Prawo pałacowe (กฎมนเทียรบาล, pisane także jako กฎมณเฑียรบาล) to klasa tekstów prawnych w historii Tajlandii, datowanych na okres Ayutthaya (XIV w. – XVIII w.). Określał funkcje monarchii, dworu królewskiego i rządu, prawdopodobnie służąc jako konstytucja we wczesnej Ayutthayi.
Było to jedno z 27 praw zawartych w Kodeksie Trzech Pieczęci z 1805 r. na rozkaz króla Ramy I po upadku Ayutthaya.
Obecnie w mocy pozostaje kilka praw pałacowych pochodzących z czasów panowania króla Wadżirawudha (Rama VI, 1910–1925), z których najważniejszym jest Pałacowe Prawo Sukcesyjne z 1924 r. , które zostało odroczone w konstytucji.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz