Kodeks Tang

Kodeks Tang (唐律; Táng lǜ) – zbiór praw powstały w 624 roku w Cesarstwie Chin, w okresie panowania dynastii Tang. Łączył on zarówno postulaty legistów, jak i konfucjanistów. Zgodnie z Nową Księgą Tang, kodeks obok ustaw (ling), dekretów (ge) i przepisów (shi) stanowił jeden z filarów prawodawstwa chińskiego. Kodeks Tang pozostawał w mocy przez sześć wieków, do czasu zniesienia go w 1323 roku przez nową regulację wydaną przez dynastię Yuan.

Układ Kodeksu

• Kodeks Tang zawiera ponad 500 artykułów. Zostały one pogrupowane w 12 rozdziałach.
• I Przepisy ogólne
• II Przepisy związane z ochroną dworu cesarskiego i innych miejsc zakazanych
• III Przewinienia urzędników popełnione w związku z pełnieniem funkcji
• IV Prawa związane z małżeństwem i rodziną
• V Przepisy regulujące funkcjonowanie magazynów zbożowych i utrzymanie koni
• VI Mobilizacja wojska
• VII Gwałt i kradzież
• VIII Bójka i fałszywe oskarżenia
• IX Fałszerstwa i oszustwa
• X Przepisy mieszane
• XI Przepisy regulujące chwytanie uciekających przestępców
• XII Przepisy regulujące proces sądowy

System kar

System kar w Kodeksie Tang miał charakter stopniowy – każdy rodzaj kary dzielił się na stopnie ciężkości. Łącznie system karny posiadał 20 stopni.

Kodeks Tang wymieniał następujące kary i ich stopnie:

• kara uderzenia lekkim bambusem – 5 stopni, od 10 do 50 uderzeń;
• kara uderzenia ciężkim bambusem – 5 stopni, od 50 do 100 uderzeń;
• kara zesłania – 5 stopni, od 1 roku do 3 lat;
• kara banicji – 3 stopnie, od 2000 do 3000 mil oddalenia od miejsca zamieszkania;
• kara śmierci – 2 stopnie, przez powieszenie lub ścięcie.

W Kodeksie Tang istniały przesłanki złagodzenia kary w postaci tzw. 8 przywilejów. 

Oprócz tego przesłanką do złagodzenia kary był wiek sprawcy (powyżej 70 i poniżej 15 lat).

Pomimo istnienia szeregu przesłanek łagodzących, nie mógł powołać się na nie sprawca jednego z dziesięciu przestępstw głównych (十惡). Były nimi:

• rebelia;
• zdrada stanu;
• zdrada państwa
• morderstwo krewnego;
• okrucieństwo;
• brak szacunku wobec starszych;
• brak szacunku wobec rodziców;
• spory rodzinne;
• nieuczciwość;
• kazirodztwo.

Jedną z form uniknięcia odpowiedzialności było również złożenie donosu na samego siebie (zishou), które skutkowało uzyskaniem przebaczenia i uniknięciem kary.