Post związany z Yujo (zbiorcza nazwa wszystkich kategorii kurtyzan) oraz
artykuł pokazujący różnice oraz obalenie mitu jakoby geisha była
prostytutką.
Zamiast wstępu zaznaczę, że gejsze nigdy NIE były i NIE
są kurtyzanami - choć wiele osób wciąż tak jeszcze uważa, to bardzo
mylne wyobrażenie i jest to bardzo krzywdząca ocena dla gejsz.
Hasłem przewodnim artykułów poświęconych temu zagadnieniu będzie:
Gejsza to NIE kurtyzana - nie sprzedajemy ciała, tylko sztukę !!
W
artykułach będę używać oryginalnych pojęć, by zobrazować różnice w
terminach. Uważny czytelnik sam wyłapie szczegóły - jednak decyzje jaką
podejmiecie po przeczytaniu tych artykułów pozostawiam Wam.
Przejdźmy do krótkiej historii i cofnijmy się do XVII wieku.
Na
początku XVII w. wszystkie kobiety uprawiające prostytucję, zarówno
wykształcone kurtyzany, jak i inne kobiety, skupiono w specjalnych
rewirach (yukaku). Stworzono dystrykty domów publicznych, aby móc sprawować
kontrolę nad kobietami, które swoją profesją mogły rzekomo zaszkodzić
moralności społeczeństwa. Dlatego też kobiety, których praca polegała na
dostarczaniu mężczyzną przyjemności, zostały zgrupowane w specjalnych
dystryktach i tylko tam wolno im było uprawiać swoją profesje.
Dzielnice Czerwonych Latarni (potocznie Seiro)
Przeszłość
Pierwsza dzielnica rozkoszy została założona w 1589 roku
przez człowieka nazwiskiem Hara Saburozaemon. Po uzyskaniu od swego
pana, Hideyoshiego, zgody na prowadzenie domu publicznego, rozpoczął on w
Kioto budowę otoczonego murem kwartału, który otrzymał nazwę Nijo
Yanagimachi. Plan był oparty prawdopodobnie na chińskich dzielnicach
rozkoszy dynastii Ming. W 1602 roku dzielnica została przeniesiona, a w
latach 1640 - 1641 ponownie zmieniła lokację i zapisała się w historii
jako Shimabara w Kioto. Shimabara stała się wzorem dla później
wybudowanej Yoshiwary.
Terminu Yoshiwara używano umownie w
odniesieniu do wszystkich innych podobnych przybytków. W 1656 roku
wybuchł w Edo pożar, którego płomienie całkowicie strawiły Yoshiwarę.
Aby uniemożliwić kurtyzaną ucieczkę - dzielnica została przeniesiona do
Asakusa i otoczona murem. Niektórym czasem się to udawało np dzięki
nakryciu głowy. Rok później została na powrót otwarta. Teren wewnętrzny
dzielił się na na cztery główne ulice i kilka bocznych, przy których,
pomiędzy herbaciarniami i punktami pośrednictwa dla kurtyzan, mieściły
się domy publiczne różnej kategorii, zwane seiro. Mieszkały w nich
kurtyzany i inne yujo. Artystycznie zdobione fasady sprawiały, że
wszystkie domy imponowały swoim wyglądem. Część przednia domów miała
otwartą przestrzeń, odgrodzoną strony ulicy parkanem - coś w rodzaju
okna wystawowego. W tych "oknach" siedziały kurtyzany, wystawione na
spojrzenia niezdecydowanych klientów niczym jakieś eksponaty. W
pomieszczeniu świeciły duże papierowe lampiony. Bardziej ozdobne
lampiony, czerwone i białe, z wypisaną na nich nazwą lokalu, wisiały nad
samym wejściem - stanowiły one widoczny dowód, iż jest to lokal
licencjonowany. Do innych znanych dzielnic zaliczymy również Shinmachi w
Osace.
--------
Ciekawostka - na Europejczykach, którzy od połowy XIX w. odwiedzali
Yoshiwarę, kobiety wystawiane w tych "oknach" na widok publiczny
wywierały przykre wrażenia. natomiast dla Japończyków - Yoshiwara nie
była nieprzyzwoita, lecz ulubionym celem wycieczek dla całej rodziny.
Można było przy tej okazjo popatrzeć na najbardziej wytworne i wyniosłe
kurtyzany - tayu lub oiran w kunsztownych kimonach i wysokich koturnach
zwanych renchibageta. Paradowały tak po głównej ulicy, w towarzystwie
Kamuro, które - przy idealnej kolorystyce ubioru - wyglądały jak ich
miniaturowe wersje.
>klik< Oiran i Kamuro przed wejściem do ageya.
Jedynie tayu i oiran miały prawo przechadzać się z własną świtą po
głównej ulicy dystryktu rozrywkowego. Pozostały yujo, mogły prezentować
się jedyni w swoich oknach wystawowych i stamtąd nawiązać kontakty z
potencjalnymi klientami.
>klik< Ageya w Shimabara - wygląd zewnątrz: "okna wystawowe"
>klik< Kamuro w odświętnych strojach podczas święta
Dziś
Dziś nie ma już w Japonii prawdziwych oiran, a jedynie kobiety praktykujące ich tradycje, lecz w żadnym wypadku nie parające się
„dodatkowymi usługami”. Ich funkcja jest czysto kulturowa - rolą ich
jest zachowanie tej cząstki japońskiej tradycji, nie jest to ich
zawodem. Każdego roku w kwietniu, w mieście Tsubame odbywa się pochód
Bunsui Sakura Matsuri Oiran Dochu. Jest to parada, podczas której trzy
kobiety w pełnych strojach oiran - Shinano, Sakura, oraz Bunsui -
przechodzą ulicami miasta w towarzystwie świty, której liczba dochodzi
do siedemdziesięciu osób. Dziś, po wprowadzeniu w życie praw
delegalizujących prostytucję, istnieje tylko jeden dom publiczny, który
służy za muzeum tradycji tayu. Znajduje się on w dzielnicy Shimabara.
>klik< parada Oiran Procession Dochu
>klik< Tayu podczas parady
Klasyfikacja
W dawnych zapiskach spotyka się dwa określenia prostytutek:
- jorō – słowo to charakteryzuje jednoznacznie osobę danej profesji;
- oiran – pochodziły zwykle ze średniej lub wyższej szlachty; były to inteligentne, wykształcone, kulturalne kobiety, wychowane jak księżniczki, umiejące zaspokoić wszelkie potrzeby, nie tylko seksualne; zgodnie z japońskimi normami kulturowymi oiran były powszechnie szanowane, często pokazywały się z mężczyznami, czasem wychodziły za mąż i to za mężczyzn z wyższych warstw społecznych i odtąd zaliczały się już do zwykłych kobiet.
W XIX wieku prostytutki najwyższej klasy dzielono na dwie główne grupy:
- tayū – o pozyskanie względów tayū ubiegali się najbogatsi, najbardziej wpływowi mężczyźni. By uzyskać swój zaszczytny tytuł musiała ona przewyższać swoje zawodowe koleżanki atrakcyjnością, wykształceniem, uprzejmością, liczebnością służby, jak i wysokością pobieranej zapłaty;
- koji-jorō – pobierały nieco mniejszą zapłatę niż tayū, ale korzystały z pewnych przywilejów, np. miały prawo do krótkich wieczornych spacerów po głównej ulicy Naka-no-chō, a podczas świąt mogły brylować na tle ozdobnego parawanu.\
Pozostałe klasy prostytutek:
- tsubone-jorō – nazwa tej klasy prostytutek wywodziła się od chińskiego słowa oznaczającego „najwyższą elegancję”
- yakko – prostytutki tak nazwane pochodziły z rodzin niższej szlachty i były kierowane do Yoshiwary za różne przewinienia, takie jak niewierność małżeńska lub nieposłuszeństwo wobec rodziców. Kara mogła trwać od 3 do 10 lat
- komise-jorō – były to prostytutki najniższej klasy, które można było wynająć za kwotę 100-200 senów, podczas gdy za usługi prostytutek najwyższej rangi na przełomie XVIII i XIX wieku płacono do 17 jenów i 50 senów.
dewa matta
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz