Konbawa,
Mówiąc o kulturze, miałam na myśli niektóre jej aspekty i zmiany zachodzące z tego okresu oraz dwa kodeksy.
W okresie tym rozwinięto przede wszystkim dwie dziedziny, najbardziej dla Japonii typowe: teatr no, gdzie Osaka stała sie najbardziej aktywnym odrodkiem oraz ceremonia herbaty. Główna postać, która sie do tego przyczyniła był Hideyoshi, który sam o dziwo nie przepadał ani nie lubił przedstawień no, lecz mimo to chętnie sie uczył całych dużych fragmentów i był szczęśliwy, kiedy mógł sie nimi popisać przed całym dworem. Hojnie płacił za akcesoria czy stroje, które były istnymi działami sztuki, ręcznie tkanymi z jedwabi i brokatów.
Jeśli zaś chodzi o chado, to właśnie w tym okresie nabrała ona dojrzałego kształtu. Tutaj prym wiódł Nobunaga, który utrzymywał stosunki z kupcami oraz chajin (mistrzami chado) oraz kolekcjonował przedmioty związane z chado oraz dawał je potem w formie nagrody. W też czasie, urodził sie i wychował Sen-no Rikyu, o którym zresztą juz mówiłam w swoim czasie. Wprowadził on oprócz pawilonu , specjalne wejście niji-riguchi, które polegało na tym, ze gość wchodząc do środka, musiał sie zupełnie zgiąć. Miało to za zasadę wprowadzenia równości między uczestnikami ceremonii.
Oprócz tego specjalny typ architektury, specjalne typy ogrodnictwa, malarstwa, ikebany, ceramiki czy rzemiosła artystycznego. Powstawały szkoly, zmieniały sie style, przekształcały na nowsze, lub zanikały. Najbardziej zmieniło sie malarstwo - np technika suiboku doprowadzona do perfekcji, dostosowana była do małych formatów obrazu. Widać to w przesuwanych ścianach fusuma czy wielopanelowych parawanach. Ponownie zaczęto wprowadzać kolor złoty w formie tła lub przy wykończeniu detali, co dawało niezły efekt w malarstwie monochromatycznym. Obok malarstwa rozwijało sie także malarstwo rodzajowe w postaci obrazów wieszanych na ścianie w tokonomie (czyli kakemono).
Wprowadzono także w kulturze stroje europejskie oraz różne towary przywożone przez kupców i misjonarzy czy tez druk.
________________________
Buke-shohatto i Kuge-shohatto pochodzą z czasu oblężenia twierdzy Osaka.
Pierwszy z nich (Buke-shohatto) wprowadzony został w 1615 r. przez Ieyasu Tokugawę (zawierał w sobie 13 artykułów), a następnie został zmodyfikowany w 1635 r. Zawierał 21 postanowień.
Określał zasady postępowania w życiu prywatnym, reguły dotyczące małżeństwa i stroju daimyō. Miał uniemożliwić daimyō tworzenie ugrupowań i rozbudowywanie armii. Zakazywał budowę statków morskich i krzewienia doktryny chrześcijańskiej. Szczegółowo regulował przepisy przebywania poszczególnych daimyō na dworze sioguna w Edo.
Kodeks Buke-shohatto nakładał na daimyō obowiązek okresowego przebywania na dworze shoguna oraz dawania zakładników jako gwarancji lojalności. Wszyscy daimyō byli zmuszeni do wznoszenia własnych rezydencji (yashiki) w Edo, w których pozostawały ich żony i dzieci wraz z orszakiem. W skład orszaku wchodził dodatkowo urzędnik utrzymujący łączność z dworem shoguna. Daimyō rezydowali w cyklu przemiennym raz w Edo, innym razem we własnych posiadłościach. Cykl wynosił 6 miesięcy dla fudai z regionu Kantō oraz 1 rok dla daimyō z regionów odleglejszych.
Drugi zaś (Kuge-shohatto) ograniczał swobodę cesarza i arystokracji dworskiej w sposób dosyć sztywny i szorstki. Cesarzowi i jego dworzonam nie wolno było opuszczać Kyoto a w samym mieście natomiast mieli sie ograniczać tylko do własnych posiadłości oraz łączących tras między nimi. Zalecano im zajmowanie sie tradycyjnymi dziedzinami sztuki jak chado lub ikebana.
ja ne
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz