Kura

Kura (倉lub蔵) to tradycyjne japońskie magazyny. Są to zwykle trwałe budynki zbudowane z drewna, kamienia lub gliny, służące do bezpiecznego przechowywania cennych towarów.

Kura w społecznościach wiejskich ma zwykle prostszą konstrukcję i służy do przechowywania zboża lub ryżu. Te w miastach są bardziej wyszukane, z konstrukcyjną ramą drewnianą pokrytą ognioodporną, glinianą powłoką zewnętrzną. Wczesnoreligijne kury budowane były w stylu „z bali”, natomiast te, w których później przechowywano proch, budowano z kamienia.

Ziemne kura, dozō rozwinęły szczególny zestaw technik konstrukcyjnych, aby uczynić je stosunkowo ognioodpornymi. 

Historia

Magazyn kura był specjalnie używany do przechowywania cennych przedmiotów. Do przechowywania bardziej przyziemnych przedmiotów używano innych rodzajów magazynów, takich jak budynki gospodarcze (naya) i szopy (koya). 

Pierwsze kura pojawiły się w okresie Yayoi (300 p.n.e. – 300 n.e.) i przekształciły się w takakura (dosłownie wysoki magazyn ), które zbudowano na kolumnach wzniesionych z ziemi i do których można było dotrzeć po drabinie od spodu. Były one szczególnie rozpowszechnione na wyspach Ryukyu i Amami Ōshima.  

W okresie Nara (710–794) rząd nałożył na kraj podatek od ryżu, którego często używano do przechowywania kury. Po wprowadzeniu buddyzmu do Japonii kura była często używana do przechowywania przedmiotów religijnych, takich jak sutry. 

W sytuacji domowej tradycyjne japońskie domy miały ograniczoną przestrzeń do przechowywania. Często w tym samym celu wykorzystywano przesuwane fusuma służące do podziału pomieszczeń, tworząc przestrzeń do przechowywania, w przeciwnym razie przestrzeń do przechowywania pod kuchnią była ograniczona, a czasami w dachu tworzyło się poddasze. Chociaż mogło zostać wystawionych kilka ważnych rzeczy, dostępne miejsce do przechowywania było często zajmowane przez takie rzeczy, jak futony, które były składane każdego ranka. Ponadto wiele rodzin posiadało szeroką gamę wyposażenia wymaganego podczas japońskich festiwali kulturalnych, które należało przechowywać w bezpiecznym miejscu, gdy nie były używane. Tradycyjne domy budowane były z drewna i podatne na zniszczenie przez ogień, dlatego potrzebne było trwalsze rozwiązanie do przechowywania cennych przedmiotów. 

Kura ziemna często stawała się symbolem statusu, przy czym większa liczba kura wskazywała na większe bogactwo właściciela. To skłoniło niektórych kupców do zbudowania trzypiętrowej kury. Ze względu na historyczną pozycję Kitakaty jako narodowego „miasta kura” i magazynu towarów dających się zakonserwować, miejscowi twierdzą, że „ten, kto nie posiada kury przed ukończeniem 40. roku życia, nie jest jeszcze mężczyzna".

Typy

Chata z bali kura 

Azekura (校倉, dosłownie przecinający się magazyn) wywodzi się w stylu z okresu Yayoi, kiedy do budowy używano bali o przekroju trójkątnym. Historyczne przykłady zachowały się na terenie świątyń buddyjskich i sanktuariów Shintō. Najbardziej znanymi przykładami są Shōsōin w Tōdai-ji w Nara oraz magazyny w Tōshōdai-ji w Nara i świątynia Itukushima w Hiroszimie. Wszystkie te kura zostały przeznaczone do przechowywania skarbów religijnych i kulturowych. 

Drewno użyte w tych kurach było grubsze niż w innych typach drewnianych magazynów, więc były generalnie trwalsze, jednak były podatne na ogień i wymagały oddzielenia od sąsiednich budynków, aby zapewnić najlepszą ochronę przeciwpożarową. Jako takie nie nadawały się do sytuacji miejskich. Dachy kryte były strzechą lub korą cyprysową. 

Kiedy buddyści przybyli do Japonii, przywieźli ze sobą wiedzę na temat stosowania ścian gipsowych. Jednak nadal używano stylu azekury , ponieważ oznaczał bogactwo patrona. Właściciel musiał przede wszystkim posiadać wystarczającą ilość majątku, aby zasłużyć na jego budowę, użyte drewno było drogie, a ponadto musiał posiadać wystarczającą ilość gruntu, aby odpowiednio oddzielić go od innych budynków. Ostatecznie ta podwyższona konstrukcja z bali zyskała znaczenie religijne, a styl domowej kury przeniósł się gdzie indziej. 

Kura z desek ściennych

Kura z desek ściennych była tradycyjnie budowana w społecznościach rolniczych. Podobnie jak azekura powyżej, były podatne na ogień i zostały zbudowane w pewnej odległości od innych budynków gospodarczych. Przykłady można nadal znaleźć we wsi Shirakawa w Gifu .

Są zbudowane z siatki z ciężkich belek ułożonych w celu utworzenia fundamentu, ze słupkami i zastrzałami tworzącymi usztywnienie ścian. Ściany wewnętrzne wyłożone są ciężkimi deskami mocowanymi od wewnętrznej strony. W przypadku kury w Shirakawie dachy pokryte są strzechą w podobny sposób jak gasshō-zukuri. Tradycyjnie na parterze przechowywano zboże, a na piętrze artykuły gospodarstwa domowego. 

Kamienna kura 

Istnieją dwa rodzaje kamiennej kury (ishigura (石倉)). Pierwsza ma kamienne ściany konstrukcyjne i dach wykonany ze spiętrzania bloków kamiennych; druga to drewniana konstrukcja, wokół której umieszczony jest kamień zapewniający ochronę przeciwpożarową.

Te pierwsze zostały zbudowane głównie w okresie Edo i służyły do ​​przechowywania broni palnej i amunicji, jak np. zamek w Osace, którego ściany mają grubość 1,9 m.

Pozostałości domów na wyspie Dejima w Nagasaki, które zostały zbudowane przez holenderskich kupców w okresie Edo, zostały zbudowane tą drugą metodą, z drewnianą konstrukcją licowaną kamieniem. 

Kura w pobliżu kamieniołomu Ōya niedaleko Utsunomiya, Tochigi miało dachy wykonane z kamienia Ōya. Jest to niedrogi tuf, który jest miękki i łatwy do rzeźbienia, ale jest również wodoodporny. Został później użyty przez Franka Lloyda Wrighta w hotelu Imperial w Tokyo. Kamień Nikkō uzyskany z tego samego kamieniołomu co kamień Ōya ma drobniejsze ziarno i często był używany do dekoracji zewnętrznej części kury.

Ziemna kura

Ziemne dozō (土蔵) kura są częstym widokiem w Japonii, a podstawowa forma jest zwykle spotykana z niewielkimi różnicami. Podstawowa konstrukcja z ramą drewnianą, ścianami gipsowymi i dachem pokrytym dachówką utrzymuje stabilną temperaturę i wilgotność przez cały rok. Rzeczy osobiste trzymane w tego typu kura były zwykle trzymane w pięknie wykonanych drewnianych skrzyniach zwanych tansu, które umieszczano na podwyższonej podłodze lub balkonie. 

Choć zyskały większą popularność w okresie Edo (1603–1868), wzmianki o nich można znaleźć w okresie Heian (794–1185), kiedy to spisano ustawy regulujące odległości między kurami w miastach, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się ognia. 

Budowa kury ziemnej 

Większość tradycyjnych kura ziemnych ma drewnianą podstawę, na której przymocowano listwę bambusową i włókno palmowe. Ściany wewnętrzne pokryto warstwami gliny i wykończono gładzią gipsową. Ściany zewnętrzne przykrywały belki konstrukcyjne i odgrywały większą rolę w ochronie przeciwpożarowej. Zwykle pokrywano je najpierw listwą bambusową, a następnie kilkakrotnie nakładano glinę w złożonym i pracochłonnym procesie. Czasami nakładano aż 24 warstwy.

Chociaż zastosowanie gliny pomaga uczynić kurę ognioodporną, jest ona podatna na uszkodzenia zarówno ze źródeł fizycznych, jak i deszczu. Niektórzy kura używali płytek u podstawy ściany zewnętrznej. Układano je poziomo lub ukośnie i mocowano za pomocą wypustek gipsowych. Stawy były grube i wystające, z zaokrąglonym wierzchołkiem, a ponieważ przypominały ludziom namako (ogórek morski), zaczęto je nazywać ścianami namako. Płytki stosowano także czasami w klepkach poziomych, ustawionych pod kątem do ściany (zwłaszcza nad otworami okiennymi). Nazywano je mizukiri (co oznacza przecinaki wody ) i służyły do ​​zrzucania wody z elewacji w celu zwiększenia trwałości ściany. 

Ochronna izolacja przeciwpożarowa jest kontynuowana na górze kury, tworząc wewnętrzny dach pokryty w taki sam sposób, jak ściany. Następnie belki dachu zewnętrznego umieszcza się w ognioodpornej skrzyni. Zewnętrzny dach służył do ochrony glinianego wykończenia przed deszczem. Na obszarach wiejskich ten zewnętrzny dach był często zbudowany ze strzechy, która spłonęła w przypadku pożaru. Jednak ze względu na stosunkowo krótką żywotność i złożoność wymiany, dachy strzechowe stają się rzadkością. W miastach dachy najczęściej pokrywano dachówką. Aby ogień nie zniszczył belek dachowych podtrzymujących dach zewnętrzny, czasami zagęszczano okapy tynkiem i sięgano do spodniej strony dachówek. 

Kura ziemna ma zwykle podwójne wejścia drzwiowe składające się z grubego tynku zewnętrznego i cienkiego wewnętrznego skrzydła drzwi. Zewnętrzny obwód każdego skrzydła drzwi ma szereg stopni odpowiadających podobnym stopniom na ościeżnicy. Te stopnie nazywane są jabara i utrudniają przedostawanie się ognia do kura , gdy są zamknięte. Drzwi wewnętrzne były często drzwiami przesuwnymi, wykonanymi z drewna i pokrytymi od zewnątrz malowanym tynkiem. 

Okna często znajdowały się wysoko w kurie i często pozostawały otwarte, aby zapewnić wentylację, chociaż często stosowano kraty z żelaznych prętów, aby zapobiec kradzieży. Okna często kształtowano podobnie jak drzwi o obwodzie schodkowym. Kiedy wybuchł pożar, zarówno drzwi, jak i okna były zamknięte, a ich krawędzie zakryte tynkiem. 

W niektórych przypadkach kura była podnoszona nad ziemię, aby zapobiec przedostawaniu się robactwa i owadów. To podniesione położenie pomogło również ochłodzić wnętrze. 

Różnice regionalne 

W Takayama w Gifu znajdują się trzypiętrowe kura do przechowywania pływaków na Festiwal Takayama. 

Kura w Kurashiki w Okamamie zwykle ma płytki w dolnej części ściany zewnętrznej ułożone poziomo, a nie ukośnie.