Mniejszości etniczne Tajlandii

  

Najważniejsze grupy etnicznych to:

• Karenowie – najliczniejsze z plemion górskich (ok. 320 tys. osób). Napływają do Tajlandii z Birmy od XVIII w. Posługują się językiem kareńskim, należącym do grupy tybeto-birmańskiej, lecz podzielonym na dwa wzajemnie niezrozumiałe dialekty: sgaw i pwo.
• Kajanowie (Padaung), podgrupa Karenów – lud sławny z powodu metalowych obręczy, noszonych przez kobiety na szyi. Nakładają je już w wieku 5 lat i dokładają z wiekiem - w ten sposób wydłużają swoją szyję. Bo tylko wtedy, kiedy jest długa, kobiety-żyrafy mogą czuć się atrakcyjne. Zamieszkują wschodnie stoki gór opadające ku dolinie rzeki Saluin w stanie Karenni w północnej Mjanmie. Do obecnych siedzib przybyli w X–XI w. z terenów Junnanu w dzisiejszych Chinach. Mieszkają w dużych osiedlach, w bambusowych domkach. Żyją z polowania, uprawy dzikiego ryżu zwanego „paddy” i zbieractwa owoców. W latach 60. XX w. liczność Padaungów szacowano na ok. 25 tys. Dziś trudno ocenić, z powodu walk partyzanckich, ich stan, w latach 80. XX w. część z nich przeniosła się na przygraniczne tereny Tajlandii, gdzie stanowią swoistą atrakcję turystyczną. Posługują się językiem kayan
• Miao (Hmong) – ok. 120 tys., przybyli w XX w. z Laosu, po wycofaniu wojsk antykomunistycznych z Wietnamu, których byli sojusznikami w Laosie. Ze względu na różnice tradycyjnych strojów wyróżnia się dwie podgrupy – Białych i Niebieskich Hmong. Około 4 mln Miao zamieszkuje również chińską prowincję Yunnan. Miao zajmują się rolnictwem (ryż, kukurydza, tykwa, mak opiumowy). Mieszkają w rozproszonych górskich wioskach, mają organizację rodową, przywódcy rodów pełnią funkcje kapłańskie. Kobiety zajmują się hafciarstwem.
• Lahu – Około 70 tys., język z grupy tybeto-birmańskiej. Animizm z elementami mesjanizmu. Tradycyjnie są animistami, niektórzy praktykują buddyzm lub chrześcijaństwo. Większość Czarnych i Żółtych Lahu w Tajlandii jest baptystami. W Tajlandii bywają określani nazwą Massur (dosłownie „myśliwi“).
• Akha – Około 50 tys. osób, znani głównie z bogato zdobionych strojów, noszonych również na co dzień. Animiści. Charakterystyczną cechą kobiet należących do grupy etnicznej Akha jest noszenie wyszukanych, kolorowych nakryć głowy. W sposób oryginalny dbają też o uśmiech i uzębienie. Im zęby czarniejsze, tym kobieta atrakcyjniejsza. Efekt uzyskuje się poprzez żucie betelu, mikstury uzyskiwanej z palmy areki. W tej kulturze pasta do zębów jest... zbędna. Akha wyróżniają się zachowaniem tradycyjnego stylu życia, ubiorów i zwyczajów. Słynne są zwłaszcza bardzo wyszukane nakrycia głowy kobiet. Wsie ludu Akha mają tradycyjne bramy, rytualne huśtawki oraz charakterystyczny styl domów. Te, zbudowane z bambusa i kryte strzechą, nie mają okien, co chroni przed wiatrem i deszczem. Są podzielone na część dla kobiet i dla mężczyzn.Akha w większości wyznają animizm i kult przodków. W każdym domu znajduje się ołtarz przodków, umieszczony w części dla kobiet (zwyczaju tego nie zachowują Akha wyznania chrześcijańskiego). Obchodzone są liczne święta, najczęściej związane z cyklem rolniczym. Jednym z najważniejszych jest święto huśtawki (ang. Swing Festival), przypadające pod koniec sierpnia, 120 dni po posadzeniu ryżu. Jest to święto plonów, obfitości i radości, a stawiana w każdej wsi huśtawka przypomina sposób, w jaki Bóg miał sprowadzić lud Akha na ziemię. Podczas tego czterodniowego święta dorastające dziewczęta po raz pierwszy ubierane są jak dojrzałe kobiety, a najbardziej okazały element ich stroju stanowią barwne nakrycia głowy, których ozdoby odzwierciedlają kolejne etapy w życiu kobiety Akha.
• Mien (Yao) – Około 40 tys. osób, animizm z wpływami chińskimi. Częsta poligamia. Sami określają się mianem „lu Mien“. Mówią językiem yao (mien), należącym do rodziny językowej hmong-mien (miao-yao)
• Lisu – Około 30 tys. osób, język z grupy tybeto-birmańskiej, spokrewnieni z Kachinami z północnej Birmy. Posługują się językiem lisu, należącym do grupy lolo-birmańskiej języków tybeto-birmańskich.Tradycyjnie są animistami, niektórzy, zwłaszcza grupy zamieszkujące w Indiach, wyznają chrześcijaństwo.
• Szanowie - mówią językiem pokrewnym północnym dialektom tajskim, ale niezrozumiałym np. w Bangkoku. Grupa etniczna posługująca się językiem szan z rodziny języków dajskich, blisko spokrewnionym z językiem tajskim. Większość Szanów praktykuje buddyzm therawada.