W okresie Song panowała znaczna różnorodność ubiorów, a mody zmieniały się często; niemniej dwa podstawowe czynniki miały wpływ na ubiór: pora roku i status społeczny. Węgiel, używany do ogrzewania domów, był drogi i często go brakowało, używano więc ciepłych ubrań z dodatkową, jedwabną podszewką i płaszczy lamowanych futrem. Ulubionym materiałem warstw zamożnych był jedwab, a na specjalne okazje przywdziewano szaty jedwabne szaty zdobione złotym brokatem. Ubodzy często używali konopnego płótna, ale bawełna była także często wykorzystywana, zwłaszcza na południu Chin. Niższe warstwy, miejskie i wiejskie, ubierały się podobnie, a typowymi kolorami były biały i czarny; podobna jednolitość stroju cechowała warstwy wyższe. Bogacze i członkowie elit społecznych przestrzegali przyjętych reguł dotyczących stroju, w szczególności w sytuacjach rytualnych. Wśród klas wyższych, każda warstwa odróżniała się od innych (niższych i wyższych) kolorem i specyficznymi zdobieniami szat, kształtem i rodzajem nakryć głowy, a nawet stylem pasa. Szczególnie w początkowym okresie dynastii, zasad tych przestrzegano bardzo uważnie.
Z czasem jednak linie podziałów zaczęły się zacierać, a np. purpura, niegdyś zastrzeżona dla urzędników trzeciej i wyższych rang, rozpowszechniła się wśród wszystkich urzędników, którzy nosili szaty w tym kolorze bez względu na rangę. Do stopniowego zaniku zasad regulujących wygląd szat ceremonialnych, przyczyniły się nie tylko sprzeciwy młodszych rangą urzędników, lecz także postępowanie bogatszych kupców, przywdziewających stroje dawniej zastrzeżone dla elit urzędniczych. Mimo to, różnice między urzędnikami a bogatymi kupcami i przedsiębiorcami pozostawały widoczne: urzędnicy wyróżniali się długimi szatami, sięgającymi ziemi, podczas gdy kupcy z reguły nosili bluzy sięgające za pas oraz spodnie. Spodnie i nogawice pojawiły się w Chinach w okresie Królestw Walczących ok. IV w. p.n.e. i używali ich nie tylko kupcy; były one elementem munduru każdego żołnierza, a także nosił je gmin.
Większość mężczyzn goliła twarz całkowicie, ale bokobrody i „bródki hiszpańskie” były popularne wśród żołnierzy, oficerów i profesjonalnych zawodników chińskich sztuk walki, jako znak „męskości”.
Główną różnicą między strojem męskim i damskim było zapięcie: męski zapinał się na prawo, a damski na lewo. Kobiety za czasów dynastii Song nosiły długie suknie, kaftany sięgające kolan, a także spódnice i koszule z długimi i krótkimi rękawami. Na przechadzkę poza domem, damy z bogatych rodzin narzucały na ramiona purpurowe szale. Damy upinały fryzury (np shuangya ji) szpilkami do włosów i grzebieniami, a księżniczki, konkubiny cesarskie, i żony urzędników i bogatych kupców ubierały srebrne i złote diademy w kształcie feniksów i kwiatów.
Chińczycy czasów Song nie wychodzili z domu boso i zawsze nosili jakieś nakrycie głowy. Sklepy w miastach specjalizowały się w konkretnych typach kapeluszy, np. w czapkach ze spiczastymi szczytami, a także w pasach i przepaskach. Tylko buddyjscy mnisi golili głowy i chodzili bez kapeluszy i żadnego innego nakrycia głowy. Wśród obuwia, można było wybierać między skórzanymi butami (zwanymi „naoliwionym obuwiem”), drewnianymi i konopnymi sandałami; można też było kupić droższe pantofle jedwabne. Z tego okresu popularne były stroje typu: moxiong + beizi + ruqun + baidiequn dla pań a panowie ubierali się w yichang + yishang + dachang + dongpo jin.
Beizi ( 褙子 ) noszony za czasów dynastii Północnej Song
Shuangya Ji - fryzura popularna w czasach dynastii Tang - Song wśród niezamężnych młodych dziewcząt
Poniżej sposób wykonania:
Stroje letnie
Moxiong + beizi + baidiequn
Tradycyjna chińska bielizna na klatkę piersiową noszona z Hanfu - konkretnie Beizi (górne zdjęcie) i Ruqun.
Przykład stroju weselnego
Yichang + Dachang (szata z otwartym frontem) w stylu dynastii Tang i Song
Lanshan (formalny strój dla uczonych).
Niebieska Beizi/kurtka noszona na Yishang (top + spódnica).
Poniżej wariacja stroju z Dongpo Jin. Ten styl kapelusza rozszerza się u góry niż u podstawy, jest dość wysoki i ma klapy przymocowane u dołu i otwarte u góry.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz