Sokuikanjo

Sokuikanjo (即位灌頂) to rytuał buddyzmu ezoterycznego przeprowadzany podczas ceremonii intronizacji cesarza od XI lub XIII wieku do okresu Edo, a jego treść traktowana była jako tajna ceremonia. Ogólnie rzecz biorąc, sokuikanjo odnosiło się do aktów łączących akt wtajemniczenia zwany „inmyodenju” i praktykę nauczania; to pierwsze było tym, czego osoba z Sekkan-ke (rodzin, z których wywodził się regent i główny doradca cesarza), zwykle z rodziny Nijo, uczyła cesarza mudry (gestów rąk) i mantry przed ceremonią intronizacji, a druga było tym, co cesarz uczynił inicjowaną mudrą i intonował inicjowaną mantrę; ale niektórzy badacze wyraźnie odróżniają inmyodenju od praktyki sokuikanjo. Inmyodenju i sokuikanjo są tutaj opisane łącznie.

Tło historyczne sokuikanjo

Kanjo było pierwotnie rytuałem przeprowadzanym w celu intronizacji króla lub oficjalnej inwestytury następcy tronu w starożytnych Indiach, w którym woda zwana kanjosui była polewana na głowę intronizowanego króla. Później rytuał kanjo został przyjęty jako rytuał buddyzmu i, zwłaszcza w buddyzmie ezoterycznym, stał się ważnym rytuałem, takim jak denpokanjo (poświęcenie dla przekazywania Dharmy).

W IX wieku, kiedy buddyzm ezoteryczny został sprowadzony do Japonii, rozpoczął się rytuał kanjo , a ceremonia kanjo buddyzmu ezoterycznego została wykorzystana do ceremonii intronizacji cesarza i sokuikanjo.

W Chinach, skąd buddyzm ezoteryczny został sprowadzony do Japonii, nie ma śladu ceremonii kanjo jako ceremonii intronizacji cesarza. Uważa się, że jest to różnica w koncepcji monarchy w Japonii i Chinach. Podczas gdy ceremonia intronizacji cesarza w Chinach miała silny odcień wzajemnego uznania między cesarzem a poddanymi, wydaje się, że było miejsce na koncepcję religijną dotyczącą ceremonii intronizacji cesarza w Japonii, która opiera się na micie pochodzenia na ziemię przez wnuka bogini słońca. Chociaż kanjo wywodzi się z rytuału intronizacji króla w starożytnych Indiach, sokuikanjo składające się z inmyodenju i praktyki opartej na wierze buddyzmu ezoterycznego różni się od rytuału w starożytnych Indiach pod względem filozofii i treści.

W okresie rządów emerytowanego cesarza w okresie Heian uświadomiono sobie pogląd państwa oparty na buddyzmie, że powstanie buddyzmu było bezpośrednio związane ze wzrostem wpływów suwerenności. Istnieje pogląd, że w rezultacie pewne imiona oparte na buddyzmie, takie jak Konrin Joo (król obracający złotym kołem) i Juzen no kimi (dosłownie człowiek z dziesięcioma dobrymi czynami), stały się synonimami cesarza i rytuałów, takich jak: sokuikanjo zostały wprowadzone do ceremonii intronizacji. Niektórzy badacze nazywają tę sytuację teorią buddyjskiego prawa królów.

Rytuały shintoistyczne wykonywane przez cesarzy od czasów starożytnych zanikły od okresu średniowiecza. Na przykład Yasoshima Festival organizowany w następnym roku Daijoe (bankiet z okazji pierwszej ceremonialnej ofiary ryżu przez nowo intronizowanego cesarza) został przerwany na początku okresu Kamakura. Sam Daijoe i Niinamesai (ceremonialne ofiarowanie przez cesarza nowo zebranego ryżu bóstwom) zostały przerwane w XV wieku. W takich sytuacjach narodziło się i rozwinęło sokuikanjo jako nowy rytuał mający na celu utrzymanie religijnego autorytetu cesarza.

Sposób prowadzenia sokuikanjo

W sokuikanjo cesarz, który miał zostać intronizowany, otrzymał inicjację mudry i mantry od osoby z Sekkan-ke, zwykle z rodziny Nijo (inmyodenju), i wykonał na nich ceremonię intronizacji. Ale w naturze tajnej ceremonii pozostało niewiele zapisów i trudno było poznać szczegóły. Jednak w ostatnich latach dokumenty przechowywane w rodzinie Nijo, w tym niektóre odnoszące się do sokuikanjo, zostały udostępnione opinii publicznej w celu promowania badań nad prowadzeniem sokuikanjo.

Inicjacja mudry odbyła się w zasadzie w dniu ceremonii intronizacji, jednak mogła to być dzień wcześniej, ponieważ osoba ją prowadząca brała udział w żałobie i tak dalej.

Mudrą, którą cesarz wykonywał w czasach sokuikanjo była Chiken-in (mudra pięści wiedzy), która reprezentowała Kongokai Dainichi Nyorai (Dainichi Nyorai jako zasadę fizyczną). Mówi się, że wykonanie Chiken-in reprezentującego Kongokai Dainichi Nyorai ma takie znaczenie, że wykonanie mudry Dainichi Nyorai, który był identyczny z Amaterasu Omikami (Boginią Słońca) w Honji-suijaku (teoria pierwotnej rzeczywistości i zamanifestowanych śladów), intronizacja została utożsamiona z Dainichi Nyorai i stała się najwyższą egzystencją.

Mówi się, że intonowano mantrę Dainichi Nyorai o duchowej zasadzie lub mantrze Dakiniten. Chociaż mówimy „intonować”, nie jest to wyrażane na głos, ale intonowane w umyśle. Mantra Dakiniten jest używana w opisanym poniżej Toji-kata sokuiho, przekazywanym przez świątynie sekty Shingon, i dla którego wskazano bliski związek z sokuikanjo. W odniesieniu do faktu, że Dakiniten, który jest blisko związany z seksem, ma związek z sokuikanjo, istnieje pogląd, który szuka korzenia relacji między seksem a cesarzem, jak twierdził Yoshihiko Amino.

Uważano, że praktyka cesarza polegająca na wykonywaniu mudry i śpiewaniu mantry odbywała się, gdy cesarz wchodził do Takamikura (tronu cesarskiego) podczas ceremonii intronizacji, ale niedawne badania wykazały, że odbywało się to po cesarzu usiadł na Takamikurze. Ponieważ sokuikanjo było tajną ceremonią, zrozumiałe jest, że została przeprowadzona natychmiast po tym, jak cesarz usiadł na Takamikurze, podczas gdy dworskie damy zakryły twarz cesarza wachlarzami.

Powyższe opisy są ustaleniami z analizy dokumentów dla sokuikanjo przez rodzinę Nijo w okresie Edo. W okresie Muromachi, na przykład wg Dziennika cesarza Gonary, cesarz został inicjowany w saninsanmyo (mianowicie trzy gesty mudry i trzy śpiewy mantry), wykonał pierwszą mudrę przed dotarciem do Takamikury, a następnie wykonał drugą i trzecią mudrę intonuje po siedzeniu na Takamikurze. Dlatego wywnioskowano, że sposób prowadzenia sokuikanjo zmienił się znacząco w zależności od epoki.

Rozpoczęcie sokuikanjo

Istnieje kilka poglądów dotyczących rozpoczęcia sokuikanjo. Zgodnie z poglądem, który wspomina najwcześniejszy czas, zaczęło się od cesarza Gosanjo. Opiera się to na opisie w „Gosanjoin Gosokuiki” (zapis intronizacji cesarza Gosanjo ) napisanym przez Oe no Masafusa, że po intronizacji cesarz Gosanjo nie trzymał shaku i pokazał mudrę Dainichi Nyorai. Istnieje jednak pogląd, że wątpliwe jest wnioskowanie z tego opisu, że przeprowadzono sokuikanjo.

Z analizy zdań dotyczących sokuikanjo niedawno udostępnionych opinii publicznej przez rodzinę Nijo, ujawnił się pogląd, że sokuikanjo zaczęło się od cesarza Gofukakusy .

Zgodnie z wykresem genealogicznym Rodziny Cesarskiej przygotowanym przez Yasumichi Nijo, w którym pokazane są osoby, które prowadziły inmyodenju w czasie sokuikanjo, cesarz Gofukakusa został inicjowany do sokuikanjo przez Sanetsune Ichijo, który był sessho (regentem) w czasie intronizacji.,

W odniesieniu do cesarza Kameyamy i cesarza Goudy, podążając za cesarzem Gofukakusą, nie ma materiałów wskazujących, że prowadzili sokuikanjo. Z opisu w Fushimi tenno shinki jasno wynika, że cesarz Fushimi przeprowadził sokuikanjo i niektórzy badacze uważają, że sokuikanjo zaczęło się od cesarza Fushimi . Ponieważ jest pewne, że cesarz Fushimi prowadził sokuikanjo, wiemy, że sokuikanjo zaczęło się najpóźniej w drugiej połowie XIII wieku.

Rodzina Nijo i początek sokuikanjo

W wielu przypadkach osoby z rodziny Nijo prowadziły inmyodenju w sokuikanjo i istnieje pogląd, że rodzina Nijo była zaangażowana od narodzin sokuikanjo.

Yoshizane Nijo, który był założycielem rodziny Nijo, był w złych stosunkach ze swoim ojcem Michiie Kujo i nie mógł odziedziczyć żadnych dokumentów dotyczących yusokukojitsu (znajomości zasad sądowych, ceremonii, decorum i zapisów z przeszłości). Dlatego był upośledzony politycznie w okresie Kamakura, kiedy przywiązywano wagę do yusokukojitsu.

W tamtych czasach, w rytuale shinzengushin (dosłownie ofiarowanie tacki boga) przeprowadzanym w Daijoe po ceremonii intronizacji, cesarz rozwijał rytuał w oparciu o sposób opowiedziany przez Sekkana ( regenta lub doradcę). Jednak Morotada Nijo, który był kanpaku (głównym doradcą cesarza) w czasie intronizacji cesarza Fushimi, nie mógł odpowiedzieć na pytania cesarza dotyczące procedur rytuału i znalazł się w poważnych tarapatach. To dlatego, że rodzina Nijo nie posiadała żadnych znaczących dokumentów dotyczących yusokukojitsu.

Dlatego Morotada Nijo poprosił swojego starszego brata Dogena, który miał doświadczenie jako tendai-zasu (główny kapłan sekty Tendai), o pomoc i wprowadził sokuikanjo, nowy rytuał, z okazji intronizacji cesarza Fushimi zamierzając uciec z trudnej sytuacji, którą zmuszona była cierpieć Rodzina Nijo i konkurować z innymi członkami Gosekke (pięć rodzin klanu Fujiwara, których członkowie kwalifikowali się do stanowisk Sessho i kanpaku). Ponadto, biorąc za wskazówkę fakt, że dla Sekkana duże znaczenie dla istnienia zyskało nauczanie cesarza, jak przeprowadzić ceremonię podczas rytuału shinzengushin w Daijoe, Sekkan włączył nowy rytuał buddyzmu ezoterycznego, którego nauczał sposobu ceremonii. do nowo intronizowanego cesarza, a sokuikanjo stało się jednym ze znaczących istnień Sekkan.

Zgodnie z tym poglądem, ponieważ sokuikanjo zostało wprowadzone z powodu życzeń rodziny Nijo, wnioskuje się, że sokuikanjo nie było zwykle przeprowadzane, jeśli sekkan nie pochodził z rodziny Nijo z okazji intronizacji cesarza. Ponieważ rodzina Nijo była blisko rządów samurajów , co widać w fakcie, że przywódcy rodziny Nijo otrzymali część prawdziwego imienia seii taishogun (dosłownie „wielki generał, który ujarzmia barbarzyńców”) Muromachi bakufu i Edo bakufujednak okres, w którym członkowie rodziny Nijo byli na pozycji Sekkan w okresie Muromachi, był dłuższy niż innych członków gosekke. Oczywiście wzrosła liczba okazji, w których sokuikanjo było przeprowadzane podczas intronizacji cesarza, a rodzina cesarska została przyjęta z zadowoleniem jako sposób na umocnienie władzy, a następnie sokuikanjo przybył, aby pozostać na ceremonii intronizacji.

Powyższe jest przekonującym poglądem na ugruntowanie sokuikanjo jako firmy rodzinnej rodziny Nijo, opartej na historycznym fakcie, że rodzina Nijo miała wiele okazji do prowadzenia sokuikanjo. Trudno jednak wytłumaczyć cesarza Gosanjo i cesarza Gofukakusę, którzy mogli prowadzić sokuikanjo przed cesarzem Fushimi, a według wprowadzonych powyżej zapisów Yasumichi Nijo, zapisy rodziny Nijo opisywały przypadki, w których osoby z innych rodzin niż rodzina Nijo dyrygował sokuikanjo od Kamakury do Muromachi, takich jak Sanetsune Ichijo dla cesarza Gofukakusy i Kanetada Takatsukasa dla cesarza Gofushimi.

Sokuikanjo i sokuiho

Wraz z sokuikanjo faktycznie wykonywanym przez cesarza podczas ceremonii intronizacji, mudra i mantra do praktykowania podczas ceremonii intronizacji zwanej sokuiho zostały przekazane przez sekty Tendai i Shingon. Ogólnie rzecz biorąc, sokuiho sekty Tendai nazywa się tendai-kata (天台方, dosłownie, sposób sekty Tendai) i sokuiho sekty Shingon toji-kata (東寺方, dosłownie, sposób sekty To-ji Temple z Shingon ). Zarówno w przypadku tendai-kata, jak i toji-kata, wiele sokuiho zostało przekazanych, a mudra i mantra są różne dla każdego sokuiho. Tendai-kata sokuiho jest oparta na setsuwa (anegdotach), takich jak setsuwa z króla Mu, w której król Mu z Zhou został nadany przez Dainichi Nyorai, werset z Sutry Hokke-kyo (Sutra Lotosu). Mówi się, że początkowo inmyodenju miało być prowadzone przez znanego buddyjskiego kapłana cesarza, ale Sekkan zmienił je na inmyodenju. Z drugiej strony mówi się, że toji-kata sokuiho miał wpływ na Ryobu Shinto (połączenie sekty Shinto i Shingon w buddyzmie) i od samego początku Sekkan powinien przeprowadzać inicjację dla cesarza.

Sokuiho nigdy nie było używane w prawdziwym sokuikanjo w takim stanie, w jakim było. Zrozumiałe jest jednak, że dały one dość duży wpływ na tworzenie sokuikanjo, a w szczególności podkreślono podobieństwo między toji-kata sokuiho i sokuikanjo.

Wydaje się, że w późnym okresie Kamakura iw okresie Północnego i Południowego Dworu (Japonia), Sekkan-ke i świątynie, dla których egzystencja cesarza była niezbędna, dla własnego przetrwania wprowadzili wspólnie sokuikanjo do ceremonii intronizacji. Od późnego okresu Kamakura i dalej, walka między Jimyointo (imperialna linia od cesarza Gofukakusa do cesarza Gokomatsu) i Daikakujito (imperialna linia rozpoczynająca się od cesarza Kameyamy) rozwinęło się w konfrontację dworów północnych i południowych, a obaj cesarze byli sobie przeciwni. Pod wpływem rozpadu rodu królewskiego rozwinął się rozpad świątyń. Każda frakcja wymyśliła własne sokuiho i takie wielokrotne sokuiho nie zostały zjednoczone nawet po zakończeniu walki między sądami północnym i południowym, co trwa do dziś.

Działalność Yoshimoto Nijo i zmiana rodzinnego biznesu dla rodziny Nijo

W procesie, w którym sokuikanjo stało się firmą rodzinną dla rodziny Nijo, różne opinie zgadzają się, że moc Yoshimoto Nijo, który był blisko związany z Yoshimitsu Ashikaga i miał wielką władzę, czterokrotnie zajmując pozycję Sekkan w okresie Północy i Ważną rolę odegrały sądy południowe (Japonia).

Yoshimoto Nijo usiłował zrestrukturyzować Sąd Północny (Japonia) w Zakłóceniu Kanno. I bez Sanshu no Jingi (trzech świętych skarbów cesarskich) i Chiten no Kimi (dosłownie, najwyższego władcy), którzy powinni wydać Jokoku no Mikotonori (dekret cesarski wyznaczający rządy), cesarz Gokogen w końcu dokonał intronizacji, ustanawiając Kogimonin Chiten (władcą).

Podczas gdy legitymacja cesarza była zrujnowana, Dwór Północny cesarza Gokogena dołożył wszelkich starań, aby poprawić sytuację, Yoshimoto Nijo promował ustanowienie sokuikanjo jako rytuału, aby uczynić z niego nowe źródło władzy cesarzy Dworu Północnego. Yoshimoto Nijo, który czterokrotnie objął stanowisko Sekkana, prowadził inmyodenju dla cesarzy kilku pokoleń i przyczynił się do zasiedlenia sokuikanjo jako rytuału. W rezultacie otworzył drogę do uczynienia z sokuikanjo rodzinnego biznesu rodziny Nijo.

Yoshimoto Nijo zainicjował cesarza Goenyu mudrą i mantrą w rytuale shinzengushin Daijoe dla cesarza Goenyu , a cesarz wykonał mudrę i intonował mantrę podczas ceremonii. Nie znaleziono żadnego innego zapisu pokazującego, że mudra została wykonana i śpiewano mantrę w Daijoe, która była ceremonią shintoizmu, i dlatego jest to interesujący zapis, który pokazuje, że sokuikanjo miał związek nie tylko z ceremonią intronizacji cesarza , ale także Daijoe. Ponieważ Daijoe został kiedyś przerwany po cesarzu Gokashiwabarze, może to być powodem, dla którego nie było innych zapisów. W każdym razie możemy wiedzieć, że Yoshimoto Nijo był głęboko zaangażowany w ceremonię intronizacji i Daijoe, obie ważne ceremonie na dworze cesarskim.

Spory wśród Gosekke dotyczące sokuikanjo

Ponieważ sokuikanjo stało się niezbędnym rytuałem podczas ceremonii intronizacji cesarza, inni członkowie gosekke zwracali się z prośbami do rodziny Nijo, która zajmowała się głównie inmyodenju, i dość często dochodziło między nimi do sporów. W 1414 roku, podczas intronizacji cesarza Shoko , doszło do sporu między Tsunetsugu Ichijo , który był kanpaku, a Mochimoto Nijo, który był Gon Dainagonem (tymczasowym naczelnym radcą stanu). Spory dotyczące inmyodenju stały się poważne w okresie Edo, w którym inmyodenju osiedliło się w rodzinie Nijo.

Początkowo w 1611 r., podczas intronizacji cesarza Gomizunoo , doszło do sporu między Akizane Nijo i Nobutada Konoe i zgodnie z osądem Hidetady Tokugawy, który był wówczas seii taishogun, Akizane Nijo powinien prowadzić inmyodenju. Następnie, w 1687 roku, podczas intronizacji cesarza Higashiyamy , powstał wielki spór, ponieważ Tsunahira Nijo, ówczesna głowa rodziny Nijo, był Gon Dainagonem w wieku 16 lat, a miał zaledwie trzy lata, gdy jego ojciec Mitsuhira Jijo zmarł, więc wątpliwe było, czy jego ojciec nauczył go szczegółów inmyodenju. Sytuację rodziny Nijo pogorszyło to, że w 1675 roku biblioteka rodziny Nijo została całkowicie spalona, a prawie wszystkie dokumenty ich przodków zaginęły. Fuyutsune Ichijo, Sessho i Motohiro Konoe, Sadaijin (minister z lewicy) upierał się, że inmyodenju powinno być wykonane nie przez Tsunahira Nijo, który nigdy nie objął stanowiska ministra i którego inicjacja przez ojca była wątpliwa, ale przez nich, ponieważ ich rodziny również przekazały tradycję. Ostatecznie ustalono, że po tym, jak Imperator Reigen sprawdził tradycyjną teorię każdej rodziny, inicjował inmyodenju, które w przeszłości był inicjowany do Tsunahira Nijo, który prowadził inmyodenju. Podczas intronizacji cesarza Nakamikado w 1710 r. doszło do konfliktu między Iehiro Konoe, Sessho i Tsunahira Nijo, Udaijin (minister prawicy). W tym czasie Tsunahira Nijo był w żałobie i nie było inmyodenju i rodzina Konoe pragnęli prowadzić inmyodenju częściowo z powodu silnego pragnienia Motohiro Konoe, który był Taiko (emerytowany regent cesarski). Również w tym przypadku, zgodnie z osądem emerytowanego cesarza Reigena, postanowiono, że rodzina Nijo powinna prowadzić inmyodenju, a nie Tsunahira Nijo w żałobie, ale Yoshitada Nijo.

Podczas intronizacji cesarza Sakuramachi w 1735 r. również Iehisa Konoe, kanpaku, chciał przeprowadzić inmyodenju. W końcu, również w tym przypadku, cesarz Nakamikado nakazał Yoshitadzie Nijo, sadaijinowi, przeprowadzić inicjację, ale cesarz Nakamikado zgodził się również wziąć pod uwagę tradycję przekazywaną w rodzinie Konoe. W 1739 roku cesarz Sakuramachi nakazał Munemoto Nijo, aby rodzina Nijo nadal prowadziła inmyodenju. Następnie ustalono, że inmyodenju powinno być prowadzone przez rodzinę Nijo i konflikty ustały.

Koniec sokuikanjo

W późnym okresie Edo, zgodnie z ruchami społecznymi, takimi jak powstanie kokugaku (studium literatury i kultury japońskiej), pojawiły się krytyczne poglądy przeciwko shinbutsushugo (synkretyzacja shinto z buddyzmem), w których buddyzm i shintoizm były zjednoczone. W takich okolicznościach wina zaczęła skupiać się na sokuikanjo, które było buddyjskim rytuałem wykonywanym podczas ceremonii intronizacji. W sokuikanjo, które odbyło się podczas intronizacji cesarza Komei w 1847 roku, wielu dworskich szlachciców miało negatywny stosunek do wykonywania sokuikanjo podczas ceremonii intronizacji. Podczas intronizacji cesarza Meiji w 1868 roku, w wyniku dążenia do tego, by ceremonia intronizacji podążała za Shinto, kolor buddyzmu został całkowicie wykluczony, a sokuikanjo przerwane.

Charakterystyka sokuikanjo

W okresie Edo, kiedy sokuikanjo zostało ukończone jako rytuał, było traktowane jako ważna sprawa dla cesarskiego dworu. Powtarzające się konflikty dotyczące inmyodenju w momencie intronizacji świadczyły o jego znaczeniu. Ważność ta była wielokrotnie podkreślana przez cesarzy i emerytowanych cesarzy oraz członków Sekkan-ke, którzy byli zaangażowani w takie konflikty.

W okresie Edo rodzina Nijo, która była głównie odpowiedzialna za utrzymanie sokuikanjo, modliła się o satysfakcjonujące zakończenie rytuału do Chinju (lokalnego bóstwa Shinto) i Tenjin (dosłownie, niebiańskich bogów) przed sokuikanjo i, tuż przed inmyodenju, całością rodzina przeprowadziła rytuał oczyszczenia Shinto . Sokuikanjo była ceremonią opartą na buddyzmie, jednak rodzina Nijo modliła się o satysfakcjonujące zakończenie sokuikanjo w rytuale Shinto, co pokazało, że przednowoczesne szlacheckie społeczeństwo dworskie miało element shinbutsushugo.

Sokuikanjo można porównać do ceremonii namaszczenia, która miała miejsce np. podczas intronizacji królów w Europie Zachodniej. W sokuikanjo osoba z Sekkan-ke skupiona na rodzinie Nijo zainicjowała mudrę i mantrę, a cesarz, który miał zostać intronizowany, wykonał je. Czynność inicjowania mudry i mantry przez osobę z Sekkan-ke ma kolor rodzinnego interesu Sekkan-ke, a nie jest rytuałem religijnym. Duchowni zostali wykluczeni z inicjacji i praktyki sokuikanjo. Ten punkt ilustruje różnicę od namaszczenia, które było rytuałem, jakiego duchowny dokonywał na królu, który miał zostać intronizowany.

Przeprowadzając sojuikanjo, cesarz został utożsamiony z Dainichi Nyorai i uzyskał niezwykle wysoki autorytet religijny. Fakt, że nie było interwencji ze strony duchownych, takich jak wybitni księża buddyjscy, oznaczał, że chociaż cesarz mógł mieć wysoki autorytet religijny w sytuacji, gdy wpływy ze świata religijnego były wyłączone, władza cesarza była odległa.

Jednakże od okresu Kamakura do okresu Muromachi zwraca się uwagę, że istnieje przypadek, w którym kapłan przeprowadził inmyodenju. Widać to w wyjaśnieniu procesu od powstania sokuikanjo do jego zakończenia.