System ubioru
Jinja-Honcho określił system ubioru, który rządzi ubiorem formalnym, ceremonialnym i codziennym; przepisy różnią się w zależności od wyżej wymienionych poziomów statusu.
- Strój formalny (odpowiednik stroju ikan lub oficjalnego stroju dworskiego) Strój formalny noszony jest na wielkie festiwale (w tym festiwale rei-taisai, festiwal Niinamesai i specjalne festiwale związane z budową świątyń).
Tokkyu - Przykłady stroju tokkyu obejmują kuroho (czarne kamizelki, ozdobione herbami wanashikarakusa-mon), shironubakama (biała hakama, ozdobiona herbami shiroyatsufuji-mon) i czepki (ozdobione herbami shige-mon).
Ikkyu - Ikkyu obejmuje kuroho (czarne kamizelki z herbami wanashikarakusa-mon), murasakinubakama (fioletowa hakama z herbami shiroyatsufuji-mon) i czepki (z herbami shige-mon).
Nikyu-jo - Nikyu-jo obejmuje akaho (czerwone kamizelki z herbami wanashikarakusa-mon), murasakinubakama (fioletowa hakama z herbami usumurasakiyatsufuji-mon) i czepki (z herbami shige-mon).
Nikyu - Strój Nikyu obejmuje akaho (czerwone kamizelki z herbami wanashikarakusa-mon), murasakinubakama (fioletowa hakama , bez herbów) i czapki dworskie (z herbami shige-mon).
Sankyu - Sankyu obejmuje konho (ciemnoniebieskie kamizelki, bez herbów), asaginubakama (jasnoniebieska hakama , bez herbów) oraz czapki (z herbami to-mon).
Yonkyu - Yonkyu obejmuje konho (ciemnoniebieskie kamizelki, bez herbów), asaginubakama (jasnoniebieska hakama , bez herbów) i czapki (z herbami to-mon).
Przykładem stroju formalnego jest: Seisō (Ikan 衣冠); który jest również strojem ceremonialnym; używanym do funkcji państwowych lub imperialnych
- Strój ceremonialny (biała nieformalna suknia dworska bez herbu)
Strój ceremonialny, zwany saifuku (szaty kapłańskie), nie zależy od poziomu statusu i składa się z hakuho (biała kamizelka, bez herbu), shirosashiko (biała hakama do kostek , bez herb) i czapkę dworską (z herbem to-mon). Saifuku są noszone podczas festiwali średniego poziomu, takich jak Satansai ( rytuał Shinto , który wyznacza nowy rok), Kigensai (ceremonia upamiętniająca założenie Japonii) i Tenchosai (festiwal ku czci cesarza).
Przykładem ceremonialnego stroju jest: Reisō; biały strój do rytuałów oczyszczania Shinto, ablucji i imprez festiwalowych; biały reprezentuje czystość (lub brak nieczystości) i dlatego jest najczęściej noszonym kolorem przez personel sanktuarium. Jednak różne kolory są dozwolone podczas różnych ceremonii religijnych. W okresie Edo personel świątyni bez rangi był zobowiązany (zgodnie z zarządzeniem szogunatu) do noszenia „kariginu 狩衣 szaty z białego płótna (hakuchō 白張); inne ubrania można nosić tylko po uzyskaniu zezwolenia od rodziny Yoshida.
- Codzienny strój (co oznacza kariginu lub nieformalny strój noszony przez dworskich szlachciców)
Przykłady obejmują kariginu, sashiko (rodzaj hakamy, w tych samych kolorach co strój formalny) i eboshi (rodzaj nakrycia głowy dla dworskiej szlachty).
Z wyjątkiem garstki zabronionych kolorów, na kariginu można użyć dowolnego koloru lub herbu. Zabronione kolory to te zarezerwowane dla szlachty; Jinja-Honcho zabrania używania dwóch kolorów, zastrzegając, że korosen (żółto-brązowy) jest zarezerwowany tylko dla cesarza, a oni (czerwono-żółty) tylko dla następcy tronu.
Kariginu (o którym jeszcze będzie w notce) są noszone na małych festiwalach (comiesięcznych kanreisai), na kanreishiki (coroczne ceremonie, takie jak Oharae), a także na przełomowe ceremonie, festiwale modlitw błagalnych i inne rytuały Shinto. Na festiwale, które wymagają oczyszczenia, w szczególności nosi się „jo-e” (specjalny strój noszony podczas ceremonii religijnych), który składa się z białego kariginu , shirosashiko i eboshi (wszystkie bez herbów), niezależnie od poziomu statusu.
Różne role odgrywane przez shinshoku podczas rytuałów Shinto dzielą się na dwie kategorie:
- saishu, który przewodniczy rytuałom,
- oraz saiin, który asystuje saishu niosąc przedmioty ceremonialne lub przekazując saishu ręcznie tamagushi (gałęzie świętych drzew).
W przypadku takich rytuałów w zasadzie wszyscy uczestnicy noszą ten sam strój. Kiedy rytuały są przeprowadzane w wystarczająco dużych sanktuariach, nie ma problemu, ale w mniejszych sanktuariach zwykłych sanktuariów formalny strój noszony przez shinshoku może w rzeczywistości powodować problemy, prowadząc do nadmiernego wpadania na innych, a nawet przewracania obiektów ceremonialnych. Dzieje się tak dlatego, że aby godnie pokazać shinshoku, formalny strój został zrobiony masywny i ograniczający ruch. W rezultacie w wielu zwykłych świątyniach tylko saishu przestrzegają oficjalnych zasad ubierania się, podczas gdy wszyscy, od saiin w dół, ubierają się w stroje odpowiednie na małe festiwale (tj. stroje codzienne). A w niektórych zwykłych świątyniach rytuały muszą być prowadzone w całości przez jednego Gudzi, który musi sam nosić przedmioty ceremonialne i podawać sobie tamagushi. Dlatego w niektórych przypadkach nawet wielkie lub średnie festiwale odbywają się w codziennych strojach w niektórych zwykłych świątyniach.
- Ponadto kostiumy na ceremonie pogrzebowe i weselne przedstawiają się następująco:
Strój pogrzebowy
Na pogrzebie Shinto używa się ikan lub kariginu nibiiro (ciemnoszary) bez grzebienia bez względu na status. W tym przypadku saishu często nosi ikan, a saiin często nosi kariginu. Nibiiro (kolor ciemnoszary) stroju pogrzebowego jest uważany za kolor niepomyślny i dlatego jego używanie w odzieży codziennej jest zabronione, podobnie jak innych zabronionych kolorów. Ale w rzeczywistości w świątyniach, w których nie odbywa się wiele pogrzebów, lub w zwykłych świątyniach na obszarach wiejskich, nie wszyscy shinshoku mają stroje pogrzebowe, więc niektórzy zamiast tego noszą saifuku lub białe jo-e podczas pogrzebów.
Strój ślubny
Nie ma ustalonego stroju do przeprowadzania ceremonii ślubnych, ale zazwyczaj jest to taki sam strój, jak w przypadku kategorii „innych rytuałów shintoistycznych” lub innymi słowy taki sam, jak ten na festiwale na małą skalę (tak kariginu lub jo-e), jest noszony. W przypadkach, gdy ceremonie są prowadzone przez więcej niż jednego shinshoku, najczęściej obaj noszą białe, z saishu w saifuku i saiin w jo-e.
A teraz wróćmy do...
Kariginu (狩衣) to nieformalne ubrania noszone przez dworskich szlachciców w okresie Heian i później. „Kariginu” dosłownie oznacza ubiór myśliwski, nawiązując do jego pierwotnego użycia. Stopniowo zyskiwały popularność jako ubrania nieformalne, ponieważ nadawały się do aktywności fizycznej. Z biegiem czasu, kariginu zaczęło być używane jako oficjalne ubranie i stało się formalnym strojem dla samurajów z klas Jushiinoge jiju i shosidai (lokalny gubernator), obok hitatare (strój dworski). W kariginu wojownikom samurajów nie wolno było jednak w ogóle sandai. Dziś kariginu to codzienny ubiór kapłanów Shinto .
Strój Kariginu składa się z bielizny, sashinuki (rodzaj hakamy, plisowanych spodni do stroju wizytowego) lub japońskiej spódnicy Sashiko oraz kariginu. Obejmuje również Eboshi (formalne nakrycie głowy dla dworskiej szlachty). Ponieważ kariginu to ubrania nieformalne, nie było ograniczeń co do koloru czy wzoru ubrań. Unikano „kolorów zakazanych”, siedmiu kolorów tradycyjnie zarezerwowanych dla rodziny cesarskiej i szlachty.
Strój z białego kariginu i sashinuki bez wzoru nazywano „jo-e” i noszono go głównie podczas ceremonii religijnych.
Formy i struktura
Kariginu to tkanina z agekubi (stojący okrągły kołnierz), która ma wyściółkę zwaną „erigami” (papier na kołnierzyk), jako ho (szata zewnętrzna/szata) i noshi (zwykła szata). Przedni panel główny kariginu wykonany jest z jednego kawałka materiału, czyli połowy ho i noshi , natomiast boki nie są ze sobą zszyte. Rękawy są przyszyte do tylnego panelu głównego, aby umożliwić swobodne poruszanie się ramion. Hitoe (pojedyncza warstwa kimona) jest widoczna po bokach, ale większość kapłanów Shinto nie nosi hitoe. Podobnie jak na ho, guzik na rękawie kariginu nazywa się 'kagero' (małka), który przechodzi przez dziurę. Odróżnia ona kariginu od Suikan (codziennego ubioru noszonego przez lud w starożytnej Japonii), który w swej formie jest podobny do kariginu, ale jego rękawy są spięte wiązanymi sznurkami. Przez rękawy przechodzą paski zwane „sodekukuri” (paski do podwijania mankietów), dzięki czemu mankiety można zwężać, pociągając za paski, tak jak w przypadku torby na ubrania z paskami. Młodzi mężczyźni używali szerszych pasków w jaśniejszych kolorach, a im starsze się stawały, tym bardziej dyskretne stawały się paski.
Kariginu nosiło się na hitoe (lub ubranie wykonane z podszewki), na białym kosode (kimono z krótkimi rękawami noszone jako bielizna przez wyższe klasy). Pas był wykonany z tego samego materiału zwanego „ateobi”, a nakryciem głowy było tateeboshi (formalne nakrycie głowy z daszkiem dla dworskiej szlachty). Dzisiaj hakama do zwykłego stroju kariginu to sashinuki (rodzaj hakamy ze sznurkami w dolnej krawędzi rękawa do regulacji) lub Sashiko (rodzaj hakamy przyciętej na długość kostki). Jednak do okresu Muromachi szlachta niższej rangi nosiła lekką karibakamę (hekama myśliwska), które zostały wykonane z sześciu kawałków (sashinuki było z ośmioma kawałkami) białego konopi. Niektórzy szlachcice niższej rangi używali czteroczęściowej karibakamy.
Historia Kariginu
Pochodzenie kariginu to Hoi, moda mieszkańców klasy średniej w stolicy. Jak wskazuje litera kanji "布 nuno" (tkanina), hoi było pierwotnie zwykłymi ubraniami z konopi, ale szlachta wybrała te ubrania do polowania z sokołem, ponieważ były odpowiednie do takiej działalności. We wczesnym okresie Heian kariginu były zwykłymi ubraniami noszonymi przez emerytowanych cesarzy i szlachtę.
W tym nurcie do kariginu używano bardziej wyrafinowanych tkanin, takich jak jedwab figurowy. Dlatego ubrania noszone przez wyższych rangą szlachciców nazywano „kariginu” (ze wzorami i podszyciem; kariginu na lato było szyte bez podszycia po okresie Muromachi), a inne nazywano „hoi” („houi” odnosi się do kariginu jako całość, bez wzorów i ubioru z podszewką). Jednak kariginu były nieformalnymi ubraniami noszonymi na co dzień, więc szlachcie nie wolno było odwiedzać Pałacu Cesarskiego w kariginu. W połowie okresu Heian wartość i estetyka zwana „Miyabi ” (wyrafinowanie) rozprzestrzeniła się wraz z rozkwitem Kokufu Bunka (rdzenna kultura japońska).
Szlachta wykazała się pomysłowością w doborze kolorów tkanin wierzchnich i podszewkowych; w wyniku czego powstał „ irome ”, nadając eleganckie nazwy kombinacjom tkanin, w których kolor podszewki był słabo widoczny przez cienki zewnętrzny jedwab. Jednak w przypadku wyższych rangą szlachciców byli oni uważani za starszych po „świętowaniu 40 roku życia” i mogli używać tylko białych podszewek.
W okresie insei (w okresie rządów emerytowanego cesarza) pod koniec okresu Heian powszechne stało się odwiedzanie przez szlachtę In (pałac emerytów) w kariginu, podobnie jak w noshi. Sam emerytowany cesarz nosił kariginu, więc szlachta mogła nosić kariginu po ceremonii „hoihajime”.
Mniej więcej w tym okresie jako bieliznę noszono białe kosode .
We wczesno-nowożytnym społeczeństwie samurajów kariginu uznawano za strój formalny. W rodzinach samurajów kariginu były oficjalnym strojem dla rangi Jushiinoge jiju (takich jak shosidai), a hoi bez herbu rodzinnego były dla hatamoto (bezpośredni wasal szoguna ); w przypadku szlachty dworskiej kariginu nosili tenjobito (wysoki rangą dworzanin wpuszczony do Pałacu Cesarskiego) lub wyższy rangą do Dainagon (główny radny stanu), a hoi nosili, gdy towarzyszyli jige (szlachta niższej klasy), aby odwiedzić cesarską szlachtę. Pałac.
Dziś kariginu jest noszone przez kapłanów Shinto jako strój na co dzień.
Inna częścią garderoby jest...
Omigoromo (小忌衣) to wierzchnia część garderoby używana w rytuałach Shinto, przekazywana od czasów starożytnych. Pochodzi od aozuri no koromo (farbowanych na niebiesko szat) opisanego w Kojiki i tak dalej. W okresie Heian był noszony przez urzędników rządowych, którzy byli niżej od szlachty, kiedy uczestniczyli w festiwalu Niiname-sai (ceremonialne ofiarowanie przez cesarza świeżo zebranego ryżu dla bóstw) oraz festiwal Daijo-sai, który jest jednym z festiwali Niiname-sai z okazji sukcesji cesarza, oraz rytuał jingonjiki odbywający się w czerwcu i grudniu (oba święta to „święto Shinsai”, co oznacza Saishi (nabożeństwa religijne). ) w rytuale jingonjiki, kokoroba (rodzaj sztucznych kwiatów) lub hikagenokazura (gatunek mchu widłaka, którego formalna nazwa to Lycopodium clavatum) nie była przymocowana do korony. zapisy takie jak „Saikyuki”), osoba nazywana „omi” lub ' kosai', który został wybrany przez kameura (wróżenie w skorupie żółwia) w procesie zwanym senjiki (占食), podawany na festiwalach Shinto (każdy, kto nie został wybrany przez senjiki (占食), był nazywany ohomi (大忌) ('oh"(大) oznacza „przeciętność” (凡)) i nie pozwolono mu zajmować ważnej pozycji na festiwalach. Nazywa się Omigoromo, ponieważ nosiło go głównie omi.
Mówi się, że słowo „mi” (忌) od omi (小忌) reprezentuje rzeczy boskie.
Bez względu na płeć, nosi się go na strojach z epoki Heian, a szkarłatne struny (czasami przemieszane z czarnymi strunami) były zawieszone na prawym ramieniu. Maibito (tancerz) przedstawień, takich jak kagura (muzyka sakralna i taniec wykonywany w kapliczkach), miał struny opuszczone z lewego ramienia, najprawdopodobniej dlatego, że mniej przeszkadzało niż z prawego ramienia. Jej powszechnym wzorem było naiwne malowanie kacho-fugetsu (tradycyjne motywy naturalnego piękna w japońskiej estetyce) i tym podobne, które były rysowane na białym jedwabiu i białym płótnie z dodatkiem soku z liści rtęci (Mercurialis leiocarpa) zwanego aozuri (rzeczy głęboko farbowane). niebieski). Niektóre mają wszyte rękawy, inne nie.
Poniżej znajduje się klasyfikacja Omigoromo na podstawie przepisów obowiązujących od okresu rządów klasztornych.
1. Shoshi no omi
Shoshi no omi ma tarikubi (przód zawinięty z dekoltem w kształcie litery V) bez klinu, a szerokość mi (tułowia) jest podwójna (około 30 cali), a każdy lewy i prawy rękaw ma jedną szerokość ( ok. 15 cali), a całkowita szerokość to poczwórna szerokość (ok. 60 cali). Szkarłatne sznureczki są przymocowane do prawego ramienia. Nazywa się shoshi no omi (omigoromo dla urzędników), ponieważ jest darem cesarskim i noszonym przez urzędników wyznaczonych jako omi w dniu święta Shinsai. Omi, przyznane po przybyciu Pałacu Cesarskiego, nosiło je na sokutai (tradycyjny ceremonialny strój dworski) i wkładało je do dolnych rąbków poniżej sekitai(skórzany pasek). W ostatnim czasie tkaniną jest len poddany obróbce kobari (gruba powłoka bielenia). Surimon (wzór drukowany klockiem) z „Rindo (goryczki) i długoogoniastego ptactwa” lub „śliw i wierzb” itp. są nadrukowane na tkaninie.
2. Watakushi no omi
Watakushi no omi ma agekubi (okrągły kołnierz), a szerokość mi ma pojedynczą szerokość (ok. 15 cali), natomiast każdy z lewego i prawego rękawa ma podwójną szerokość (ok. 30 cali). Ma kształt kariginu (nieformalne ubranie noszone przez dworską szlachtę) z dłuższym dołem, ale nie ma sodekukuri (pasków do zawijania mankietów). Szkarłatne sznureczki są przymocowane do prawego ramienia. Jako alternatywa dla ho (szaty/szaty zewnętrznej), która jest częścią sokutai , nosi się ją na shitagasane (długa wewnętrzna szata) i hanpi (bez rękawów). Jest również noszony w dniu święta Shinsai przez tych, którzy są zdeterminowani, aby od samego początku służyć rytuałom Shinto , na przykład oficeraJingikan (tradycyjny urząd ds. publicznych spraw Shinto ) oraz gubernatorzy Yuki i Suki (wschodnich i zachodnich prowincji przeznaczonych do produkcji ryżu oferowanego w trakcie festiwalu) podczas festiwalu Daijo-sai. Ci, którym przyznano shoshi no omi na festiwalu Shinsai, noszą je w sechie (sezonowe bankiety dworskie), które jest naorai (uczta po święcie) festiwalu Niiname-sai lub festiwalu Daijo-sai. Nazywa się watakushi no omi (prywatne omigoromo), ponieważ jest przygotowywany na własny koszt, podczas gdy shoshi no omi jest grantem cesarskim. W ostatnim czasie tkaniną jest len obrabiany kobari, a na tkaninie drukowane są różne wzory za pomocą aozuri.
Poniższa klasyfikacja jest niejasna według zapisów z okresu średniowiecza, ale została instytucjonalnie ustalona we wczesnych czasach nowożytnych.
3. Nyogyo no omi (如形小忌)
Nyogyo no omi (如形小忌) to wersja shoshi no omi bez rękawów. Przypomina kamishimo (ceremonialna suknia klasy wojowników z okresu Edo). Jego mi ma podwójną szerokość (około 30 cali) i ma tarikubi i szkarłatne sznurki przymocowane do prawego ramienia. Nosili go głównie jigekanjin (niższe grupy urzędników służących na dworze cesarskim), którzy służyli w nabożeństwach religijnych. Kiedy był noszony jako sokutai , dolne obszycia były wstawiane poniżej sekitai , a w innych przypadkach obszycia były po prostu wieszane bez wstawiania. Tkanina składa się z lnu przetworzonego kobari, a wzory składają się głównie z drzew śliwy i wierzby nadrukowanych na tkaninie aozuri.
4. Becchoku no omi
Becchoku no omi było noszone przez nadwornych szlachciców zwanych emonja, którzy ubierali cesarza w strój cesarski do rytuałów Shinto (Gosaifuku). Nosił go również kugyo(najwyżsi urzędnicy dworu), którzy opiekowali się cesarzem jako bliscy doradcy zwani giso (pozycja przekazująca cesarzowi to, co Kongres decyduje). Nazywało się becchoku (specjalne zarządzenie cesarskie) no omi, ponieważ nosiciele nie zostali wybrani przez senjiki (占食) ze względu na znaczenie ich roli. W wielu przypadkach noszono go na ikan (tradycyjny formalny strój dworski). W takim przypadku przednie obszycia były wsuwane w obszar pomiędzy klatką piersiową a kimonem zwanym „kaikomi”, a tylny obszyty był zawieszony. Tkanina składa się z lnu przetworzonego kobari, a wzory składają się głównie z bieżącej wody z nadrukowanymi na tkaninie paprociami i aozuri. Kiedy jest noszony na ikan, szkarłatne sznureczki zwykle nie są przymocowane. Nazwa i osoby noszące, takie jak emonja, są oparte na opisie w „Engyo Daijoe-ki”Cesarza Gofushimi , który nagrał festiwal Daijo-sai swojego młodszego brata, cesarza Hanazono ). Jednak szczegóły stylu zostały ustalone w czasie odrodzenia święta Daijo-sai w 1687 roku.
Omigoromo zwany „suinou no omi” pojawia się w dokumentach, takich jak „Daihajime-washo” (napisany przez Kanera Ichijo), ale faktyczny stan pozostaje niejasny; w ostatnich czasach mówi się, że jest to inna nazwa Becchoku no omi (lub Nyogyo no omi (如形小忌), według innej relacji).
A teraz o ubraniu mnicha zen:
Samue to ubranie, które nosi mnich zen (buddyjski) podczas wykonywania samu lub obowiązków, takich jak codzienne śpiewanie sutr i sprzątanie okolic świątyni.
Samue” pierwotnie odnosiło się do ubrań ogólnie noszonych w czasach samu i nie było określonego stylu. Samue nosi się, gdy mnich pracuje nad utrzymaniem świątyni, np. sprząta, rąbie drewno na opał i pracuje na polach. Ponieważ jest to ubranie robocze, nie jest noszone podczas formalnej medytacji siedzącej zen lub buddyjskich nabożeństw żałobnych.
Chociaż nie wiadomo dokładnie, kiedy pojawił się obecny styl samue, z pewnością nie jest on starszy niż okres Meiji , a według niektórych szacunków po raz pierwszy został użyty w świątyni Eihei-ji w latach 1965-1974. kombinezony i spodnie robocze noszone na kimonie, a ten sam w tym czasie faktycznie miał szersze rękawy, aby pasowały do rękawów kimona. Istnieje również „nagasamue” z dłuższą górną częścią, którą noszą mnisi z sekty Soto opuszczając teren świątyni. Większość samue jest wiązana gumowym sznurkiem lub podobnym na nadgarstkach i kostkach, aby nie dostał się kurz.
Głównym materiałem może być poliester, len lub bawełna. Ogólnie rzecz biorąc, ascetyczni mnisi zwani daishu noszą czarne samue, a mnisi wyższych rang, tacy jak naczelni kapłani, noszą indygo lub brąz, z wyjątkiem czerni w salach tego typu.
Mnisi z sekty Nichiren Sho posiadają również „jimukoromo” podobne do samue. Jimukoromo są noszone w czasach innych niż buddyjskie nabożeństwa żałobne lub ćwiczenia oddania. Posiada sznur do przepuszczenia kesa (buddyjska stuła), a kogesa (dosłownie mała kesa) nosi się na jimukoromo podczas spotkań szkoleniowych i konferencji. Jego kolor jest zwykle szary. Ponieważ są luźne i łatwe w noszeniu, samue niekoniecznie są unikalne dla mnichów, ale często są traktowane jako rodzaj relaksującego stroju pokojowego wraz z jinbei (nieformalne letnie ubrania dla mężczyzn) i są przez wielu ciepło postrzegane. Do ogólnego użytku są to samue znacznie różniące się od tych mnichów, które mają chanchanko (wyściełaną kurtkę kimono bez rękawów), noszone na górnej części i wykonane z sashiko (stara technologia robótek ręcznych) lub pikowania.
Wiadomo, że niektórzy masowi detaliści błędnie sprzedają jinbei jako samue.
Regulamin Certyfikacji i Nadawania Rangi wydany przez Jinja-Honcho (Stowarzyszenie Świątyń Shinto) wymienia następujące pięć rang:
- Rangi pod meikai można osiągnąć po ukończeniu wcześniej ustalonego kursu szkoleniowego. Nazwy wszystkich rang zaczerpnięto z jakiejś części terminu „Jomyoseichoku” (czysty, jasny, poprawny, uczciwy), który uosabia cztery cnoty Shinto .Jokai - Najwyższa ranga shinshoku, jokai , jest przyznawana tym, którzy od dawna mają wkład w badania nad Shinto.
- Meikai - Kwalifikacje niezbędne do zostania Guji (szef tych, którzy służą w świątyni, kontrolują festiwale i sprawy ogólne) lub Gonguji (zastępca szefa tych, którzy służą w świątyni, kontrolują festiwale i sprawy ogólne) świątyni Beppyo-jinja (świątynie). na liście wyjątkowych). Posiadacze tej rangi mogą również zostać Guji (wysokim kapłanem) dowolnej świątyni, z jednym wyjątkiem świątyni Ise Jingu, która wymaga cesarskiej decyzji, aby stać się Daiguji (wielkim arcykapłanem).
- Seikai - (trzecia ranga kapłana Shinto) Jest to poziom kwalifikacji wymagany do zostania Guji w zwykłej świątyni lub Negi (asystent Guji) w świątyni Beppyo-jinja.
- Gonseikai - (czwarta ranga kapłana Shinto) Kwalifikacje niezbędne do zostania Negi. W niektórych przypadkach możliwe jest również, aby kapłani tej rangi zostali Gudżi w zwykłych świątyniach.
- Chokkai - (piąta ranga kapłana Shinto) Podstawowa ranga niezbędna do zostania Negim we wspólnej świątyni. Poziomy statusu społecznego kapłanów Shinto
Zgodnie z Regulaminem poziomu statusu kapłanów Shinto wydanym przez Jinja-Honcho, status społeczny kapłanów dzieli się na sześć stopni:
- tokkyu (stopień specjalny),
- ikkyu (klasa pierwsza),
- nikyo- jo (druga klasa),
- nikyu (druga klasa),
- sankyu (trzecia klasa)
- i yonkyu (czwarta klasa).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz