 |
| geiko z Ganrin-in w Narze |
Kyoto maiko jest jednym z najpopularniejszych symboli Japonii i jest tak charakterystyczny, że służy jako wzór ujednoliconego wyglądu gejszy. Ale niedaleko Kyoto leży prawdziwy skarb: mała, jednodomowa dzielnica gejsz w Nara, bogata w kulturę, tradycje i nadzieję na świetlaną przyszłość. Zajrzyjmy do środka.
Miasto Nara ma ważną pozycję w historii Japonii: zostało ustanowione jako stolica kraju przez cesarzową regentkę Genmei i nadało nazwę całemu okresowi w latach od 710 do 794r, aż do przeniesienia stolicy do Nagaoka-kyo, a następnie do Heian-kyo. Nie mniej nadal stolica prefektury Nara w regionie Kansai, Nara pozostaje centrum handlu i rządu, a także skarbnicą zabytków kultury i wspaniałej scenerii. Od okresu Edo znaczenie handlowe Nary spadło i przeniosło się do dobrze prosperującego sąsiada Osaki. Ale nie można zaprzeczyć historycznemu znaczeniu Nary.
Chociaż Kyoto zachwyca każdego dnia, odsłaniając swoje tradycje i historię, zawsze jestem podekscytowana, gdy znajduję dzielnicę o których mogę Wam opisać a że nie zawsze jestem w stanie zdobyć informacje, gdyż bywa ciężko z materiałem, to zwykle gdy się już poddaję trafia mi się odpowiednia strona jakby tylko czekała na odkrycie, jednak wracajmy do postu.
Ganrin-in (元林院) jest ostatnim hanamachi pierwszej stolicy kraju. Jest tu jedna herbaciarnia i okiya o imieniu Tsuruya i prowadzona jest przez Kikuno (菊乃). Ganrin-in to obecnie bardzo spokojna okolica, pełna starych domków i wąskich uliczek. Turyści czasem się tu gubią, gdy skręcą w złym kierunku. Aż
trudno uwierzyć, że tak spokojna okolica była kiedyś tętniącą życiem dzielnicą rozrywkową z czerwonymi lampionami zawieszonymi pod dachami. Jednym z eleganckich domów na maleńkiej uliczce jest Tsuruya okiya. Tego budynku nie można przegapić, ponieważ nawet z zewnątrz ma naprawdę szykowną atmosferę.
Trudno powiedzieć, ile było gejsz przed wojną, ale Nara może być domem dla setek gejsz w czasach Meiji. Około lat 30. i 50. hanamachi Nary zaczęło się gwałtownie wyludniać, a liczba aktywnych geiko spadła do 100. Na początku lat 90., kiedy Kikuno dołączyła do okiya, wciąż był to dobrze prosperujący biznes, w wieku 15 lat. To trochę smutne, że w latach 1997-2018 każda Nara Maiko odeszła, zanim została Geiko, a wszystkie Geiko starsze od Kikuno przeszły na emeryturę.
 |
| geiko Kikuno |
Karyukai Nary jest zbudowane wokół dwóch ochaya: Tanigawa i Tsuruya oraz trzech okiya: Hayama, Ito i Ohno, ostatnia to okiya Kikuno, nazwana na cześć jej rodziny.
Kiedy miała 15 lat, wstąpiła do karyukai jako Shikomi i Minarai. W tym okresie pozwolono jej siedzieć na ozashiki, ale obserwowała tylko podczas ćwiczeń seiza. Po ukończeniu gimnazjum w 1990 roku misedashi miała w wieku 18 lat pod koniec lat 90., debiutując w Kikusuirō (菊水楼) ochaya. Pochodząca z Osaki nigdy nie myślała o zostaniu Geiko jako mała dziewczynka (co stało się faktem, ale dzięki kontaktom z ciotką, która prowadziła wówczas Tsuruya ochaya), zaczęła swój trening w Ganrin-In, kagai Nary.
 |
| Kikuno, ok. Styczeń 1991 |
Jej terminowanie trwało pięć lat, podczas których jej napięty harmonogram i wyczerpująca nauka w szkole tańca Hanayagi, jak również w wielu innych formach tradycyjnej sztuki, doprowadziły ją do fizycznych ograniczeń, ale także wzmocniły jej pragnienie zostania znakomitym geiko. W wieku 23 lat w końcu odwróciła kołnierzyk. Postanowiła zostać Geiko tak długo, jak to możliwe, ale po kilku latach w branży wiele jej koleżanek po kolei przeszło na emeryturę. W pewnym momencie była jedyną Geiko w Nara, więc zamiast zaakceptować nieuniknioną śmierć kultury gejsz Nary, postanowiła walczyć.
Kariera maiko w tym regionie nie była już popularnym wyborem wśród japońskich nastolatków. Nawet jeśli interesowały się sztuką tradycyjną, o wiele bezpieczniej było zostać w szkole średniej iw końcu zostać pracownikiem biurowym i gospodynią domową. Ale ciotka Kikuno, poprzednia właścicielka Tsuruyi, poprosiła ją o wniesienie wkładu w umierającą kulturę tradycyjnej rozrywki Nary, a dziewczyna postanowiła spróbować. Nie miała pojęcia, że w końcu zostanie ostatnią gejszą w całym mieście.
Jak sama wspomina, w gimnazjum nie była najlepszą uczennicą, a jej nauczyciele martwili się, czy w ogóle znajdzie jakąkolwiek pracę. – O, tutaj wystarczy tylko pomalować twarz na biało, ułożyć włosy w nihongami, założyć kimono i cierpliwie siedzieć, to wszystko – powiedziała jej ciocia. Brzmiało to zabawnie i po wielu latach intensywnych treningów w najstarszej ochaya Kikusuiro Nary, Kikuno otrzymał w 1999 roku tytuł natori szkoły tańca Hanayagi (pod nazwą 花柳鷹 – Hanayagi Taka) oraz natori szkoły muzycznej Mochizuki (望月太明賀寿 – Mochizuki Tamekazu) rok wcześniej. Uzyskanie takiego wyróżnienia to rzadkie osiągnięcie i kosztowny proces — niewielu młodych geiko w Kyoto może nazywać się natori. Ale teoretycznie bycie natori powinno być głównym celem każdego tradycyjnego artysty, zwłaszcza tych, którzy zajmują się sztuką dla życia. W praktyce jest to tytuł zarezerwowany tylko dla najwytrwalszych geiko. Kikuno od 1999 roku jest natori szkoły tańca Hanayagi!
Między innymi są to tańce: Nara no Natsukashi, kouta (krótka epicka piosenka) o słynnych zabytkach i rzeczach Nary (tzw. Nara no meibutsu), Hakusen („Biały wachlarz”) a to przecież przedsmak ich repertuaru.
Ponadto Kikuno, jest pracująca geiko i okasan Tsuruya (つるや) okiya, w której mieszka ze swoimi podopiecznymi. Niestety jest jedyną (stałą, no wiecie: najdłużej pracującą) geiko, która pozostała w Nara, ale kontynuuje tradycję swoim imōto i promuję tradycyjną kulturę.
Lokalne firmy liczą na to, że nowe kandydatki Kikuno pomogą ożywić Ganrinin, znajdujące się w dystrykcie Naramachi, przyciągając turystów. Comiesięczne wydarzenia organizowane są przez grupę utworzoną w celu rewitalizacji Ganrinin, której 100 członków to prezesi firm i szefowie oddziałów w prefekturze, którzy stwierdzili: „Nie możemy pozwolić, aby kultura imprez gejsz w Nara wymarła” — powiedział jeden z prezesów firmy, który uczestniczył w imprezie. „To naprawdę przyjemność patrzeć, jak te maiko rosną”.
Sama Kikuno zaś: „Naramachi powinno być miejscem, w którym spacerująca maiko to częsty widok” — powiedziała. „Chcę, aby ludzie czuli się związani z maiko”.
Oprócz szkolenia maiko, Kikuno przywróciła na scenę tradycyjny taniec Yamato-odori i jest gospodarzem corocznego pokazu scenicznego Naramachi Hanaakari (światło kwiatów) w prefekturze Nara, gdzie na występ przybywaja gejsze z obszarów rozrywki hanamachi z prefektur Gifu i Fuki czy innych stron Japonii.
Kikuno powiedziała kiedyś, że chciałaby, aby Naramachi pozostało miejscem, w którym młodzi ludzie są inspirowani do zostania maiko, widząc ich na ulicach, tak jak ona sama to kiedyś zrobiła.
„Niektórzy ludzie lamentują, że ochaya i okiya znikają z Naramachi” – powiedziała Kikuno. „Ale podoba mi się to, że jest tu więcej nowoczesnych sklepów niż wcześniej, a po ulicach spacerują młodzi ludzie, obcokrajowcy i maiko”.
Kikuno odziedziczyła herbaciarnię swojej ciotki Tsuruya w 2007 roku jako znakomita geiko. Ale nieoczekiwanie Kikuno stał się jedynym i ostatnim geiko w Nara. Nieuchronne zagrożenie, że Ganrin-in stanie się zwykłym kawałkiem historii, uświadomiło jej, że przyszłość hanamachi zależy od mądrego wykorzystania nowoczesnego marketingu. Rozpoczęła swój życiowy projekt o nazwie przywrócenie Nara Ganrin-in hanamachi od innowacyjnego zbierania funduszy online (2015) i zebrała ponad 1 milion jenów na rewitalizację hanamachi. Chociaż Kikuno zadebiutował z Kikusuiro, nie działał już jako okiya. Uczniowie Kiku zaczęli trenować pod Tsuruya, dawniej było tylko małą herbaciarnią, teraz jedyną okiya w Narze. Maiko Tsuruyi naturalnie przyjęła herb Kikusuiro i nazwisko rodowe Kikuno, Ohno (大野).
Rozpoczął się nowy rozdział historii Ganrin-in. Aby chronić swoje dziedzictwo, Kikuno była pierwszą gejszą, która otworzyła się online dla potencjalnych klientów i wyjechała za granicę (na przykład jechała nowojorskim metrem w pełnym stroju geiko). Ponieważ działa sama, ma znacznie więcej swobody niż jej siostry z Kyoto. Pozwoliło jej to podbić świat swoimi unikalnymi rozwiązaniami biznesowymi.
Co najważniejsze, Kikuno przekształciła tradycyjny zakład w standardową firmę, a jej maiko zostały pracownikami najemnymi. Podpisują odpowiednią umowę na pierwsze trzy miesiące szkolenia i płacą ustaloną kwotę za zajęcia, wyżywienie i zakwaterowanie. Po oficjalnym debiucie stają się zwykłymi pracownikami z minimalnym dochodem w wysokości 155 000 jenów i wynajmem pokoju w wysokości 15 000 jenów. Ta innowacja w Ganrin-in przyciągnęła sporo uczniów chętnych do studiowania szkoły tańca Hanayagi pod kierunkiem Kikuno.
Właścicielka Tsuruyi rzeczywiście ma kreatywny plan przetrwania. Wiele przeszła, ale nie rezygnuje ze swojej misji. Co może być najbardziej imponujące, Kikuno zmaga się nie tylko z ekonomią, ale także z własnym zdrowiem, ale wciąż idzie do przodu. Rozwinęła u niej silną alergię skórną na biały makijaż (oshiroi), więc jest w stanie nakładać go tylko wtedy, gdy jest to absolutnie konieczne, na przykład podczas głównych występów scenicznych. Taki poziom poświęcenia jest naprawdę niezwykły. Ale będąc w stanie zobaczyć skarby bogatej kultury Nary, jestem głęboko wdzięczna Kikuno za skuteczną ochronę tej umierającej sztuki.
Zatem kochani: Przywróćmy Ganrin-in wszystkim razem, za wszelką cenę, bo jest tego warta!
Poznajcie teraz aktualnie pracująca geiko i jednocześnie okasan okiya:
Wygląd
Tradycje dotyczące ubioru wydają się być bardzo podobne do tradycji z Kyoto; Maiko nosi darari obi i wareshinobu lub ofuku, kiedy Maiko jest w fazie Sakkô, nosi Hikizuri, które jest prawie całkowicie czarne z czerwoną podszewką. Geiko noszą peruki w fryzurze geiko shimada. Jeśli chodzi o kanzashi, wydają się być w zasadzie takie same. Te podobieństwa prawdopodobnie wynikają z faktu, że Nara i Kyoto są bardzo blisko, zaledwie około 50 kilometrów od siebie.
Maiko z Nary malują płatki ich uszu na czerwono (można zauważyć małą czerwoną kropkę na uchu jak się dobrze przyjrzeć tej części ciała). Tak się ma dlatego, że uszy geiko i maiko dość łatwo czerwienieją się podczas ozashiki (właściwie cała twarz, ale jest już w całości pokryta białą farbą) z powodu zawstydzenia i alkoholu. Warto więc na wszelki wypadek pomalować uszy na czerwono. Taki zwyczaj jest unikalny dla Nary.
Szkolenie
Tym, co zdecydowanie różni się od Kyoto, jest to, że ich Maiko musi ukończyć szkołę średnią przed debiutem, więc zwykle mają 18 lat w momencie misedashi, co również powoduje krótsze praktyki. Przykładowo Kikukame była Maiko przez około dwa lata i dwa miesiące, zanim obchodziła erikae. Nie wiem, jaki jest maksymalny wiek, w którym dziewczyna może mieć erikae w Narze, ale zakładam, że jest podobny do tego w Kyoto, czyli 20, 21, może 22 lata.
Hiki-iwai
Emerytura w Karyukai nigdy nie jest zabawną okazją. Szczególnie, gdy inwestuje sie w ich kariery, odkrywa nowe aspekty stylu życia i kultury poprzez oglądanie postępów w rozwoju kariery i doświadcza się bogactwa japońskiej sztuki tradycyjnej dzięki ich poświęceniu. Sama pandemia też zabrała swoje żniwo w już i tak małym hanamachi. Więc nawet jeśli maiko tutaj są to mają zazwyczaj krótką karierę, zwłaszcza że kandydatki mają zwykle ponad 18 lat i mają bardzo krótki czas na naukę sztuki Geiko, aby zarobić na swoje dochody po ukończeniu studiów.
Przykładem jest tu Satsuki będąca na emeryturze. Ślub to bardzo radosna okazja do zerwania z profesją gejszy, mimo że pozostawia po sobie jedyną w swoim rodzaju spuściznę. To daje nam chwilę na zastanowienie. Wspomniana pandemia również ją dotknęła. Obserwowała ona pustkę ochaya, brak drogich i lojalnych patronów, stracone okazje dla swoich imouto, by doskonalić swoje umiejętności. Mogła stawić czoła temu kryzysowi dzięki swojemu nieziemskiemu urokowi, poświęceniu i ciężkiej pracy.
Jednak Satsuki wybrała inaczej.
To jest smutne, ale nie nieoczekiwane.
Wiele Hanamachi wznosiło się i upadało - podobnie jak liczba gejsz. Niektóre zginęły, niektóre są na skraju wyginięcia, niektóre odżyły. Tylko czas może powiedzieć, co stanie się w Nara i czy kiedykolwiek ponownie pojawi się długoterminowe Geiko. Sytuacja kwiatowej dzielnicy jest podobna do Gifu. W Higashi Kogan-cho jest niewielka liczba Geiko. Miały dwie maiko do debiutu w 2018 roku, ale jest mało prawdopodobne, że nadal są aktywni.
---------------------------
Dziennik wydarzeń hanamachi:
[Nie znam daty tej masowej imprezy]
- ozashiki
29 kwietnia 2023 - debiut nowej geiko Yoshiki (芳菊). Gejsza pracuję w niepełnym wymiarze godzin, gdyż udziela się też jako aktorka w Tokyo.
 |
| Nowa geiko - Yoshiki (gratulacje dla niej) |
- okolice roku 2022 - Kikunami została „awansowana” na jikata geiko w ramach podziękowania jej przed przejściem na emeryturę. Ponieważ nie przeszła na emeryturę i nadal wraca do Nary w niepełnym wymiarze godzin, nadal zachowuje rangę jikata geiko i wszystkie prawa i przywileje z nią związane ^^.
Kikunami (き く 浪) jest prawdziwą dziewczyną z Osaki. Jednak w przeciwieństwie do swoich rówieśników zawsze interesowała się sztuką tradycyjną, nie tylko popkulturą, z której słynie Osaka. Mówi płynnie po angielsku, a ta umiejętność stwarza nowe możliwości szerzenia jej głosu na arenie międzynarodowej.
Kikunami zadebiutowała zarówno w Nara, jak iw Osace w zeszłym roku, czyniąc ją pierwszą Osaka maiko XXI wieku. Jej debiut był bardzo interesujący, ponieważ odtworzyła oryginalną modę Osaka maiko. Jej włosy nie były stylizowane na nowicjusza wareshinobu , ale zamiast tego wybrano fryzurę yakko shimada (zwykle zarezerwowaną tylko dla seniorów maiko). Obi był zawiązany w stylu yagiccha , a nie jak zwykłe darari węzeł. Jej pseudonim sceniczny jest również nieco inny, ponieważ kiku jest pisane hiraganą, a nie kanji chryzantemy. Ale odkąd oddział Tsuruya w Osace został zamknięty, Kikunami nadal pracuje wyłącznie w Nara.
 |
| Po prawej ;) |
- 31 października 2021 - maiko Kikumame przeszła na emeryturę. Z jej nie klasycznych umiejętności, który był inny niz shamisen, było granie na fortepianie.. Marzeniem jej było zostać nauczycielką gry na fortepianie. Jej onessan była Kikuno.
 |
| Emerytowana - maiko Kikumame |
 |
| Ofuku maiko Kikumame |
- rok 2020 - początek czerwca (nie znam pełnej daty) maiko Kikunami zaczyna swój drugi rok
- 9 marzec 2020 - pierwszy rok maiko Kikumame
- listopad 2019 - maiko Kikue w ofuku
- listopad 2019 - maiko Kikue przed Tsuruyą
- 7 września 2019 - emerytura geiko Kikukame
- 9 czerwca 2019 odbył się debiut Kikunami
 |
| Przygotowania do debiutu |
- maj 2019 - Geiko Kikukame z maiko Kikumame
- 9 marzec 2019 - misedashi Kikumame, która pochodzi z Togane w prefekturze Chiba
- 11 listopada 2018 - Pierwsze erikae w Nara od 22 lat obchodzone przez świeżego geiko, Kikukame (菊亀) z Ohno okiya w Ganrinin hanamachi w Nara. Podczas gdy prawie wszystkie geiko noszą kurotomesode dla swoich erikae, Kikukame oszołomił wszystkich białym iromontsuki hizuri z białymi chryzantemami
- wrzesień 2018 - geiko Kikukame (Tsuruya Okiya) ze swoją imouto maiko Kikue
- czerwiec 2018 - geiko Kikukame i maiko Kikue
- 3 maja 2018 - miała swoje misedashi maiko Kikuno
- 3 maja 2018 - misedashi maiko Kikue
- 20 kwiecień 2018 - geiko Kikukame
- 6 kwiecień - geiko Kikukame z shikomi
- 25 styczeń 2018 - geiko Kikukame
- styczeń 2018 - geiko Kikukame
- styczeń 2018 - erikae geiko Kikukame
 |
| Standardowe formalne kimona są czarne ale Kikukame kultywuje nieco inne tradycje niż jej siostry z Kyoto. |
 |
| Geiko Kikuno i Kikukame w świątyni buddyjskiej |
- grudzień 2017 - maiko Kikufuku (która prawdopodobnie jest już na emeryturze)
- grudzień 2017 - emerytura maiko Kikukano (samo zdjęcie pochodzi z listopada)
- sierpień 2017 - maiko Kikukame, Kikufuku i Kikukano
- sierpień 2017 - taniec maiko Kikufuku i Kikukame. W tle maiko Kikukano.
 |
| geiko Kikuno z maiko Kikukano |
- 24 czerwca 2017 r. - debiut maiko Kikufuku
- maj 2017 - Po lewej Kikufuku, po prawej Kikukano
- marzec 2017 - maiko Kikukame
- 2017 - Kikunao, Kikukame i shikomi Kikufuku
- 2017 - (dokładna data nie jest mi znana) - W domu i poza domem: Kikuno, jej uczennica maiko i trzy inne gejsze z prefektur Kochi i Ehime udały się do Nowego Jorku, aby promować kulturę gejsz i przyciągnąć nowych klientów.
- grudzień 2016 - gwiazdka / maiko Kikukame
- listopad 2016 - maiko Kikukame
- sierpień 2016 - maiko Kikukame
- kwiecień 2016 - maiko Kikukame
 |
| Herb rodowy Tsuruyi |
- luty 2016 - maiko Kikukame
- styczeń 2016 - Plakat wydarzenia, które odbyło się w lutym 2016. Na plakacie: Geiko Kikuno, Maiko Kikukame i Kikuzuru
 |
| Z plakatem: Geiko Kikuno i Maiko Kikukame |
- 1 listopad 2015 - debiut maiko Kikukame
 |
| Od lewej: Kikuno, maiko Kikukame i maiko Kikuzuru |
 |
od lewej: Kikuzuru, Kikukame i Kikuno |
- listopad 2015 - maiko Kikukame
- lipiec 2015 -maiko Kikuzuru
- 28. marzec 2014.- debiut Yumeno i późniejsza emerytura po kilku dniach od debiutu (prawdopodobnie tak się stało, gdyż więcej zdjęć nie ma)
 |
| Geiko Kikuno i maiko Yumeno |
- lipiec 2012 - maiko Kikuchie
- kwiecień 2012 - od lewej: Kikuno (菊乃), Chika (千賀), Kikuya (菊弥), Hinagiku (雛菊)
- kwiecień 2012 - od lewej: Kikuchie, Chika, Kikuya, Hinagiku.
- luty 2012 - maiko Kikuchie
- styczeń 2012 - zdj.1 Kikuya / zdj.2 Suzugiku
- wrzesień 2010 - maiko Kikuchie
- kwiecień 2010 - maiko Kikuchie
- styczeń 2010 - maiko Kikuchie
- grudzień 2009 - maiko Kikuchie
- 1 listopad 2009 - debiut Kikuchie
- maj 2009 - Maiko Kikuya
- lipiec 2008 - shikomi Kikue z maiko Kikuwaka
- listopad 2008 - maiko Kikuwaka
- listopad 2008 - maiko Kikuya i Kikuchie
- 7 październik 2008 - debiut Kikue (菊愛) jest energiczną rodowitą Ehime i niezwykle uroczą, ciepłą i żywiołową osobowością dziewczyny z sąsiedztwa. Zdobycie najpierw regularnej wiedzy nie jest powszechną praktyką w kagai, ponieważ większość okiya z Kyoto oficjalnie nie przyjmuje uczniów starszych niż 16 lat. To był główny powód, dla którego Kikue znalazł ośrodek szkoleniowy poza Kyoto. Na szczęście Kikuno dostrzegł jej potencjał podczas rozmowy kwalifikacyjnej i Kikue rozpoczęła kurs tańca.
- lipiec 2007 - maiko Kikuwaka
- czerwiec 2007 - maiko Kikuwaka
- rok 1932 - maiko na moście Eya
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz