Japończycy uwielbiają grupować rzeczy po trzy. Często im się to udaje, jak w przypadku trzech najpiękniejszych miejsc w Japonii, które rzeczywiście są jednymi z najpiękniejszych miejsc, jakie można odwiedzić w całym kraju, zarówno w starej, jak i nowej wersji. Ale jest też trzech największych złoczyńców okresu Sengoku: samurajowie działający w czasach niemal nieustannej wojny domowej, którzy zyskali złą sławę z powodu swego rzekomego okrucieństwa. Nikt nie twierdzi, że ci ludzie byli aniołami, ale co właściwie czyniło zawodowego wojownika złym, zwłaszcza w czasach, gdy wszyscy dookoła zabijali się nawzajem?
Matsunaga Hisahide: Złoczyńca z czajnikiem
Matsunaga Hisahide (1508–1577 ) był bliskim przyjacielem i sługą Miyoshi Nagayoshi, władcy kilku prowincji w Kansai, mającego decydujący wpływ na dwór cesarski w Kioto i szogunat. Hisahide lojalnie wykonywał rozkazy swego pana i podbijał prowincję Yamato (dzisiejsza prefektura Nara), umacniając w ten sposób swoją władzę. Kiedy jednak zmarli bracia i syn Nagayoshiego, adoptowany syn wodza, Miyoshi Yoshitsugu, został ogłoszony następcą, mimo że był za młody, by rządzić, co poważnie osłabiło pozycję klanu.
Później zaczęły krążyć plotki o tym, że Hisahide zorganizował wszystkie śmierci i sukcesję, ale nie wszyscy w to uwierzyli, łącznie z Yoshitsugu. W rzeczywistości osobiście zwrócił się do Hisahide o pomoc w zamordowaniu szoguna Ashikagi Yoshiteru, marionetkowego przywódcy wojskowego Japonii, który próbował skonsolidować władzę, co stanowiło zagrożenie dla klanu Miyoshi.
Hisahide i Yoshitsugu ostatecznie stali się wrogami, gdy pierwszy z nich walczył o kontrolę nad Yamato, a jedno z ich starć zakończyło się spaleniem Wielkiej Sali Buddy w świątyni Todaiji, co rzekomo nakazał Hisahide. Jednak podobnie jak w przypadku zabójstwa rodziny Miyoshi, nie ma absolutnie żadnych dowodów historycznych na to, że chciał on zniszczyć jedno z najważniejszych i najświętszych miejsc kultu buddyjskiego w kraju.
Niektóre źródła podają, że był to wypadek; Inni zrzucają winę na samotnego żołnierza ze strony Miyoshi. Dlaczego więc Hisahide jest teraz za to pamiętany? Może to mieć coś wspólnego z jego starciami z Odą Nobunagą. Hisahide na przemian popierał Nobunagę i walczył z nim (co było typowe dla okresu Sengoku).
Nobunaga w końcu miał dość. Zaatakował Hisahide i zażądał jego głowy. Legenda głosi, że Nobunaga pragnął również odzyskać zabytkowy czajnik do parzenia herbaty, ponieważ był zapalonym kolekcjonerem tego typu przedmiotów . Jednak w ostatnim akcie sprzeciwu Hisahide rzekomo rozbił garnek, a następnie popełnił seppuku.
Listę trzech wielkich złoczyńców stworzono najprawdopodobniej po to, aby zidentyfikować złowrogie odpowiedniki Trzech Wielkich Zjednoczycieli tamtego okresu: Odę Nobunagę, Toyotomi Hideyoshiego i Tokugawę Ieyasu. Hisahide był naturalnym kandydatem na przeciwnika Nobunagi, nawet jeśli dowody jego złych uczynków — takie jak spalenie duchowego centrum Japonii — musiały zostać spreparowane w całości.
Saito Dosan: Żmija Mino
Saito Dosan (1494–1556 ) , gubernator prowincji Mino, to kolejny rzekomy wielki złoczyńca powiązany z Nobunagą. Jego córka Nohime poślubiła Nobunagę, ale oboje nigdy nie mieli dzieci i nie byli obrazem małżeńskiego szczęścia . Jednak to nie z tych powodów Dosan znalazł się na liście.
Stosował bezwzględne taktyki, przez co zyskał przydomek „żmii Mino”, ale co z tą całą etykietką złoczyńcy? Chodziło tu raczej o jego skromne pochodzenie – zaczynał życie jako mnich, a później został handlarzem olejem. Był bardzo udany, ale zawód, który polegał na chodzeniu od drzwi do drzwi i napełnianiu beczek i garnków olejem, nie przyniósł mu wielkiego szacunku.
Dosan następnie zwrócił się z prośbą o zostanie wasalem (czyli samurajem) Nagai Nagahiro, który służył klanowi Toki, władcom prowincji Mino. Szybko awansował i zdobył zaufanie Toki Yorinari, co pomogło mu pozbyć się członków rodziny, którzy stanęli na drodze Yorinariemu do przejęcia klanu Toki. Po drodze zorganizował także śmierć Nagahiro.
Gdy Toki byli już w dobrej formie i zdestabilizowani, Dosan zaatakował i otruł młodszego brata Yorinari. Po splądrowaniu rezydencji Yorinari, wygnał swojego byłego pana i został władcą Mino na mocy aktu znanego jako gekokujo („niski pokonujący wysoki”). W jego czasach było to dość powszechne, więc po co wyróżniać akurat tego jednego człowieka?
Cóż, chociaż ich drogi nigdy się tak naprawdę nie przecięły, Dosan został najprawdopodobniej umieszczony na liście ze względu na Toyotomi Hideyoshiego, dla którego miał być złym odpowiednikiem. Podobnie jak Dosan, Hideyoshi był człowiekiem z ludu, który osiągnął władzę dzięki sile woli i ogromnemu sprytowi.
Wielu wysoko postawionych samurajów nienawidziło pomysłu kłaniania się byłemu chłopu. Jednakże Hideyoshi był postacią szanowaną i wpływową, co utrudniało bezpośrednią krytykę. Więc historia — którą pisali i pisali głównie bogaci i potężni — wymyśliła obejście tego problemu: oczernienie kolejnego wojownika, który złamał niewypowiedzianą zasadę zakazującą nisko urodzonym posiadania ambicji.
Ukita Naoie: ofiara wygody narracji?
Ukita Naoie (1529–1582 ) urodził się w skromnej rodzinie samurajów w dzisiejszej prefekturze Okayama i wiódł życie godne bohatera dramatu historycznego. Ledwo uszedł z życiem po tym, jak jego dziadek został zamordowany przez klan Shimamura. W wieku 7 lat został głową rodziny, po czym rozpoczął służbę u lokalnego lorda Urakami Munekage.
Wykonując rozkazy, poślubił córkę sąsiedniego lorda i wkrótce odkrył, że jego teść planował zaatakować Munekage wraz z klanem Shimamura. Naoie zapewnił swego pana, że nie będzie miał żadnego problemu z zabiciem teścia, jeśli uda mu się przy okazji pomścić dziadka. Otrzymał on zielone światło na posprzątanie domu. Zaatakował więc ojca swojej żony w herbaciarni, a później zniszczył klan Shimamura na polu bitwy.
Wiele lat później, najprawdopodobniej powodowany ambicją, Naoie wypowiedział wojnę swemu panu, ostatecznie wypędzając Munekage i przejmując prowincję Bizen. Zanim zmarł w zamku Okayama, przyczynił się do przyciągnięcia na swoje terytoria większej liczby kupców, poprawiając dostęp do dróg, co przyczyniło się do rozwoju Okayamy. Zmiana przynależności i zabicie teścia są często podawane jako powody, dla których uważano go za złoczyńcę, ale takie rzeczy były tak powszechne w okresie Sengoku, że nie może to być cała historia.
Po raz kolejny wracamy do historii, szukając złowrogich odpowiedników bohaterów tamtego okresu, skupiając się na powierzchownych podobieństwach i przekręcając fakty, ponieważ wszystko miało o wiele więcej sensu, gdy było symetryczne i miało wyraźnie zdefiniowanych złych i dobrych bohaterów. Naoie była bardzo metodyczną i cierpliwą wojowniczką, cechy te później przypisywano Tokugawie Ieyasu. Choć nigdy nie doszło do starcia między nimi, syn Naoie, Hideie, walczył z Ieyasu, gdy ten dopełniał podboju Japonii. To wystarczyło, aby symbolicznie połączyć te dwa fakty.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz