Tradycyjny dom Sumbanese (Sumbanese uma mbatangu , „dom ze szczytem”) odnosi się do tradycyjnego domu ludu Sumba z wyspy Sumba na Małych Wyspach Sundajskich w Indonezji. Dom Sumbanese charakteryzuje się wysokim centralnym szczytem na dachu i silnym związkiem z duchami lub marapu.
Dom
Wyspa Sumba obejmuje kilka grup kulturowych i językowych, jednak wszystkie mają wspólne dziedzictwo architektoniczne. Animizm jest silny w społeczeństwie Sumbańczyków. Ich rdzenna religia skupiała się na marapu. Marapu obejmuje duchy zmarłych, świętych miejsc, pamiątek i instrumentów używanych do komunikowania się ze światem duchów. Koncepcja ta wpływa na przestrzeń architektoniczną w obrębie domu Sumbanese i wioski Sumbanese. Istnieją dwa główne domy ludu Sumbanese. Najbardziej charakterystycznym domem Sumbanese jest uma mbatangu („dom ze szczytem”) we wschodniej Sumbie, który ma wysoki centralny szczyt. Ten dach jest pokryty strzechą alang-alangi jest nieco podobny do centralnego szczytu jawajskiego joglo, chociaż jest znacznie bardziej wysoki. Największy szczytowy dom Sumbańczyków jest znany jako uma bungguru (sumbański „dom wspólnoty”). Dom jest głównym domem klanu, w którym odbywają się ważne rytuały związane z jednością klanu, np. ceremonie zaślubin, pogrzeby itp. Duży dom jest jednocześnie stałym miejscem zamieszkania najstarszej osoby we wsi. Innym typem domu jest uma kamadungu („łysy dom”), który nie zawiera centralnego szczytu. Dom bez szczytu nie jest uważany za „gorący” do rytuału, dlatego są one również znane jako uma maringu lub „fajny dom”.
Podstawowy dom Sumbanese ma kwadratowy układ. Ten układ może mieć wymiary od 5 x 5 metrów do 15 x 15 metrów. Cztery główne słupy podtrzymywały szczyt dachu domu, słupy te są nasycone mistyczną symboliką. Dom Sumbanese może pomieścić jedną rodzinę lub kilka rodzin wielopokoleniowych. Po lewej i prawej stronie domu znajdują się dwa wejścia. W domu sumbańskim nie ma okna, wentylację krzyżową zapewniają małe otwory w ścianie, która jest wykonana z plecionych gałązek palmowych, pochwy areki lub – wśród bardzo bogatych – bawolej skóry. Rogi bawołów często zdobią ściany, przypominając o dawnych ofiarach.
Tradycyjna wioska Sumbanese jest zwykle położona na wzniesieniach, a domy (uma) tworzą dwa lub więcej rzędów po obu stronach centralnego placu. Centralny plac jest ustawiony w linii północ-południe i zawiera megalityczne grobowce i inne święte obiekty, ogólny wpływ jest taki, że domy ludzi Sumba przeplatają się z grobowcami.
Budowa
Dom klanu Sumbanese to w dużej mierze konstrukcje z drewna i bambusa, przy czym bambus jest częściej używany po zachodniej stronie wyspy Sumba niż na wschodzie. Pnie drzew to cztery główne słupki domów i inne elementy nośne. Tylko niektóre gatunki twardego drewna są zarezerwowane do budowy specjalnych domów przodków ( uma marapu). Ściany wykonane są z paneli plecionego bambusa lub plecionego liścia kokosa. Podłogę stanowią całe łodygi bambusa. Dach pokryty jest gęstą strzechą z trawy alang-alang, przywiązaną liściem kokosowym do łat zrobionych z sadzonek.
Układ i marapu
Przestrzeń w domu Sumbanese jest podzielona na trzy części: górną, środkową i dolną. Górna przestrzeń (z grubsza obszar dachu o wysokim nachyleniu) to miejsce, w którym przechowywane są święte pamiątki. Ta górna przestrzeń jest miejscem, w którym rezyduje marapu . W górnej przestrzeni odbywają się ofiary pokarmowe i inne rytuały skierowane do przodków. Tylko starsi mężczyźni mogą wejść do tej skądinąd pustej części budynku, a nawet to jest rzadka okazja. Środkowa przestrzeń domu Sumbanese to miejsce, w którym odbywają się przyziemne czynności, podczas gdy dolna przestrzeń (przestrzeń pod domem) to miejsce, w którym trzymane są zwierzęta gospodarskie, takie jak kurczaki i świnie.
Kolejnym podziałem przestrzeni jest wykorzystanie koncepcji przestrzeni prawej lub lewej (widzianej z zewnątrz elewacji frontowej). Przestrzeń po prawej stronie jest uważana za męską, podczas gdy lewa za kobiecą. Prawa strona domu, zwana „dużym (głównym) piętrem domu” ( kaheli bokulu ), jest w dużej mierze zarezerwowana dla rytuałów i innych spraw publicznych prowadzonych przez mężczyzn. Lewa strona domu nazywana jest „chłodną podłogą domu” ( kaheli maringu ); i wiąże się z kobiecymi czynnościami domowymi, takimi jak przygotowywanie posiłków, spożywanie posiłków i spanie (proste przedziały do spania są zbudowane wzdłuż lewej ściany). W społeczeństwie Sumbańczyków kobiety są uważane za „właścicielki domów” ( mangu umangu), ponieważ spędzają więcej czasu w domu niż mężczyźni. Z drugiej strony mężczyźni są związani z zewnętrznością i zewnętrznymi stosunkami między klanami oraz komunikacją z istotą duchową. Podobnie, drzwi z przodu po prawej stronie są zarezerwowane dla mężczyzn, podczas gdy te po lewej stronie z tyłu są zarezerwowane dla kobiet; każdy prowadzi do nieco niższej werandy i na zewnątrz.
Dualizm prawo-lewo i przód-tył są dodatkowo odzwierciedlone na czterech głównych słupkach dachu. Te cztery słupy podtrzymywały szczyt dachu. Pośrodku tych czterech głównych słupków znajduje się palenisko. Podczas budowy pierwszeństwo ma prawy przedni słupek, następnie prawy tylny, lewy tylny i lewy przedni. Przedni prawy słupek nazywany jest „postem wróżbiarskim” (kambaniru uratungu), nazwa ta związana jest z kilkoma rytuałami związanymi z marapu. Ktoś zapyta, czego chce marapu, i pozna odpowiedź, wbijając włócznię w przedni prawy słupek. Będąc najważniejszą częścią domu, przednia prawa część domu jest również miejscem, w którym Sumbańczycy trzymają zmumifikowane zwłoki. Zwłoki te układane są w pozycji siedzącej zwrócone w stronę głównego (prawego przedniego) słupa, podobnie jak kapłan wykonujący czynności rytualne.
Tylny prawy słupek jest znany jako „słupek, który dzieli” (kambaniru mapaberingu), ponieważ to tutaj ludzie dokonują rzezi i dzielą mięso zwierząt ofiarnych. Lewy przedni słupek nosi nazwę „słupka, który nabiera ryż” (kambaniru mataku), ponieważ w tym miejscu kobiety przygotowują ryż przed podaniem go przez specjalny otwór księdzu, który formalnie ofiarowuje jedzenie marapu w prawa przednia część domu. Tylny lewy słupek nazywany jest „słupem, który karmi kurczaki i świnie” (kambaniru matungu uhu wei, pani manu), łącząc obszar z opieką nad zwierzętami składanymi w ofierze marapu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz