Prefektura Shiga miała dwa kagai.
- W Hikone 彦桹 gejsz już nie ma
- Natomiast w Otsu - w sumie nie ma żadnych nowszych informacji na ich temat, ale po 1945 roku w Ôtsu było 53 geiko, natomiast w połowie lat 70 w tym mieście żadna już nie pracowała. Według źródła na Twitterze Yûko ożywiła ten zawód, kiedy w 2012 roku została geiko w Ôtsu. Więc dziś będzie o niej mowa. W swoim czasie była ona jedyna w mieście gejsza, ale wyszperałam parę informacji o pozostałej trójce pracujących/ lub też już nie gejsz. Acz wiedza na ich temat jest bardzo znikoma ;/
Yuko jest w swoim rodzaju unikatowa. Podobnie jak Ayaka z Kumamoto. Stoi samotnie na scenie i jest jedyną znaną Geiko w kagai Otsu na granicy jeziora Biwa. Jej wyjątkowe pochodzenie i wykształcenie w zakresie karyukai oraz jedyna w swoim rodzaju przeszłość sprawiają, że wyróżnia się na tle swoich sióstr w Kyoto, a osiągnęła już w swoim życiu tak wiele, to prawie zawroty głowy, ale… zacznijmy od początku:
Geiko ma ciekawą historię w karyûkai: rozpoczęła naukę sztuki jako maiko w Kyôto w wieku 15 lat.
Została Geiko, ale potem zdecydowała się zmienić dzielnicę, aby poszerzyć swoje horyzonty:
wyjechała do Shimabary! W nieistniejącej już historycznej dzielnicy czerwonych latarni kontynuowała naukę tradycyjnej sztuki jako Hanakoto-tayuu i była powiązana 300-letnią Wachigaya.
Już ją wyróżniała chęć nauczenia się jak najwięcej tradycyjnego tańca i muzyki. Jej historia jest dość niezwykła, ale to jeszcze nie koniec!
Spędziła sporo czasu w Shimabarze i miała za sobą 10 lat doświadczenia jako Tayuu, kiedy przeszła na emeryturę na początku/ w połowie (różne źródła -różne daty) 2000 roku. Po 12 latach przerwy wróciła do świata kwiatów i wierzb jako geigi Yûko 夕子 , ale nie do swojego starego kagai. Przeniosła się do Otsu niedaleko Kyoto, które znajduje się obok jeziora Biwa w prefekturze Shiga. a następnie samodzielnie wskrzesiła tradycję gejsz w tym mieście. Jest powiązana z Hamamitsu ochaya 濱三津.
Od lat 70. w mieście nie było aktywnych geiko, ponieważ po drugiej wojnie światowej ich liczba spadła. Bliskość Kyoto okazała się fatalna dla kagai Otsu, ponieważ dziewczyny chcące dołączyć po prostu zgłosiły się do gokagai.
Yuko chciała zaoferować swoje usługi szerszemu gronu odbiorców, dlatego zarejestrowała się w Otsu. Regularnie występuje w ozashiki, ale jest także zapraszana do występów na oficjalnych wydarzeniach i świątyniach. Wymyśliła dla siebie bardzo wyjątkowe miejsce.
W 2017 roku wysiłki Yuko zostały docenione i 3 listopada otrzymała medal Orderu Kultury, co czyni ją drugą członkinią społeczności gejsz, która dostąpiła tego zaszczytu. To wielka radość widzieć, jak ten zawód zyskuje uznanie opinii publicznej, na jakie zasługuje.
Jest cenioną Geiko i wniosła ogromny wkład w krajobraz kulturowy Otsu w prefekturze Shiga, a po zobaczeniu tak wielu aspektów karyuukai i przeżyciu tak wielu żyć, jest naprawdę wyjątkowym Geiko!
Jeśli zaś chodzi o:... pozostałe gejsze w liczbie trzech:
Yûko (夕子) ok 2018 r przeszła na emeryturę i miasto ponownie pozostało bez geiko. Jednak w 2020 roku w mieście pracowały co najmniej dwie geiko: Emika 笑加 (brak zdjęcia), która miała wówczas 90 lat, i Emiyuki (na zdjęciu poniżej).
2020, Geiko Emiyuki 笑幸 z Otsu i Tayû Aoi 葵 z Kyoto
Rodzice Emiki posiadali ochayę i a sama zainteresowana początkowo nie chciała zostać geiko, lecz nauczycielką. Nauczyła się czytać i pisać, w przeciwieństwie do większości geiko w momencie swojego debiutu, która uczęszczała tylko do szkoły podstawowej.
W 2010 roku Emika była już w podeszłym wieku i prawdopodobnie miała dobre miejsca wśród stałych bywalców lub nie występowała poza swoim zwykłym harmonogramem.
Zastanawiam się, ile prawdy jest w stwierdzeniu, że Yûko wskrzesiła Otsu Hanamachi, kiedy zaczęła tam pracować w 2012 roku i aż do przejścia na emeryturę była jedyną geiko w całym mieście…
Wiadomość o Yuko jako jedynej Geiko i katalizatorze odrodzenia Otsu hanamachi została prawdopodobnie rozgłoszona przez kolektyw sponsorujący.
W Otsu znajdowała się kiedyś dzielnica czerwonych latarni, w której w herbaciarniach pracowało wiele maiko i gejsz, ale większość z nich zniknęła około 40 lat temu.
I jeszcze fakt, o którym całkowicie zapomniałem - jeden Otsu Geiko (Omasa おまさ) pojawiła się w książce „Showa Meigiren” z 1988 roku, która z perspektywy 2015 roku przypomina bardziej „30 lat temu”… „wszyscy zniknęli” vs „większość z nich zniknęła”. Chyba pozostanie to tajemnicą, chyba że będziemy mieli możliwość spytania kogoś, kto był bezpośrednio zaangażowany :D
Podsumowując...
Wiele małych kagai jest sponsorowanych lub zasilanych przez jakiś rodzaj korporacji lub stowarzyszeń, które finansują materiały i szkolenia w celu ożywienia kultury w ich okolicy. A czy ona przetrwa ? Czas pokaże.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz