14 paź 2024

Tarasy ryżowe w Banaue


Tarasy ryżowe w Banaue – liczące ok. 2000 lat tarasy rolne, utworzone w zboczach górskich Ifugao na Filipinach. Przez Filipińczyków uważane za ósmy cud świata. Zaprojektowane i zbudowane przez lud Ifugao przy użyciu prymitywnych narzędzi i przy ogromnym wysiłku ludzkim, te tarasy ryżowe są często porównywane do mamutowych schodów sięgających nieba, stąd przydomek „Schody do nieba”.

Znajdują się na wysokości 1500 m n.p.m. i zajmują powierzchnię 10 360 km².  Zajmujące tak dużą powierzchnię tarasy są częścią Tarasów Ryżowych Kordylierów Filipińskich – nazwy obejmującej kilka podobnych skupisk tarasów w regionie. Zasilane są wodą poprzez system irygacyjny ze znajdujących się powyżej lasów deszczowych. 



Tarasy Ryżowe Banaue zajmują znaczące miejsce w historii Filipin jako symbol bogatego dziedzictwa kulturowego kraju. Pierwotnie zbudowane, aby zapewnić poziome stopnie, na których mieszkańcy Ifugao mogli sadzić ryż, tarasy te są wzorowym produktem inżynierii przedkolonialnej. Wraz z oporem Ifugao przeciwko hiszpańskiej kolonizacji, tarasy stanowią bastion rdzennej kultury, w dużej mierze nietkniętej wpływami Zachodu. Ta kontynuacja tradycyjnych praktyk rolniczych oznacza coś więcej niż tylko utrzymanie; prezentuje żywy krajobraz kulturowy, w którym odbija się echem przeszłość.

Tarasy są także pomnikiem zdolności adaptacyjnych społeczeństw ludzkich stojących w obliczu trudnych warunków środowiskowych. Tarasy ryżowe ilustrują, jak pomysłowość społeczności w harmonii z otoczeniem może stworzyć zrównoważony i produktywny krajobraz przez pokolenia. Bardziej niż jedzenie, tarasy tworzą kulturę, zachować sposób życia i utrzymać społeczeństwo. 


Zachowaną starożytność tarasów można przypisać skrupulatnym praktykom Ifugao i zarządzaniu domenami przodków, opiera się na złożonym współdziałaniu zwyczajów społecznych, duchowych i ekologicznych. Każdy stopień tarasów obejmuje miniaturowe pole ryżowe, funkcjonujące spójnie w starożytnym systemie nawadniania pozyskiwanym z lasów deszczowych znajdujących się na szczytach tarasów. Synergia ludzkiej kreatywności i surowego pozoru natury zapewnia wspaniałe widoki, które pielęgnują duszę i ciało.

Tarasy są wzorem przedindustrialnej, zrównoważonej architektury. Ściany zbudowano tak, aby zatrzymywały wodę i minimalizowały erozję ze strony góry. Lud Ifugao opracował złożony system irygacyjny kierujący wodę z lasów na szczytach gór do pól ryżowych poniżej. Ta starożytna technologia utrzymuje tarasy przez wieki, umożliwiając ciągłe cykle uprawy bez degradacji środowiska naturalnego. Konstrukcja schodów pomogła również zapobiec niszczycielskim osuwiskom ziemi,
przekształcając niegdyś bezużyteczne zbocza wzgórz w produktywny cud rolnictwa.

Kosmologia Ifugao, skupiona jest wokół natury i duchów przodków, rządzi ich kalendarzem rolniczym. Rytuały i święta są powiązane z działalnością rolniczą, od sadzenia ryżu po zbiory, każdy z własnym zestawem modlitw i ofiar, aby przebłagać bogów i duchy ich przodków. Tradycje te przetrwały stulecia i są kultywowane aż do dnia dzisiejszego.

W 1995 tarasy zostały wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Tarasy są narażone na proces erozji, ponieważ duża część pól przestaje być uprawiana. Tarasy muszą znajdować się pod stałą opieką i ciągle są odbudowywane. 

W latach 2001–2012 uznawane były przez UNESCO za dziedzictwo zagrożone, jednak działania filipińskich władz doprowadziły do poprawy stanu tarasów.


Panoramiczny widok na tarasy w Banaue

Dla tych, którzy chcą na własne oczy zobaczyć cud Tarasów Ryżowych Banaue, doświadczenie to może być zarówno wzbogacające, jak i zapierające dech w piersiach. Najlepszy czas na wizytę to okres sadzenia w kwietniu i maju lub sezon żniw od czerwca do lipca, kiedy tarasy tętnią życiem. Jednakże,
można je podziwiać o każdej porze roku. Wędrówka po tarasach daje szansę zanurzenia się w naturalnym pięknie i krajobrazie kulturowym, nawiązania kontaktu z lokalnymi społecznościami i poznania tradycji Ifugao. Każdy punkt widokowy, niezależnie od tego, czy jest to główny punkt widokowy w pobliżu miasta, czy też te znajdujące się na ścieżkach trekkingowych, oferuje wyjątkową perspektywę tego niezwykłego miejsca.

Noclegi w pobliżu tarasów obejmują pensjonaty i zajazdy, a także domki, które oferują bardziej komfortowy pobyt. Odwiedzający mogą skosztować lokalnej kuchni Ifugao, wziąć udział w prezentacjach kulturalnych, a nawet wybrać się na pobliskie tarasy, każdy z własnym urokiem.
Podróżni powinni być świadomi swojego wpływu na środowisko i starać się nie pozostawiać śladów, szanując delikatną równowagę, która zachowała te tarasy od tysięcy lat. Dotarcie do Banaue może wiązać się z długimi przejażdżkami lub przejazdami autobusem z większych miast, takich jak Manila czy Clark, ale podróż dodaje niezapomnianego charakteru wizyty.

Świątynia Kailas

Świątynia Kailasa, arcydzieło położone pośród bujnych krajobrazów Ellory w stanie Maharasztra w Indiach, jest świadectwem ludzkiej kreatywności i oddania. Ten budzący podziw cud architektury, jakby wyłaniający się z samej skały, w której się znajduje, wyrył swoją enigmatyczną obecność na płótnie historii.

Świątynia Kailasa to nie tylko kamienna konstrukcja; uosabia enigmatyczne połączenie tajemnicy i znaczenia historycznego. To niesamowite inspirująca architektura i misterne rzeźby rodzą pytania o jej powstanie i cel, popychając ją do odkrycia ukrytych głębin.


Świątynia Kailas to jedna z największych monolitycznych budowli na świecie wyrzeźbionych w litej skale. Jej budowa została zainicjowana przez Krysznę I z dynastii Rashtrakuta, który żył w latach 756 do 773 n.e. Niektóre części świątyni zostały ukończone później przez przedstawicieli innych dynastii. Mówi się, że rzeźbiarze rozpoczęli pracę na skale macierzystej od góry i drążyli w dół. Archeolodzy sugerują, że budowa takiej świątyni powinna zająć około 100 lat. Uważa się, że ze zbocza odłupano w sumie ćwierć miliona ton skały!


Tajemnice świątyni

A. Architektura niekonwencjonalna
Już na pierwszy rzut oka sama śmiałość konstrukcji świątyni wprawia zwiedzających w zachwyt. Jest to arcydzieło starożytnych umiejętności inżynieryjnych, wyrzeźbione z jednego kawałka skały. Jego misterne rzeźby, ozdobne filary i pieczołowicie rzeźbione płaskorzeźby przeciwstawiają się ograniczeniom swoich czasów. pozostawiając nas do zastanowienia się nad technikami stosowanymi przez jego twórców.

B. Enigmatyczne rzemiosło
Precyzja i zawiłość grafiki świątyni wzmacniają jej zagadkę. Dłonie za nimi rzeźbią powierzchnie z troską i umiejętnościami, które przewyższają zwykłe ludzkie możliwości. Jak wyglądały te oszałamiające przedstawienia bogów, bogiń, i mityczne stworzenia wyryte w litej skale z taką finezją i dokładnością?

C. Teorie i spekulacje
Początki świątyni wywołały wiele teorii, a każda z nich zwiększała jej mistykę. Czy był to wynik boskiej interwencji, pomysłowości zaginionej cywilizacji, czy natchnione dzieło niezrównanego oddania? Eksperci i entuzjaści nadal debatują, co dodaje uroku zagadce świątyni.


Śledzenie historii
A. Starożytne pochodzenie i cel
Zbudowana pod patronatem dynastii Rashtrakuta w VIII wieku, Świątynia Kailasa niesie ze sobą echa minionej epoki.
Ludzie uważają, że jego budowa trwała kilka dziesięcioleci, co świadczy o poświęceniu i zasobach zainwestowanych w jego stworzenie. Uważa się, że służyło jako miejsce kultu, sanktuarium, w którym wielbiciele mogli połączyć się z boskością.

B. Kontekst kulturowy i religijny
Ściany świątyni ozdobione są wyszukanymi rzeźbami, które ukazują religijną i kulturową różnorodność starożytnych Indii. Sceny z mitologii hinduskiej ożywają, opowiadając historie o bogach, boginiach i epickie narracje. Każda rzeźba odzwierciedla duchowe przekonania i wrażliwość artystyczną jej twórców.

C. Wysiłki konserwatorskie i restauratorskie
W epoce, w której czas zniszczył wiele historycznych skarbów, wysiłki na rzecz ochrony świątyni Kailasa stanowią świadectwo jej trwałego znaczenia. Ekolodzy i historycy w dalszym ciągu pilnie pracują, aby chronić jego misterne szczegóły, aby przyszłe pokolenia mogły cieszyć się jego wspaniałością.

Jak odwiedzić świątynię Kailasa
Planowanie transportu: Wyruszenie w podróż do świątyni Kailasa wymaga dokładnego zaplanowania transportu. Świątynia znajduje się w kompleksie jaskiń Ellora niedaleko Aurangabad w stanie Maharasztra w Indiach. Jeśli przylatujesz samolotem, najbliższą opcją jest lotnisko Aurangabad. Z tej lokalizacji masz możliwość wzięcia taksówki lub skorzystania z lokalnego transportu, aby udać się do świątyni.

Podróż drogowa: Jeśli podróżujesz samochodem, Aurangabad jest dobrze skomunikowany z głównymi miastami Indii. Możesz zdecydować się na prywatne taksówki, autobusy lub wypożyczone samochody.
Droga do świątyni oferuje malownicze widoki na okolicę i nadaje ton duchowym i historycznym doświadczeniom, które na Ciebie czekają.

Najlepszy czas na wizytę w świątyni Kailasa
Idealne miesiące: Miesiące od października do marca są uważane za najlepszy czas na odwiedzenie świątyni Kailasa. W tym okresie pogoda jest łagodna i przyjemna, zapewniając komfortowe warunki do eksploracji.

Unikanie tłumów: Odwiedzając miasto w dni powszednie i wcześnie rano, możesz uniknąć tłumów, które często gromadzą się w weekendy i święta. Pozwala na bardziej intymne i kontemplacyjne przeżycie.


Informacje o biletach i szczegóły wejścia
Zakup biletów: aby odwiedzić świątynię Kailasa, będziesz musiał zdobyć bilety, co można zrobić za pośrednictwem autoryzowanych agencji lub władz lokalnych. Zaleca się rezerwację biletów z wyprzedzeniem, zwłaszcza jeśli wybierasz się w szczytowym sezonie turystycznym.
Wycieczki z przewodnikiem: rozważ wybranie wycieczki z przewodnikiem. Kompetentni przewodnicy mogą zapewnić wgląd w historię świątyni, architekturę, i znaczenie kulturowe, poprawiając ogólne wrażenia.

Opłaty wpisowe: Mogą obowiązywać opłaty wpisowe, które mogą się różnić w zależności od takich czynników, jak narodowość i wiek. Pamiętaj, aby zapytać o konkretne opłaty za wstęp obowiązujące w przypadku Twojej wizyty.

Przepisy specjalne: Należy pamiętać o wszelkich specjalnych przepisach lub wytycznych mających zastosowanie do wizyt w świątyni, takie jak zasady dotyczące ubioru i ograniczenia dotyczące fotografii. Przestrzeganie tych zasad gwarantuje wszystkim harmonijną wizytę.


Praktyczne wskazówki dotyczące stroju
Odpowiedni strój: Ubieraj się skromnie i z szacunkiem, ponieważ Świątynia Kailasa jest miejscem kultu. Noś wygodne ubranie zakrywające ramiona i kolana.
Noszenie szalika lub szala do zakrycia głowy może być oznaką szacunku.

Uwagi dotyczące obuwia: Na teren świątyni nie można wchodzić w obuwiu. Dla wygody podczas eksploracji chłodnych kamiennych powierzchni świątyni załóż parę skarpet.

Nawodnienie i ochrona przed słońcem: Na terenie kompleksu świątynnego można dużo chodzić,
dlatego istotne jest utrzymywanie nawodnienia. Noś przy sobie butelkę wody wielokrotnego użytku i stosuj kremy z filtrem przeciwsłonecznym, aby chronić się przed promieniami słonecznymi.

Fotografia: Fotografowanie może być ograniczone do niektórych obszarów świątyni. Przestrzegaj wytycznych i uchwyć wspomnienia, jeśli jest to dozwolone, ale pamiętaj, aby poświęcić chwilę na chłonięcie otoczenia bez rozpraszania uwagi.

Opowieść o dwóch drwalach

Dawno, dawno temu w górach mieszkali dwaj drwale. Jeden z nich chociaż stary, był bardzo pracowity, natomiast drugi - leniwy.

Stary drwal pracował codziennie, lecz mimo to wciąż był ubogi. Uważał jednak, że jeśli będzie pracował sumiennie każdego dnia, na pewno będzie szczęśliwy. Pewnego razu, gdy ścinał drzewa nad jeziorem, ostrze siekiery zsunęło się z trzonka i wpadło do wody.

- Co ja teraz zrobię! Przecież nie mogę pracować bez siekiery - pomyślał drwal. Był bardzo zmartwiony i długo siedział na brzegu.

Nagle przyszła mu do głowy pewna myśl:

- Poproszę bóstwo jeziora: Panie, mam prośbę do Ciebie, czy nie mógłbyś mi przynieść mojej siekiery?! Bardzo Cię proszę.

Po kilku minutach powierzchnia wody wzburzyła się i pojawił się Władca Jeziora.

- Przyniosłem twoją siekierę, tak jak prosiłeś.
- Dziękuję Ci bardzo Panie - rzekł drwal uradowany.

Władca jeziora położył siekierę na ziemi. I wtedy okazało się, że jest ona ze szczerego złota. Drwal przestraszył się i powiedział:

- Panie, moja siekiera nie była wcale taka wspaniała, nie była ze złota. Weź ją z powrotem.

Władca zabrał ją i zniknął. A po chwili pojawił się z inną i zapytał drwala:

- Czy to jest twoja siekiera?
- Tak, ta jest właśnie moja. Dziękuję Ci bardzo Panie.

Po chwili Władca Jeziora pojawił się ponownie trzymając w ręku złotą siekierę.

- Drwalu nie jesteś chciwy. Oto nagroda dla ciebie - powiedział Władca.

Gdy leniwy drwal dowiedział się o tym, kazał żonie przygotować sutą kolację i dzban sake. Sam zaś chwycił siekierę i pobiegł nad jezioro. Chciał wyciągnąć ostrze, więc uderzył nią kilka razy o kamień.
 I gdy tylko mu się to udało, wrzucił je do wody.

- Panie przynieś mi moją siekierę!

Woda jeziora wzburzyła się i wyłonił się jego Władca.

- Chodzi ci o tę, nieprawdaż? - rzekł pokazując złotą siekierę.
- Tak, tak, to jest moja siekiera - zawołał chciwy drwal, zacierając ręce z radości.

Uśmiechnięta dotąd twarz Władcy zachmurzyła się.

- Nie kłam, to nie jest twoja siekiera! - zawołał rozgniewany. Nie zasługujesz na nagrodę! Precz!

Po tych słowach Władca Jeziora zniknął i nikt go więcej nie widział. A leniwy drwal ani nie dostał złotej siekiery ani nie odzyskał starej.

Szpinak w sosie ostrygowym

Składniki:
  • 40 dag liści świeżego szpinaku
  • 2-3 łyżki sosu ostrygowego
  • sól
  • 1/4 łyżeczki MSG (glutaminianu sodu) lub szczypta vegety albo bulionu warzywnego w proszku
  • cukier
  • 2 łyżki białego wina
  • 2 łyżki mąki kukurydzianej rozpuszczonej w wodzie
  • 3-4 łyżki oleju
Sposób przygotowania: 
  1. Na rozgrzanym oleju obsmaż umyte liście szpinaku, dodaj wino i sos ostrygowy. 
  2. Przypraw do smaku solą, cukrem i MSG. 
  3. Szybko zagotuj, wlej mąkę i jeszcze raz zagotuj, delikatnie mieszając.

Sylwetki gejsz: Miyoharu z Miyagawacho