Mit o piekielnej kurtyzanie
Pani miała na imię Jigoku-tayu. Znamy już znaczenie słowa tayu (kurtyzana), a słowo jigoku oznacza piekło. Łatwo ją rozpoznać po jej kimonie, namalowanym ze scenami z zaświatów; lub orszak kurtyzany to szkielety, duchy, demony podziemi. Tak więc nazwa Jigoku została zaktualizowana w sztukach wizualnych. Istnieją jednak powody, by sądzić, że ta (dosłownie) kolorowa mitologizacja jest późniejszym przemyśleniem. Termin jigoku w odniesieniu do yujo oznaczał kobietę, która pracowała indywidualnie, nie zawierając umowy z właścicielem domu zabawy. Być może to właśnie taka kobieta była pierwowzorem kurtyzany z legendy.
Jigoku-tai prowadził poetycką korespondencję z jednym z najjaśniejszych przedstawicieli buddyzmu zen, opatem świątyni Daitoku-ji - Ikkyu Sozonem. Wiadomo, że Ikkyu spędzał dużo czasu w zabawnych dzielnicach; zachowały się również jego malowane i kaligraficzne zwoje, w tym te przeznaczone na prezenty dla kobiet, ale imię Jigoku-tayu nie pojawia się w tym kontekście.
Legenda o niej w ogólnych zarysach jest następująca:
Pewnego dnia Ikkyu, jak zwykle, przybyła do wesołego domu, w którym pracowała owa dama i zaczęła tańczyć z innymi kurtyzanami. Jigoku-tayu usłyszał dźwięki shamisen i koto, klaskanie w dłonie, wielogłosowy śmiech.
Wyjrzała zza ekranu, aby zobaczyć, kto tak się bawi. Ale - o zgrozo! - zobaczyła słynnego mnicha, który tańczył w otoczeniu szkieletów. To zrobiło na kurtyzanie tak wielkie wrażenie, że została uczennicą Ikkyu i zbliżyła się do osiągnięcia Oświecenia.
Kolorowy taniec Ikkyu ze szkieletami nawiązuje do znacznie starszej legendy związanej z życiem Buddy: kiedy książę Siddartha wyruszył, by opuścić pałac i zostać ascetą, przeszedł przez pokój, w którym spały pokojówki – i wydawało się, że mu, że był na cmentarzu. We wczesnym buddyzmie kobiece ciało jest symbolem nieuchronnej śmierci i późniejszego odrodzenia; jak widać, ta symbolika pozostała aktualna nawet po ponad dwóch tysiącach lat
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz