Kobiety w społeczeństwie samurajów

Z każdej z epok, wbrew pozorom, i kultur kobiety odgrywały decydujące role we wszystkich sprawach związanych z funkcjonowaniem poszczególnych rodów. Oficjalna historia jednak przemilcza ich wpływ (nie ma to jak dyskryminacja^^) w społeczeństwie. Kronikarze późniejszych okresów w najlepszym przypadku znacznie pomniejszali wpływ kobiet na przebieg historii. A tymczasem dowiedziono, ze kobiety zawsze odgrywały znaczną rolę w życiu rodu, szczepu czy też plemienia w wielu kulturach świata - czy to w Europie, czy też w Azji. Dominującą rola, jaką kobiety odgrywały u zarania japońskiej cywilizacji znajduję wyraz nawet w mitologii swego kraju a najlepszym przykładem może być bogini słońca Amaterasu czy też rodzeństwo Izanagi i Izanami.

W pierwszych kronikach Japonii odnaleźć można wiele przykładów władczyń prowadzących swych żołnierzy do ataku na warownie krainy Yamato lub na wyprawy do Korei. Z czasem jednak rosnące wpływy doktryny konfucjańskiej znacznie zredukowały pozycję kobiety i otoczyły je wszelkiego rodzaju ograniczeniem. W epoce Heian znajdujemy je już nie na polu walki, ale w zacisznej bibliotece w tamtych czasach. Wiele członkiń arystokratycznych rodów kuge dało się poznać jako pisarki. Ich literackie produkcje stanowiły jedne z pierwszych przejawów całkowicie niezależnych form ekspresji. Zdumiewająca wnikliwość tych utworów tłumaczą w znacznym stopniu potęgę , jaką rozporządzały cesarzowe i damy dwory z Nara i Kyoto, które rządziły krajami bezpośrednio lub przy pomocy równie efektywnych, choć bardziej subtelnych wpływów. Z czasem jednak, z prowincji zaczął napływać nowy rodzaj kobiet, należących do klasy buke, które nieodmiennie towarzyszyły swoim mężczyznom na arenie politycznej i wojskowej. Mimo że nie kierowały już osobiście żołnierzami (jak się to niegdyś zdarzało) to jednak charakteryzowały się tymi wszystkimi cechami, które pozwoliły nowej klasie z czasem posiąść władze nad całym krajem.

Kobiety pochodzące z samurajskich rodów musiały cechować się podobną lojalnością w stosunku do swego pana jak ich ojcowie, bracia i mężowie. Musiały bez wahania wypełniać jego polecenia, nawet te związane z użyciem broni - w historii japońskiej na polach bitew kobiety nie odstępowały swych mężów. Bronią najczęściej używaną była włócznia, zarówno prosta (yari) jak i zakrzywiona (naginata). Zwyczajowo wisiała ona nad drzwiami prowadzącymi do domu samuraja, skąd mogła z łatwością użyć w razie niespodziewanego ataku przed nieproszonymi gośćmi. Kobiety chętnie posługiwały się również sztyletem kaiken, z którym nigdy się nie rozstawały - podobnie jak mężczyźni ze swym wakizashi (sztylet był schowany w rękawie lub za szarfą). Jednak sam sztylet nie służył im wyłącznie do obrony - dzięki nim kobiety popełniały tez ceremonialne samobójstwa, podczas których kobiety podrzynały sobie gardła (w przeciwieństwie do mężczyzn, którzy rozcinali sobie brzuch). Rytualne odebranie sobie życia przez kobiety zwane było jako jigai i było tak samo powszechne jak harakiri (seppuku). Z kronik wynika, że kobiety nie tylko ze spokojem przyjmowały śmierć z ręki swych męskich krewnych (by zapobiec dostaniu się do niewoli), ale również pomagały dokonać tego rytualnego aktu mężczyznom nie chcącym (lub nie mogącym) odebrać sobie życia. Innym przykładem było wyrażenie swego protestu przed niesprawiedliwością swego pana.

Podsumowując -  kobiety z rodzin samurajskich były tak samo waleczne i zdeterminowane jak ich mężowie i panowie i gdy trzeba było, brały na siebie nawet obowiązek zemsty lub dyshonor władcy - jak nakładała na wasala japońska interpretacja doktryny konfucjańskiej a kobiety generalnie wykazywały większą wierność takim tradycyjnym wartościom jak rodowa lojalność.