W ciągu wcześniejszego okresu kultury mongolskiej, wracając do okresu polowań i fazy życia koczowniczego, na większości mongolskich instrumentów strunowych, w tym huobisi i tubushuo'er, grano podczas odpoczynku i akompaniując na festiwalach śpiewu i tańca. Instrumenty te zastąpione zostały przez matouqin, albo morinhuur, instrument strunowy, który szybko stał się popularny wraz z gwałtownym rozwojem kultury koczowniczej.
W języku chińskim "ma" znaczy "koń", "tou" znaczy "głowa" i "qin" znaczy "skrzypce". Matouqin jest instrumentem strunowym, na którym gra się za pomocą smyczka i którego nasada jest wyrzeźbiona w kształcie głowy konia. Stąd pochodzi nazwa tego instrumentu. Każda tradycja skądś pochodzi, to samo dotyczy matouqin.
Jak mówi legenda, dawno, dawno temu żył młody pasterz o imieniu Su He.
Pewnego deszczowego dnia Su znalazł zranionego białego źrebaka, którego zabrał ze sobą do domu. Kilka lat później, dzięki dobrej opiece Su, z małego źrebaka wyrósł mocny rumak. Szybki i o pięknej posturze koń zdobył pierwsze miejsce podczas wyścigów konnych ku czci Jego Wysokości Nadam, które były najważniejszą imprezą na pastwisku.
Jego Wysokość Nadam pozazdrościł Su jego wspaniałego konia i go mu zabrał. Ten pyszałkowaty lord nie mógł się doczekać, aby zaprezentować na pięknym białym rumaku swoje umiejętności jeździeckie, ale za każdym razem, kiedy próbował konia dosiąść, koń go z siebie zrzucał. Wspaniały rumak próbował uciec, ale podczas ucieczki został zraniony wieloma strzałami, wystrzelonymi przez sługi lorda. Koniu udało się dotrzeć do domu Su, ale niestety z wycieńczenia i ran umarł, w swoich oczach mając łzy.
Kilka dni później koń pojawił się we śnie Su i poprosił go, aby z jego ogona i kości Su zrobił instrument, aby zawsze byli razem. Mimo wielkiej rozpaczy Su zrobił to, o co poprosił go we śnie koń i na szczycie instrumentu wyrzeźbił małą głowę konia.
Od tego czasu smutne, zawodzące dźwięki tego instrumentu było słychać na terenie całych, ogromnych pastwisk.
Historia ta była przekazywana z generacji na generację i romantyczny urok białego rumaka nadal można odczuć w melodiach granych na tym instrumencie, mimo że obecnie nie wygląda on jak instrument zrobiony przez Su.
Zapiski historyczne pokazują, że w roku 1206, kiedy Genghis Khan zjednoczył wszystkie pastewne mongolskie plemienia, matouqin znany był pod nazwą chao'er.
Instrumenty, na których gra się obecnie, mają na swoim czubku wyrzeźbioną głowę konia oraz pudło rezonansowe w kształcie eszelona. Ich struny i smyczki wykonane są z włosów końskiego ogona. Instrumenty te produkują słodkie i głębokie melodie. Niektórzy wierzą, że Marco Polo zabrał jeden z tych instrumentów wracając do domu, co przyczyniło się do rozwoju zachodnich instrumentów strunowych w Europie.
W różnych miejscach Autonomicznego Regionu Wewnętrznej Mongolii matouqin jest inny. Może on się różnić nazwą, budową, tonem i stylem gry. W części zachodniej znany jest jako Molinhu'er, a w części wschodniej jako Chao'er. Tradycyjnie muzycy grają na tym instrumencie dwoma sposobami. Jeden to Horqin, popularny na wschodzie, który produkuje przyjemny dźwięk. Drugi to Tu'erhute Clan, grany w części zachodniej, który produkuje dźwięk bardziej klarowny i żywy.
W przeszłości, z powodu głębokiego i łagodnego tonu, matouqin używany był do grania podczas opowiadania ludowych legend i śpiewania ludowych pieśni. Dużo ulepszony, zarówno pod względem kształtu, jak i materiału, obecnie instrument ten jest używany w koncertach na wielką skalę. Gra się na nim partie solowe, a także używa się go w unisonie, na koncertach, a nawet na występach symfonicznych.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz