Bardzo popularny i wyróżniający się swą niezwykłą formą balet tajski jest jakby próbą zaszczepiania pradawnych tradycji we współczesnym świecie. Tajscy tancerze baletowi podejmują się niełatwego zadania ożywiania postaci i zdarzeń, od wieków zaklętych w starożytnych legendach, zabytkowych rzeźbach i malowidłach.
Pamięć o dawnych królestwach: Sukhotai, Lopburi, Dvaravati i Srivijaya jest w Tajlandii wciąż podtrzymywana, nad czym sprawuje pieczę specjalnie powołany Departament Sztuk Pięknych. Niejako przejął on zadania dawnego mecenatu królewskiego.
Dzieje dawnych królestw, zachowane po wsze czasy w malowidłach, rzeźbach i na kartach ksiąg są „ożywiane” przez tancerzy baletowych, którzy odtwarzają z nich choreografię. Akrobatyczną zręczność i lekkość, niezbędną dla symbolicznego ukazania wielkiej przeszłości Tajlandii, wyćwiczyli oni w Narodowej Szkole Muzyki i Baletu.
Rodzaje tajskiego baletu
Obejrzenie tajskich inscenizacji, utrzymanych w tradycyjnym charakterze, powinno być obowiązkiem każdego turysty. Aktorzy dramatu to artyści i tancerze w jednej osobie. Uprawiają oni zwykle dwie podstawowe formy tej sztuki:
- Khon – tradycyjne, inscenizowane od stuleci widowisko, które narodziło się pierwotnie na khmerskim, potem na syjamskim dworze królewskim. Przedmiotem inscenizacji są wątki zaczerpnięte z Ramakien. Każdy spektakl, przy udziale wystrojonych w kolorowe kostiumy i fantastyczne maski aktorów, obowiązkowo kończy się happy-endem. Treść, niemalże pięciogodzinnego spektaklu, widzowie odczytują z gestów i ruchów postaci.
- Lakhon – widowisko grane bez masek, będące w istocie czysto klasycznym baletem tajskim. Jego pokazy oferują na własnych scenach niektóre renomowane restauracje. Lakhon kojarzony jest głównie z wdziękiem kobiecych tancerek, które występują w kolorowych, pełnych złoceń, bogato zdobionych strojach. W przedstawieniach tego typu ogromne znaczenie ma gra spojrzenia i gestu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz