Ryu - szkoły sztuk walki

Konbawa,

Szkoły powstawały, by przygotować wojowników do każdej sytuacji, wykształcić ich w określonym stylu i zgodnie określonymi zasadami. Głównym celem takiej szkoły było przekazanie studentom usystematyzowanej wiedzy na temat specjalizacji bujutsu, która miał z nich uczynić specjalistów w walce. Nazwy poszczególnych szkól mogły pochodzić z różnych źródeł. Często określano je nazwiskiem założyciela, wynalazcy danej techniki, rodu, z którego dana szkoła była pod opieką itp.

Można wyróżnić 6 głównych typów:

- oryginalny - czyli taka, którą prowadzi jego założyciel lub spadkobierca.

- szkoła pochodna - to taka, w której nauczyciele pobierali nauki u rożnych mistrzów, zanim zdecydowali się na otwarcie własnego centrum szkolenia.

- szkoła dziedziczna - taka, w której przekazywano sobie system z ojca na syna. Jeśli nie było to możliwe, to stosowano adopcję jednego ze studentów. Jemu były powierzane kroniki szkoły, system nauczania oraz nazwisko nauczyciela.

- 4 typ jest przeciwieństwem 3, występujący pod nazwą ryu-ha. Najrzadziej spotykany.

- szkoły publiczne utrzymywane przez miejscowe władze, które posiadały stosowne zezwolenia

- i szkoły prywatne, działające bez zezwolenia.

Wszystkie te typy łączyły się ze sobą i przenikały wzajemnie w zależności od czasu, miejsca i okoliczności, w jakich działały. Całkowita liczba szkół w danym okresie historycznym była bardzo różna i nie można jej ścisłe określić, ponieważ nie były przeprowadzone żadne rejestry szkół. Szkoły sztuk walki było można odnaleźć wszędzie. Posiadał je każdy z wojskowych rodów. Wojskowe rezydencje zawsze posiadały wystarczającą ilość miejsc przeznaczonych na sale treningowe, gdzie pod fachowym okiem instruktorów szkolono się w specjalności bujutsu.  Do klas zatrudniono przynajmniej jednego nauczyciela danej specjalizacji. Co bogatsze rody posiadali wielu nauczycieli, przy czym każdy z nich był reprezentantem innej szkoły.

Własne szkoły posiadali również mieszkańcy miast. Podstawowym zadaniem tych szkół było dostarczenie osób przygotowanych do obrony mieszczan, ich zjednoczeń, korporacji i związków. Jednakże zdarzało się, że wyszkoleni wojownicy służyli bardziej w polityce bogatych kupców lub też rzemieślników.  Nie trwało to długo - wraz z nadejściem ery Tokugawa wprowadzono ścisłą kontrolę i szkołom, którym jeszcze pozwolono istnieć nakazano uczyć tylko samoobrony tradycyjne rzemiosło było już zarezerwowane tylko dla żołnierzy. W owym okresie  szczególnym powodzeniem cieszyły się szkoły, w których nauczano walki bez użycia broni.

Szkoły i jej specjalności wiodące:
Aisu-Kuge - szermierka
Araki - łańcuchy
Daito - walka wręcz
Hakutsu - walka wręcz
Hasegawa - szermierka
Hioki - łucznictwo
Hoki - szermierka
Hozo-in - walka włócznią
Isshin - łańcuchy
Itto - szermierka
Jukishin - walka wręcz
Juki - walka wręcz
Kajima - łucznictwo
Katori-shinto - szermierka
Kito - walka wręcz
Kyushin - walka wręcz
Kobo - pływanie
Koto-Eiri - szermierka
Kukishin - kij
Kankai - pływanie
Masaki - łańcuchy
Miura - walka wręcz
Mukai - pływanie
Muso-Jukinden-Eishin - szermierka
Muso-Shinden - szermierka
Nen - szermierka
Nichioku - łucznictwo
Nihon - łucznictwo
Nito - szermierka
Omori - szermierka
Sasanuma - pływanie
Sekiguchi - walka wręcz
Shibukawa - walka wręcz
Shinden - pływanie
Shindo-Muso - kij
Shinkage - miecz i włócznia
Shin-no-Shindo - walka wręcz
Shinto - szermierka
Saken - łucznictwo
Sosiushitsu - walka wręcz
Siufu - pływanie
Takeda - pływanie
Takenouchi - walka wręcz
Tendo - walka włócznia
Tamiya - szermierka
Tenjin-Shoden-Katori-Shinto - miecz i włócznia
Toda - lancuchy
Yagyu - szermierka
Yagyu-Shingan - walka wręcz
Yamanouchi - pływanie
Yoshin - walka wręcz
Nauczano też inne sztuki walki

Spis z Bujutsu Ryoso-roku wymienia 159 szkół:
- 61 - szermierka
- 5 iaijutsu
- 29 - włócznia yari
- 2 włocznia naginata
- 19 strzelanie z broni palnej
- 20 walka bez broni
- 14 łucznictwo
- 9 jeździectwo

W szkołach prywatnych nowego studenta przyjmowano prawie zawsze przez rekomendacje szanowanych osób. W przypadku szkół finansowanych przez dany ród o nowych uczniach decydowali odpowiedni urzędnicy. Studentów szkół można podzielić na 2 kategorie:

- to ci, którzy pobierali nauki w wybranej sztuce walki, do chwili gdy ich nauczyciele nie uznali ich umiejętności za zadowalające - uczęszczali na dane zajęcia przez określony czas

- to uczniowie, którzy wykazywali chęć nie tylko do zagłębiania danej sztuki, ale do zostania w przyszłości nauczycielami. Uczni nazywano uchi-deshi - czeladnikami. Mieszkali oni ze swoimi nauczycielami w obrębie szkoły, dbali o nią i doskonali swoje umiejętności.

Świadectwem postępów w nauce były pisma menkyo opatrzone pieczęcią danej szkoły. Jeśli uczeń odznaczał się wyjątkową biegłością i oddaniem otrzymywał mokuroku, który stwierdzał że nauczyciel nauczył go już wszystkiego, co sam potrafi.

W dzisiejszych czasach system certyfikatów został zastąpiony systemem stopni uczniowski kyu i mistrzowskich dan.  A teraz dla odmiany przedstawię ten system w dzisiejszych sztukach walki:

1. Kategoria KYU - oznacza klasę a jego posiadacze wiążą się kolorowymi pasami:

- szósty stopień uczniowski - rokkyu

- piąty stopień uczniowski - gokyu

- czwarty stopień uczniowski - yonkyu

- trzeci stopień uczniowski - sankyu

- drugi stopień uczniowski - nikyu

- pierwszy stopień uczniowski - ikkyu

2. Kategoria DAN - oznacza krok a jego posiadacze wiążą się czarnymi pasami, :

- pierwszy stopień mistrzowski - shodan

- drugi stopień mistrzowski - nidan

- trzeci stopień mistrzowski - sandan

- czwarty stopień mistrzowski - yodan

- piąty stopień mistrzowski - godan

- szósty stopień mistrzowski - rokudan

Stopnie od 4 do 6 - mistrzowie nazywani są też instruktorami pomocniczymi - renshi

- siódmy stopień mistrzowski - shichidan

- ósmy stopień mistrzowski - hachidan

Stopnie od 7 do 8 - to instruktorzy - kyoshi

- dziewiąty stopień mistrzowski - kudan

- dziesiąty stopień mistrzowski - judan - najwyższy stopień w dzisiejszych sztukach walki

Ponadto mistrzowie ostatnich 2 stopni nazywani są nauczycielami - hanshi.

Ja ne