Krótko o zakazie naruszania prywatności gejsz

Jeśli ktoś zapytałby was o pierwsze skojarzenia z Japonią, z pewnością wymienilibyście jednym tchem, górę Fuji, samurajów i gejsze. Polowanie na Gejsze to oczywiście punkt obowiązkowy pierwszej wizyty do Japonii ;))). Wiele zwykłych ślicznych dziewczyn spacerujących po uliacach w kimonach i yukatach pada wtedy „ofiarą” rozgorączkowanych łowców zdjęć. Będą potem fotograficznym trofeum wyprawy, prezentowanym jako GEJSZA. (- co z prawdą oczywiście nie ma nic wspólnego)

Jak wygląda życie maiko z Kyoto i dlaczego „polowanie na gejsze” jest teraz zakazane? - o tym powie nam Maria Superata

- Cofnijmy się do Wigilii Bożego Narodzenia 2010 r. – mojej pierwszej wizyty w Kyoto. Wędrując niemal opustoszałymi uliczkami nocnego Gion, dostrzegłam kuszące fragmenty muzyki koto i spojrzenia właścicielek w przepięknych kimonach przez kraty, a w środku ustawiono schludnie charakterystyczne wysokie buty okobo maiko. Moją wyobraźnię natychmiast porwał tajemniczy i kuszący obraz maiko i geiko.

„Turyści, nie tylko obcokrajowcy, ale także Japończycy, są zahipnotyzowani przez gejszę z Kioto” – mówi , tłumaczka z Kioto i założycielka bloga GeishaKai. „Ten zawód jest tajemnicą od wielu lat”.

Tak tajemnicze, że łatwo zapomnieć, że pomimo ich niezwykłych doświadczeń, „geiko i maiko to po prostu normalne, ciężko pracujące kobiety z dobrymi i złymi dniami, wyczerpaniem i rozmaitymi emocjami”. Mając to na uwadze, mówi Superata, jej misją jest „wzmocnienie ich człowieczeństwa”.

Życie codzienne gejsz w Kyoto

Kyoto jest jednym z ostatnich bastionów kultury gejszy w Japonii. Przed II wojną światową liczba geiko w Kyoto wynosiła około 80 000, podczas gdy obecnie szacuje się, że w pięciu hanamachi w Kioto pracuje tylko około 300 maiko i geiko.

Superata mówi: „Obecnie nie ma zbyt wielu geiko urodzonych w Kyoto. Zazwyczaj panie pochodzą z różnych części Japonii, kończą gimnazjum i przyjeżdżają do Kyoto w wieku 15 lat, aby rozpocząć szkolenie geiko”. Maiko są szkolone przez około pięć lat przez swoją matkę okiya i starszą geiko. Wszystkie zarobione pieniądze są przekazywane matce okiya, która kontroluje finanse i wszystkie drogie kimona, ozdoby do włosów i dodatki, które noszą maiko. Wszystkie maiko i geiko należące do tego okiya mają podobne imiona, ponieważ imię maiko jest częściowo zaczerpnięte od jej siostry geiko.

Dla młodych kobiet szkolących się na maiko godziny pracy są długie, a prywatność i czas wolny są ograniczone. Spędzają dni na nauce shamisen, tańca i klasycznych japońskich sztuk, a wieczory na występach i zabawianiu. Od osób spoza Kyoto również oczekuje się opanowania dialektu Kyoto. W przeciwieństwie do geiko, maiko muszą używać własnych włosów do wymyślnych fryzur (jest ich kilka w zależności od wieku i etapu nauki), które są układane raz w tygodniu u fryzjera.

Niektórzy turyści płacą znaczną sumę za „metamorfozę” maiko w jednym z licznych studiów henshin; jeśli zobaczysz maiko leniwie przechadzającą się ulicami Gion w ciągu dnia, a zwłaszcza te, które chętnie zatrzymują się, aby zrobić zdjęcia, jest bardzo prawdopodobne, że jest to turysta.

Około godziny 17:45 maiko przemieszczają się uliczkami Gion niczym eleganckie motyle w drodze na spotkania w najbardziej ekskluzywnych herbaciarniach Kyoto. Zatem jak widzicie, gejsze która sie spieszy to jej nie zatrzymujcie. Spóźniania na bankietach nie sa mile widziane i mogą sprawić, iż repytacja danej gejszy nie będzie najlepsza. 

Zakaz naruszania prywatności gejszy

Połącz powszechną fascynację maiko i geiko z ogromnym napływem turystów zagranicznych do Kyoto, a spotkania między publicznością a artystami stały się coraz bardziej kłopotliwe. Zarówno turyści krajowi, jak i zagraniczni gonili, zatrzymywali się, rzucali się na nie, a nawet zakładali drogie kimona maiko i geiko, gdy szły na spotkania – wszystko po to, aby zrobić sobie z nimi zdjęcie.

„Może być rzeczą wątpliwą, żeby gromadzić się wokół tak młodych dziewcząt, naruszać ich prywatność lub śledzić je nocą tylko po to, żeby zrobić niewyraźne zdjęcie na nasze konto w mediach społecznościowych”.

Superata wyjaśnia: „Geiko i maiko nie mogą zatrzymywać się, aby zrobić zdjęcia, gdy są jeszcze w trakcie swojej zmiany roboczej. Gdy idą (lub nawet biegną) między herbaciarniami z jednego spotkania do drugiego, czas ucieka. Z szacunku dla klientów, którzy płacą za podróż z jednego miejsca do drugiego, geiko i maiko nie mogą spóźnić się na bankiety. Niezwykle trudno jest poruszać się wąskimi uliczkami Gion, mając na sobie ten konkretny strój i będąc zatrzymywanym przez tłumy turystów. Niektóre geiko i maiko również nie lubią być fotografowane. Może być wątpliwe, aby kręcić się wokół takich młodych dziewcząt, naruszać ich prywatną przestrzeń lub śledzić je nocą tylko po to, aby zrobić rozmazane zdjęcie na nasze konto w mediach społecznościowych”.

„Przewodniki zazwyczaj promują tzw. „polowanie na gejsze”; dlatego turyści mogą mieć ochotę gonić gejsze na ulicach, a niektórzy odwiedzający mogą nawet traktować Gion jako rodzaj historycznego parku rozrywki. Musimy jednak pamiętać, że Gion nie jest miejscem safari; to po prostu malownicze miasteczko zamieszkane przez wielu szanowanych mieszkańców Kyoto, którzy muszą żyć i prowadzić interesy w spokoju. Osobiście uważam, że nadszedł czas na poważną debatę na temat zrównoważonej turystyki w Kyoto”.

Według mieszkańców dzielnicy Gion, turyści – pragnący za wszelką cenę sfotografować mieszkające tu gejsze – przekraczają wszelkie normy i znacząco nadwyrężają ich cierpliwość.

Z powodu tego problemu miasto Kyoto niedawno wprowadziło zakaz fotografowania w prywatnych uliczkach wzdłuż Hanamikoji. Za fotografowanie bez zezwolenia grożą kary do 10 000 jenów. Jeśli spotkasz maiko lub geiko w drodze na spotkanie, uprzejmie jest najpierw zapytać, czy możesz je fotografować. Zazwyczaj spieszą się na kolejne spotkanie, więc nie zdziw się, jeśli uprzejmie odmówią i nie podążaj za nimi.

W całej dzielnicy zainstalowano bowiem znaki informujące o nowych przepisach, a ludziom rozdawane są odpowiednie ulotki. Wynika z nich także, że całe Gion jest monitorowane, a wszelkie próby obejścia systemu będą od razu wyłapywane. Nie wystarczy więc rozejrzeć się na boki, czy akurat nikt nie widzi, że próbujemy zrobić zdjęcie.

Gdzie zobaczyć występ Maiko lub Geiko w Kyoto?

Jeśli chcesz mieć własne spotkanie z maiko lub geiko, rozważ Gion Corner i Miyako Odori, oba kosztują około 3000 jenów. Będziesz mieć okazję zobaczyć geiko i maiko na scenie wykonujące tradycyjne tańce, ale bez bezpośredniej interakcji. Maiko Theater oferuje kilka niedrogich planów, w tym lunch w pudełku i możliwość interakcji i zrobienia zdjęć z maiko.

Za około 20 000 jenów od osoby możesz również wziąć udział w dwugodzinnej kolacji w małej grupie z maiko. Zaczynając od tradycyjnego tańca, maiko odwiedzają każdy stolik przez kilka minut, zanim poprowadzą grupę w tradycyjnych interaktywnych grach zwanych ozashiki asobi, takich jak konpira fune fune i tora tora, a także mają okazję zrobić sobie zdjęcia z maiko.

Podczas mojej ostatniej wizyty w Kyoto, postanowiłam zarezerwować Enchanted Time with Maiko w Yasakadori Enraku. Przybyłam do restauracji w deszczowy wieczór, a okoliczne ulice były prawie puste. Gdy zaczęliśmy naszą ośmiodaniową tradycyjną kolację w Kyoto, nasza maiko Fukuya z Miyagawacho przybyła i przedstawiła się, zanim wykonała „Kyo no Shiki”.

Fukuya, pochodząca z prefektury Fukui, spędziła ostatnie kilka lat na opanowywaniu dialektu Kyoto i tradycyjnych sztuk. Podczas naszej rozmowy miałam okazję zapytać Fukuyę o jej ulubiony taniec do wykonania („Kyo no Shiki”, który odgrywa cztery pory roku w Kyoto) i czy miała jakieś zaskakujące lub niezapomniane interakcje z zagranicznymi gośćmi (docenia szczere reakcje i otwarte emocje zagranicznych gości). Dwie godziny spędzone z nią minęły błyskawicznie, a ona obdarowała każdego gościa małą pamiątką.