Jinmaku

Jinmaku (陣幕) to zasłona używana podczas zakładania obozu wojskowego , powszechnie spotykana w Japonii w czasach przednowożytnych. 

Jinmaku były również historycznie znane jako gunmaku (軍幕) lub „kurtyna wojskowa”.

Użytkowanie

W starożytnej Japonii jinmaku przywiązywano do słupów i rozciągano wokół obozowisk polowych, tworząc barierę obronną. 

Wzmianki o jego użyciu już w okresie Nara (710–794) można znaleźć w Konjaku Monogatarishū, japońskim zbiorze ponad tysiąca opowieści napisanych w późnym okresie Heian (794–1185). Żołnierze w Konjaku Monogatarishū spali w obszarze otoczonym przez jinmaku, aby zapewnić ochronę podczas snu. Jinmaku były zazwyczaj zbudowane z tkaniny konopnej.  Ilustracje przedstawiające inwazję Mongołów w Zenkunen kassen emaki przedstawiają pojawienie się emblematów klanu mon na jinmaku w XIII wieku. 

Styl i konstrukcja jinmaku zostały ujednolicone w okresie Muromachi (1336–1573).

Honchō Gunki Kō (Myśli o japońskim sprzęcie wojskowym), podręcznik wojskowy napisany w 1709 roku przez Arai Hakuseki (1657–1725), określa standardowe wymiary jinmaku. Arai, doradca shōguna Tokugawy Ienobu, zanotował, że jinmaku powinien mieć 1,5 m (5 stóp) wysokości i 8,4 m (28 stóp) szerokości. 

Liczbę makukuji (幕串) , czyli słupów do wieszania jinmaku, ustalono na 10 dla oficera taisho i 8 dla innych żołnierzy, pęta tylko w kolorze białym, czarnym lub niebieskim, a emblematy klanu mon umieszczone były pomiędzy trzema, pięcioma lub siedem miejsc.  

W okresie Edo nauki wojskowe stały się popularne wśród samurajów i nadały religijne znaczenie jinmaku jako przedmiotowi sakralnemu.

Nowoczesne zastosowanie 

Jinmaku wykorzystywane są na festiwalach i w teatrach, zwłaszcza podczas przedstawień plenerowych. Tradycyjnie uważa się, że jinmaku ma moc wypędzania zła ze sceny.