Portowe miasto Nagasaki na wyspie Kyūshū miało dwie główne Hanamachi na początku XX wieku:
- Maruyama Hanamachi
- i Inasa Hanamachi - zamknięte.
Geikoshi po raz pierwszy pojawił się w Nagasaki w połowie ery Edo. W tym czasie prostytutki w Maruyamie pełniły rolę gospodyni imprezowych. Niektóre prostytutki zainspirowały się Geikoshi podróżującym z Osaki i zaczęły pokazywać występy „koto” i „shamisen” na imprezach. Owe hostessy stworzyły bazę przemysłu gejsz w Nagasaki.
W epoce Meiji (1868-1912) Geikoshi zaczął organizować biura Kemban. Biura pełniły rolę pomostu pomiędzy Okiya a restauracjami przy przygotowywaniu aranżacji Geikoshi. Na początku Showa (lata trzydzieste XX wieku) organizacja Kemban osiągnęła swój szczyt. W obszarze Nagasaki Maruyama znajdowały się trzy biura Kemban (Maruyama-Higashi, Maruyama-Minami i Maruyama-Minami Kuruwa) oraz cztery biura w centrum miasta (Nagasakimachi, Inasa, Izumomachi i Tomachi), które zarządzały kilkoma setkami Geikoshi.
W szczególności Maruyama-Higashi i Nagasaki-Machi były wiodącymi biurami Kemban. Rywalizowali ze sobą w umiejętnościach wykonawczych i wyprodukowali szereg świetnych Geikoshi.
Scena „Hatsuhiki (pierwszy występ w Nowym Roku)” w Show 30's (1955-1964), czyli tętniącym życiem okresie po II wojnie światowej, kiedy wielu Geikoshi rywalizowało, by pochwalić się swoimi umiejętnościami wykonawczymi. Po drugiej wojnie światowej organizacja Kemban skurczyła się, ale utworzono Nagasaki Geinokai (Stowarzyszenie Wykonawców), a dwa pozostałe biura Kemban stały się rdzeniem nowej organizacji. Populacja Geikoshi wzrosła do około 100 osób.
Po okresie wysokiego wzrostu gospodarczego w latach 40. Showa (1965–1975), Okiya została zniesiona na początku lat 50. (koniec lat 70.) w Nagasaki. Przyspieszyło to upadek przemysłu gejsz w Nagasaki. Mniej więcej w tym czasie Nagasaki Geinokai zmieniło nazwę na Nagasaki Kemban i zaczęło zarządzać Geikoshi, w tym przydziałami, wysyłką i fakturowaniem.
W epoce Heisei (1989-) populacja Geiko stale malała, ale w ostatnich latach zadebiutowały nowe Geikoshi, a ok. 16 (dane z 2020 roku) Geikoshi jest obecnie zarejestrowanych w Nagasaki Kemban i wspiera tradycyjny przemysł.
Kiedyś biura Kemban znajdowały się w różnych miejscach na Kiusiu. Jednak Hakata Kemban w Fukuoce i Nagasaki Kemban to jedyne dwa działające obecnie biura. Te dwa Kembany ciężko pracują, aby chronić przemysł gejsz w dzisiejszych czasach.
Co miesiąc w drugim tygodniu bierze się udział w zajęciach z nauczycielem w szkole. W Nagasaki tradycją jest, że wszystkie Geiko, Tachikata i Jikata wszystkich stopni ćwiczą razem. Zapewnia to dość płynne działanie.
Obecnie w Nagasaki pracują tylko Geiko. Jednak etapy kształcenia gejsz wyglądają analogicznie tak samo co w Tokyo, czyli hangyoku i geiko.
Z ciekawostek: Dzielnica Maruyama słynie z bajecznych kimon.
A teraz czas na szybki przegląd, w której nie może zabraknąć tu opowieści o Aihachi:
Gejsza Aihachi z Nagasaki (1890)
Aihachi (prawdziwego imienia nie znam) została sprzedana do życia gejszy jako młoda dziewczyna ze zubożałej wioski rybackiej, ale stała się wybitną artystką gry na shamisenie i wyrafinowaną kobietą, która nigdy nie zapominała o swoich skromnych początkach.
Choć nie była zamożna, dobrowolnie rozdawała swoje zarobki biednym dzieciom.
Aihachi została minarai w Suekichi okiya z Maruyama hanamachi w Nagasaki w wieku 10 lat, debiutując w wieku 17 lat jesienią 1890/1 roku, niespodziewanie została meigi (słynna gejsza) w wieku około 20 lub 21 lat. Należała do Nagasaki-Higasi Kemban i dzięki swemu niezwykłemu profesjonalizmowi od razu stała się gwiazdą. Była bezpośrednia i pełna ciepła. Kochało ją wielu.
W lutym 1931 roku nagrała dla wytwórni Victor Record dziesięć pieśni ludowych, które były popularne w okresie Edo, w tym „Bura Bura Bushi”, typową pieśń ludową Nagasaki, która od tego czasu stała się znana jako narodowa pieśń ludowa Nagasaki a Aihachi przyczyniła się do rozkwitu przemysłu gejsz w Nagasaki.
Film „Nagasaki bura bura-bushi” oparty na nagrodzonej Naoki powieści znanej autorki piosenek Rei Nakanishi, luźno opowiada historię jej życia.
Słynne powiedzenie w Starej Japonii brzmiało: „Szkoda, że nie mogę mieć pięknej kurtyzany z Shimabary, o zadziornym duchu kobiety Yoshiwara, ubranej we wspaniałe stroje Maruyamy podczas wystawnego ageya Shinmachi.
- 1890
- 1900
-1910
-1935
- 1949
- Maruyama Hana Festival
- 2004 - debiut Kaon 花音
- 2007 - debiut Miyogiku 美代菊
- październik 2012 - debiut Chachamaru 茶々丸
- 2014 - geiko Miyogiku
- 2014 - geiko Kikuno
- 2014/2015 - emerytura Miyogiku 美代菊
- 2015 - geiko Yuha, prawdopodobnie na emeryturze, gdyż więcej zdjęć nigdzie nie widać.
- 2015 - geiko Kikuno i Chachamaru
- geiko Kikuno - w 2011 roku była maiko w Kyoto. Mieszkała w Umeno okiya w Kamishichiken jako maiko Umechiho. Przeszła na emeryturę jako junior maiko, ale w wieku 20 lat! W tym samym roku przeniosła się do Nagasaki i zadebiutowała jako pełnoprawna gejsza.
- 2015 - geiko Kikuno
- 2015 - po prawej Otoha, po lewej nie mam pojęcia jak ma na imię
- Maj 2017 - geiko Kikuno
- 2018 - geiko Katsumaru (lewa) i Kotone (prawa)
- geiko Umegiku (tachikata)
- kwiecień 2020 - Kikuna (喜久奈), lat 18, zadebiutowała jako Geiko pod protekcją Umegiku (梅喜久). Jest pierwszą, która zadebiutowała od trzech lat w tymże roku.
- 2020 - geiko Kikuna podczas pandemii
- 2021 - powrót do pracy Chachamaru 茶々丸 (tachikata)
- 2023 - debiut Suzuhana すず華 (tachikata)
- geiko Otoha (tachikata)
- geiko Tamaha (tachikata)
- geiko Momoha (tachikata)
- geiko Sanyu (jikata)
- geiko Ruriha (jikata)
- geiko Yukimaru (jikata)
- geiko Kotone (jikata)
Ponad 100-letni dwupiętrowy drewniany budynek ma urokliwą atmosferę, a nad okapami wznoszą się czerwone latarnie z wypisanymi imionami gejsz. Z budynku dochodzą dźwięki shamisenu, a przy odrobinie szczęścia wieczorem może uda się także zobaczyć w nim gejszę.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz