Seria dodatkowa z obszaru Tokyo będzie się składała z trzech części ze względu na rozpiętość i ilość tematu. W tej części będzie mowa o słynnych Hanamachi, w których to pracowały jednocześnie (wcześniej czy później) gejsze i prostytutki. Zatem zaczynamy ;).
Tokio było potęgą gospodarczą kraju, więc karukai było pełne klientów, zarówno biznesmenów, jak i urzędników państwowych. Podwójna rejestracja prawie nie istniała, ponieważ legalne hanamachi nie potrzebowały takich pobocznych interesów.
Lizy Dalby w czasie, gdy pisała swoją książkę, opowiedziała się za tym, iż w Tokyo było 20 kagai, z czego 10 jest nadal jest aktywna.
- Fukagawa 深川
- Yushima Tojin 湯島
- Yushima Tenjin 湯島天神
- Araki-Cho 荒木 町
- Dogenzaka 道玄坂
- Fujimi-Cho 富士見 町
- Shibaura 芝浦
- Gotanda 五反田
- Gotanda 五反田
- Hakusan 白山
Yanagibashi znaczy tyle co "Most wierzbowy" był jedną z najstarszych, najbardziej stylowych hanamachi, który miał najwyższa rangę pośród hanamachi. Założony został w 1801 roku.
Gejsza pojawiła się po raz pierwszy w Yanagibashi w czasach Bunka (1804-1817 ) i według zapisów Ota Nanpo żyło tam 14 gejsz. W 1842 roku (Tenpo 13) gejsza, która uciekła z Fukagawy i innych Okasho (nieoficjalnych dzielnic czerwonych latarni, i dzielnic czerwonych latarni) przeniosła się w wyniku reform Tadakuni Mizuno i utworzono dzielnicę czerwonych latarni. Z biegiem czasu został udoskonalony i stał się wewnętrzną siedzibą kupców i osobistości kulturalnych miasta Edo. Na szczęście miasto było położone nad rzeką Sumida, z dogodnym transportem, dzięki czemu rozkwitło jako miasteczko malownicze. W 1859 roku liczba gejsz wzrosła ze 140 do 150.
W okresie Meiji zaczęto go nazywać „Ryushin Nikyo”, podobnie jak nowy most Shinbashi. Stało się popularnym miejscem rozrywki dla studentów. W okresie Meiji 50% klientów stanowili kupcy, 30% miało brody, a 20% to pozostała populacja, artyści itp.).
W tym czasie gejsze Yanagibashi miały wyższą rangę niż gejsze Shinbashi, a kiedy przebywały razem, gejsze Shinbashi siedziały parę kroków dalej niż gejsze Yanagibashi i nie mogły zacząć swojej pracy, dopóki gejsze Yanagibashi nie rozpoczęły pierwsze
Yanagibashi stracił pierwsze miejsce w prestiżowych rankingach hanamachi na rzecz Shinbashi ok 1890 roku. Jednak los hanamachi został przypieczętowany gdy zaczął podupadać wraz ryōtei, a kiedy ostatni ze słynnych starych ryōtei zbankrutował, geigi Yanagibashi zamknął swoje podwoje ok roku 1906.
W 1928 r. (Showa 3) szczyciła się rozmachem, posiadały 62 restauracje i poczekalnie oraz 366 gejsz. Gejsze również wykazywały się doskonałymi umiejętnościami i występowały w Shinbashi Enbujo i Meijiza. Typową restauracją była „Kameseirou”, z której korzystała taka szycha jak Hirobumi Ito.
W latach trzydziestych XX wieku pozostał niewielki odsetek gejsz, potem nastąpiła przerwa aż do roku 1990, kiedy nie było już Hanamachi Yanagibashi.
Po zamknięciu, zniszczeniu i zniszczeniu w czasie II wojny światowej został odbudowany. W 1952 r. (Showa 27) było 57 restauracji, ale po Igrzyskach Olimpijskich w Tokio w 1964 r. (Showa 39) liczba restauracji spadła, a w szczególności widok został zasłonięty przez renowację falochronu rzeki Sumida (Razor Embankment), a liczba restauracji w dzielnicy czerwonych latarni wzrosła. Mimo tego to dzielnica rozrywkowa nie zaspokajała potrzeb społeczeństwa i nadal kultywowała tradycje gejsz
W styczniu 1999 roku ostatnia japońska restauracja, Inagaki, została zamknięta, kończąc jej prawie 200-letnią historię. Dziś jest tu mnóstwo mieszkań i budynków, a w niektórych miejscach zachowały się ślady dzielnicy czerwonych latarni.
Tsutako つた子, 1897
Chiyoko, 1897
- Shiba 芝 był okręgiem miasta Tokio do 1947 r. Obecnie jest częścią okręgu Minato wraz z Akasaką
Kyôko鏡子, 1908
- Himonocho 檜物町
Yotaro 與太郎. 1910
procesja gejsz, 1915
- Kobushô 講武所 była akademią wojskową istniejącą w latach 1856-66.
W 1892 roku akademia została zamknięta na 26 lat, a akademia wojskowa przestała być miejscem zamieszkania i pracy gejsz.
Miejsce to jest dziś częścią dzielnicy Kanda-Misakichô w mieście Chiyoda (które z kolei stanowi część pierwotnego miasta Tokio przed utworzeniem Metropolii Tokijskiej w 1947 roku).
Komaru 小まる i Momotarô 桃太郎, 1892
- Nihonbashi 日本 橋
Hanamachi Nihonbashi i Yoshichô były kiedyś częścią większego obszaru zwanego „Nihonbashi” w północno-zachodniej części dzisiejszego okręgu Chûô.
Nihonbashi przestał być Hanamachi około 1960 roku, podczas gdy Yoshichô pozostał najmniejszym z Tokyo Rokkagai z około 10 (?) aktywnymi członkami.
1897
Kosei 小凊, ok. 1892
1902, Kuni, Sonoko, Kane i Chishin
(gejsze nie są w kolejności - jeśli komuś się udało je "rozpoznać" poproszę o kontakt pod tym postem)
- Shintomicho 新富町
Yasuko 安子
- Shitaya 下谷
Sakae (栄え), również pisane jako (さかえ), była gejszą z epoki Meiji-Taisho z dzielnicy gejsz Shitaya był zbiorczo nazywany „Shitaya geisha” i składał się z dwóch mniejszych hanamachi: Sukiyamachi i Dōbōchō.
Sukiyamachi miało około 150 gejsz i 20 praktykantów, mieszkających w 65 okiya (domach gejsz) w 1910 r. Natomiast Dōbōchō składało się ze 163 gejsz i 15 praktykantów gejsz, mieszkających w 74 okiya w 1917 r.
Klienci kręgów Shitaya rozumieli wszystkie warstwy społeczne, a specjalnością tej dzielnicy było to, że tutejsze dziewczęta często wynajmowano na spotkania artystów i naukowców; stąd dziewczęta Shitaya miały znacznie więcej znajomych wśród tego typu dżentelmenów niż ci z innych kręgów. Przyczyn można przypisać istnieniu dwóch wielkich placówek, Szkoły Sztuk Pięknych na północy i Uniwersytetu Cesarskiego na zachodzie.
Sakae, 1905
- Yoshiwara 吉原 chociaż znana jest z wszelkiego rodzaju prostytucji, była także domem gejszy, które funkcjonowały obok nich.
Koshizu小靜 i Kamekoかめ子
Hanaji花次 i Nobushin 延七ん
Omitsu おみつ i Okin おきん, 1890
Yakko 奴
.jpg?20200918204137)
Minako z koleżankami (kiepska jakość, ale widać co ma widać)
Minako みな子 - ostatnia gejsza z Yoshiwary
Minako a właś. Mutsuko Yoshida, urodziła się w 1919 r w Tobetsu-cho, Ishikari-gun, Hokkaido. Zmarła w Yoshiwarze w roku 2010 w wieku 90 lat.
W wieku 9 lat cała jego rodzina przeniosła się do Tokyo, a w wieku 11 lat odbył praktykę w sklepie z gejszami w Yoshiwara.
Od tego czasu do końca życia działała jako gejsza Yoshiwara pracując w Hikite Chaya.
Po wojnie pracowała jako gejsza w Matsubaya, herbaciarni w Yoshiwara.
Po około 10 latach pracy jako gejsza wyszła za mąż i przeszła na emeryturę.
Ustawa zapobiegająca prostytucji z 1958 r. całkowicie zakończyła historię Yoshiwary jako dzielnicy czerwonych latarni, ale Minako nadal występowała w kilku pozostałych herbaciarniach Hikite. Co więcej, wszystkie herbaciarnie zostały zniszczone w 1998 r., ale nadal pracowała w pokojach tatami w dzielnicach czerwonych latarni pod Yoshiwarą, nazywając to „wychodzeniem”.
Minako była aktywna do końca życia w styczniu 2010 roku, kończąc je w wieku 90 lat.
Chociaż miała 80-letnią karierę jako gejsza Yoshiwara, nigdy nie używała słów, aby wyrazić siebie. Być może w grę wchodziło także poczucie wstydu, jakie żywili Japończycy w przeszłości. Jednak ich sposób życia wiele mówił o tym, co to znaczy żyć, czym jest kultura i tradycja.
Od twórcy filmu „Yoshiwara Geisha Minako-san” (pełen tytuł widać na ostatnim zdjęciu powyżej), który powstał opisując jej życie i prace:
"Miałem kontakt z Minako-san i jej sztuką niemal codziennie przez około pięć lat. Celem tego filmu jest zarejestrowanie, bez dramatyzowania, autentycznej sztuki, którą ostatnia gejsza Yoshiwara, która dźwigała na ramionach 350-letnią historię Yoshiwary, nadal przekazywała swoim własnym ciałem.
Nadal nie potrafię jasno wyjaśnić „poczucia autentyczności”, jakie poczułem, gdy poznałem twoją siostrę. Pamiętam tylko, jak szczęśliwa się czułam, kiedy otaczała mnie prawdziwa rzecz. Prawdopodobnie będę rozmyślać o tym, co to było do końca mojego życia. I w pewnym momencie chciałbym móc spojrzeć wstecz na siebie i mieć przynajmniej jedną rzecz, którą uważam za prawdziwą."
Film rejestruje „wspomnienia Yoshiwary”, które żyły tylko w umyśle i ciele starszej gejszy. W czasach, gdy łatwa w obsłudze kultura wirtualna zyskuje na popularności, wizerunek młodej damy, która przez 80 lat żyła jako gejsza Yoshiwara i poświęciła się sztuce, każe nam zadać sobie pytanie, co jest rzeczywiste.
Samo nagranie filmowe zaczyna się od przypadkowego spotkania twórcy z Minako. Wtedy zetknąłem się z prawdziwą sztuką i chciałem doprecyzować to „poczucie realności”, a przede wszystkim pociągał mnie jej ludzki urok, dlatego zawsze zabierałem ze sobą aparat. Poznałem ją, czyli inaczej mówiąc, stałem się dla niej „pogonią”.
"Najpierw przeprowadziliśmy z nią wywiad na temat 350-letniej historii i zwyczajów Yoshiwary, a także tego, jak przeżył swoje życie. Minako, która w wieku 11 lat została praktykantką w Yoshiwara."
Minako: "Potem nie było już dni wolnych i dalej ćwiczyła, siedząc na tatami prawie 24 godziny na dobę, przez cały rok, bez snu. W ten sposób nauczyła się swojej sztuki. Od tego czasu przeżyła wojnę, wielki nalot na Tokyo i koniec działalności dzielnicy czerwonych latarni w Yoshiwara, ale nigdy nie straciła z oczu swojej dumy i determinacji jako gejszy Yoshiwara."
Następnie, słuchając jej historii, zapragnąłem doświadczyć prawdziwego pokoju tatami, więc pewnego dnia stworzyłem „specjalny pokój tatami”. Z pomocą gejsz Asakusa, gejsza Yoshiwara Minako-san i dwóch gejsz Asakusa odtworzyły atmosferę nieistniejących już pokoi tatami w Yoshiwara.
Standardowe pieśni i tańce również wyglądały tego dnia jeszcze lepiej. Wykonywała także zabawy ozashiki i pieśni ludowe, które zna tylko ona. Wydawało się, że tłum gejsz w Asakusa również zdjął swoje zwykłe maski gejsz i naprawdę się śmiał i dobrze się bawił.
Zabawna chwila kończy się w mgnieniu oka.
Nagranie wideo zakończone jest piosenką „Yoshiwara Sawagi”, która zawsze była śpiewana w pokojach Yoshiwary z tatami. Chociaż obecnie nazywa się ją „Sawagi” i śpiewa się ją w każdej dzielnicy czerwonych latarni, pierwotnie nazywała się „Yoshiwara Sawagi” i była sztuką specyficzną dla Yoshiwary, która narodziła się w Yoshiwarze.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz