Etapy w hierarchi gejsz cz. 1

Moich kochani - to już przedostatni temat opisujący poszczególne etapy kształtujące przyszłą gejsze, wie by nie przedłużać .... ... . .      .

Nabór:

W dawnych czasach, dziewczyny były sprzedawane do domów przez swoich rodziców już jako kilkuletnie dziewczynki (6 lat, 6 m-cy i 6 dni). Działo się tak z różnych powodów rodzinnych np. brakowało pieniędzy na wyżywienie, ubiór itp.  Rodziny po prostu nie były w stanie ich utrzymać, więc najlepszym z możliwych sposobów wydawało się sprzedanie swych córek. Natomiast dzisiaj dziewczęta przychodzą do Karyuukai z różnych powodów. Niektóre się w nim po prostu urodziły a narodziny dziewczynek w hanamachi były zawsze witane ze szczególną radością, bo nie przysparzało rodzinie dodatkowych kłopotów związanych z adopcją obcej dziewczyny. Inne kandydatki mogą łączyć inne powiązania - np pochodzą one ze środowiska rzemieślniczego powiązanego ze światem gejsz. A jeszcze inne mogą same przeżywać rożne dylematy i ewentualne problemy z tym związane m.in. dezaprobata rodziców lub prawie całkowite oderwanie oderwanie się od rodziny na potrzeby szkolenia. Do innych powodów może być, że Ministerstwo oświaty nie uznaje oficjalnie sztuk pięknych, jakie zapewniają szkoły gejsz. Sami rodzice mogą być też zaniepokojeni wysokością długu swych córek zaciągniętych podczas nauki, chodzi tu m.in. na stroje.

Dzisiejsze kandydatki pochodzą z typowych rodzin klasy średniej i naukę zaczynają znacznie później niż w latach poprzednich, to jest w weku 15-16 lat lub i później i zawierają umowę (w Kyoto) z okiya przez 5-7 lat. W tym też czasie mogą zostać jimae - czyli niezależna geiko, żyjącą na własny rachunek. Jednak coraz mniej dziewcząt się na to decyduje i to jest widoczne (niestety) w hanamachi, gdzie brak jest cennych nowicjuszek.

Przyszła shikomi zwykle sama nie wybiera okiya. Pyta w kenbanie, czy jest jakaś okiya, która w tej chwili przyjmuje nową maiko. Dzieje się tak, gdy dziewczyna nie zna nikogo związanego z kulturą tradycyjną. Innym sposobem jest pominięcie kenban i zgłoszenie się bezpośrednio do określonej okiya - niektórzy z nich mają formularz na swoich stronach internetowych. A trzeci sposób ma miejsce, gdy dziewczyna zna kogoś z okiya lub dystryktu. Zostaje przedstawiona okasan.

A potem jest prawdziwa rozmowa kwalifikacyjna w okiya. Oczywiście można ją odrzucić. Okasan często szukają konkretnych dziewczyn – wystarczająco wyrafinowanych, zdecydowanych i o „dobrej” osobowości. 

Shikomi - przygotowanie do ewentualnego podjęcia zawodu gejsz:  

Czemu tak napisałam, spytacie? Ponieważ, życie shikomi to niekiedy trudny okres dla samej dziewczyny. Cały okres shikomi trwa ok. roku. Plan jej dnia jest już z góry ustalony, sztywny i wyczerpujący - jej oficjalnymi zajęciami jest typowe sprzątanie, szorowanie i czyszczenie (rano) oraz nauka gry tańca, śpiewu, etykiety Ogasawara, gry na instrumentach i dialektu gejsz (w ciągu dnia do popołudnia) a wieczorami ewentualna pomoc maiko i gejszom przed ozashiki oraz czekanie do późna na ich przybycie. Oprócz nauk pięknych może też kończyć gimnazjum, którą kończy się w wieku ok.15 lat. Musi też przywyknąć do siedzenia w stylu seiza i noszenia tradycyjnych strojów oraz musi ustalić relacje z okasan jak i z innymi mieszkankami okiya. Musi się też przyzwyczaić do tatami i braku siedzeń w typowym nowoczesnym mieszkaniu. A więc na tym etapie hasło brzmi: nauka, nauka, i jeszcze raz nauka ^^. Ostatnim punktem dnia jest wieczorne siedzenie i czekanie do późna w nocy na geiko i maiko wracające z przyjęć. Shikomi nie może zasnąć. Po przyjściu czas na pomoc gejszom przy przebraniu w coś lżejszego i przegotowanie kolacji i kąpieli. Dopiero później przychodzi czas na jej kąpiel ( ok. 3 nad ranem). Następny dzień zaczyna od 6-7 rano. Wyczerpująca praca i brak snu jest nieodłączną cechą każdego praktykującego w Japonii, dlatego też połowa dziewcząt rezygnuję, lecz te którym się uda, czeka zamknięty świat Karyukai.

__________

Uczennica kończy okres urzędowania shikomi zazwyczaj w wieku ok. 16 lat (ale to jest już zależne od wieku w którym została przyjęta do grona shikomi) By stać się Minarai trzeba zdać egzamin przeprowadzany w kaburenjo, sprawdzający praktyczne umiejętności kandydatki w tańcu, obserwowany przez ważne osobistości - bywa on bardzo stresujący, ale jeśli dziewczyna go zda, staje się minarai - czyli początkującą maiko.

Cały okres Minarai jest zależny od Hanamachi - czyli jeśli chodzi o dystrykty prowincjonalne oraz Pontocho, Gion Higashi i Miyaqgawacho trwa on od 6 m-cy. Natomiast u pozostałych - zazwyczaj trwa miesiąc. W dystryktach po za Kyoto może trwać nawet i półtora roku.

Samo słowo znaczy - nauka poprzez obserwacje. W tym też okresie zostaje jej przypisana jedna herbaciarnia (minarai-jaya), do której przychodzi by zaznajomić się z pracą, którą sobie wybrała. Oczywiście nikt jej nie broni chodzić do innych restauracji, ale zawsze musi przychodzić do "siebie".  Minarai przychodząc na ozashiki ma uczyć się - patrząc. Dzięki temu nabiera wprawy i doświadczenie w m.in. w sztuce konwersacji. Praktykantka bierze czynny udziału w przyjęciu, czasami tańczy (jak zostaję przez gościa zaproszona), ale z reguły ma się wszystkiemu przyglądać i zapamiętać wszystko to co robią jej starsze koleżanki. Dzięki temu nabywa potrzebnego doświadczenia. W tym też czasie po raz pierwszy dowiaduje się jak dział samo ochaya oraz jej obsługa - zwłaszcza nakai, które podają jedzenie i napoje. oprócz tego musi się nauczyć spania na specjalnej podstawce, by nie zniszczyć swojej fryzury oraz nauczyć się chodzić w okobo. W dalszym też ciągu chodzi ona do szkoły, jednakże już nie sprząta ona w okiya ^^.

A teraz przejdziemy do makijażu i stroju: Włosy ułożone są w stylu wareshinobu, owinięte czerwoną wstążką (jest to też pierwsza fryzura maiko). Na głowie nosi około tuzina rożnych ozdób, szpilek i wstążek - zależnych od pory roku i miesiąca. W zasadzie minarai nie nosi całego zestawu (cały komplet może ważyć dodatkowo 3 kg). To twarz pokrywa się białą farbkę shiromuri, a rysy twarzy mocno się zaznacza: oczy - czerwoną kreską; brwi są zgolone i obrysowane kredką w odpowiednim kolorze. Japończycy ich kształt nazywają - ryubi (wierzbowe brwi). Na ustach maluje się czerwoną szminką tylko dolną wargę (czasem zdarzają się też wyjątki). Dekolt i większa część ramion również pomalowana jest na biało - jedynie nie pomalowane zostają dwa lub trzy paski na karku, by uwypuklić to miejsce^^

<klik> fryzura - wareshinobu

<klik> kanzashi - Zwróćcie uwagę na wiatraczki (choć i tu istnieje wyjątek - kolorowe wiatraczki noszą także maiko podczas święta Setsubuni) oraz na czerwone eri

<klik> usta

W Miyagawacho często przez większość okresu minarai wygląda jak regularna maiko i zazwyczaj ma typowe dla maiko kanzashi. Dodatkowo już w pierwszym dniu nie nosi się hikizuri, mimo, że reszta stroju (hadarari obi, oshiroi, kanzashi) jest na miejscu.

________

Waga kimona i wszelkich dodatków może wynosić do 20 kg. Kimono noszone przez minarai (hikizuri) różni się od tych standardowych. Tkaniny tu są bardzo kosztowne oraz kolorowe i wzorzyste. Z tyłu wycięcie jest bardzo głębokie, by odsłonić jak największą część karku. Krótkie obi, które ma przywiązane to hadarai obi. Dodatkowo kimono minarai ma krótsze rękawy niż kimono maiko, ale dłuższe niż geiko a pod szatą nosi czerwony nagajuban, a także nosi mniejsze kago.

<klik>  tutaj widzimy właśnie krótkie obi

<klik>  minarai w całym komplecie ;)

ja ne