Heihaku

Heihaku to ogólny termin używany do wszystkiego innego niż jedzenie i picie, które jest ofiarowane bogom Shinto podczas ceremonii Shinto. W najszerszym znaczeniu termin ten obejmuje również pokarm i napój ofiarowany bogom. Oprócz heihaku ofiary są również nazywane mitegura i heimotsu.

Termin „haku” odnosi się do tkaniny i odnosi się do czasów starożytnych, kiedy to tkanina była cenna i dlatego stała się głównym przedmiotem ofiarowanym bogom. W jednym z artykułów pod rytualną modlitwą Shinto w Engishiki, lista przedmiotów opisanych jako heihaku zawierała tkaniny, ubrania, broń i zbroję, święte wino oraz ofiary z jedzenia i napojów składane bogom. 

Heihaku są ofiarami składanymi bogom, ale jednocześnie uważa się je za yorishiro (przedmioty, w których mieszkają bogowie), więc jeśli te heihaku są traktowane jak yorishiro, takie jak drążki z serpentynami lub broń i zbroja, wtedy stają się heisoku (ofiary ze sznura lub papieru), gohei (laska ze serpentynami) i taima (ofiary papierowe w Shinto), ale takie obiekty są również nazywane heihaku.

Zgodnie z Jinja saishiki (rytuały świątynne Shinto) ustanowione w 1875 roku, zdecydowano, że oprócz rzeczywistych przedmiotów wykonanych z materiału itp., kinhei (monety owinięte w papier) będą również uważane za heihaku. 

Dzisiaj, na regularne festiwale świątyń pod kompleksowym zarządem ogólnokrajowego Jinja Honcho (Stowarzyszenie Shinto Shrine Association), Jinja Honcho wysyła fundusze, które nazywają wydatkami heihaku do sanktuariów.

Heihaku ofiarowane bogom z rozkazu cesarza nazywane są hobei lub hohei (złożone ofiary) i z tego powodu posłańcy, których cesarz wysyła do sanktuariów, nazywani są hoheishi - posłaniec do składania ofiar; począwszy od okresu Meiji, nazwa została zmieniona na heihaku gushinshi lub posłaniec, który daje heihaku jako ofiary. Posłańcy wysłani przez Jinja Honcho do każdej z różnych świątyń, aby ofiarować im heihaku, nazywani są kenheishi (posłańcy, którzy ofiarowują heihaku)