Czas na kolejną część mówiącą o starych drogach
- Osaka no seki (Bariera Osaka) (逢坂関)
Osaka no seki była granicą między prowincją Yamashiro a prowincją Omi. Ponieważ zarówno Droga Tokaido, jak i Droga Tosando (później nazwana Nakasendo Road) przechodziły przez Osaka no seki, było to ważne centrum transportu. O jego znaczeniu świadczy fakt, że od połowy okresu Heian (810) był zaliczany do jednej z Sangen , czyli trzech głównych barier. Pozostałe dwie główne bariery to Fuwa no seki (Bariera Fuwa), Suzuka no seki (Bariera Suzuka) i Arachi no seki (Bariera Arachi) zamiast Osaka no seki będącego jedną z trzech głównych barier aż do wczesnego okresu Heian.
Rzeczywista lokalizacja bariery nie jest znana, ponieważ obszar ten został zabudowany w ostatnich latach drogami. Jednak z opisów relacji między świątynią Seki-dera, która znajdowała się w pobliżu świątyni Choan-ji w Osace 2-chome, a Osaka no seki zarejestrowanym w Sarashina Nikki i Ishiyama-dera Records, przypuszcza się, że bariera znajdowała się w pobliżu świątyni Choan-ji. Obok punktu kontrolnego Osakayama (na wschód od stacji Otani na linii Keihan-Keishin) znajduje się pomnik z napisem „Miejsce bariery Osakayama”, który znajduje się obok drogi krajowej 1 w Otani-cho, Otsu City, prefekturze Shiga .
Historia
Po raz pierwszy została założona w 646, ale później została zniesiona w 795. Później odbudowano obronę Heian-kyo, a w 857, na rozkaz władz, bariera została przywrócona razem z Oishi i Ryuge w prowincji Omi . W Daijokanpu (oficjalnych dokumentach Daijokan, Wielkiej Rady Stanu) wydanych 3 grudnia 895 r., osobom posiadającym co najmniej piątą rangę i krewnym cesarza zabroniono opuszczania regionu Kinai, a Osaka no seki uznano za granica wschodnia. Bariera szybko stała się miejscem odpoczynku dla podróżnych, a Fujiwara no Michitsunamatka, autorka Kagero Nikki (Lata pajęczyny), zapisuje odpoczynek tam w 970 r. podczas przekraczania przełęczy Osaka.
Od okresu Kamakura Osaka no seki zajmowało strategicznie ważną pozycję na wschód od Kyoto, a począwszy od okresu Sądów Północnych i Południowych (Japonia), zarządzała nim Świątynia Enjo-ji, która zaczęła pobierać opłaty. Jednak po tym, jak wojowniczy mnisi ze świątyni Enjo-ji zniszczyli przełęcz pod jurysdykcją świątyni Nanzen-ji w 1367, Osaka no seki i Shugu-kawara no seki (oba w Yamashina Ward, Kyoto ) zostały spalone przez Sadayo Imagawa, samuraj-dokoro tonin (gubernator rady nadzorczej).
Po powyższym incydencie Osaka no seki zostało odbudowane, ale tymczasowo nie było używane wraz z Otani no seki (Bariera Otani), kiedy w Otsu zbudowano nową przełęcz w celu odbudowy świątyni Ise-jingu w 1460 roku i uważa się, że muromachi bakufu ze względów finansowych chciał przejąć kontrolę nad przełęczą pod jurysdykcją świątyni Enjoj-ji. Osaka no seki nadal istniało po tym, a istnieją zapiski o tym, że Yoshimochi Ashikaga przeszedł przez barierę, gdy udał się do świątyni Ise-jingu w 1418 roku.
Występy w literaturze
Osaka no seki jest również znane jako utamakura (słowo, zwykle dobrze znane miejsce, używane w klasycznej poezji japońskiej, aby umożliwić poetom zwięzłe wyrażanie idei) i występuje w dwóch wierszach w Hyakunin Isshu (Sto wierszy autorstwa Sto poetów).
„W końcu ludzie wyjeżdżający lub powracający, ludzie rozstający się, przyjaciele i nieznajomi, wszyscy spotykają się w Osaka no seki” Semimaru (Wiersz nr 10)
„W środku nocy naśladowana wrona koguta może niektórych oszukać, ale strażników Osaka no seki nigdy nie da się oszukać” Sei Shonagon (Wiersz nr 62)
Również „Osaka, Suma no seki (Bariera Sumy), Suzuka no seki” są wymienione w sekcji „O barierach” w „Makura no soshi” (Księga Poduszek).
- Droga Nishioumi-ji (西近江路) to autostrada, która ciągnie się od prowincji Oumi ( prefektura Shiga ) do prowincji Echizen i była drogą łączącą obszar Hokuriku w starożytności i średniowieczu.
Trasa
[Czasy starożytne]
Przejazd przez przełęcz Ozeki - Stacja Anata (Otsu, Anata City) - Stacja Wani (Wani Nakahama, Otsu City ) - Stacja Mio (Mio, Azumikawa-machi, Takashima City) - Stacja Tomoyui-no-eki (Koaraji) , Kaizu, Ura i Sekitei z Makino-cho, Takashima City) - Arachi no seki (Hikita, Tsuruga City)
[czasy współczesne]
Otsu-juku/Fudanotsuji (Fudanotsuji, Otsu City ) - Koromogawa-juku (Koromogawa, Otsu City) - Wani-juku (Waninaka, Otsu City ) - Kido-juku (Kido, Otsu City ) - Kita Komatsu-juku (Kita Komatsu, Otsu City) - Kawarashi-juku (Shinjo, Shin Asahi-cho, Takashima City) - Imazu-juku (Imazu, Imazu-cho, Takashima City) - Kaizu-juku (Kaizu, Makino-cho, Takashima City) - Tsuruga-juku (Moto -machi, miasto Tsuruga)
Zabytki kultury w okolicy
- Kanał jeziora Biwa-ko (dziedzictwo modernizacji przemysłowej)
- Miinobansho' w świątyni Onjo-ji
- Skarby narodowe w świątyni Onjo-ji: Kondo, Shinrazenshindo, świątynia Kojo-in Kyakuden (pokoje zwiedzających), Kangakuin Kyakuden, Kenponchoshoku Fudoo Statue (Ou Fudo ), Shinra Myojin Zazo, Enchin Zazo (Okotsudaishi), Chisho Daishi Zazo (Chuson Daiji), Gobushinkan, Chisho Daishi materiały związane z
- ważnymi zasobami kulturowymi w świątyni Onjo-ji: kopuła Shoro , świątynia Dashido świątyni To-in, Kanjodo świątyni To-in Świątynia, Wieża Sanju-no-to, Bishamondo, inne posągi Buddy, rysunki, rzemiosło, dokumenty i wiele innych.
- Ogrody Świątyni Kojo-in (Malownicze i historyczne miejsce)
- Omi Otsunomiya Nishigori Ruiny Iseki (krajowe miejsce historyczne)
- Widok Karasakinouya w świątyni Karasaki-jinja (miejsce historyczne wyznaczone przez prefekturę)
- Ruiny zamku Sakamoto-jo
- Świątynia Shojuraigo-ji
- Kenponchoshoku Rokudoe (15 zwojów)(skarb narodowy)
- Kyakuden, pięć posągów buddyjskich, pięć obrazów itp.(ważne dobra kulturowe)
- Ogrody (Malownicze miejsca wyznaczone przez prefekturę)
- Kinugawa Haiji-ato Ruiny (krajowe miejsce historyczne)
- Katatano Rakugan w Ukimi-do Sala Świątyni Mangetsu-ji
- Shokannon Zazo (ważny zasób kulturowy)
- Świątynia Ono-jinja: Główne budynki Onono Michikaze -jinja Shrine i Onono Takamura-jinja Shrine (ważne dobra kulturowe)
- Główny budynek świątyni Teno-jinja (ważne dobro kulturowe)
- Widok Hiranobosetsu na pasmo górskie Hira-sakei
- Główny budynek świątyni Shirahige-jinja (ważne dobro kulturowe)
- Ukawa Shijuhattai Sekibutsugun (48 kamiennych posągów Buddy)
- Ruiny Oomizo Jinya-ato
- kurhan Kamo Inariyama-kofun (miejsce historyczne wyznaczone przez prefekturę)
- Budynki Vories w Imazu (stary oddział banku Hyakusanjusan w Imazu, budynki kościoła Imazu, stary budynek poczty Imazu ) Nabrzeże
- Kaizu, Nishihama i Chinai w Takashima City (Ważne Widok kulturowy)
******
- Naniwa Daido (難波大道) to droga, która została zbudowana w starożytności z miasta Osaka w prefekturze Osaka do miasta Sakai w prefekturze Osaka.
Nazwa po raz pierwszy pojawiła się w dokumencie pisanym w Nihonshoki w roku 613. Istnieje opis, że Daido (duża droga) została zbudowana, która połączyła Naniwa i Kioto, a część tego droga to Naniwa Daido. W 1980 r. podczas budowy nowej oczyszczalni odkryto starożytne pozostałości konstrukcyjne o szerokości 18m. Uważa się, że są to pozostałości Pałacu Naniwa no Miya, ponieważ miejsce to znajduje się na linii środkowej Pałacu Naniwa no Miya, a artefakty są tak stare, jak te z Pałacu. Północnym końcem tej drogi jest Pałac Naniwa no Miya (Chuo Ward, Osaka City), a południowy koniec jest uważany za skrzyżowanie z drogą Nagao-kaido, Takenouchi -kaido lub granicą prowincji Kawachi i Izumi ( wszystkie znajdują się w dzisiejszym mieście Sakai). Na wschodnim krańcu Świątyni Kanaoka-jinja, na skrzyżowaniu z Takenouchi-kaido Road w Kanaoka-cho, Kita Ward, Sakai City, znajduje się nazwa regionu Daido-cho, która pochodzi od Naniwa Daido.
Od tej drogi pochodzi nazwa miejsca Daido w południowej części Tennoji Ward, Osaka City.
Prawie prosta linia w kierunku północ-południe o długości około 4 km, która dzieli dzielnice Sumiyoshi, Osaka i Higashi-sumiyoshi, Osaka (od rzeki Nagai Koen Dori do rzeki Yamato-gawa) oraz dzieli miasta Sakai i Matsubara (od Yamato). -gawa River do północno-zachodniego krańca Oizumi Ryokuchi Park) również pochodzi z Naniwa Daido. Część tej granicy do drogi Nagao-kaido była również wykorzystywana jako granica między prowincją Settsu (później prowincją Izumi) a prowincją Kawachi.
- Droga Nakasen-do (中山道) była jedną z dróg Go-kaido (pięć głównych dróg) okresu Edo, która biegła przez wnętrze centralnego obszaru Honsiu.
Droga Nakasen-do była główną trasą po Tokai-do Road. Biegnie od Nihonbashi (Chuo Ward, Tokio) w Edo do Kusatsu-juku. Nakasen-do Road łączy się z Tokai-do Road w Kusatsu-juku. Między Edo a Kusatsu było 507 km i 67 stacji. Jeśli chodzi o obecne prefektury, Nakasen-do Road przebiega przez Tokio, Saitama, Gunma, Nagano, Gifu i Shiga.
Obecne drogi krajowe odpowiadające Nakasen-do Road
Trasa 17: Tokyo Special Ward – Takasaki City
Trasa 18: Takasaki City – Karuisawa-cho
Trasa 142: Saku City - Shimosuwa-machi
Trasa 20: Shimosuwa-machi – Shiojiri City
Trasa 19: Shiojiri Miasto – Miasto Ena
Trasa 21: Mitake-cho - Miasto Maibara
Trasa 8: Miasto Maibara - Miasto Ritto
Trasa 1: Miasto Ritto – Miasto Kusatsu
Historia
Prehistoria
System Ritsuryo
Podczas ery Ritsuryo w Japonii ziemia została podzielona na różne regiony, a region Kinai (pięć prowincji stołecznych otaczających starożytne stolice Nara i Kyoto) stanowił centrum kraju. Droga Tosan-do została konsekwentnie rozwinięta, aby rozciągać się od regionu Kinai do wschodniego obszaru śródlądowego.
Okres Sengoku (okres walczących stanów w Japonii)
Podczas Okresu Sengoku obszary wzdłuż Tosan-do Road były bazą władzy różnych feudalnych lordów, takich jak klan Takeda (prowincja Kai), klan Ogasawara (prowincja Shinano), klan Kanamori (prowincja Hida) i klan Oda (prowincja Mino). Trasa komunikacyjna łącząca Tosan-do Road i Tokai-do Road została więc rozwinięta przez zainteresowane strony, w tym oddziały klanu Takeda i klanu Oda. Obecne drogi krajowe 52, 151 i 22 były pierwotnie częścią tego szlaku komunikacyjnego.
W 1600 roku oddziały dowodzone przez Hidetadę Tokugawę wyruszyły drogą Nakasen-do z miasta Utsunomiya, aby wziąć udział w bitwie pod Sekigaharą. Z tej okazji Hidetada został zatrzymany w Zamku Ueda-jo, który z powodzeniem bronił Masayuki Sanada iw rezultacie stracił łaskę, spóźniając się do Sekigahary na bitwę.
Okres Edo
Wraz z nadejściem okresu Edo Edo bakufu zakończył budowę drogi Nakasen-do wraz z pozostałymi pięcioma autostradami w ciągu siedmiu lat od rozpoczęcia projektu w 1601 roku. projektu, było wiele obszarów, w których dokonano ulepszeń istniejących autostrad, ale było też kilka dróg (takich jak trasa między Oi-juku (miasto Ena, prefektura Gifu) i Mitake-juku (Mitake-cho, Kani-gun, prefektura Gifu) )) które zostały nowo opracowane.
W starożytności droga Nakasen-do była określana jako górska przełęcz lub droga Tosan-do, a w okresie Edo była zapisywana jako 中山道 lub 中仙道, ale w 1716 r. została znormalizowana do 中山道 zgodnie z instrukcją Edo bakufu .
Sekisho (punkt kontrolny) został zainstalowany w 3 lokalizacjach, w tym w przełęczy Usui-toge w prowincji Kozuke (miasto Annaka, prefektura Gunma), Fukushima-juku (Kiso-machi, Kiso Gun, prefektura Nagano) i Niekawa-juku (miasto Shiojiri, prefektura Nagano) w prowincji Shinano.
Era Meiji i później
Od połowy ery Meiji, ze względu na rozwój systemu kolejowego, droga Nakasen-do jako autostrada łącząca Tokio i Kioto zaczęła stopniowo podupadać. Niektóre odcinki drogi Nakasen-do pozostały jednak ważnymi autostradami, takimi jak „trasa między Tokio a Niigata (Tokio – Takasaki)” oraz „trasa między Owari i Kiso (Nagoya – Nagano)”.
Główna linia Nakasen-do
W 1869 r. rząd Meiji ogłosił projekt budowy linii kolejowej między Tokio a Kioto . Rząd Meiji miał plan budowy linii kolejowej, która odegrałaby kluczową rolę w budowaniu kraju, łącząc wschód i zachód. Jednak proces podejmowania decyzji o wyborze trasy utknął w długim impasu między dwiema propozycjami: trasą Tokai-do i trasą Nakasen-do. W międzyczasie prywatne przedsiębiorstwo kolejowe Nippon Railway rozpoczęło budowę wzdłuż Nakasen-do.
28 lipca 1833 r. uruchomiono niektóre linie, takie jak połączenie między stacją Ueno a stacją Kumagaya. Linia między stacjami Ueno i Takasaki została otwarta w 1884 roku. W grudniu tego roku, po podjęciu decyzji o budowie głównej linii wschód-zachód wzdłuż korytarza Nakasen-do, rząd wydał obligację rozwoju kolei Nakasen-do.
Mówi się, że decyzja ta została podjęta w oparciu o różne czynniki, takie jak to, że trasa Tokai-do postawiłaby kolej w niekorzystnej konkurencji z już rozwiniętym i tańszym transportem morskim, natomiast budowa kolei wzdłuż gór może prowadzić do planu dla nowego rozwoju regionalnego na tych obszarach. Według jednej relacji trasa Nakasen-do została wybrana na podstawie argumentu przedstawionego przez Aritomo Yamagata Cesarskiej Armii Japońskiej w 1883 roku, że linia kolejowa musiała zostać zbudowana wzdłuż gór w trosce o podatność linii kolejowych zbudowanych wzdłuż wybrzeża przed atakiem wroga z morza w czasie wojny. Uważa się jednak, że w oparciu o okoliczności związane z nieuniknioną konkurencją z transportem morskim, jak wspomniano wcześniej, Biuro Kolejowe Kobusho (Ministerstwo Przemysłu) sprawujące w tamtych czasach jurysdykcję nad Japońskimi Kolejami Narodowymi w rzeczywistości podjęło już decyzję na tej drodze przed argumentem Yamagaty.
Dodatkowo, ponieważ linia kolejowa przebiegała przez prefektury Gunma i Nagano, obszary produkcji jedwabiu, który był jednym z głównych produktów eksportowych Japonii w tamtych czasach, oczekiwano, że szlak Nakasen-do może odegrać kluczową rolę w rozwoju przemysłowym kraju. Przewidywano również, że szereg linii odgałęzień (w tym linie między Karuizawa i Naoetsu, Gifu i Taketoyo oraz Maibara i Tsuruga) zostanie zainstalowanych w celu zagospodarowania obszarów poza głównym korytarzem linii wschód-zachód.
Zgodnie z powyższą decyzją Japońskie Koleje Państwowe przystąpiły do budowy głównej linii Nakasen-do i związanych z nią odgałęzień (do transportu materiałów).
Daty otwarcia różnych linii w tym okresie zostały podane w następujący sposób:
10 marca 1882 r. otwarto odcinki linii odgałęźnej między stacją Nagahama a Yanagase oraz między Todoguchi (jak to tymczasowo nazwano) (później przemianowane na Todonishiguchi) i Kanegasaki (obecna stacja Tsugaminato).16 kwietnia 1884 r. otwarto odcinek linii odgałęźnej między Yanagase i Todonishiguchi (nazwa czasowa).25 maja 1884 r. otwarto odcinek linii odgałęźnej między stacją Ogaki a Nagahamą (której część została przerwana po otwarciu całej linii Tokaido).15 października 1885 r. otwarto odcinek głównej linii między Takasaki a Yokokawą (prefektura Gunma).1 marca 1886 r. otwarto odcinek linii bocznej łączącej stacje Taketoyo i Atsuta z przystankiem na stacji Obu.25 kwietnia 1886 r. otwarto odcinek linii odgałęźnej łączącej Atsuta ze stacją Ogaki (która biegła między Taketoyo i Kanegasaki z przystankiem w Tsuruga).19 lipca 1886 r. rząd Meiji zdecydował o zmianie głównej trasy wschód-zachód na biegnącą wzdłuż Tokai-do Road.
W rzeczywistości rozpoczęto badanie i rozpoczęto budowę w niektórych obszarach, ale tereny górskie, takie jak przełęcz Usui-toge, stanowiły poważniejsze wyzwanie niż przewidywano, przez co nieuniknione stały się różne komplikacje, takie jak opóźnienia w pracy, przekroczenie kosztów i ograniczenie przepustowości po otwarciu. Wraz z narastającą rewolucją przemysłową i napiętymi sprawami międzynarodowymi konieczne stało się wczesne ukończenie głównej linii wschód-zachód i zwiększenie ładowności. Ponieważ główna linia nie przechodziła przez Nagoyę, burmistrz tego dużego miasta zaniepokoił się możliwością jego ewentualnego upadku bez dostępu do linii kolejowych, tym samym rozpoczynając współpracę z rządem w celu zmiany trasy na plan Tokai-do.
Główna linia została konsekwentnie zmieniona na trasę Tokai-do, gdzie teren był w większości stosunkowo płaski, co umożliwiało szybkie ukończenie budowy nawet przy ówczesnym poziomie technologii, i natychmiast rozpoczęto prace nad ukończeniem projektu w czasie inauguracji sejmu cesarskiego w 1890 roku.
1 lipca 1889 roku otwarta została cała długość głównej linii Tokaido między Shimbashi (która później została nazwana Shiodome) a stacją Kobe (Prefektura Hyogo).
Spośród odcinków kolejowych zbudowanych jako część głównej linii Nakasen-do, linia łącząca Ogaki i Kioto przez Kusatsu, która stanowiła zachodnią część trasy Nakasen-do, oraz odgałęzienie łączące Obu i Ogaki zostały włączone do Tokai-do. Linia. Spośród linii odgałęzień linia między Taketoyo i Obu stała się odgałęzieniem linii Tokai-do, która w 1909 roku przekształciła się w linię Taketoyo.
25 listopada 1890 zwołano inauguracyjny sejm cesarski (pierwsza sesja).
Po otwarciu Linii Tokai-do
Pojawienie się Linii Tokai-do miało znaczący wpływ na rolę Drogi Nakasen-do. Ponieważ miasto Nagoya zostało wyznaczone jako centrum administracji regionalnej opartej na scentralizowanych ramach administracyjnych ustanowionych podczas restauracji Meiji, rozwinięto sieć transportową z kołem szprychowym, z tym miastem jako jego centrum , łamiąc w ten sposób poczucie koleżeństwa między innymi gminami w głębi kraju lub na wybrzeżu.
Wzdłuż korytarza Nakasen-do na zachód od Kano-juku (Kano, Gifu City), linia Tokai-do została nowo wybudowana, zastępując oryginalną Tokai-do Road, która przecinała pasmo górskie Suzuka w prefekturze Mie na wybrzeżu Pacyfiku. Ponadto po II wojnie światowej, wzdłuż korytarza Nakasen-do na zachód od Gifu zbudowano autostradę Meishin i Tokaido Shinkansen , aby odgrywać kluczową rolę w łączeniu wschodu i zachodu.
Różne linie kolejowe, takie jak Takayama Line, Taita Line, Chuo Main Line, Shinetsu Main Line i Takasaki Line, zostały zbudowane wzdłuż trasy Nakasen-do na wschód od stacji Gifu. Niemniej jednak żadna z tych linii kolejowych nie służyła jako magistralna linia kolejowa łącząca wschód i zachód, a raczej funkcjonowała jako linie sieciowe południe-północ lub jako drugorzędne linie głównych linii wschód-zachód, łączące miasta i społeczności wiejskie w różnych regionach takie jak obszary przybrzeżne Pacyfiku (regiony Kanto i Tokai), wnętrza (region Koshin) i obszary przybrzeżne Morza Japońskiego (region Hokuriku).
W odniesieniu do obszaru pomiędzy Iwamurada-shuku i Shimosuwwa-juku, na przełęczy Wada-toge (Prefektura Nagano), nie zbudowano linii kolejowej biegnącej równolegle do drogi Nakasen-do. Od tego czasu autostrada Koshu była główną linią wewnętrznego korytarza między Tokio a Shimosuwa-machi, a nie drogą Nakasen-do (przez Takasaki City), podczas gdy ta ostatnia była głównym nurtem dla obszaru na zachód od Shimosuwa .
Plan budowy głównej arterii łączącej regiony Kanto i Kinki wzdłuż Nakasen-do Road, a nie Tokai-do Road, pojawił się ponownie jako Narodowy Projekt Rozwoju Autostrad po latach pięćdziesiątych. Droga ekspresowa Chuo została w większości zbudowana wzdłuż autostrady Koshu i biegnie równolegle do drogi Nakasen-do w regionie Tono w prefekturze Gifu. Formalnie obejmuje autostradę Meishin Expressway (prawnie nazywaną linią Chuo Expressway Nishinomiya), która biegnie równolegle do drogi Nakasen-do będącej główną arterią wschód-zachód łączącą Tokio z miastem Nishinomiya. Korytarz Nakasen-do jest wizualizowany jako główny plan budowy nowej głównej linii łączącej Tokio i Osakę. Chuo Shinkansen , który odegra rolę obwodnicy dla Tokaido Shinkansenma zostać wybudowany wzdłuż autostrady Koshu i drogi Nakasen-do również we wnętrzach.
Dziedzictwo historyczne
W przeciwieństwie do obszarów wzdłuż Tokai-do Road, które przeszły gwałtowną transmutację z powodu różnych czynników, takich jak szybki wzrost gospodarczy po Meiji i naloty podczas II wojny światowej, autostrady i miasta z okresu przed Edo zostały stosunkowo dobrze zachowane w obszarach wzdłuż drogi Nakasen-do. Po okresie wysokiego wzrostu gospodarczego nasilił się ruch na rzecz aktywnej ochrony tych starych autostrad i miasteczek pocztowych.
Szczególnie dobrze znane są Tsumago-juku (wskazany w 1976 r.) i Narai-juku (wskazany w 1978 r.) w prefekturze Nagano, które zostały wyznaczone jako obszary ochrony grup budynków zabytkowych. Dodatkowo każde z dawnych miasteczek pocztowych posiada własne muzeum historyczne i inne związane z nim atrakcje turystyczne.
Na przełęczy Torii-toge (Prefektura Nagano) położonej pomiędzy Narai-juku i Yabuhara-juku, oddzielającej Morze Japońskie (system rzek Shinano) od Oceanu Spokojnego (system rzek Kiso) i przełęcz Magome-toge położoną między Tsumago-juku i Magome-juku, obecnie trwają prace konserwacyjne mające na celu przekształcenie ścieżek w ścieżki przyrodnicze.
Mówi się, że około 30 daimyo korzystało z drogi Nakasen-do, aby podróżować w systemie Sankinkotai (system, w którym feudałowie w okresie Edo musieli spędzać co drugi rok w Edo). Domena Kaga, która miała największy obszar wśród daimyo , miała swoje kamiyashiki (stałe miejsce zamieszkania daimyo) w Edo w rejonie Hongo (Bunkyo Ward) na Nakasen-do Road i jej shimoyashiki (daimyo podmiejskiej rezydencji) w Itabashi-juku. Własność kamiyashiki domeny Kaga w Edo została następnie przekształcona w kampus Uniwersytetu Tokijskiego od czasów Ery Meiji. Obecny kampus Uniwersytetu Tokijskiego Hongo stoi w związku z tym w kierunku Trasy 17. Ponadto zachowano Akamon (Czerwona Brama) głównej rezydencji Domen Kanazawa w Edo, która stoi naprzeciwko starej drogi Nakasen-do, i jest ona wystawiona jako ważna własność kulturowa .
Droga Nakasen-do była wykorzystywana jako tło dla różnych dzieł literackich. Pochodzący z Magome Toson Shimazaki napisał historyczną fabułę Yoake-mae (Przed świtem), której tłem jest jego rodzinne miasto. Pomniki takie jak Toson Memorial Museum zostały zbudowane w obecnym Magome-juku.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz