Takuhatsu

Takuhatsu (托鉢) (w sanskrycie pindapata) jest jedną z form ascetycznych praktyk mnichów starożytnych religii indyjskich, w tym buddyzmu i dżinizmu, i jest to ascetyczna praktyka zmuszania mnichów do chodzenia po domach wierzących, błagania o jak najmniejszą ilość jedzenia i tak dalej wymagane, a wierzący niech zasłużą. Jest również nazywany kotsujikigyo, zudagyo lub gyokotsu.

Takuhatsu w Indiach

Ponieważ mnisi wyznający religię w starożytnych Indiach zwykle zaprzeczają pragnieniom posiadania, posiadają jedynie sanne-ippatsu (trzy szaty i jedną miskę żebraczą), artykuły pierwszej potrzeby i nie angażują się w produktywną działalność, taką jak rolnictwo, aby poświęcić się praktykom ascetycznym. Z tego powodu mnisi musieli dostarczać najmniejszą ilość pożywienia potrzebnego do utrzymania ciała od wierzących innych niż mnisi, a w takiej sytuacji wymiany między mnichami, którzy zwykle zajmują się praktykami ascetycznymi w górach i lasach i nie odnoszą się do wiele dla innych ludzi i rodzili się wierzący mieszkający w miastach i wsiach.

Arakan, które jest jednym z imion praktykujących ascezę w buddyzmie i innych religiach w starożytnych Indiach, jest transkrypcją Arhat w sanskrycie, co oznacza „osobę, która zasługuje na otrzymanie ofiary” pokazanej w chińskim tłumaczeniu „ogu”, a także biku (kapłan buddyjski) jest transkrypcją sanskryckiego bhiksu, co oznacza „błagającą osobę”.

Z drugiej jednak strony „ludzie, którzy tylko żebrzą o jedzenie” (pindola) byli postrzegani przez świeckich wierzących jako ludzie wulgarni. W rezultacie, mimo że prowadzili podobną działalność, ci, którzy nie posiadali osobowości mnichów, nie mogli przyjmować ofiar od wierzących świeckich.

Takuhatsu w buddyzmie

Takuhatsu został również wprowadzony do buddyzmu, który jest jedną z religii starożytnych Indii. Takuhatsu jest nadal praktykowane do dnia dzisiejszego, w 2006 roku, w buddyzmie Theravada w Azji Południowo-Wschodniej. W dzisiejszych czasach takuhatsu praktykowane jest każdego ranka, a jedzenie zanoszone z powrotem do wspólnoty religijnej jest dzielone równo między wszystkich przez osoby odpowiedzialne.

W „Hokkukyo Sutra” (Słowa prawdy, Dhammapada) zanotowano anegdotę, że Brahman (kapłan hinduizmu, członkowie najwyższej kasty) wyzwał na debatę Shakę, który praktykował takuhatsu, a zamiast tego był pod wpływem Shaki, aby być wierzący świecki.

Takuhatsu w Japonii

Takuhatsu został również wprowadzony do Japonii z Chin i Półwyspu Koreańskiego wraz z buddyzmem.

W okresie Nara Gyoki i inni praktykowali takuhatsu w formie kanjin (nagabywania świątyń) w celu przygotowania infrastruktury społecznej, takiej jak nasypy dla rzek, utrzymywanie studni i zbiorników wodnych oraz wzniesienia Wielkiego Buddy, co również miało znaczenie dobroczynności. Takuhatsu w tego rodzaju sytuacji miało również znaczenie rozgłosu wraz z gromadzeniem funduszy, więc praktykowano je nie tylko w ich sąsiedztwie, ale także w odległych miejscach.

Te takuhatsu w odległych miejscach doprowadziły do propagacji sekty Jodo (Czystej Krainy) przez wędrowców zwanych hijiri , takich jak Kuya, pod koniec okresu Heian.

9 listopada 1872 r. Takuhatsu został zakazany (zarządzenie nr 25 Kyobusho (Ministerstwa Religii)). Zakaz został zniesiony 15 sierpnia 1881 r. (ko dai 8 go (rozporządzenie nr 8 I części) MSW), ale trzeba było mieć przy sobie licencję wydaną przez naczelnego opata.

Takuhatsu w dzisiejszych czasach praktykuje na dwa sposoby; grupowe odwiedzanie domów zwolenników sekty oraz błaganie o jałmużnę stojąc bez ruchu przed bramami świątyń i na skrzyżowaniach ruchliwych ulic przez pojedyncze osoby. Co więcej, powszechnie przyjmuje się, że pozwolenie policji na korzystanie z dróg na podstawie ustawy o ruchu drogowym nie jest wymagane dla takuhatsu.

Jak widać powyżej, takuhatsu w buddyzmie w Japonii straciło swoje pierwotne przeznaczenie, ponieważ buddyzm mahajany , który rozprzestrzenił się w Azji Wschodniej, w tym w Japonii, różniąc się od buddyzmu Theravada, nie zabrania posiadania przedmiotów, w wyniku czego stało się możliwe utrzymanie świątyń przez czynsz płacony przez dzierżawców rolników za zarządzanie wniesionymi dworami i innymi, i nie było już potrzeby takuhatsu do celów utrzymania.