Zachodnia Dynastia Ganga (350–1000) cz.2

Administracja

Administracja Zachodniej Gangi była pod wpływem zasad zawartych w starożytnym tekście arthashastra. Praje gavunda wymienieni w zapisach Gangesu mieli obowiązki podobne do obowiązków starszych wsi (gramavriddha) wymienionych przez Kautilyę. Sukcesja tronu była dziedziczna, ale zdarzały się przypadki, gdy pomijano tę kwestię. Królestwo zostało podzielone na Rashtra (dystrykt) i dalej na Visaya (składającą się prawdopodobnie z 1000 wiosek) i Desa. Od VIII wieku sanskrycki termin Visaya został zastąpiony kannadajskim terminem Nadu. Przykładami tej zmiany są Sindanadu-8000 i Punnadu-6000, przy czym uczeni różnią się co do znaczenia przyrostka liczbowego. Ich zdaniem chodziło albo o dochód dywizji liczony w gotówce, albo o liczbę walczących ludzi w danej dywizji, albo o liczbę przysiółków płacących dochód w danej dywizji, albo o liczbę wiosek znajdujących się na tym terytorium. 

Inskrypcje ujawniły kilka ważnych tytułów administracyjnych, takich jak premier (sarvadhikari), skarbnik (shribhandari), minister spraw zagranicznych (sandhivirgrahi) i premier (mahapradhana). Wszystkie te stanowiska wiązały się z dodatkowym tytułem dowódcy (dandanayaka). Inne tytuły to królewski zarządca (manevergade), mistrz szat (mahapasayita), dowódca korpusu słoni (gajasahani), dowódca kawalerii (thuragasahani) itd. W domu królewskim Niyogis nadzorował administrację pałacową, królewskie stroje i biżuterię itd., a Padiyara odpowiadał za ceremonie dworskie, w tym za pilnowanie drzwi i protokół. 

Urzędnikami na szczeblu lokalnym byli pergade, nadabova, nalagamiga, prabhu i gavunda. Pergade byli nadzorcami ze wszystkich klas społecznych, takimi jak rzemieślnicy, złotnicy, kowale itp. Pergade zajmujący się domem królewskim byli nazywani manepergade (nadzorcy domu), a ci, którzy pobierali myto, byli nazywani Sunka vergade. Nadabova byli księgowymi i poborcami podatkowymi na szczeblu Nadu, a czasami pełnili funkcję skrybów. Nalagamiga byli oficerami, którzy organizowali i utrzymywali obronę na szczeblu Nadu. Prabhu stanowili grupę elitarnych ludzi, którzy zbierali się, aby być świadkami nadawania ziemi i wytyczania granic gruntów. Gavunda, którzy najczęściej pojawiają się w inskrypcjach, stanowili kręgosłup średniowiecznej polityki południowego regionu Karnataka. Byli to właściciele ziemscy i lokalna elita, których usługi państwo wykorzystywało do pobierania podatków, prowadzenia rejestrów własności ziemskiej, poświadczania nadań i transakcji, a nawet powoływania milicji, gdy było to wymagane. 

Inskrypcje, które określają nadania ziemi, prawa i własność, opisywały granice demarkacji za pomocą naturalnych cech, takich jak rzeki, strumienie, kanały wodne, pagórki, duże głazy, układ wioski, lokalizację fortów (kote), jeśli takie istnieją w pobliżu, kanały irygacyjne, świątynie, zbiorniki, a nawet krzewy i duże drzewa. Uwzględniono również rodzaj gleby, uprawy, które miały być uprawiane, oraz zbiorniki lub studnie, które miały być wykopane w celu nawadniania. Inskrypcje wspominają o podmokłych terenach, ziemiach uprawnych, lasach i nieużytkach. Istnieje wiele odniesień do wiosek (palli) należących do zamieszkujących je społeczności łowieckich (bedapalli). Od VI wieku inskrypcje odnoszą się do feudałów za pomocą tytułu arasa. Arasa byli albo braminami, albo pochodzili z plemiennego środowiska, którzy kontrolowali dziedziczne terytoria, płacąc okresowy trybut królowi. Velavali, którzy byli lojalnymi ochroniarzami rodziny królewskiej, byli zaciekłymi wojownikami pod przysięgą (vele). Poruszali się z rodziną królewską i oczekiwano od nich, że będą walczyć za pana i będą gotowi oddać swoje życie w tym procesie. Jeśli król umarł, velavali musieli dokonać samospalenia na stosie pogrzebowym pana. 

Gospodarka

Region Gangavadi składał się z regionu malnad, równin (Bayaluseemae) i pół-malnad z niższą wysokością i pagórkowatymi terenami. Głównymi uprawami regionu malnad były ryż, liście betelu, kardamon i pieprz, a region pół-malnad z niższą wysokością produkował ryż, proso, takie jak ragi i kukurydza, rośliny strączkowe, nasiona oleiste i był również bazą dla hodowli bydła. 

Równiny na wschodzie były płaskimi terenami zasilanymi przez rzeki Kaveri, Tungabhadra i Vedavati, gdzie powszechne były uprawy trzciny cukrowej, ryżu, kokosa, orzechów areki (adeka totta), liści betelu, babki lancetowatej i kwiatów (vara vana). Źródłami nawadniania były wykopane zbiorniki, studnie, naturalne stawy i zbiorniki wodne w obszarze zlewni tam (Kata). Napisy świadczące o nawadnianiu wcześniej nieuprawianych gruntów zdają się wskazywać na rozrastającą się społeczność rolniczą. 

Rodzaje gleby wymienione w zapisach to czarna gleba (Karimaniya) na terytorium Sinda-8000 i czerwona gleba (Kebbayya mannu). Uprawiana ziemia była trzech rodzajów; ziemia podmokła, ziemia sucha i w mniejszym stopniu ziemia ogrodowa, przy czym dominującą uprawą w regionie był ryż. Ziemie podmokłe nazywano kalani, galde, nir mannu lub nir panya i były używane specjalnie do oznaczania ziemi ryżowej wymagającej stojącej wody. Fakt, że gospodarka pasterska była rozprzestrzeniona w całym regionie Gangavadi, pochodzi z odniesień do pasterzy w wielu inskrypcjach. Potwierdzają to terminy gosahasra (tysiąc krów), gasara (właściciel krów), gosasi (dawca krów), goyiti (pasterka krów), gosasa (obrońca krów). Inskrypcje wskazują, że posiadanie krów mogło być równie ważne jak uprawna ziemia i że mogła istnieć oparta na tym hierarchia społeczna. Inskrypcje wspominają o napadach na bydło, co świadczy o znaczeniu gospodarki pasterskiej, o niszczycielskich napadach, napaściach na kobiety (pendir-udeyulcal), porwaniach kobiet przez beda (plemiona myśliwych); wszystkie te zdarzenia wskazują na panujący w tamtych czasach militaryzm. 

Ziemie zwolnione z podatków nazywano manya i czasami składały się z kilku wiosek. Były one przyznawane przez lokalnych wodzów bez żadnego odniesienia do suwerena, co wskazywało na zdecentralizowaną gospodarkę. Te ziemie, często przyznawane bohaterom, którzy zginęli na służbie, nazywano bilavritti lub kalnad. Kiedy takie przyznanie było przyznawane na utrzymanie świątyń w momencie konsekracji, nazywano je Talavritti. Niektóre rodzaje podatków dochodowych to kara lub anthakara (podatki wewnętrzne), utkota (darowizny należne królowi), hiranya (płatności gotówkowe) i sulika (cła i opłaty za importowane przedmioty). Podatki pobierano od tych, którzy mieli prawo do uprawy ziemi; nawet jeśli ziemia nie była faktycznie uprawiana. 

Siddhaya był lokalnym podatkiem nakładanym na rolnictwo, a pottondi był podatkiem nakładanym na towary przez lokalnego władcę feudalnego. W oparciu o kontekst, pottondi oznaczało również 1/10, aydalavi oznaczało 1/5, a elalavi oznaczało 1/7. Mannadare dosłownie oznaczało podatek gruntowy i był pobierany razem z podatkiem pasterskim (Kurimbadere) płaconym naczelnikowi pasterzy. Bhaga oznaczało część lub udział w produktach z ziemi lub samej powierzchni ziemi. Wspomniano o mniejszych podatkach, takich jak Kirudere (należnych właścicielom ziemskim) i samathadere (podnoszonych przez oficerów armii lub samantha). Oprócz podatków na utrzymanie lokalnej świty oficerskiej, wioski były zobowiązane do wyżywienia armii maszerujących do i z bitew. Podatki bittuvatta lub niravari składały się zwykle z procentu produktów i były pobierane w celu budowy zbiorników nawadniających. 

Kultura 

• Religia 

Zachodni Gangasi dawali patronat wszystkim głównym religiom tamtych czasów; dżinizmowi i hinduskim sektom śiwaizmu, braminizmu wedyjskiego i waisznawizmu. Jednak naukowcy twierdzą, że nie wszyscy królowie Gangasów mogli dawać równy priorytet wszystkim religiom. Niektórzy historycy uważają, że Gangasi byli żarliwymi dżinistami. Jednak inskrypcje temu przeczą, dostarczając odniesień do kalamukha (zagorzałych ascetów śiwaickich), pasupata i lokayata (wyznawców doktryny Pasupatha), którzy rozkwitali w Gangavadi, co wskazuje, że śiwaizm był również popularny. Król Madhava i Harivarma byli oddani krowom i braminom, król Vishnugopa był pobożnym Vaishnavą, inskrypcje Madhavy III i Avinaity opisują wystawne darowizny na rzecz zakonów i świątyń dżinistycznych,  a król Durvinita odprawiał ofiary wedyjskie, co skłoniło historyków do twierdzenia, że ​​był hinduistą. 

Dżinizm stał się popularny w dynastii w VIII wieku, kiedy władca król Shivamara I zbudował liczne basadi dżinistyczne. Król Butuga II i minister Chavundaraya byli zagorzałymi dżinistami, co jest widoczne po budowie monolitu Gommateshwara. Dżiniści czcili dwudziestu czterech tirthankarów (Jina), których wizerunki były konsekrowane w ich świątyniach. Kult odcisków stóp duchowych przywódców, takich jak Bhadrabahu w Shravanabelagola z X wieku, jest uważany za paralelę do buddyzmu. Niektóre wpływy bramińskie są widoczne w poświęceniu monolitu Gomateshwara, który jest posągiem Bahubalego, syna Tirthankara Adinathy (podobnie jak Hindusi czcili synów Shivy). Kult podrzędnych bóstw, takich jak yaksa i yaksi, wcześniej uważanych za zwykłych czcicieli tirthankarów, miał miejsce od VII do XII wieku.

Braminizm wedyjski był popularny w VI i VII wieku, kiedy to inskrypcje wspominają o darowiznach udzielonych braminom Srotriya. Inskrypcje te opisują również przynależność gotra (linii) do rodzin królewskich i ich przestrzeganie takich rytuałów wedyjskich, jak asvamedha (ofiara z konia) i hiranyagarbha. Bramini i królowie cieszyli się korzystną dla obu stron relacją; rytuały wykonywane przez braminów dawały legitymację królom, a nadania ziemi przez królów braminom podnosiły ich w społeczeństwie do poziomu bogatych właścicieli ziemskich. Jednak waisznawizm utrzymywał niski profil i niewiele inskrypcji opisuje darowizny na rzecz jego sprawy. Niektóre świątynie waisznawa zostały zbudowane przez Ganga, takie jak świątynie Narayanaswami w Nanjangud, Sattur i Hangala w nowoczesnym dystrykcie Mysore. Bóstwo Wisznu przedstawiano z czterema ramionami trzymającymi muszlę (sanka), dysk (cakra), buławę (gada) i lotos (padma).

Od początku VIII wieku patronat nad śiwaizmem wzrastał w każdej grupie społecznej: wśród elity ziemskiej, właścicieli ziemskich, zgromadzeń (samaya), szkół nauki (aghrahara) i pomniejszych rodzin rządzących, takich jak klany Bana, Nolamba i Chalukya. Świątynie śiwaickie zawierały lingamę Śiwy w sanctum sanctorum wraz z wizerunkami bogini matki, Suryi (boga słońca) i Nandi (byka i towarzysza Śiwy), który zwykle był umieszczony w oddzielnym pawilonie zwróconym w stronę sanktuarium. Lingam był wykonany ręką człowieka i w niektórych przypadkach miał na sobie ryciny Ganapati (syna Śiwy) i Parwati (małżonki i żony Śiwy). Dzięki energicznym wysiłkom kapłanów i ascetów zakony śiwaickie rozkwitły w wielu miejscach, takich jak wzgórza Nandi, Avani i Hebbata w dzisiejszym dystrykcie Kolar.

• Społeczeństwo 

Społeczeństwo Zachodniej Gangi w wielu aspektach odzwierciedlało pojawiające się religijne, polityczne i kulturalne wydarzenia tamtych czasów. Kobiety zaczęły aktywnie uczestniczyć w administracji lokalnej, ponieważ królowie Gangi rozdzielali odpowiedzialność terytorialną między swoje królowe, takie jak feudalna królowa Parabbaya-arasi z Kundattur oraz królowe króla Sripurushy, Butugi II i feudalnego króla Permadiego. Dziedziczenie odpowiedzialności fiskalnej i administracyjnej przez zięcia, żonę lub córkę jest oczywiste. Przykładem jest stanowisko premiera króla Eregangi II i stanowisko nalgavunda (lokalnego właściciela ziemskiego) nadane Jakkiabbe, żonie poległego bohatera. Kiedy Jakkiabbe przyjęła ascezę, jej córka odziedziczyła to stanowisko. 

System dewadasi (sule lub kurtyzana) w świątyniach był rozpowszechniony i wzorowany na strukturach pałacu królewskiego. Współczesna literatura, taka jak Vaddaradhane, wspomina o głównej królowej (Dharani Mahadevi), której towarzyszyły niższe rangą królowe (arasiyargal) i kurtyzany z kobiecej dzielnicy królewskiej (pendarasada suleyargal). Niektóre kurtyzany i konkubiny zatrudnione w haremie królów i wodzów cieszyły się dużym szacunkiem, przykładem jest Nandavva, na której wniosek lokalny wódz przyznał ziemię świątyni dżinijskiej. 

Edukacja w rodzinie królewskiej była ściśle nadzorowana i obejmowała takie przedmioty, jak nauki polityczne, jazda na słoniach i koniu, łucznictwo, medycyna, poezja, gramatyka, dramat, literatura, taniec, śpiew i korzystanie z instrumentów muzycznych. Bramini cieszyli się wpływową pozycją w społeczeństwie i byli zwolnieni z niektórych podatków i ceł należnych za ziemię. Z kolei oni zarządzali sprawami publicznymi, takimi jak nauczanie, lokalne sądownictwo, pełnili funkcję powierników i bankierów, zarządzali szkołami, świątyniami, zbiornikami nawadniającymi, domami wypoczynkowymi, pobierali podatki należne od wsi i zbierali pieniądze ze składek publicznych. 

Na mocy hinduskiej wiary, że zabicie bramina (Bramhatya) było grzechem, kara śmierci nie była wobec nich stosowana. Kshatriyowie wyższych kast (satkshatriya) byli również zwolnieni z kary śmierci ze względu na ich wyższą pozycję w systemie kastowym. Ciężkie przestępstwa były karane odcięciem stopy lub ręki. Współczesne źródła literackie ujawniają istnienie do dziesięciu kast w hinduskim systemie kastowym; trzy wśród kshatriyów, trzy wśród braminów, dwie wśród vaishya i dwie wśród shudra. Prawo rodzinne pozwalało żonie lub córce lub żyjącym krewnym zmarłej osoby rościć sobie prawa do nieruchomości, takich jak dom, ziemia, zboże, pieniądze itp., jeśli nie było męskich spadkobierców. Jeśli nie istniał żaden podmiot roszczący sobie prawa do nieruchomości, państwo przejmowało te nieruchomości jako Dharmadeya (mienie charytatywne). W modzie były małżeństwa międzykastowe, małżeństwa dzieci, małżeństwa chłopców z córkami wujów ze strony matki, małżeństwa Svayamvara (w których panna młoda wręcza girlandy wybranemu przez siebie panu młodemu spośród wielu kandydatów). Dla poległych bohaterów wzniesiono pomniki z kamieniami bohaterów (virkal), a zaniepokojona rodzina otrzymywała pomoc finansową na utrzymanie pomnika. 

Obecność licznych Mahasatikal (lub Mastikal – kamieni bohaterskich dla kobiety, która przyjęła rytualną śmierć po śmierci męża) wskazuje na popularność Sati wśród rodziny królewskiej. Praktykowano również rytualną śmierć przez sallekhana i przez jalasamadhi (topienie w wodzie). Popularnym strojem wśród mężczyzn było używanie dwóch nieograniczonych szat, Dhoti jako dolnej szaty i prostej tkaniny jako górnej szaty, podczas gdy kobiety nosiły Sari z szytymi halkami. Turbany były popularne wśród mężczyzn o wyższym statusie, a ludzie używali parasoli wykonanych z bambusa lub trzciny. Ozdoby były popularne wśród mężczyzn i kobiet, a nawet słonie i konie były zdobione. Mężczyźni nosili pierścionki, naszyjniki (honnasara i honnagala sara), bransolety (Kaduga) i bransoletki na nadgarstek (Kaftkina). Kobiety nosiły klejnot w nosie (bottu), kolczyk w nosie (mugutti), bransolety (bale lub kankana) i różne rodzaje naszyjników (honna gante sara i kati sutra). W czasie wolnym mężczyźni bawili się jazdą konną, oglądając walki zapaśnicze, walki kogutów i baranów. Istniała duża i dobrze zorganizowana sieć szkół zapewniających wyższe wykształcenie, znanych pod różnymi nazwami, takimi jak agrahara, ghatika, brahmapura lub matha. Inskrypcje wspominają o szkołach wyższego wykształcenia w Salotgi, Balligavi, Talagunda, Aihole, Arasikere i innych miejscach.

• Literatura

Panowanie Zachodniej Gangi było okresem ożywionej działalności literackiej w sanskrycie i kannada, chociaż wiele z tych pism jest obecnie uznawanych za wymarłe i znane są jedynie z odniesień do nich. Pismo Chavundaraya, Chavundaraya Purana (lub Trishashtilakshana mahapurana) z 978 r. n.e., jest wczesnym istniejącym dziełem w stylu prozy w języku kannada i zawiera podsumowanie pism sanskryckich, Adipurana i Uttarapurana, które zostały napisane sto lat wcześniej przez Jinasenę i Gunabhadrę podczas rządów Rashtrakuty Amoghavarshy I. Proza, skomponowana w przejrzystym kannada, była przeznaczona głównie dla zwykłego człowieka i unikała jakichkolwiek odniesień do skomplikowanych elementów doktryn i filozofii dżinijskiej. Jego pisma wydają się być pod wpływem pism jego poprzednika Adikavi Pampy i współczesnego Ranny. W dziele tym opisano legendy łącznie 63 zwolenników dżinistyki, w tym dwudziestu czterech dżinijskich Tirthankarów, dwunastu Chakravartich, dziewięciu Balabhadrasów, dziewięciu Narayanów i dziewięciu Pratinarayanów. 

Najwcześniejszym postulowanym pisarzem kannada z tej dynastii jest król Durvinita z VI wieku. Kavirajamarga z 850 r. n.e. odnosi się do Durvinity jako do wczesnego pisarza prozy kannada. Około 900 r. n.e. Gunavarma I był autorem dzieł kannada, Shudraka i Harivamsha. Jego pisma są uważane za wymarłe, ale odniesienia do tych pism można znaleźć w późniejszych latach. Wiadomo, że patronował mu król Ereganga Neetimarga II. W Shudraka przychylnie porównał swojego patrona do króla Shudraki z czasów starożytnych. Wielki poeta kannada Ranna był patronowany przez Chavundaraya we wczesnych dniach swojej twórczości literackiej. Klasyczne dzieło Ranny Parashurama charite jest uważane za pochwałę jego patrona, który nosił takie tytuły jak Samara Parashurama . 

Nagavarma I, bramiński uczony, który przybył z Vengi w nowoczesnym Andhra Pradesh (koniec X wieku), również był patronowany przez Chavundaraya. Napisał Chandombudhi (ocean prozodii) adresowany do swojej żony. Jest to uważane za najwcześniejsze dostępne pismo kannada w prozodii. Napisał również jeden z najwcześniejszych dostępnych klasyków romansu w języku kannada zatytułowany Karnataka Kadambari w słodkim i płynącym stylu champu (mieszany wiersz i proza). Jest on oparty na wcześniejszym romantycznym dziele w sanskrycie poety Bany i jest popularny wśród krytyków. Gajashtaka (sto wersów o słoniach), rzadkie dzieło kannada na temat zarządzania słoniami zostało napisane przez króla Shivamarę II około 800 r. n.e., ale obecnie dzieło to jest uważane za wymarłe. Inni pisarze, tacy jak Manasiga i Chandrabhatta, cieszyli się popularnością w X wieku. 

W epoce klasycznej literatury sanskryckiej Madhava II (brat króla Wisznugopy) napisał traktat Dattaka Sutravritti , który opierał się na wcześniejszej pracy na temat erotyki autorstwa pisarza o imieniu Dattaka. Sanskrycka wersja Vaddakatha, komentarz do gramatyki Pāṇini zatytułowany Sabdavathara i komentarz do 15. rozdziału sanskryckiego dzieła zwanego Kiratarjunneya autorstwa poety Bharavi (który był na dworze Durvinity) przypisuje się Durvinicie. Wiadomo, że król Shivamara II napisał Gajamata Kalpana. Hemasena, znany również jako Vidya Dhananjaya, był autorem Raghavapandaviya, narracji historii Ramy i Pandawów jednocześnie za pomocą kalamburów. Gayachintamani i Kshatrachudamini, oparte na dziele Kadambari poety Bany, zostały napisane prozą przez ucznia Hemaseny, Vadeebhasimhę. i Chavundaraya napisał Charitarasara. 

• Architektura

Styl architektury zachodniej Ganga był pod wpływem cech architektonicznych Pallava i Badami Chalukya, oprócz rodzimych cech dżinijskich. Kolumny Ganga z konwencjonalnym lwem u podstawy i okrągłym trzonem kolumny na jej głowie, schodkowa Vimana świątyni z poziomymi sztukateriami i kwadratowymi filarami były cechami odziedziczonymi po Pallava. Cechy te można również znaleźć w strukturach zbudowanych przez ich podwładnych, Banas i Nolamba.

Monolit Gomateshwara zamówiony przez Chavundaraya jest uważany za szczytowy punkt rzeźbiarskiego wkładu Gangesu w starożytnej Karnatace. Wyrzeźbiony z drobnoziarnistego białego granitu, posąg stoi na lotosie. Nie ma żadnego wsparcia aż do ud i ma 60 stóp (18 m) wysokości, a twarz mierzy 6,5 stopy (2,0 m). Spokojny wyraz twarzy posągu, jego kręcone włosy z wdzięcznymi lokami, proporcjonalna anatomia, rozmiar monolitu i połączenie jego artyzmu i kunsztu sprawiły, że został nazwany najpotężniejszym osiągnięciem w sztuce rzeźbiarskiej w średniowiecznej Karnatace. Jest to największy monolityczny posąg na świecie. Ich wolnostojące filary zwane Mahasthambha lub Bhrahmasthambha są również uważane za wyjątkowe, przykładami są filar Brahmadeva i filar Tyagada Brahmadeva. Na szczycie kolumny, której trzon (cylindryczny lub ośmiokątny) zdobią pnącza i inne motywy roślinne, znajduje się siedzący Brahma, a u podstawy kolumny zazwyczaj znajdują się ryciny przedstawiające ważne osobistości dżinijskie oraz inskrypcje.

Inne ważne wkłady to basadi dżinijskie, których wieże mają stopniowo cofające się historie (tala) zdobione małymi modelami świątyń. Te maleńkie kapliczki mają w sobie ryciny tirthankarów (świętych dżinijskich). Półkoliste okna łączą kapliczki, a dekoracyjne Kirtimukha (twarze demonów) są używane na górze. Chavundaraya basadi zbudowane w X lub XI wieku, Chandragupta basadi zbudowane w VI wieku i monolit Gomateshwara z 982 roku są najważniejszymi zabytkami w Shravanabelagola. Niektóre elementy zostały dodane do basadi dżinijskiego przez słynnego rzeźbiarza Hoysala Dasoję w XII wieku. Wiadomo, że dekoracyjne ościeżnice drzwi i perforowane okna ekranowe, które przedstawiają sceny z życia króla Chandragupty Mauryi, są jego dziełem. Panchakuta Basadi w Kambadahalli (pięciowieżowa świątynia Jan) z około 900 r. z filarem Brahmadeva jest doskonałym przykładem sztuki drawidyjskiej. Nisze ścienne są tutaj zwieńczone toraną ( nadprożem) z rzeźbami przedstawiającymi motywy kwiatowe, latające boskie stworzenia (gandharva) i wyimaginowane potwory (makara), na których jeżdżą Yaksa (towarzysze świętych), podczas gdy nisze są zajęte przez wizerunki samych tirthankarów. Inne godne uwagi budowle to jaskinie dżinijskie Vallimalai i świątynia dżinijska Seeyamangalam za panowania Rachamalli II, oraz świątynia Parshvanatha z V lub VI w. w Kanakagiri dżinijskim tirth. 

Gangasowie zbudowali wiele świątyń hinduistycznych z imponującymi gopurami drawidyjskimi, w których znajdowały się stiukowe figury z panteonu hinduskiego, zdobione ażurowe okna z siatką, które znajdują się w mantapa (holu) wraz z rzeźbami saptamatrika (siedem niebiańskich matek). Niektóre dobrze znane przykłady to świątynia Arakeshvara w Hole Alur, świątynia Kapileswara w Manne, świątynia Kolaramma w Kolar, świątynia Rameshvara w Narasamangala, świątynia Nagareshvara w Begur i świątynia Kallesvara w Aralaguppe. W Talakad zbudowali świątynię Maralesvara, świątynię Arakesvara i świątynię Patalesvara. W odróżnieniu od świątyń dżinijskich, w których powszechna jest dekoracja fryzów kwiatowych, świątynie hinduistyczne wyróżniały się fryzami (płytami kamiennymi z dekoracyjnymi rzeźbami) ilustrującymi epizody z eposów i puran. Innym unikalnym dziedzictwem Ganga jest liczba pozostawionych przez nich virgal (kamieni bohaterów); pomników zawierających rzeźbiarskie detale w reliefie scen wojennych, bóstw hinduistycznych, saptamatrika, dżinijskich tirthankarów i śmierci rytualnej (takich jak kamień bohatera Doddahundi). 

• Język 

Zachodni Ganga szeroko używali kannada i sanskrytu jako języka administracji. Niektóre z ich inskrypcji są również dwujęzyczne w tych językach. W dwujęzycznych inskrypcjach formuły stwierdzające mity pochodzenia, genealogie, tytuły królów i błogosławieństwa były zazwyczaj w sanskrycie, podczas gdy rzeczywiste warunki przyznania, takie jak informacje o przyznanej ziemi lub wsi, jej granicach, udziale władz lokalnych, prawach i obowiązkach beneficjenta, podatkach i opłatach oraz innych lokalnych sprawach, były w języku lokalnym. Użycie tych dwóch języków wykazało ważne zmiany na przestrzeni wieków. 

W pierwszej fazie (350–725) dominowały miedziane tablice sanskryckie, wskazując na początkową dominację języka lokalnego jako języka administracji i fakt, że większość zapisów z tej fazy to granty brahmadeya (granty dla świątyń bramińskich). 

W drugiej fazie (725–1000) liczba inskrypcji kamiennych w języku kannada przewyższała liczbę miedzianych płyt w sanskrycie, co jest zgodne z patronatem, jakim Kannada cieszył się ze strony bogatych i wykształconych dżinistów, którzy używali Kannada jako medium do szerzenia wiary dżinijskiej. 

Ostatnie wykopaliska w Tumbula w pobliżu Mysore ujawniły zestaw wczesnych dwujęzycznych inskrypcji na miedzianych płytach datowanych na 444 rok. Genealogia królów dynastii opisana jest w sanskrycie, natomiast kannada użyto do opisu granic wioski. 

Ciekawy napis odkryty w Beguru niedaleko współczesnego Bangalore, który zasługuje na wzmiankę, to epigraf datowany na 890 rok, który odnosi się do wojny w Bengaluru. Jest on w języku Hale Kannada (stary kannada) i jest najwcześniejszą wzmianką o nazwie miasta Bangalore. Zachodni Ganga wybijali monety z legendami kannada i nagari, najczęściej występującym elementem na ich monetach był wizerunek słonia na awersie i symbole płatków kwiatów na rewersie. Legenda kannada Bhadr, królewski parasol lub muszla, pojawiała się na szczycie wizerunku słonia. Nominały to pagoda (ważąca 52 grany), fanam ważący jedną dziesiątą lub połowę pagody i ćwiartka fanam.