Taniec mandżurski

W salach pałacu znajdującego się w sercu stolicy dynastii Qing – w Zakazanym Mieście, żyły panny zwane gege. Były one cesarskimi księżniczkami i córkami mandżurskiej arystokracji. 

Dynastia Qing będąca ostatnim okresem rządów cesarskich w historii Chin, była jedynym okresem, kiedy Mandżurowie – druga pod względem wielkości chińska mniejszość etniczna, pochodząca z północnego wschodu – rządziła tą ziemią. Miejscem powstania dzisiejszych tańców gege był dwór cesarski dynastii Qing za panowania cesarza Qianlonga.

Najefektowniejszymi cechami tego tańca są łagodne pozy kobiet i bogato zdobiony ubiór, na który składają się wyszukane nakrycia głowy, pompony, chusteczki i jedyne w swoim rodzaju buty na koturnach.

Kobiety nie wiązały swoich stóp, zamiast tego gege nosiły buty z kwadratowym obcasem o wysokości 8-10 cm, który rozszerzał się ku górze  obejmując całą podeszwę buta. Znane były jako „buty doniczki” lub „końskie kopyta”. Jedwabne buty miały po bokach wyszywane kwiatowe zdobienia, ale nie stąd wywodzi się ich nazwa.
Pochodzi ona od kształtu odcisków, jaki pozostawiały podeszwy. Mandżurskie kobiety, które je nosiły, stawiały małe, ostrożne kroczki, delikatnie kołysząc ramionami, aby utrzymać równowagę. Tańczenie w tych butach wymaga jeszcze większej zręczności i umiejętności balansowania ciałem, szczególnie, gdy chce się uchwycić grację gege.