Tradycja miko

W dawnych czasach, nawet i dziś, w niektórych regionach rolniczych Japonii miko (kapłanki-dziewce) są uważane za prawdziwe szamanki, w które wciela się kami, by przekazać swe orędzie. Dziedzictwo to znajduje swoje odbicie w rytualnych tańcach, wykonywanych przez miko w trakcie jakieś ceremonii: ich ruchy mają wywodzić się ze stanu ekstazy lub transu.

Yaotome (八乙女) odnosi się do ośmiu żeńskich mediów świątynnych zwanych miko, które służą bogom głównie wykonując muzykę sakralną i wykonując taniec zwany kagura (znany również jako Miko kagura - tańce kapłanek) i mikomai (żeński taniec Shinto, w którym każda z dziewcząt nosi małą pałkę z dzwonkami). Termin Yaotome jest skrócony do „Yame”. Jednak liczba wykonawców nie została pierwotnie ustalona na osiem; uważa się, że słowo „osiem” oznaczało wiele lub duże liczby.

Uważa się, że Yaotome pochodzi od kapłanek, które podawały jedzenie cesarzowi Keiko i bogom podczas starożytnego festiwalu Daijo-sai (święto z okazji sukcesji cesarza) organizowanego przez cesarza. W późniejszych latach Jingikan (departament kultu) wybierał damy dworskie z prowincji do wykonywania takich nabożeństw. Miało to wpływ na inne świątynie, które utworzyły stanowisko miko, który pierwotnie wykonywał podobne usługi, a później był zaangażowany w rytuały Shinto .

Świątynie Yaotome w Kasuga-taisha i Itsukushima-jinja były znane w dawnych czasach, a dziś Yaotome mai (taniec Yaotome) wykonywane w świątyniach Miho-jinja, świątyniach Kotohira-gu i świątyniach Toyokuni-jinja są również dobrze znane.

Mówi się, że w okresie Meiji Yaotome mai został przekształcony w taniec o wyższej jakości artystycznej, ponieważ miał być zakazany zgodnie z polityką rządu,

Nazwa geograficzna

• Yaotome-ura (Yura, miasto Tsuruoka, prefektura Yamagata): została nazwana na cześć ośmiu pięknych pań, które powitały księcia Hachinoko wykonując taniec.
• Jaskinia Yaotome-dokutsu (Yura, miasto Tsuruoka, prefektura Yamagata): jej wejście zostało pokryte skałami zniszczonymi podczas trzęsienia ziemi w Sakata, które miało miejsce w okresie Meiji .
• Park Yaotome-koen (miasto Daisen, prefektura Akita): Został nazwany na cześć zamku Yaotome-jo.
• Yaotome (oddział Izumi, miasto Sendai, prefektura Miyagi)
• Góra Yaotome (Nanto City, prefektura Toyama): niektórzy proponowali „Miasto Yaotome” jako nazwę nowego miasta powstałego w wyniku połączenia miast znanego jako „Wielkie Fuzja Ery Heisei”, ale zgromadzenie miejskie przyjęło Nanto City przez Głos decydujący. Każdego roku odbywa się impreza o nazwie Hachimonji-yaki, która przypomina Gozan Okuribi (Górskie Ognisko) w Kioto .

Obecnie podstawowymi obowiązkami (łatwo rzucającymi się w oczy przez swój biało-czerwony strój) jest sprzedawanie amuletów przynoszących szczęście oraz towarzyszenie kapłanom w różnych obrzędach.

Większość z nich o nastolatki, ponieważ gdy zechcą wyjść za mąż, nie mogą dalej pełnić służby w tym charakterze. Dziewczyna pełniąca rolę miko przynosi zaszczyt i honor swej rodzinie. Często bywa tak, że kilka pokoleń kobiet w tej samej rodzinie służy jako miko w miejscowym chramie. Większe chramy, takie jak Meiji-jingu, mają całe zastępy miko pochodzących z najróżniejszych zakątków Japonii.  

 >klik<  miko ze świątyni Ikuta

 >klik<  podczas świąt

 >klik<  miko stojąca obok świątynnej torii

 >klik<  miko idące przez plac świątynny razem z kanushi ( pozostali kapłani)

Określeniem kapłanek nazywamy również Fu / Kannagi (巫) 

Fu lub kannagi, zwane także „fugeki”, odnosi się do tych, którzy czczą i służą bogom oraz biorą odpowiedzialność za przekazywanie woli bogów ludziom świeckim. Takie kobiety nazywano kannagi , podczas gdy takich mężczyzn nazywano geki lub shuku. 神和, co dosłownie oznacza harmonię z bogami.

Szamani w tradycji japońskiej ściśle odpowiadają szamanizmowi praktykowanemu przez pewne grupy rdzennych Syberyjczyków, rdzennych Amerykanów i Afrykanów.

Powszechnie odnosi się do osoby, która była odpowiedzialna za przekazanie boskiego przesłania (wyroczni) po tym, jak „bogowie wpadli” do jej własnego ciała. Większość starożytnych kapłanów Shinto pracowała jako fu lub kannagi. W społeczeństwie, w którym rząd nie był oddzielony od rytuałów religijnych, wyrocznie, które dawali, miały moc kontrolowania polityki narodu.

Termin „kannagi” odnosi się szczególnie do takiego zawodu w Japonii. Termin „Kannushi”, który dzisiaj jest powszechnie używany w odniesieniu do kapłanów Shinto, pierwotnie odnosił się do grupy zawodowej odpowiedzialnej za decydowanie o statusie bogów, podobnie jak można by się spodziewać po użytych chińskich znakach – 神主, lub dosłownie „bóg -gospodarz." 

W Japonii większość kannagi była w przeszłości kobietami; takie kobiety są zwykle nazywane „miko” lub „fujo”. Jednak we wczesnej starożytnej Japonii wielu mężczyzn spełniało tę samą rolę, co kobiety miko i nazywano ich „fugeki”, „okannagi” lub „miko”. 

W niektórych regionach zawód fu / kannagi może być określany jako „Itako”.

W Prefekturze Okinawa i jej okolicach, gdzie istniały inne okoliczności historyczne niż na rodzimych wyspach Japonii, powołanie religijne zwane „noro” istniało jeszcze przed założeniem królestwa Riukyu i istnieje do dziś. Noro można uznać za posiadające taką samą moc i autorytet jak Kannagi w starożytnej Japonii. Wielu etnologów wykorzystuje przypadek noro jako dowód na zrekonstruowanie natury starożytnych japońskich wierzeń religijnych.

Niektórzy twierdzą, że termin „kannagi ” pochodzi od „Kami maneki”, podczas gdy inni utrzymują, że pochodzi od „kamunagi” (dosł. „harmonia z bogami”). Jednak żadna opinia nie jest poparta dowodami.

Zdolności Fu lub Kannagi

Fu lub Kannagi jest uważany za osobę posiadającą następujące zdolności.

• Ma moc lub autorytet komunikowania się z okultyzmem, takim jak bogowie lub duchy święte w boskich, duchowych i naturalnych światach. „Komunikują się” lub „wymieniają informacje”.
• Wprowadzają się w szczególny stan (który mówi się, że jest rodzajem transu) poprzez modlitwę lub w inny sposób i otwierają się na ducha, z którym wymieniają informacje, aby mogli otrzymywać i przekazywać (lub przyjmować odpowiedzialność za przekazanie) słów (wyroczni) ducha.
• Innymi słowy, uważa się, że mają nadprzyrodzoną moc komunikowania się z istotami paranormalnymi, umożliwiając im udzielanie odpowiednich rad tym, którzy szukają wyroczni.
• Jednak ostatnie badania wykazały, że niektórzy kannagi, którzy dawali wyrocznie, mogli być obdarzeni znacznie bardziej praktycznymi umiejętnościami. Mianowicie mają umiejętności zbierania informacji i podejmowania decyzji z politycznego punktu widzenia.

Uważa się, że w Japonii Himiko (pierwszy znany władca Japonii) działał jako miko królestwa Yamatai-Koku. Niektórzy uważają też, że kobiety pełniące rolę miko stanowiły część władzy państwowej suwerenności Yamato (dawnej suwerenności Japonii). Niektórzy sugerują, że w starożytnej Japonii, której system polityczny opierał się na saisei icchi (teokracji), miko uczestniczył w ten sposób w polityce.

ja ne