Shinsosai

Shinsosai - Pogrzeb Shinto (神葬祭) odnosi się do obrzędów pogrzebowych wykonywanych przez religię Shinto.

Historia Shinsosai

Starożytny styl pogrzebowy Japonii został opisany w mitologii japońskiej, zwłaszcza w odcinku pogrzebu Amenowakahiko w Kojiki, w którym omówiono szczegóły starożytnych pogrzebów.

Od czasu wprowadzenia buddyzmu do Japonii, pogrzeby buddyjskie szybko się rozprzestrzeniły jako japońskie rytuały pogrzebowe. Po okresie Edo, aby zapobiec szerzeniu się wiary chrześcijańskiej, pogrzeby buddyjskie stały się obowiązkowe poprzez wprowadzenie „Terauke seido” (systemu organizowania całych świątyń w Japonii z rejestracją rodzin wyznawców = każda osoba powinna należeć do świątyni buddyjskiej). Jednak w środkowym i późnym okresie Edo, ze względu na boom badań nad japońską literaturą klasyczną oraz apel badaczy japońskiej literatury klasycznej o odrodzenie starożytnych duchów i kultury japońskiej, przeprowadzono również badania nad Shinsosai i kampanie promowano pogrzeby oparte na starożytnej wierze Japonii (Ruch Shinsosai). W rezultacie (Edo) bakufu (japoński rząd feudalny na czele z szogunem) w ograniczonym zakresie wyraził zgodę na Shinsosai.

Po okresie Meiji, rząd zachęcał Shinsosai w ramach „polityki Jingi” (polityki popieranej przez „ Jingisho” lub Ministerstwo Boskości). Na przykład jako cmentarz przeznaczony wyłącznie dla Shinsosai powstał cmentarz Aoyama. W dniu 18 lipca 1873 r. kremacja została zabroniona, ponieważ była to praktyka buddyjska ( ponownie zezwolono na kremację 23 maja 1875 r.). 

Niektóre społeczności przeszły na Shinsosai jako całość, przestrzegając Rozporządzenia wyróżniającego Shinto i Buddyzm oraz Haibutsu-kishaku (ruch mający na celu zniesienie buddyzmu). Ponieważ wolność wyznania była gwarantowana, chociaż nadal ograniczona, przez Konstytucję Meiji, ludzie nie byli zmuszani do odprawiania Shinsosai. Jednakże, chociaż obrzędy pogrzebowe zostały uznane za akt religijny, kapłani Shinto (z z wyjątkiem kapłanów świątyń poniżej rangi sanktuariów prefekturalnych, którym pozwolono praktykować Shinsosai przez pewien czas), którzy byli uważani za urzędników państwowych (uzgadnia się, że Shrine Shinto nie było religią), mieli zakaz wykonywania Shinsosai, ponieważ był akt religijny. W rezultacie promulgowanie Shinsosai uległo stagnacji, z wyjątkiem Sekty Shinto (nowej religii bliskiej Shinto ), której pozwolono angażować się w działalność religijną. Shinto odzyskał status wyznania religijnego i zezwolono na odprawianie obrzędów pogrzebowych.

Obecnie pogrzeby buddyjskie są nadal popularne, ale Shinsosai wykazuje tendencję zwyżkową, ponieważ znaczenie obrzędów jest łatwe do zrozumienia i że w porównaniu z pogrzebami innych wyznań religijnych Shinsosai w mniejszym stopniu obciąża finanse.

Pogląd Shinto na życie i śmierć

W Shinto uważa się, że „wszyscy ludzie są dziećmi bogów; za sprawą bogów trafiają do łona matki i wchodzą na świat, a po tym, jak ludzie przestaną odgrywać rolę na ziemi, wracają do świata bogów i chronią swoich potomków.

Celem Shinsosai jest zatem przekształcenie zmarłego w opiekuńczego ducha jego/jej rodziny. Ponadto, ponieważ Shinto kojarzy śmierć z „ kegare ” (nieczystością), obrzędy pogrzebowe rzadko odbywają się w sanktuarium, świętym miejscu, w którym spoczywają bogowie. Zamiast tego w domu zmarłego lub w sali pogrzebowej odprawiane są obrzędy pogrzebowe.

Ważne jest jednak, aby zrozumieć, że zgodnie z definicją Shinto termin nieczystość nie oznacza „brudności lub nieczystości”.

Słowo kegare odnosi się do przygnębionego stanu umysłu, w którym siła życiowa zmniejsza się z powodu bólu żałoby (stan ten można wyrazić jako „ kegare (homonim),” literacki, wyczerpany umysł).

Charakterystyka Shinsosai

Podano "shigo" (pośmiertne imię). W wielu szkołach buddyzmu pośmiertne imię „kaimyo” lub „homyo” jest nadawane zmarłym przez mnichów, podczas gdy w Shinto „okurina” jest odpowiednikiem buddyjskiego „ kaimyo”. W większości przypadków imię zmarłego jest wypisane (atramentem) w górnej części „reiji” (naczynia duchowego), Shinto odpowiednik buddyjskiej tabliczki pogrzebowej, po którym następuje zaszczytny tytuł, który podobnie jak kaimyo przedstawia osobowość i dokonania zmarłego oraz czas jego śmierci, choć obecnie w wielu przypadkach tytuł ten jest pomijany. Ostatnia część, która przedstawia wiek i płeć zmarłego, kończy się napisanym atramentem „reigo” (tytuł duchowy), takim jak „Ushi” dla dorosłych mężczyzn i „Toji” dla dorosłych kobiet.

W zależności od wieku i osiągnięć, zmarły jest czasami podawany – jeśli zmarły jest mężczyzną – inne niż „Ushi”, takie jak „wakahiko”, „warako”, „iratsuko”, „hiko”, „ookina”, „o , „taio”, „kimi”, „mikoto” i „syn” i – jeśli zmarły jest kobietą – reigo inne niż „Tōji”

Przykładami shigo są „XXX (imię zmarłego) 美志真心高根 Ushi” i „XXX Sanae Warame” (dla dziewczynki, która zmarła młodo). Kadzidło nie jest używane. Podczas pogrzebów buddyjskich „ szoko ” (ofiarowanie kadzidła) jest praktykowane podczas obrzędów pogrzebowych, a kadzidło umieszcza się pionowo przed buddyjskim ołtarzem , podczas gdy w Shinsosai rzadko praktykuje się shoko i używanie kadzidła.

Praktyka w Shinsosai, która odpowiada shoko , to „tamagushihoten”.

Słowo „ tamagushi ” odnosi się do gałęzi świętych drzew, takich jak Sakaki, do której przymocowany jest „ szyk ” (papierowy serpentyna w kształcie zygzaka).ponieważ wyraża wiarę wyznawców, a na obszarach, gdzie Sakaki nie jest dostępne w dużych ilościach, praktykowana jest praktyka zwana 'kake-tamagushi', w której zestaw shide jest umieszczany na gałęziach dużego Sakaki . Czasami zamiast tego praktykuje się „kenmai” lub „kenpai”, w którym ryż (pierwszy) lub sake (drugi) wlewa się do pojemnika.

Groby w stylu Shinto nazywane są „ Okutsuki ” (pisane jako „奥都城 lub alternatywnie „奥城”). Ogólnie rzecz biorąc, górna część nagrobka jest zaostrzona tak, że przypomina „ eboshi ” (formalne nakrycie głowy dla dworskiej szlachty) – są wyjątki – oraz fraza „XXX-ke Okutsuki(grób dla XXX) jest wyryty w przedniej części nagrobka. Odwiedzając grób, musisz ofiarować nie kadzidło, ale Sakaki , ryż, sól, wodę, sake i tak dalej. dopuszczalne jest oferowanie pożywienia, które było kochane przez zmarłego lub kwiatów.

Mitamaya (gdzie skrywano duchy przodków) 祖霊舎 ( pisane jako „御霊舎” lub „御霊屋”) to Shinto odpowiednik buddyjskiego ołtarz .Większość z nich wykonana jest z drewna Hinoki (cyprys japoński) i generalnie jest prostszy niż ołtarz buddyjski .Zwykle mitamayę umieszcza się pod kamidana  

Sposoby regularnego wielbienia i składania ofiar są takie same, jak w przypadku czczenia kamidana , ale wielbienie kamidana powinno poprzedzać wielbienie mitamayi.

Procedury Shinsosai

Makura-naoshi no gi (obrzęd dopasowania poduszki)

Jest to pierwszy rytuał Shinsosai. Śmierć ukochanej osoby jest zgłaszana kamidana i mitamayi. Następnie do przedniej strony kamidana przyczepia się biały japoński papier (praktyka ta nazywana jest „ kamidana -fuji” (przybytek domowy jest zamknięty i przykryty białym papierem, aby chronić przed nieczystymi duchami zmarłych). fuji zostaną wyrzucone podczas nabożeństwa żałobnego, które odbędzie się 50. dnia po śmierci bliskiej osoby).

Ciało ukochanej osoby ubrane jest w białe „ kosode ” (kimono z krótkimi rękawami noszone jako bielizna przez wyższe klasy) i ułożone tak, aby jego poduszka była skierowana na północ, a obok poduszki znajdował się miecz chroniący . Z przodu ustawia się ołtarz , na którym ofiarowuje się ryż, sake, sól, wodę, przedmioty kochane przez zmarłego i tak dalej.

Nokan no gi (obrzęd trumienny) - to rytuał umieszczania ciała w trumnie. Na trumnę zakłada się wieko i po przykryciu trumny białym materiałem wszyscy słudzy modlą się. W niektórych przypadkach odprawiany jest rytuał „matsugo-no-mizu” (woda ostatniej chwili), w którym usta zmarłego zwilżane są liśćmi Sakaki nasączone wodą. Z tej okazji zmarły jest ubrany w białą szatę zwaną „kamui” (szata bogów), odpowiednik Shinto „kyokatabira” (całun używany przez buddystów), która przypomina „ kariginu ” (nieformalne ubrania noszone przez nadwornych szlachciców ), a "forma bogów" jest tworzona przez trzymanie ciała " shaku " (maczuga) i noszenie eboshi dla mężczyzn lub trzymania wachlarza dla kobiet. Nawiasem mówiąc, rigor mortis czasami już się pojawił, a nawet jeśli nie, w dzisiejszych czasach zdarzają się przypadki, w których ciało już zesztywniało z powodu suchego lodu i tak dalej. W tym przypadku powszechne jest, że ciało jest po prostu przykryte szatą i eboshijest umieszczony w pobliżu poduszki. Jeśli zmarły jest kąpany po śmierci (tzw. „yukan”), gdy noworodek bierze „ubuyu” (pierwszą kąpiel dziecka), nie ma problemów, ponieważ ciało staje się elastyczne.

Tsuyasai (rytualny czuwanie) i Senreisai (rytuał przeniesienia zmarłego ducha)

„Tsuyasai” (rytualny czuwanie) odpowiada buddyjskiemu pogrzebowi „ Tsuya ” (stój, całonocne czuwanie nad ciałem). „Senreisai” to rytuał przeniesienia zmarłego ducha do reiji, aby duch mógł odpocząć w reiji. Kapłan shinto wygłasza pochwałę, podczas gdy rodzina zmarłego ofiarowuje tamagushi i modli się. W Senreisai wykonuje się „mitama utsushi no gi” (rytuał przeniesienia ducha), w którym kapłan Shinto przenosi ducha zmarłego z ciała do reiji, podczas gdy pokój jest zaciemniony, tak że reprezentuje noc. W tym obrzędzie kapłan mamrocze „keihitsu”, czyli głosy zwiastujące (czasem z bębnem), a dźwięk ten jest prototypem onomatopei (efektu dźwiękowego) „hyu-doro-doro-doro”, który jest używany w japońskim duchu filmy.

Sojosai (obrzędy nagrobne)- to seria najważniejszych i ceremonialnych rytuałów Shinsosai mających na celu oddanie ostatniego hołdu (ostatecznego pożegnania) bliskim. W Sojosai zestaw obrzędów, takich jak wygłoszenie przemówień upamiętniających, ogłoszenie telegramów kondolencyjnych, wyśpiewanie pochwały przez kapłana Shinto i ofiarowanie tamagushisą wykonywane. Sojosai odpowiada buddyjskiej ceremonii pogrzebowej i nabożeństw żałobnych.

Kasosai (obrzęd krematorium) - to rytuał wykonywany w krematorium przed kremacją ciała. Kapłan Shinto wygłasza mowę pochwalną , podczas gdy rodzina zmarłego ofiarowuje tamagushi i modli się.

Maisosai (obrzęd pogrzebu) - to obrzęd grzebania kremów na cmentarzu. Cmentarz otoczony jest „Shimenawa” (świętymi sznurami ze słomy ryżowej) rozpiętymi wśród bambusów ustawionych w czterech rogach grobu, a prochy są grzebane, podczas gdy ksiądz śpiewa pochwały, a rodzina zmarłego modli się. W Shinsosai zwłoki są przynoszone bezpośrednio z krematorium do grobu i zakopywane. Ostatnio jednak coraz bardziej popularne stało się przynoszenie przez rodzinę zmarłego prochów do domu i zakopywanie ich na nabożeństwie żałobnym, które odbywa się 50 dni po śmierci bliskiej osoby, kiedy kończy się żałoba.

Kikasai (obrzęd powrotu rodziny do domu) i Naorai (uczta) - Kiedy rodzina zmarłego wraca do domu po kremacji i pogrzebie, otrzymuje „oharai”księdza, a rodzina rzuca sól do bram (drzwi) ich domu. A rodzina donosi duchowi zmarłego, że obrzędy pogrzebowe zakończyły się bez problemów. Następnie zwoływane jest „naorai” (święto). Naorai odnosi się do bankietu wydanego przez rodzinę zmarłego, aby podziękować kapłanowi Shinto , stewardom itd. za ich usługi pogrzebowe. Wraz z końcem naorai wszystkie obrzędy pogrzebowe (Shinsosai) są zakończone, a kolejne nabożeństwa żałobne będą odprawiane jako „Mitamamatsuri”.

Mitamamatsur (nabożeństwa żałobne) - odbywają się 10, 20, 30, 40 i 50 dni po śmierci, po których następuje pierwsza rocznica. Mitamamatsuri odprawiane 10 i 50 dnia po śmierci odpowiada buddyjskiemu nabożeństwu żałobnemu, które odbywa się odpowiednio 7 i 49 dnia po śmierci. Mitamamatsuri odbywające się 20, 30 i 40 dnia po śmierci są czasami pomijane, chociaż różni się to w zależności od regionu i Shintokapłani odpowiedzialni za obrzędy pogrzebowe. Nawiasem mówiąc, po pierwszej rocznicy przypada trzecia, piąta i dziesiąta rocznica, a potem co pięć lat odbywa się Mitamamatsuri. Trzecia rocznica Mitamamatsuri odpowiada trzeciej rocznicy buddyjskiego nabożeństwa żałobnego, ale zauważ, że w buddyzmie rok śmierci liczy się jako rok pierwszy, a zatem trzecia rocznica obchodzona jest w dwa lata po śmierci, podczas gdy trzecia rocznica Mitamamatsuri obchodzona jest w trzech lata po śmierci (tak samo w przypadku piątej i dziesiątej rocznicy Mitamamatsuri).

Nakazy i zakazy w buddyjskich pogrzebach Shinsosai są wykonywane przez mnichów buddyjskich, podczas gdy Shinsosai jest wykonywany przez kapłanów Shinto . Oczywiście, bo Shinsosai to Shintopodczas ceremonii, nie należy przynosić „juzu” (buddyjskich koralików modlitewnych).

Adres na okładce koperty z pieniędzmi kondolencyjnymi dla Shinsosai powinien brzmieć „otamagushiryo”, „osakakiryo”, „goshinzen” lub „goreizen”.

W przypadku Mitamamatsuri adres okładki powinien również brzmieć „otamagushiryo” i tak dalej.

Opłata za usługi świadczone przez kapłana Shinto powinna być zatytułowana „osaishiryo”, „onrei”, „goshinsenryo” lub „osakakiryo”.

Nawiasem mówiąc, motyw kwiatu lotosu nie powinien być drukowany na kopertach. Sposób oddawania czci w Shinsosai jest taki sam, jak podczas czczenia kamidanalub kapliczki – kłaniasz się trochę raz, kłaniasz się raz, klaszczesz dwa razy i kłaniasz się raz (styl „Ichiyu-ippai-nihakushu-ippai”) lub kłaniasz się dwa razy, klaszczesz dwa razy i kłaniasz się raz – ale kiedy klaszczesz ręce ( Shinto ) w obrzędach pogrzebowych, musisz to robić bez wydawania dźwięku, dopóki ciało nie zostanie wniesione do krematorium. Ten styl klaskania nazywa się „shinobite”.

Po gigoreisai (儀後霊祭) możesz normalnie klaskać. Jednak zasady mogą się różnić w zależności od doktryn religijnych (różnych sekt Shinto) i lokalnych praktyk, takich jak obecność lub nieobecność shinobity i liczba klaśnięć, więc musisz przestrzegać określonych zasad.