujyapada, Niravadya Pandita i Kumaradatta. Dżiniści zajmowali ważne stanowiska dowódcze w swoich armiach. Według Adigi kult wizerunków, który pierwotnie był zakazany, stał się popularny wśród zwykłych ludzi i mnichów. Pomogło to zebrać fundusze na budowę świątyń dżinistycznych (Chaitya). Instalowanie wizerunków mnichów dżinistycznych ( Jaina ) w świątyniach i stały zwrot w stronę rytualnego kultu wśród świeckich podważyły ​​koncepcję „poszukiwania zbawienia” i ascetyczną siłę religii

Dotacje przyznawano również ośrodkom buddyjskim. Według Kamatha, stolica królewska Banavasi od dawna była miejscem nauki buddyjskiej. W siódmym wieku chińska ambasada Xuanzang opisała Banavasi jako miejsce stu Sangharamów, w którym mieszkało dziesięć tysięcy uczonych buddyzmu mahajany i hinajany. Jednak według Raya, podczas gdy istnieją dowody na to, że pewne rodziny królewskie sprzed Kadamba, takie jak Maurya i Chutu, mogły patronować buddyzmowi, nie ma wiele do powiedzenia na temat rządzącej rodziny Kadamba, której zdecydowana większość inskrypcji to dotacje bramińskie. W rzeczywistości, według Raya, ślady buddyjskich stup, które odkryto w Banavasi, znajdują się poza miastem. 

• Społeczeństwo

System kastowy był rozpowszechniony w zorganizowanym społeczeństwie hinduskim, na szczycie którego stali bramini i kszatrijowie. Miało to głęboki wpływ na takie społecznie ważne wydarzenia jak małżeństwo. Nawet dżinizm i buddyzm, które początkowo zyskały popularność dzięki unikaniu hierarchii społecznej, zaczęły rozwijać atrybuty społeczeństwa opartego na kastach. Ta szczególna cecha była, według Singha, unikalną cechą dżinizmu w dzisiejszej Karnatace we wczesnym średniowieczu. Obie sekty dżinizmu, Digambara i Śvetāmbara, przestrzegały ścisłego procesu kwalifikacyjnego dla osób godnych inicjacji. Klasyczna Adipurana Jinaseny wymienia czystość pochodzenia, zdrowie fizyczne i zdrowy umysł jako główne atrybuty, które czyniły osobę godną takiej inicjacji. Zarówno Jinasena, jak i Ravisena (autor Padmapurany) omawiają istnienie społeczeństwa opartego na varnach (rozróżnieniu lub kastach) i obowiązki każdej varny. 

Majumdar zauważa, że ​​buddyjska i dżinijska literatura tamtego okresu uwzględnia cztery varny, umieszczając Kshatriya ponad braminem. Podczas gdy literatura bramińska wskazuje na tradycję, która pozwalała braminowi poślubić kobietę z kasty Kshatriya, bramince nie wolno było poślubić mężczyzny niebędącego braminem. Zupełnie odwrotnie wydaje się być w przypadku buddyjskiej i dżinijskiej literatury, która uznaje małżeństwo bramina z kobietą Kshatriya za niedopuszczalne, ale małżeństwo mężczyzny Kshatriya z braminką za dopuszczalne. Tak więc system kastowy był w grze we wszystkich trzech głównych religiach tamtych czasów. Jednak Majumdar wskazuje na wysoce asymilacyjną naturę społeczeństwa hinduskiego, w którym wszyscy pierwsi najeźdźcy do Indii, tacy jak Kuszanie , Grecy , Sakowie i Partowie, zostali wchłonięci przez społeczeństwo hinduskie bez śladu swoich wcześniejszych praktyk. 

Unikalną cechą średniowiecznego społeczeństwa indyjskiego było upamiętnienie zmarłego bohatera poprzez wznoszenie kamieni pamiątkowych („kamienie bohatera”). Te kamienie, inskrypcje i płaskorzeźby na nich miały ubóstwiać poległego bohatera. Według Upendry Singha, największe skupisko takich kamieni, liczące około 2650 i datowane na okres od V do XIII wieku, znajduje się we współczesnym regionie Karnataka w Indiach. Podczas gdy większość była poświęcona mężczyznom, kilka interesujących jest poświęconych kobietom i zwierzętom domowym. Kamienie bohaterskie Siddhenahalli, Kembalu i Shikaripura wychwalają cechy kobiet, które zginęły w walce ze złodziejami bydła lub wrogami. 

Napisy Gollarahatti i Atakur upamiętniają psa, który zginął w walce z dzikiem, a napis Tambur króla Kadamba z odłamu Goa opisuje jego śmierć z żalu po stracie papugi, którą zabił kot. Kamień Kuppatur upamiętnia zaś niewolnika, któremu nadano zaszczytny tytuł „zabójcy wroga” (ripu-mari) za odważną walkę z tygrysem ludojadem i zabicie go maczugą, zanim sam uległ odniesionym obrażeniom. 

Według Altekara praktyka sati wydaje się być przyjęta długo po okresie wedyjskim, ponieważ nie było sankcji dla tej praktyki w hymnach pogrzebowych Rigwedy. Według niego, nawet w Atharvawedzie jest tylko przelotna wzmianka o tym, że wdowa musi położyć się obok ciała męża na stosie pogrzebowym, a następnie zejść z niego przed zapaleniem, aby rozpocząć śpiewanie hymnów, które błogosławiły ją przyszłym bogactwem i dziećmi. Było to wskazaniem, że ponowne małżeństwo przez okno było w modzie. Altekar wskazuje, że nawet autorzy Dharmasutr ( 400 p.n.e. – ok.  100) i Smritis (ok.  100 – ok.  300), tacy jak Manu i Yagnavalkya, nie wspominają o żadnym rytuale przypominającym sati w swoim opisie obowiązków kobiet i wdów w społeczeństwie, ale raczej zalecają ścieżkę wyrzeczenia się świata jako godną. Od około 400  roku praktyka sati zaczyna pojawiać się w literaturze Vatsyayany, Bhasy (Dutagatotkacha i Urubhanga), Kalidasy (Kumarasambhavy) i Shudraki (Mirchchhakatika), z prawdziwym przypadkiem z około  510 roku , kiedy żona zmarłego generała Goparajy spaliła się na stosie swojego męża. Następnie około roku 606 matka króla Harshavardhana postanowiła umrzeć przed swoim śmiertelnie chorym mężem. 

Nie znalazło to jednak natychmiastowego poparcia u znanych poetów, takich jak Bana (ok.  625) i innych pisarzy tantry, którzy uważali sati za nieludzkie i niemoralne. Jednak około  700 r . fala zaczęła się odwracać w północnych Indiach, szczególnie w Kaszmirze, ale później znalazła ostoję w Radżastanie. Wiara w sati zaczęła się podobać, zwłaszcza klasom wojowników, a teoria, że ​​wykonywanie sati oczyszczało zmarłego męża z ziemskich grzechów i zapewniało parze miejsce w niebie, przyjęła się. Czasami do aktu przyłączały się konkubiny, matki, siostry, bratowe, a nawet ministrowie, słudzy i pielęgniarki. Zajęło to trochę czasu, zanim dotarło do Dekanu (terytorium Kadamba) i głębokiego południa (kraj tamilski), gdzie najwcześniejsze przypadki, dobrowolne jak były, są widziane około  1000 r. Praktyka, która kiedyś była praktyką wyłącznie kshatriyów, została przyjęta przez braminów, a nawet niektórych dżinistów około roku  1000. We współczesnym regionie Karnataka (terytorium Kadamba) odnotowano tylko jedenaście przypadków w okresie od ok.  1000 do ok.  1400 r. i czterdzieści jeden przypadków w okresie od ok.  1400 do ok.  1600 r. , głównie w społecznościach wojowników, co wskazuje na ogólny brak atrakcyjności. 

Wychowanie fizyczne było bardzo popularne wśród mężczyzn. Książka Agnipurana zachęcała mężczyzn, aby unikali kalisteniki, gdy w ich ciele znajduje się częściowo strawiony pokarm lub gdy mają pełny żołądek. Kąpiel w zimnej wodzie po ćwiczeniach była uważana za niezdrową. Średniowieczne rzeźby przedstawiają młodzież w treningu walki fizycznej, wykonującą gimnastykę, taką jak podnoszenie ciężaru ciała obiema rękami, i wykonującą ćwiczenia mięśniowe, takie jak zginanie łomu. Terminy malla i jatti często pojawiają się w literaturze, co wskazuje, że zapasy były popularnym sportem wśród rodziny królewskiej i zwykłych ludzi. Istnieli zapaśnicy obu płci, kobiety wojowniczki były przeznaczone wyłącznie dla rozrywki dla męskiej publiczności. Kilku królów miało tytuły, takie jak ahavamalla („wojownik-zapaśnik”), tribhuvanamalla („zapaśnik trzech światów”). Książka Akhyanakamanikosa odnosi się do dwóch rodzajów sportów walki, mushtiyuddha („walka na pięści”) i mallayuddha (lub mallakalaga , „walka zapaśnicza”). Zapaśnicy byli wyróżniani na podstawie masy ciała, wieku, umiejętności, biegłości i wytrzymałości. Ci, którzy się wyróżniali, byli rozpoznawani i utrzymywani na specjalnych dietach. 

Większość informacji, jakie otrzymujemy o takich aktywnościach jak łucznictwo i łowiectwo, pochodzi z klasyków takich jak Agni Purana (po VII wieku) i innych. Agni Purana mówi, że „ten, kto ustabilizował wzrok zarówno w oczach umysłowych, jak i fizycznych, może pokonać nawet boga śmierci”. Sprawność łucznika, która zależała w równym stopniu od pracy nóg, co od palców i ostrego wzroku, została udowodniona, jeśli potrafił trafić w dziesiątkę, po prostu patrząc w odbicie celu 

(Chhaya-Lakshya w Adipuranie z ok.  941 r. lub Matsya-vedha w Manasollasa z ok.  1129 r.). Dodatkowe informacje można znaleźć w średniowiecznych rzeźbach przedstawiających różne sceny łucznicze, w tym jedną, w której kobieta celuje z rydwanu. Polowanie było ulubioną rozrywką rodziny królewskiej w rezerwatach leśnych. Służyło jako rozrywka, ćwiczenia fizyczne i test wytrzymałości (mrigiyavinoda i mrigiyavilasa). Średniowieczni rzeźbiarze nie szczędzili wysiłków w przedstawianiu scen łowieckich. Manasollasa opisuje dwadzieścia jeden rodzajów polowań, w tym zasadzki na jelenie przy wodopojach, podczas których grupa myśliwych była ubrana na zielono i ukryta w dziuplach drzew. Wspomina o specjalnej rasie psów myśliwskich wybranych z takich miejsc jak współczesny Jalandhar, Karnataka, Andhra Pradesh, Vidarbha, które były preferowane ze względu na wytrzymałość w pogoni za zdobyczą i przypieraniu jej do muru. Według Vikramankadevacharita królowe i kurtyzany towarzyszyły królowi na koniach. 

• Architektura 

Według Kamatha, Kadambas są twórcami architektury Karnataka. Według Moraesa ich styl architektoniczny miał kilka cech wspólnych ze stylem Pallava. Kamath wskazuje, że ich styl Vimana (sanktuarium z nadbudową) jest wynalazkiem Kadamba. Dobrym przykładem tej konstrukcji jest świątynia Shankaradeva w Kadarolli w nowoczesnym dystrykcie Belgaum. Same struktury były proste z kwadratową garbhagriha (sanktuarium) z przyłączoną większą salą zwaną mantapa. Nadbudowa (Shikhara) nad sanktuarium jest piramidalna z poziomymi, niedekoracyjnymi stopniami zakończonymi na szczycie Kalashą (lub Stupiką ). 

Początki architektury Kadamba można prześledzić do IV wieku na podstawie dowodów w napisie na filarze Talagunda z ok.  450 r . Napis wspomina o świątyni Mahadeva w Sthanagundur Agrahara , którą Adiga identyfikuje z chronionym zabytkiem, świątynią Praneshvara w Talagunda. Świątynia Praneshvara nosi napisy królowej Prabhavati (króla Mrigeshavarma) z końca V wieku i ich syna króla Ravivarma. Na podstawie tych napisów Adiga wnioskuje, że świątynia istniała pod koniec IV wieku. Ponadto, według Adigi, napis na filarze wspiera twierdzenie, że najwcześniejsza struktura istniała tam już w III wieku i była pod patronatem Chutu Satakarnis z Banavasi. 

Większość ich zachowanych konstrukcji można zobaczyć w Halasi i okolicach, a najstarsza z nich jest przypisywana królowi Mrigeshavarmie. Inne godne uwagi świątynie w Halasi to świątynia Hattikesavara z perforowanymi ekranami przy drzwiach, świątynia Kallesvara z ośmiokątnymi filarami, świątynia Bhuvaraha Narasimha i świątynia Ramesvara, która pokazuje projekcję Sukhanasa (mała wieża) nad przedsionkiem (Ardhamantapa), która łączy sanktuarium z salą. Wszystkie świątynie w Halasi mają filary z ozdobnymi kapitelami. Styl wieży Kadamba był popularny kilka wieków później i można go zobaczyć w świątyni Lakshmi Devi w Doddagaddavalli (zbudowanej przez Hoysala w XII wieku) i grupie świątyń Hemakuta w Hampi zbudowanej w XIV wieku. Oprócz świątyń, według historyka sztuki KV Soudary Rajana, Kadambas stworzyli trzy wykute w skale wedyjskie świątynie jaskiniowe z laterytu w Arvalem w Goa. Podobnie jak ich świątynie, jaskinie również mają Ardhamantapę („pół mantapę”) z prostymi filarami i sanktuarium, w którym znajdują się wizerunki Suryi (boga słońca), Shivy i Skandy .

W późniejszych wiekach architektura Kadamba była pod wpływem ozdobnego stylu architektonicznego ich władców, Kalyani Chalukyas (późniejszych Chalukyas). Najlepsze przedstawienia tego stylu można zobaczyć w świątyni Mahadeva w Tambdi Surla w nowoczesnym Goa, zbudowanej z otwartą mantapą pod koniec XII-XIII wieku przez Kadambas z Goa; pojedyncza świątynia Tarakeshvara (ekakuta) (zbudowana na wzór świątyni Mahadeva, Itagi) zbudowana przed ok.  1180 rokiem z otwartą mantapą (i ozdobnym sklepieniem kopułowym), zamkniętą mantapą , połączoną bramą i mantapą Nandi (sala z rzeźbą byka Nandi); świątynia Madhukeshwara w Banavasi, która pokazuje kilka dodatków w stylu Późniejszych Chalukyas na istniejącym wcześniej otoczeniu Wczesnych Chalukya; i XII wiek, trzy świątynie (Trikutachala) Kadambeshvara z otwartą i zamkniętą mantapą w Rattihalli. 

• Język 

Według epigrafika DC Sircara inskrypcje odegrały istotną rolę w rekonstrukcji historii literatury w Indiach, a także historii politycznej królestw w pierwszych wiekach pierwszego tysiąclecia. Niektóre inskrypcje wymieniają nazwiska znanych współczesnych i wcześniejszych poetów (inskrypcja Aihole Ravikirtiego, która wymienia sanskryckich poetów Kalidasa i Bharavi). Rozwój wersyfikacji i stylu Kavya („epos”) poezji pojawia się najpierw w inskrypcjach, zanim pojawiły się w literaturze. Ponadto niektórzy poeci Kavya byli również autorami inskrypcji (Trivikramabhatta skomponował miedziane płyty Bagumra i sanskrycki klasyk Nalachampu). We wczesnych wiekach pierwszego tysiąclecia inskrypcje w Dekanie były głównie w języku prakryckim. Następnie nastąpiła powolna zmiana, gdy około połowy IV wieku zapisy zaczęły pojawiać się w dwujęzycznych językach sanskrycko-prakryckich, gdzie informacje genealogiczne były w sanskrycie, a część funkcjonalna w prakrycie. Od około V wieku prakryt całkowicie wyszedł z użycia i został zastąpiony przez języki drawidyjskie. W regionach, w których mówiono językiem kannada, panował trend zapisywania wyłącznie w sanskrycie lub w sanskrycie-kannada. 

Zasługa rozwoju kannada jako języka inskrypcji między IV a VI wiekiem przypada Kadambas, Gangasom i Badami Chalukyasom. Do wczesnych należą inskrypcja kamienna Halmidi i miedziane płyty Tagare, które przypisuje się Kadamba. Podczas gdy główna treść inskrypcji była w sanskrycie, specyfikacje granic przyznania ziemi były w kannada. W kolejnych dwóch stuleciach inskrypcje nie tylko stały się liczniejsze i dłuższe, ale także wykazały znaczny wzrost użycia kannada, chociaż wersety inwokacyjne, implikacyjne i panegiryczne są w sanskrycie. Settar wskazuje, że istnieją inskrypcje, w których wersety implikacyjne zostały przetłumaczone dosłownie na kannada. W rzeczywistości kannada skomponowane w metrum wiersza zaczynają pojawiać się w inskrypcjach jeszcze przed włączeniem do literatury.

Głównymi źródłami historii Kadamba są inskrypcje w sanskrycie i kannada. Inskrypcje Talagunda, Gudnapur, Birur, Shimoga, Muttur, Hebbatta, Chandravalli, Halasi i Halmidi to niektóre z ważnych inskrypcji, które rzucają światło na tę starożytną rodzinę rządzącą Karnataka. Inskrypcje Kadamba w sanskrycie i kannada przypisywane odłamom Kadamba zostały opublikowane przez epigrafików Sircara, Desai, Gai i Rao z Archaeological Survey of India. Kadamba wybili monety, z których niektóre mają legendy kannada, które stanowią dodatkowe dowody numizmatyczne ich historii. Kadamba (wraz ze współczesną im dynastią Ganga z Talakad) byli pierwszymi władcami, którzy używali kannada jako dodatkowego oficjalnego języka administracyjnego, o czym świadczy inskrypcja Halmidi z ok.  450 r . Historyk Kamath twierdzi, że kannada był w tym czasie powszechnym językiem regionu. Podczas gdy większość ich inskrypcji jest w sanskrycie, odkryto trzy ważne inskrypcje kannada z czasów panowania wczesnych Kadamba z Banavasi. 

Ostatnie doniesienia twierdzą, że odkrycie monety miedzianej Kadamba z V wieku w Banavasi z napisem Srimanaragi w języku kannada wskazuje, że w Banavsi mogła istnieć mennica, która w tamtym czasie produkowała monety z legendami kannada. Odkrycie napisu Talagunda Lion na balustradzie w świątyni Praneshvara podczas wykopalisk w 2013 r. i jego publikacja przez ASI w 2016 r. rzuciły więcej światła na politykę językową we wczesnej epoce Kadamba. Dwujęzyczny napis datowany na 370 r. n.e. napisany w sanskrycie i kannada jest obecnie uważany za najstarszy napis w języku kannada. 

W czasach nowożytnych 

Kadambotsava („Święto Kadamba”) to święto obchodzone co roku przez rząd Karnataki na cześć tego królestwa. Powstanie pierwszego rodzimego królestwa Kannada jest obchodzone popularnym filmem kannada, Mayura z udziałem Raja Kumara. Opiera się na popularnej powieści napisanej w 1933 roku o tym samym tytule przez Devudu Narasimha Sastri. 31 maja 2005 roku minister obrony Indii Pranab Mukherjee uruchomił najnowocześniejszą i pierwszą dedykowaną indyjską bazę morską o nazwie INS Kadamba w Karwar. 

Indyjski rząd stanowy Goa, będący własnością usług autobusowych, nazwany został na cześć dynastii Kadamba i jest znany jako Kadamba Transport Corporation (KTCL). Królewski lew Kadamba jest używany jako logo na autobusach. Logo lwa stało się integralną częścią KTCL od momentu powstania w 1980 r., kiedy korporacja została założona w celu zapewnienia lepszej obsługi transportu publicznego.