Sylwetki gejsz: gejsza Ayaka z Kumamoto

Witajcie,

Zanim przejdziemy do naszej gwiazdy tego postu dowiemy się czegoś o samym mieście.

Miasto Kumamoto leży w zachodniej części wyspy Kyusiu w prefekturze Kumamoto. Wartym zwiedzaniu jest XV-wieczny zamek Kumamoto. 

Musicie też wiedzieć, iż tradycja gejsz tutaj prawie, że wymarła, jeśli już jej nie ma, gdyż niestety, brak kandydatem pochyla się ku końcowi gejsz w tym regionie. Niestety informacje poniżej mogą już być nieaktualne, jednakże Ayaka-sam wydaje się być dosyć przebojową gejszą i smutno by było się pożegnać z tą profesją w tym mieście, iż jest ono według mnie piękne samo w sobie.

Ayaka-san (90 lat), mimo swoich lat, znana jest ze swego popisowego tańca, do którego używa bardzo dużego naczynia do sake. Jest to jej charakterystyczny taniec i do dziś wykonuje go ku uciesze swoich stałych klientów i klientów, którzy przyjeżdżają do niej z daleka, tylko po to aby zobaczyć jej występ. Nawiasem mówiąc, kielich wypełniony jest dwiema porcjami sake, które popija jednym obrotem przy gromkim aplauzie publiczności.

Ten gigantyczny kubek sake ponownie pojawia się pod koniec wieczoru, kiedy Ayako-san nalewa sake dla gościa honorowego, który musi wypić całość!

Ayako urodziła się w 1933 roku w Shimonoseki w prefekturze Yamaguchi. Część dzieciństwa spędziła w Pusanie, drugim po Seulu najbardziej zaludnionym mieście Korei Południowej, ale po drugiej wojnie światowej wróciła do rodzinnego miasta swojej matki, Nanjo-cho. Dokładnie w tym czasie świat gejsz przechodził bardzo dramatyczne zmiany, które ukształtowały współczesne karyukai. Ayako była świadkiem tej ewolucji.

Została gejszą w 1955 roku i stosunkowo szybko przyzwyczaiła się do swej roli. W czasie swojego debiutu Kumamoto szczyciła się żywym hanamachi z około 100 aktywnymi członkami, ale Ayako była naturalną tancerką, uwielbiała występować iz pewnością uwielbiała bawić. Znalazła dannę, która wspierała ją przez wiele lat, co ułatwiło jej pozostanie gejszą, nawet gdy Japonia wkroczyła w utraconą dekadę, która masowo wpłynęła na świat kwiatów i wierzb.

Kuroda bushi to nazwa tańca otaczającego kielich sake. Melodia jest specjalnością wyspy Kyusiu i opowiada historię wojownika Mori Tahei. Przekazał on wiadomość generałowi Masanori, który nalegał, aby Tahei dołączył do niego przy uroczystym drinku. Tahei początkowo odmówił, ale przekonała go perspektywa otrzymania w prezencie słynnej włóczni. Włócznia jest dziś przechowywana w muzeum miasta Fukuoka, a tytuł „Pieśń Kurody” jest kalamburem na temat homofonicznego „samuraja Kurody”.

Ale oczywiście Ayaka-san ma w swoim repertuarze wiele tańców, a jej cenny udział w ozashiki jest jednym z najbardziej cenionych i najdroższych w karyukai. Ale niestety jak już wspomniałam na początku wygląda na to, że jej kunszt umrze razem z nią, ponieważ nie ma dla niej sióstr, których mogłaby mentorować. Wielu popularnych maiko z Kyoto pochodzi z Kumamoto, przede wszystkim Mamefuji, Mamekinu, Katsusen i Katsuhana, więc najwyraźniej talent nie pozostaje w Kumamoto, ale raczej się rozwija. Może sytuacja się odwróci, jak w innych małych kagai, gdzie niesamowici ludzie ciężko pracują, aby ożywić tradycje gejsz w swoich dzielnicach.